Τις στιγμές που αισθάνεσαι πως δεν έχεις τίποτα πια να δώσεις και πως τελείωσες, εκείνες τις στιγμές είναι που πρέπει να επιμένεις. Να λες μέσα σου – “όχι δεν τελείωσα” και να συνεχίζεις να παλεύεις με τον εσωτερικό σου κόσμο και την έκφρασή του όταν αυτή εξωτερικεύεται.
Μα ακόμη δεν κατάλαβες ρε φίλε γιατί ετούτη εδώ η μικρή γωνιά της γης γεννούσε πάντα ήρωες; Μερικές πέτρες χιλιάδων ετών και ήρωες; Γιατί δεν είχε ποτέ τίποτε άλλο να προσφέρει στην ανθρωπότητα. Μονάχα μερικές πέτρες με αρχαία ιστορία και αναρίθμητους ήρωες. Όχι μόνο σε καιρούς πολέμου. Αλλά και στην καθημερινότητα, αιώνες τώρα, εδώ γεννήθηκαν και συνεχίζουν να γεννιούνται ατρόμητοι που δεν φοβήθηκαν να κοιτάξουν τη ζωή κατάματα. Και η ζωή στην μικρή μας χώρα ήταν ανέκαθεν δύσκολη για τους περισσότερους.
Ναι το ξέρω βρέχει σήμερα έξω και ο καιρός εσχάτως κοντεύει να μας καταντήσει τρελάκηδες. Όμως όσα γράφω δεν έχουν να κάνουν με την επίδραση του καιρού στην ψυχολογία μου. Είναι αλήθεια και νομίζω θα συμφωνήσεις μαζί μου. Στις εποχές ευδαιμονίας που πέρασαν αλλά και στις μίζερες που ακολούθησαν, τις άθλιες που περπατούν μπροστά μας στο παρόν το ίδιο συνέβη και συνεχίζει να συμβαίνει. Χρειάζονται κότσια για να είσαι άνθρωπος. Δεν σου το έχουν ξαναπεί; Χρειάζεται σιδερένια θέληση για να αντέχεις την αδικία, την αναξιοκρατία, το δήθεν, το ψέμα, το βόλεμα των λίγων που δεν τους ενδιαφέρει τίποτα παραπάνω από τον εαυτό τους, την κάθε ημέρα στη δουλειά, την κάθε ημέρα στην πόλη ή το χωριό, την κάθε ημέρα ανάμεσα στην τρέλα και την πραγματικότητα, την κάθε ημέρα στην ουρά. Ανάμεσα στην αμάθεια και την ημιμάθεια, ανάμεσα στο μίσος που σε οδηγούν αδίκως προς άλλους αθώους συνανθρώπους σου, στην τρομοκρατία της επιβίωσης, στα ψεύτικα όνειρα που σε κατάντησαν εδώ.
Εκεί που πιστεύεις ότι τα είδες όλα και δεν αντέχεις κάτι περισσότερο, εκεί να γίνεσαι βράχος και να αντέχεις και να λες μέσα σου :”Αντέχω ρε, δεν θα σας κάνω την χάρη”. Η ζωή έρχεται μια φορά, αν θες να δεις τα πράγματα λιγάκι πιο εγωϊστικά. Είναι κρίμα λοιπόν αυτό το μοναδικό σου πέρασμα από κάτι τόσο σπουδαίο να το διανύσεις σκυμμένος και γονατισμένος από το βάρος. Το κεφάλι σου μην ξεχνάς να στρέφεις προς τον ήλιο, ίσα στον ήλιο.
Μερικές φορές σκέφτομαι να τα παρατήσω. Είναι τόσο έντονη αυτή η επιθυμία που φθάνει να μου παραλύει το κορμί. Όμως σύντομα ξαναέρχομαι στα συγκαλά μου. Δεν θα τα παρατήσω. Ούτε κι εσύ να το κάνεις. Το δώρο της ζωής δεν επιτρέπει τέτοιες μίζερες σκέψεις. Ο κόσμος μπορεί να μην αλλάξει ποτέ, όμως εσύ έχεις τη δυνατότητα να το ονειρεύεσαι ακόμη και αυτό αρκεί.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
