Πριν 3 μήνες(4-6-2017)με αφορμή μια ολοήμερη δραστηριότητα του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού(στο οποίο ανήκω και εγώ ως στέλεχος)επισκέφτηκα το 1ο Δημοτικό σχολείο Ξυλοκάστρου(1ο Ιωάννειο Δημοτικό Σχολείο όπως ονομάζεται σήμερα).Παρ’όλο που είχα να ετοιμάσω διάφορα με τα υπόλοιπα στελέχη αλλά και να ασχοληθώ αργότερα με τα παιδιά στα οποία ήταν αφιερωμένη όλη εκείνη η μέρα κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να δω τους χώρους(τάξεις,πάνω και κάτω προαύλιο) όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα και να συνειδητοποιήσω ότι έχουν αλλάξει κατά πολύ από τότε που πήγαινα εγώ σχολείο. Και ξαφνικά τους είδα όλους εκεί!

Τον Στάθη,τον Θέμη,τον Βλάση,τον Φάνη,τον Γιώργο Σ. ,τον Γιώργο Π. τον Κώστα Τσ. αλλά και τον Κώστα με τον Λευτέρη-τα δίδυμα μασκώτ της τάξης ή τα Μεντζελοπουλάκια όπως τους αποκαλούσαμε αργότερα-να παίζουν ποδόσφαιρο σαν να μην υπάρχει αύριο στο πάνω προαύλιο του σχολείου που έχει επεκταθεί λίγο “κλέβοντας” ένα μέρος από τον προαύλιο χώρο του Γυμνασίου ενω πλέον υπάρχει μια κερκίδα σε ημικύκλιο σχήμα καθώς και δύο δίχτυα για γκολ.

Μαζί με τα αγόρια είδα και τα κορίτσια, την Άννυ,την Ντέμη,την Σοφία Τ. ,τη Μελίνα, τη Ρένα, τη Λένα να παίζουν κρυφτό, κυνηγητό, τα μήλα,1 2 3 κόκκινο φως ή απλά να προσπαθούν να τελειοποιηθούν στη ρόδα και τον κατακόρυφο ενώ η Σοφία Σ. η άλλη Σοφία(γιατί δεν είχαμε ούτε μία ούτε δύο αλλά τρεις),η Εύη και η Χριστίνα-οι ψηλές της τάξης-να παίζουν τέννις ή απλά να κάθονται και να συζητούν στο παγκάκι σε σχήμα καπέλου το οποίο υπάρχει ακόμα και σήμερα. Φυσικά είδα και τη Γωγώ(ναι καλά καταλάβατε,εμένα εννοώ)να τραγουδάει και να μαθαίνει τα λόγια όλων των επιτυχιών της εποχής καθώς και πως χορεύεται η Macarena(κάπου στην Έκτη ήταν αυτό ή λίγο πιο μετά). Είδα κι άλλα πολλά!

Μια μια οι αναμνήσεις περνούσαν από μπροστά μου σαν trailler από ταινία. Το καλημέρα που λέγαμε δυνατά λίγο μετά την προσευχή, το ε ε εκδρομή που φωνάζαμε χωροδιακά για να πείσουμε τους δασκάλους να μας πάνε τον πολυπόθητο περίπατο στο δάσος του Πευκιά γιατί η λιακάδα ήταν απλά η αφορμή για να μη θέλουμε να κλειστούμε για μάθημα στους τέσσερις τοίχους της τάξης. Τα μαθήματα άλλοτε βαρετά(λίγο) και άλλοτε ευχάριστα και ενδιαφέροντα, η χαρά που κάναμε όταν χάναμε κάποιο μάθημα για να κάνουμε βήμα για την παρέλαση ή πρόβα για το ποιήμα(όσοι είχαν). Τα γέλια, τα παιχνίδια, το αυτοσχέδιο μονόζυγο που κάναμε κρεμασμένοι(αγόρια κορίτσια) στα κάγκελα που χώριζαν το σχολείο μας με το Γυμνάσιο λέγοντας τι θα κάναμε στο μέλλον (το οποίο μέλλον για εμάς ήταν φυσικά οι τάξεις του Γυμνασίου που τότε μας φαίνονταν κι εγώ δεν ξέρω πως).

Οι μεγάλες εκδρομές στις Μηκύνες και το Ναύπλιο ή στην Τρίπολη και την Τεγέα αλλά και στα Καλάβρυτα (τελευταία εκδρομή στην Έκτη),τα χορευτικά που κάναμε στο τέλος της χρονιάς όπως το αξέχαστο ταγκό που παρουσίασε το τμήμα μου λίγο πριν αποχαιρετήσουμε για πάντα το Δημοτικό σχολείο. Για το τέλος φυσικά άφησα το καλύτερο, το μπουγέλο. Το μπουγέλο που περιμέναμε με τόση λαχτάρα να ανοίξει ο καιρός για να παίξουμε και φυσικά να γίνουμε μούσκεμα από τη κορφή ως τα νύχια.

Αυτά και άλλα τόσα θυμήθηκα με εκείνη την επίσκεψη μου στο Δημοτικό σχολείο παρ’ όλα τα 21 χρόνια (κι όμως) που πέρασαν από τότε που τελείωσα το δημοτικό και που ξέρω πως όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ξέρω επίσης- κι εδώ απευθύνομαι σε ολους τους φίλους μου και συμμαθητές του Δημοτικού πως οτι και να γίνει, ακόμα κι αν τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά κάπως κάπου με κάποιο τρόπο στα ίδια μέρη θα ξανά βρεθούμε!!

 

 

 

 

 

 

Γράφει η Γεωργία Σοφογιάννη.