Στα περιοδικά και το ιντερνετ ή στην τηλεόραση και τις εκπομπές, συχνά κάνουν την εμφάνισή τους θέματα νεανικής “επιχειρηματικότητας” στην Ελλάδα. Συνήθως σε αυτά τα θέματα λησμονείται το γεγονός ότι η χώρα είναι παντελώς διαλυμένη. Λησμονείται επίσης το γεγονός ότι για όσους νέους το “παλεύουν” εδώ, άλλοι τόσοι έχουν έρθει από καιρό αντιμέτωποι με το φάσμα της αθλιότητας. Και οι πολλοί για να μην τους υπολογίσουμε έστω και ως αριθμό ή ποσοστό. Δεν αναφέρεται πουθενά επίσης το γεγονός ότι η “επιχειρηματικότητα” αυτή, προϋποθέτει ένα ικανό γονικό backround, που είναι το σημαντικότερο στοιχείο στην υπόθεση.

Μένουμε και επιμένουμε οι υπόλοιποι γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Όχι γιατί υπάρχει πιθανότητα στο κοντινό μέλλον να αλλάξει κάτι δραματικά. Όχι γιατί θα μπορέσουμε να ατενίσουμε το αύριο με μια κάποια αισιοδοξία. Απλά δεν γίνεται αλλιώς. Αν γίνονταν, θα ήμασταν ήδη στο Λος Άντζελες, το Τορόντο, το Βερολίνο και όπου αλλού θέλετε. Αλλά ακόμη και για να μεταναστεύσεις σήμερα χρειάζεσαι “μαλλί” και κάτι τέτοιο είναι σπάνιο φαινόμενο. Μένουμε και στραπατσάρουμε την ύπαρξή μας στην ημιαπασχόληση των 300 ευρώ και στην καθόλου απασχόληση λοιπόν. Με την ελπίδα ότι μια ημέρα ίσως πιάσουμε το τζόκερ.

Τα επίσημα στοιχεία των σοβαρών οργανισμών που έχουν μάθει να λένε τα πράγματα με το όνομά τους, αποτυπώνουν την αλήθεια της τριτοκοσμικής πλέον Ελλάδας. Τα όρια της φτώχειας έχουν ξεπεραστεί προ πολλού και ξεχειλώνουν ακόμη. Σε κάθε “θεματάκι” για το πόσο υπέροχα περνάμε εδώ στον ήλιο μας, γελάνε και οι πέτρες του πιο απομακρυσμένου βουνού που βρίσκεται στον χάρτη κι εντός των συνόρων. Σε κάθε “νέο που δεν τα παρατά μπλα μπλα..” , ένας άλλος σε αντίστοιχη ηλικία δεν έχει λιανά ούτε για τυρόπιτα στο περίπτερο. Νέος. Αν μπορούν να θεωρηθούν τέτοιοι όσοι έχουν ξεπεράσει πια το 30ο έτος της ηλικίας τους.

Αρκετά με τα παραμύθια. Ας κοιτάξουμε την αλήθεια κατάματα. Μόνο η αλήθεια λυτρώνει.

Δεν είχα σκοπό να σας στενοχωρήσω πρωί – πρωί αλλά βαρέθηκα τις χιπστεριές.

 

Στάθης Ντάγκας