Τα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου ανέκαθεν ήταν το κορυφαίο ποδοσφαιρικό ραντεβού στον πλανήτη, καθώς, η συμμετοχή αποτελεί όνειρο για κάθε επαγγελματία ποδοσφαιριστή, ενώ, η παρακολούθηση των αγώνων θεωρείται υποχρέωση για κάθε πραγματικό φίλο του αθλήματος.
Ωστόσο, τα όνειρα δεν γίνονται πάντα πραγματικότητα, και κατά συνέπεια, υπάρχουν αρκετοί παίκτες που, όσο κι αν προσπάθησαν, δεν κατάφεραν να βρουν μια θέση στον ήλιο, ούτε μια φορά στην καριέρα τους. Μάλιστα, ορισμένοι απ’ αυτούς, υπήρξαν πολύ μεγάλα ονόματα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου.
Παρακάτω, θα δείτε τους δέκα κορυφαίους ποδοσφαιριστές που δεν αγωνίστηκαν ποτέ σε Μουντιάλ, αποδεικνύοντας οτι στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή γενικότερα, δεν απονέμεται πάντα δικαιοσύνη:
10. Ιαν Ρας
Πρώτος σκόρερ στην ιστορία της Λίβερπουλ και ένας εκ των κορυφαίων ποδοσφαιριστών που πάτησαν ποτέ στο “Άνφιλντ”, ο Ίαν Ρας έχει συνδέσει άρρηκτα το όνομα του με τη χρυσή εποχή της ομάδας του Μερσεϊσάιντ.
Από τις αρχές των 80s μέχρι τα μέσα των 90s αποτέλεσε αναπόσπαστο κομμάτι των Reds, με τη φανέλα των οποίων σκόραρε 346 φορές και πανηγύρισε πέντε πρωταθλήματα, τρια Κύπελλα, πέντε Λιγκ Καπ και δυο Κύπελλα Πρωταθλητριών.
Ωστόσο, σε διεθνές επίπεδο, η τύχη δεν ήταν τόσο καλή μαζί του, καθώς, είχε την “ατυχία” να γεννηθεί στην Ουαλία. Με την εθνική ομάδα της χώρα του ο Ρας αγωνίστηκε συνολικά 73 φορές και πέτυχε 28 γκολ, όμως, κανένα απ’ αυτά δεν σημειώθηκε σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου.
9. Μπερντ Σούστερ
Πολύ ιδιαίτερη περίπτωση ποδοσφαιριστή, καθώς, αν και Γερμανός, διακρίθηκε στο ισπανικό πρωτάθλημα, στο οποίο αγωνίστηκε με τη φανέλα των Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και Ατλέτικο. Στα δεκατρία χρόνια παρουσίας του εκεί κέρδισε τρια πρωταθλήματα και έξι Κύπελλα, ενώ, ήταν υποψήφιος τρεις φορές για τη Χρυσή Μπάλα.
Με τη Δυτική Γερμανία κατέκτησε το Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1980 πραγματοποιώντας εξαιρετικές εμφανίσεις, οι οποίες, του εξασφάλισαν μια θέση στην κορυφαία 11άδα της διοργάνωσης.
Παρόλα αυτά, ο Σούστερ δεν πήρε ποτέ μέρος σε τελικά Παγκοσμίου Κυπέλλου, αφού, η πρόωρη αποχώρηση του από την εθνική ομάδα δεν του επέτρεψε κάτι τέτοιο. Ο δυναμικός χαρακτήρας του Γερμανού μέσου τον οδήγησε ουκ ολίγες φορές σε αντιπαραθέσεις, τόσο με την ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας του, όσο και με την τεχνική ηγεσία της “νασιοναλμάνσαφτ”, με αποτέλεσμα η διεθνής καριέρα του να λάβει τέλος μόλις στα 24 του χρόνια.
8. Ζορζ Γουεά
Ο μοναδικός Αφρικανός ποδοσφαιριστής που έχει κερδίσει τη Χρυσή Μπάλα (1995) υπήρξε ένας εκ των σπουδαιότερων επιθετικών της δεκαετίας του ’90. Τόσο με τη φανέλα των Μονακό και Παρί Σεν Ζερμέν, όσο και με εκείνη της Μίλαν στη συνέχεια, ο Γουεά ήταν ένας από τους πρώτους παίκτες με καταγωγή από τη “Μαύρη Ήπειρο” που κατόρθωσαν να σταθούν στο υψηλότερο ποδοσφαιρικό επίπεδο πραγματοποιώντας μεγάλη καριέρα.
