Σε ψάχνω στα φώτα της πόλης…

Θυμάμαι ένα τραγούδι που μιλούσε για τις παλιές αγάπες, των ΠΥΞ ΛΑΞ ήτανε, στην εφηβεία το είχαμε λιώσει αυτό το κομμάτι σε αφιερώσεις και ακούσματα. Οι παλιές αγάπες. Τι ιστορία και αυτή.

Γυρνούσα με τη μηχανή από το γυμναστήριο και καθώς ο καιρός σήμερα είναι εξαίσιος, πήγαινα αργά – αργά για να απολαμβάνω τις μυρωδιές καθώς έπεφτε το βράδυ. Ξαφνικά πέρασαν από το μυαλό μου κάτι καλοκαίρια από το παρελθόν και παρόμοιες ωραίες βόλτες με κάτι κορίτσια που έχω να δω από τότε. Ή έστω λίγο αργότερα..

Σε εσας δεν συμβαίνει ποτέ να θυμόσαστε ξαφνικά πρόσωπα από το παρελθόν σας, πρόσωπα που έχετε χρόνια να δείτε και ίσως να σας λείπουν κιόλας υποσυνείδητα; Σε εμένα πάντως συμβαίνει κατα καιρούς. Θυμάμαι πρόσωπα, χαμόγελα, βόλτες, πλάκες και αγκαλιές και φιλιά. Έρχονται στο νου μου για λίγα δευτερόλεπτα και ξαναφεύγουν. Δεν θυμάμαι άσχημες καταστάσεις, είναι περίεργο, μόνο όμορφα πράγματα.

Οι παλιές αγάπες δεν ξέρω που πηγαίνουν καθώς σβήνουν. Σίγουρα μέσα στον χωροχρόνο διαθέτουν τον δικό τους παράδεισο. Παράδεισο γιατί μιλάμε για αγάπες οπότε αποκλείεται η κόλαση.

Κάτι τέτοια βράδια όμως, σπάνια και συλλεκτικά, νιώθω μια ωραία νοσταλγία για εκείνες. Θα ήθελα αν γίνεται να βρίσκονταν εδώ, να κάτσουμε να κάνουμε ένα τσιγαράκι και να πούμε δύο μαλακίες να γελάσουμε. Να κάνουμε μια μικρή βόλτα με τη μηχανή, μια αγκαλία δυνατή και ύστερα να χαθούμε πάλι.

Είμαστε η πορεία μας στον χρόνο και όλα τα ωραία ή άσχημα που προκαλέσαμε ηθελημένα ή αθέλητα στους ανθρώπους που ήρθαμε κοντά. Είμαστε οι αναμνήσεις όσο και το παρόν μας.

*Αφιερωμένο το τραγούδι σε κάποια που της άρεσε και το ακούγαμε παρέα κάποτε μακριά από εδώ.