Του Γιώργου Τσακίρη

Παμπάλαιο, δοκιμασμένο (από πολλούς) και σχεδόν πάντα επιτυχημένο. Το «άρτος και θεάματα» για να καταστέλλεται η διάθεση του λαού στην έκφραση αντιρρήσεων (για να το θέσουμε … κομψά), να αποπροσανατολίζεται η προσοχή του από τα εξόχως σημαντικά στα ελάχιστα πιο ασήμαντα και (φυσικά) να … «κάθεται στ’ αυγά του», χρησιμοποιήθηκε και χρησιμοποιείται με κάθε ευκαιρία, σε κάθε μορφή που μπορεί να εκλάβει.

Σήμερα, χρησιμοποιείται ασύστολα, κι ας μην μπορεί η πλειονότητα (ίσως) των … αποδεκτών της εφαρμογής του «δόγματος», να το κατανοήσει στην ολότητά του.

Κι αν η προσφορά «θεάματος» είναι σχετικά εύκολο να αποδειχθεί, ο «άρτος» παραμένει ζήτημα προς διευκρίνιση.

Ζήτημα που θα μπορούσε να βρει την εξήγησή του εάν αναλογισθεί κανείς, όχι την βιολογική «πείνα» που νιώθει αλλά την … ψυχολογική – συναισθηματική.

Με το σκεπτικό λοιπόν ότι η λύση του προβλήματος της σίτισης των πολιτών :

α) δεν απαιτεί δραστικά μέτρα, ακόμη τουλάχιστον και χάρις σε φορείς που σιτίζουν σχεδόν καθημερινά δεκάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας, και παρά τις εικόνες ντροπής που έχουμε κατά καιρούς δει, με τα απλωμένα χέρια για μια σακούλα ζαρζαβατικών ή για ένα πιάτο φαγητό που διανέμεται δωρεάν με την ευκαιρία κάποιας εκδήλωσης

β) η πραγματική, η μεγαλύτερη «πείνα» του λαού σήμερα είναι κατ’ ουσία ψυχολογική –  συναισθηματική, η απαίτησή του δηλαδή για την απόδοση δικαιοσύνης, κατανομή ευθυνών και δίκαιης τιμωρίας όσων φέρουν αυτούσια την ευθύνη για την τραγική κατάσταση στην οποία έχει έλθει η χώρα μας

η απάντηση ίσως αρχίζει, στην άκρη του μυαλού μας, να γίνεται πιο κατανοητή.

Τι άλλο λοιπόν πέρα από την «τροφή» προς νοητική «επεξεργασία» (και … καταστολή ; )είναι τα όσα το τελευταίο κυρίως διάστημα γίνονται, όσον αφορά τις αποδιδόμενες κατηγορίες σε δευτέρου, τρίτου ή και ακόμη κατώτερου βαθμού στελέχη του Δημοσίου και όχι μόνο ;

Γνωρίζοντας κάποιος ότι αυτό που ικανοποιεί τη «δίψα» του λαού για … «αίμα στην αρένα», είναι απλά η στοχοποίηση φυσικών και νομικών προσώπων, δεν θα έψαχνε τρόπο να ικανοποιήσει αυτή την απαίτηση, χωρίς φυσικά το γεγονός αυτό να … επηρεάζει και τον ίδιο (μακριά από εμάς κι όπου να ‘ναι) ;

Κι όταν μάλιστα έχουν στα «χέρια» τους τη διαδικασία με την οποία οι ίδιοι … απέχουν των ευθυνών (λέγε με και … νόμος περί ευθύνης υπουργών, ασυλία βουλευτών κλπ), τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο εύκολα.

Σαφώς (σαφέστατα) και θα πρέπει να ελεγχθούν όλες εκείνες οι περιπτώσεις διασπάθισης του Δημοσίου χρήματος, της εκμετάλλευσης για ίδιον όφελος δημοσίων θέσεων ή ότι άλλο, και μάλιστα καθ’ όλη τη διάρκεια των 40 ετών της μεταπολίτευσης. Σαφώς (σαφέστατα) και θα πρέπει, όχι μόνο να ελεγχθούν ποινικά και αστικά όσοι φέρουν ευθύνες γι’ αυτά, αλλά και να δημευθούν οι περιουσίες τους προς όφελος του Δημοσίου (και μάλιστα άμεσα).