Ωστόσο, με τη φανέλα τις εθνικής του ομάδας τα πράγματα ήταν αρκετά διαφορετικά. Η εθνική Λιβερίας δεν υπήρξε ποτέ μεγάλη ποδοσφαιρική δύναμη, πράγμα που δεν άλλαξε επί των ημερών του. Μπορεί να την οδήγησε δυο φορές στα τελικά του Κόπα Άφρικα, γεγονός που ήταν αρκετά σημαντικό, ωστόσο, η πρόκριση στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου παραήταν δύσκολο εγχείρημα για να το πετύχει μόνος του.
7. Ερίκ Καντονά
Μοιάζει απίτευτο, κι όμως, ο “Βασιλιάς Έρικ” δεν συμμετείχε ποτέ σε Μουντιάλ. Βέβαια, αν το καλοσκεφτεί κανείς, αυτό δεν αποτελεί και τόσο μεγάλη έκπληξη. Ουσιαστικά, η διεθνής καριέρα του Καντονά έλαβε τέλος τον Ιανουάριο του 1995, σε ηλικία 29 μόλις ετών, όταν χτύπησε οπαδό της Κρίσταλ Πάλας αποχωρώντας από “Σέλχαρστ Παρκ”, καθώς, έκτοτε, δεν κλήθηκε ποτέ ξανά στην εθνική Γαλλίας.
Αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός οτι οι “τρικολόρ” απέτυχαν να προκριθούν στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, τόσο το 1990, όσο και το 1994, αντιλαμβάνεται οτι το μοναδικό μεγάλο τουρνουά του Καντονά με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του ήταν το Euro ‘92, στο οποίο μάλιστα, δεν πανηγύρισε ούτε μια νίκη.
6. Ράιαν Γκιγκς
Μια καριέρα γεμάτη τίτλους, διακρίσεις και χαρές που θα ζήλευε κάθε ποδοσφαιριστής. Η καριέρα του Ράιαν Γκιγκς περιλάμβανε περισσότερα από χίλια παιχνίδια, χωρίς ωστόσο, κάποιο απ’ αυτά να διεξαχθεί στα πλαίσια των τελικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου.
Ο σπουδαίος Ουαλός φόρεσε 64 φορές τη φανέλα της εθνικής ομάδας της χώρας του, την οποία τίμησε στο έπακρο, χωρίς ουσιαστικά, να περιμένει κάποιο αντάλλαγμα. Εξάλλου, η Ουαλία ουδέποτε υπήρξε ιδιαίτερα ανταγωνιστική ομάδα, πράγμα που αντικατοπτρίζεται στις ελάχιστες συμμετοχές της σε τελικά μεγάλων διοργανώσεων.
Κορυφαία στιγμή της διεθνούς καριέρας του, η συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2012, όταν αγωνίστηκε όχι με τη φανέλα της πατρίδας του, φυσικά, αλλά με εκείνη της Μεγάλης Βρετανίας.
5. Βαλεντίνο Ματσόλα
Πραγματικός θρύλος του ιταλικού ποδοσφαίρου, ο πατέρας του μεγάλου Σάντρο Ματσόλα, έγραψε το όνομα του με χρυσά γράμματα στο πάνθεον των μεγαλύτερων ποδοσφαιριστών της ιστορίας.
Ο αρχηγός της “μεγάλης Τορίνο” της δεκαετίας του ’40 κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα Ιταλίας με τη φανέλα της “γκρανάτα”, πριν χάσει τη ζωή του, σε ηλικία 30 ετών, στο αεροπορικό δυστύχημα που έβαλε τέλος στην κυριαρχία εκείνης της σπουδαίας ομάδας.
Μέχρι τότε είχε προλάβει να πραγματοποιήσει μόλις 12 εμφανίσεις με τη “σκουάντρα ατζούρα”, της οποίας, επρόκειτο να διατελέσει αρχηγός στο Μουντιάλ του 1950, περίπου ένα χρόνο μετά την τραγωδία που στοίχισε τη ζωή του.
4. Ντάνκαν Έντουαρντς
‘Αλλη μια περίπτωση ποδοσφαιριστή που έχασε άδικα τη ζωή του σε αεροπορική τραγωδία. Μεγάλος παίκτης παρά το νεαρό της ηλικίας του, ο Ντάνκαν Έντουαρντς μπορεί να ήταν μόλις 21 ετών όταν το αεροπλάνο που μετέφερε την αποστολή της Γιουνάιτεντ από το Βελιγράδι στο Μάντσεστερ συνετρίβη στο Μόναχο, τον Φεβρουάριο του 1958, ωστόσο, είχε ήδη προλάβει να φορέσει 18 φορές τη φανέλα της εθνικής Αγγλίας.
Παρά το οτι, πολλοί υποστηρίζουν πως, αν ζούσε, στο Μουντιάλ του 1966 που διεξήχθη στην Αγγλία, θα ήταν αρχηγός των “λιονταριών”, ο Έντουαρντς δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αγωνιστεί σε τελικά μεγάλης διοργάνωσης με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας του, καθώς, η διεθνής καριέρα του μετρούσε μόλις δυο χρόνια όταν απεβίωσε.
