Της Μάρας Χατζηαποστόλου
Παίζαμε κι εμείς παιχνίδια τότε…εκεί στα 14 όμως, όχι νωρίτερα…φλιπεράκια, τέτρις και πακμαν βέβαια…Εγώ μόνο πακμαν…είχα ρεκόρ…κοντράριζα άνετα κάτι αγοράκια που έκλειναν οκτάωρο…όμως τότε…εγώ προσωπικά δεν πήγαινα μόνο για το παιχνίδι…πήγαινα γιατι ήθελα να βγω έξω και να συναντήσω κυριως αγοράκια….Και γιατί δεν υπηρχαν καφετέριες όπως τις ξερουμε σήμερα…μόνο κάτι άθλια καφέ-ζαχαροπλαστεία ή υπερκυριλέ ζαχαροπλαστεία…ή φαστφουντάδικα…Τα πρώτα γκούντις της Αθήνας στη Σόλωνος ήταν στέκι.
Πήγαινα στα ηλεκτρονικά της γειτονιάς μου γιατί εκεί μόνο θα μπορούσα να βρω παιδιά της ηλικίας μου (και μεγαλύτερα βέβαια). Κάτι μέρη…σκοτεινά, βρώμικα…που είχε και κατι λούμπεν τύπους μέσα…κι ο μαγαζάτορας… φατσούλα ήταν συνήθως. Ομως, ακόμα και σ’ αυτά κουβέντιαζες. Εκεί πήγαιναν οι φίλοι σου…εσύ δηλαδή που σου άρεσε ο Νίκος, ο Τακης, ο Αλεξανδρος…ήξερες, θα τον βρεις εκεί. Και όταν έπαιζε παιχνίδι, όσο απορροφημένος κι αν ήταν σου έλεγε «τώρα, τώρα» και μόλις έχανε, τελείωνε το παιχνίδι…γύρναγε και σου μίλαγε, τέλος. Ακόμα κι αν λέγατε για το «σε ποια πίστα το έχεις φτάσει εσύ;»
Είδα προημερών άνθρωπο που είχα γνωρίσει σε τέτοιο μέρος…Και με ρώταγε, τι κανει ο ξαδελφός σου, τελικά ασχολήθηκες με τη συντήρηση ή με το πιάνο, η Εφη τι κάνει, ο μπαμπάς σου δικηγορεί ακόμα…Επαθα πλάκα για το πόσα ήξερε και πόσα θυμόταν…δεν είναι πως τα έμαθε από κάπου…είχαμε ανταλλάξει τόσες κουβέντες φαίνεται (αλλά δε μου άρεσε αυτός και δε τα θυμόμουν χεχε). Που, όσο έλεγε, τόσο θυμόμουν…ώρες μετα.
Θελω να πω…στα δικά μας τα χρόνια οι περισσότεροι από μας πηγαίναμε σ’αυτά τα μαγαζιά λίγο για το παιχνίδι και περισσότερο για τη συνάντηση και την παρέα. Δεν ήταν και τόσο μοναχικός ο κόσμος του ηλεκτρονικού παιχνιδιού τότε νομίζω…ή ήταν μέχρι να έρθει η παρέα σου και να φύγετε να πάτε βόλτα στο φαστφουντάδικο, στο ζαχαροπλαστείο, στο σπίτι, στο σινεμα, στην πλατεια…
Τώρα που βλέπω τα μικρά αδελφάκια των μαθητών μου, 4 χρονών να είναι σα ναρκωμένα πάνω από ένα τάμπλετ…και αργότερα μεγαλώνοντας δε βγαίνει από το σπίτι γιατί μια χαρά νομίζει περνάει με το παιχνίδι – ήσυχος κι ο γονιός λέει σπίτι είναι το παιδί και νιώθει ασφαλής…και ο μόνος που έχει μάθει να αντιμετωπίζει είναι ο ήρωας του ηλεκτρονικού που παίζει (κι αν τον νικάει κι αυτόν) και το γονιό να λεει «δεν μπορώ τωρα, παίξε λίγο στο τάμπλετ μου και θα έρθω», ή «άμα τελειώσεις τα μαθήματά σου θα παίξεις» (επιβράβευση) δεν ξέρω…