Από του σημείου αυτού όμως, μέχρι του να γίνει το πρώτιστο και, σε πολλές περιπτώσεις, το μοναδικό θέμα συζήτησης το ποιοι, πόσα, πότε και με ποιο τρόπο (πχ) χρηματοδότησαν ΜΚΟ που τελικά δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μόνο «βιτρίνες» (και ούτε καν «σφραγίδες») ή μέσο για την απόκτηση προσωπικού πλούτου, το ποιοι, πόσα, πότε και με ποιο τρόπο (πχ) φοροδιέφευγαν, όταν μάλιστα τα πρόσωπα τα οποία αναφέρονται, στην πλειονότητα των περιπτώσεων, δεν κατείχαν θέσεις που επηρέαζαν την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική, αλλά αντιθέτως εκμεταλλεύονταν τα κενά νόμου ή την ανυπαρξία ελέγχου (από την ίδια ακριβώς κυβερνητική πολιτική), ή απλά «χρησιμοποιούνταν» ως τμήμα του – γνωστού πλέον – «κοινωνικού αυτοματισμού», η απόσταση είναι τεράστια.

Φτάσαμε σήμερα (καταλήξαμε καλύτερα) να θεωρούμε την προβλεπόμενη διαδικασία  ανακριτικής έρευνας, απαγγελίας κατηγοριών, ποινικής ή αστικής δίωξης, προσαγωγής ή ότι άλλο, ως θέαμα, ζήτημα προς συζήτηση, μονοθεματικό δελτίο πληροφοριών, όπου πρόσωπα ή θεσμοί (γνωστά ή άγνωστα στο πανελλήνιο) εμφανίζονται στις σύγχρονες αρένες των οθονών μας, ως βορά ελάχιστου κατευνασμού της δίκαιης οργής μας.

Όσον αφορά το ζήτημα του «θεάματος», δεν θα μπορούσε να εξηγηθεί αλλιώς η καθημερινή –σχεδόν – προβολή εικόνων από τα κεντρικά ΜΜΕ της χώρας, προσαγωγών στα δικαστήρια των … ως άνω αναφερομένων, των επεισοδίων (και μόνο αυτών ! ) σε πορείες και συλλαλητήρια, αλλά και των τούρκικων σήριαλ (σε πλήρη συμμόρφωση προς τα συμφωνημένα ; )και των διάφορων talent shows τύπου «The Voice», «Dancing With The Stars» κλπ

«Άρτος και Θεάματα» λοιπόν, «τροφή» του νου και της ψυχής, τροφή του θυμού και της οργής με … κατασταλτικά αποτελέσματα.

Και γι’ άλλη μια φορά, θα επιμείνω.

Μην «καταπίνετε αμάσητο» ότι σας προσφέρουν. Κρίνετε τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και τις γραμμές που μπήκατε στον κόπο πριν λίγο να διαβάσετε. Εκφράστε τη γνώμη σας, έχοντας όσο το δυνατόν περισσότερα δεδομένα μπροστά σας. Σκεφθείτε.

Ας ξεκινήσουμε να ψάχνουμε την είδηση «πίσω από τις γραμμές». Ας δώσουμε την πρέπουσα σημασία στα σημαντικά που αφορούν όλους. Την πραγματική πείνα, την ανεργία, την κοινωνική εξαθλίωση και καταρράκωση κάθε έννοιας αξιοπρέπειας, την ανυπαρξία ενός σταθερού, δημόσιου και ανοιχτού προς όλους συστήματος υγείας και παιδείας, και τόσα άλλα.

Ο Ελληνισμός ανέκαθεν πήγαινε μπροστά μέσ’ από την διαρκή και τεκμηριωμένη αμφισβήτηση όσων θεωρούνταν θέσφατα, όσων  εμφανίζονταν ως κάτοχοι της μίας και μοναδικής «αλήθειας» και, μεσ’ από τη σύνθεση των απόψεων, γνωμών και (συχνά) αντεγκλήσεων, κατέληγε πιο δυνατός ώστε να διαρκεί αιώνες.

Ας το προσπαθήσουμε και σήμερα.