Κανένα πρόβλημα με το γνωστό παιχνίδι στην τηλεόραση. Άλλωστε στη ζωή ισχύει ο κοινωνικός νόμος που λέει: “Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα”. Μπορεί να μην γουστάρω τέτοιου είδους σκηνοθετημένες αηδίες, αλλά δεν έχω και κανένα θέμα με τον κόσμο που ψυχαγωγείται μέσω αυτού. Ειλικρινά.
Ο τίτλος του μόνο με παραπέμπει στην καθημερινότητα. Για να είμαι ακριβής, αφορμή γι’αυτές τις γραμμούλες είναι μια δήλωση ενός από τους διαγωνιζόμενους, που έλεγε μεταξύ άλλων σε ένα ζάπινγκ – πέρασμά μου, ότι “ήταν ωραίο που μαχόμαστε για αστεία πράγματα, όπως το αν θα φάμε ρύζι ή μακαρόνια, πράγματα που στην αληθινή μας ζωή δεν μας απασχολούν καθόλου..”.
Σκέφτομαι πως τελικά είναι σε ισχύ περισσότερο από ποτέ στην ελληνική κοινωνία ένας διαχωρισμός. Δεν θα το πω κοινωνικές τάξεις, δεν θα επιχειρήσω να τοποθετήσω ταμπέλες στις ανθρώπινες ομάδες. Όμως σίγουρα αυτή η άνευ προηγουμένου κρίση, κι εδώ αναφέρομαι ξεκάθαρα στην οικονομική, έφτιαξε πολίτες διαφόρων ταχυτήτων. Για άλλους το πρόβλημα είναι που θα πιούνε το ποτό τους την Παρασκεύη, για άλλους πως θα εξασφαλίσουν στο παιδί του γάλα για σήμερα, σε άλλους αν ήρθε το κινητό που παρήγγειλαν και μαγειρεύει κιόλας, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν τους αγγίζει τίποτα, αλλά και εκείνοι που ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο πεταμένο ρύζι. Δεν θα ήταν δυνατό να ενταχθεί ο κάθε ένας από τους παραπάνω σε κοινωνικές τάξεις. Αυτά είναι ξεπερασμένα στερεότυπα. Παρατηρείται όμως μια τεράστια ανισότητα και ένα μεγάλωμα της ψαλίδας ανάμεσα τους.
Στέκομαι στην επιβίωση. Γιατί ένα τραγικά μεγάλο ποσοστό συνανθρώπων μου κι εγώ μαζί τους, έχουμε ξαχάσει τι πάει να πει διασκέδαση ουσιαστική. Η επιβίωση έχει ρουφήξει τόσο έντονα το είναι μας μέσα της, που τελικά κοντεύουμε να γίνουμε ζόμπι. Άσχημο πράγμα και κρίμα. Να βλέπεις τον εαυτό σου να μετατρέπεται σιγά – σιγά σε μηχανή – μαχητή, μόνο και μόνο για λίγο “σήμερα”. Για να περάσεις την ημέρα. Έτσι σταμάτησες τα όνειρα κι όταν κάποιος δεν ονειρεύεται, δεν παθιάζεται να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του, γίνεται ένα με τον χρόνο και δεν έχει την δύναμη να καταφέρει τίποτα. Επιβιώνει αλλά δεν ζει.
Η πραγματική επιβίωση λοιπόν είναι εκεί έξω. Εδώ έξω, τριγύρω, πάνω μας και στις σκέψεις μας. Μερικοί καταφέρνουμε να γίνουμε οι τέλειοι επιζήσαντες. Άλλοι δυσκολεύονται πολύ, μερικοί δεν θα τα καταφέρουν ποτέ. Τα χαρτιά είναι για όλους σημαδεμένα και το παιχνίδι μοιάζει με εκείνο της τηλεόρασης. Καλοσκηνοθετημένο με κάκιστο σενάριο.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