Αλλες εποχές ασφαλώς… Και για τους δικούς μας τα ηλεκτρονικά που πηγαίναμε ήταν απαγορευμένο μέρος (λογικό, τέτοια καταγώγια που ήταν τότε…) και ήθελε και λεφτά βέβαια…Αλλα διάολε…βγαίναμε…το «τερματίζαμε» στις παιδικές χαρές και στις πλατείες… Μήπως πρέπει κι οι γονείς (όλοι όμως) με καποιο τρόπο να το περιορίσουμε αν όχι και να το σταματήσουμε αυτό; Μήπως πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε την εύκολη λύση-παρκάρισμα στην τηλεόραση και το ηλεκτρονικό; Μήπως πρέπει να παίξουμε περισσότερο μαζί τους; Μήπως πρέπει να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο για να πάμε στις παιδικές χαρές και στις πλατείες; Μήπως μαζί με το βασιλικό που ποτίζεται κι η γλάστρα, θα γεμίσουμε κι εμείς περισσότερη χαρά; Και καλές κι οι καινούργιες παιδικές χαρές με τα ταρτάν δάπεδα που είμαστε σίγουροι πως το παιδί μας δε θα χτυπησει…αλλά παλι εμείς τη βολεύουμε έτσι…λιγότερη έγνοια, λιγότερη ανησυχία, λιγότερο κλάμα, λιγότερη γκρίνια, λιγότερη βρώμα, λιγότερη κουραση…Δηλαδή εμείς με τις παλιού τύπου παιδικές χαρές που κυλιόμασταν στο έδαφος και πιάναμε το χώμα, τι πάθαμε; Μερικά χτυπηματα και γρατζουνιές παραπάνω, ε και; Τα παιδια της πόλης ειδικά, έτσι όπως μεγαλώνουν την τελευταία 20ετία θα έλεγα, πιάνουν χώμα πρώτη φορά όταν πανε για Πασχα στο χωριό της γιαγιάς. Η σε καμιά εκδρομή στο σχολειο… Αν τα αφήσετε να πάνε βέβαια. Γιατί πολλοί δεν έχουν καταλάβει πως κι η εκδρομή είναι μέρος της σχολικής δραστηριότητας, και πολύ σοβαρό μάλιστα.
Τα παιδιά της πόλης μεγαλώνουν με τηλεόραση, πλέι στέισιον, παιχνίδια στην ταμπλέτα και νομίζουν πως ο κόσμος εξω είναι ο πλαστικός κόσμος του παιδότοπου…Η η αυλή της ταβέρνας (πλάκα ή τσιμέντο) της ταβέρνας που πάτε που και που. Βγείτε λίγο έξω γονείς με τα παιδιά σας, πηγαίνετε μια βόλτα στη θάλασσα, στο βουνό, θα χαρείτε κι εσείς και θα ανανεωθείτε τόσο πολύ…Και μην αρχίσεις να γκρινιάζεις για τα έξοδα…λίγη βενζίνη θα βάλεις…όλα τα υπόλοιπα μπορείς να τα έχεις παρει από το σπίτι αν δεν αντέχει η τσέπη σου την ταβέρνα, κάνε πικνικ, πόσα χρόνια έχεις να κάνεις πικ νικ αλήθεια; Η, φόρτωσε τα ποδήλατα στο αυτοκίνητο και πήγαινε βόλτα στην Πεντέλη, στην Παρνηθα, όπου σε βολεύει…θα νιώσεις άλλος άνθρωπος και θα νιώσεις και οικογένεια! Μη βαριεσαι. Γιατί πρώτος εσύ θα βαρεθείς τον εαυτό σου κι αυτό συμπαρασέρνει διάφορα….σύζυγο, παιδιά….Σε λίγο θα βαριέσαι τα πάντα. Εχεις ξεχάσει να ζεις, εχεις αρκεστεί στο να επιζείς.
Σταματα τις δικαιολογίες με τα λεφτά που δεν έχεις, δε χρειάζεσαι δεκάρα τσακιστή για να πηγαίνεις το παιδί σου κάθε μέρα βόλτα στην πλατεία και στην παιδική χαρά. Φίλε, σε βλέπω κάθε μέρα. Για τα σουβλάκια και την πιτσα κάθε φορά που είσαι πτώμα να μαγειρέψεις, έχεις. Οσο πιο πολύ αργείς να αλλάξεις τη μίζερη ρουτίνα σου τόσο πιο ανηφόρα είναι μετά για να στρώσει η ζωή σου… και όλης της οικογένειάς σου…Και ξέρεις κάτι; Κι αν στρώσει.