Πέρα από το γεγονός οτι υπήρξε ένας εκ των σημαντικότερων παικτών της Γιουνάιτεντ του Ματ Μπάσμπι, αδιάψευστη απόδειξη της κλάσης του αποτελούν τα λόγια του Μπόμπι Τσάρλτον, σύμφωνα με τον οποίο, ο Έντουαρντς ήταν ο μοναδικός παίκτης που τον έκανε να νιώθει κατώτερος.
3. Λάζλο Κουμπάλα
Ο άνθρωπος που στα τέλη του περασμένου αιώνα ψηφίστηκε από τους φίλους της Μπαρτσελόνα ως ο κορυφαίος στην ιστορία του Καταλανικού συλλόγου, αποτελεί μια σπάνια περίπτωση γυρολόγου ποδοσφαιριστή.
Κι αυτό γιατί, με τις ρίζες της οικογένειας του να μοιράζονται μεταξύ Τσεχοσλοβακίας, Πολωνίας και Ουγγαρίας, η ζωή του περιλάμβανε πολλούς διαφορετικούς σταθμούς. Φυσικά, κορυφαία περίοδος της καριέρας του θεωρείται η δεκαετία που πέρασε στη Βαρκελώνη, η οποία του εξασφάλισε, μεταξύ άλλων, την ισπανική υπηκοότητα.
Όλα αυτά εξηγούν το γιατί ο Κουμπάλα αγωνίστηκε με τέσσερις διαφορετικές εθνικές ομάδες: Τσεχοσλοβακία, Ουγγαρία, Καταλονία και Ισπανία είχαν την τύχη να τον δουν να αγωνίζεται με τα χρώματα τους, χωρίς ωστόσο, ο ίδιος να ευτυχήσει να αγωνιστεί ποτέ σε Μουντιάλ. Μάλιστα, στάθηκε ιδιαιτέρως άτυχος το 1962, όταν, παρά την πρόκριση της Ισπανίας στα τελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου, εκείνος δε μπόρεσε να συμπεριληφθεί στην αποστολή, λόγω τραυματισμού.
2. Τζορτζ Μπεστ
Αναμφισβήτητα ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών, και ίσως ο καλύτερος από εκείνους που χαράμισαν το ταλέντο τους στα ξενύχτια.
Ο άσσος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μπορεί να έφτασε μέχρι την κορυφή της Ευρώπης το 1968, κατακτώντας το Κύπελλο Πρωταθλητριών με τους “κόκκινους διαβόλους”, όμως, δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αγωνιστεί στα τελικά μεγάλης διοργάνωσης με τη φανέλα της εθνικής ομάδας της χώρας του.
Μάλιστα, σ’ ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας, όταν η Βόρεια Ιρλανδία πήρε την πολυπόθητη πρόκριση στο Μουντιάλ του 1982, λίγο η κακή φυσική κατάσταση του 36χρονου τότε Μπεστ, λίγο η αγάπη του για το ποτό, τον άφησαν εκτός αποστολής.
1. Αλφρέντο Ντι Στέφανο
Πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών, οκτώ πρωταθλήματα Ισπανίας και ένα σωρό διακρίσεις με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης. Θα έλεγε κανείς οτι το “ξανθό βέλος” πέτυχε τα πάντα στην καριέρα του, κι όμως, όσο κι αν ακούγεται απίστευτο, δεν αξιώθηκε ποτέ να αγωνιστεί σε Μουντιάλ, παρά το οτι φόρεσε τη φανέλα τριών διαφορετικών εθνικών ομάδων (Αργεντινή, Κολομβία, Ισπανία).
Τόσο το 1950, όσο και το 1954, η εθνική Αργεντινής απέτυχε να προκριθεί στα τελικά που έλαβαν χώρα στη Βραζιλία και την Ελβετία, αντίστοιχα. Η πολυπόθητη πρόκριση για τη “μπιανκοσελέστε” ήρθε το 1958, όμως τότε, ο Ντι Στέφανο ήταν πλέον παίκτης της εθνικής Ισπανίας, η οποία, αποκλείστηκε στην προκριματική φάση.
Τελικά, η “κατάρα” φάνηκε να σπάει τέσσερα χρόνια αργότερα, όταν, οι “Φούριας Ρόχας” πήραν το “χρυσό” εισιτήριο για το Μουντιάλ της Χιλής, όμως, ένας τραυματισμός της τελευταίας στιγμής τον άφησε εκτός αποστολής, ακριβώς όπως συνέβη και στον Λάζλο Κουμπάλα.
Αναδημοσίευση από http://www.mpenalti.com/
