Tο Ellis Island βρίσκεται λίγο έξω από το Μανχάταν . Από το 1892 έως το 1954 το μικρό αυτό νησί υποδεχόταν τους μετανάστες όλου του κόσμου και στο έδαφος του γράφτηκαν οι ιστορίες εκείνων που προσπάθησαν να βρουν στην Αμερική τη «γη της επαγγελίας». Έμεινε στην ιστορία ως ένας τόπος ελπίδας για εκατομμύρια ανθρώπους που αναζητούσαν μία νέα, καλύτερη ζωή.
Με τη λήξη του πολέμου μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και της Βρετανίας το 1814, ο αριθμός των ανθρώπων (οι περισσότεροι Ευρωπαίοι- κυρίως από τη νοτιοανατολική Ευρώπη και βέβαια από την Ελλάδα) που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ εκτινάχθηκε στα ύψη. Πλοία γεμάτα μετανάστες ταξίδευαν προς τη Νέα Υόρκη και οδηγούσαν χιλιάδες ψυχές προς το όνειρο. Όμως, το ταξίδι ήταν μεγάλο, και οι συνθήκες στα πλοία της εποχής πολύ άσχημες, με αποτέλεσμα άνθρωποι να χάνουν τη ζωή τους, είτε να φθάνουν άρρωστοι στην αμερικανική γη.
Στο Ellis Island, τους αναλάμβαναν οι «γιατροί των έξι δευτερολέπτων», όπως είχαν ονομαστεί επειδή τόσα ήταν τα δευτερόλεπτα που διέθεταν για να διαπιστώσουν την κατάσταση της υγείας ενός μετανάστη.
Όσοι δεν κατάφερναν να πάρουν τη μεταναστευτική άδεια επέστρεφαν στην πατρίδα τους με το ίδιο πλοίο που είχαν φτάσει ως εκεί.
Οι όροι για την άδεια παραμονής στην Αμερική ήταν χαλαροί, αλλά βασικοί. Εκτός από ότι έπρεπε να είναι κανείς υγιής και να έχει καθαρό ποινικό μητρώο, έπρεπε να επιδείξει τουλάχιστον 25 δολάρια με τα οποία θα επιβίωνε μέχρι να καταφέρει να βρει δουλειά.
Τα δύσκολα (για τους Αμερικανούς) ονόματα ανθρώπων που προέρχονταν από χώρες που δεν ομιλείτο η Αγγλική (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία κτλ.) εύκολα παραποιούνταν από τους αρμόδιους υπαλλήλους ή εξαμερικανίζονταν.
Έτσι κατά κάποιο τρόπο το Ellis Island λειτούργησε και ως «κολυμπήθρα», αφού πολλοί μετανάστες απέκτησαν νέο όνομα ή ακόμα και νέο τόπο καταγωγής.
Μια τέτοια περίπτωση καταγράφεται στα πρώτα λεπτά της ταινίας «Ο Νονός ΙΙ». Ο μικρός Βίτο Αντολίνι από το χωριό Κορλεόνε της Σικελίας έφτασε στην Αμερική. Μη καταφέρνοντας να συνεννοηθεί στο νησί Ellis με τις αρχές, ο υπάλληλος του άλλαξε το όνομα σε Βίτο Κορλεόνε.
Το χωριό μας – ιδιαίτερα στις αρχές του 20ου αιώνα- είχε κι αυτό τη δική του συμμετοχή σε κείνη την «ανθρώπινη αιμορραγία»,. Πάρα πολλοί συγχωριανοί μας κυνήγησαν το «Αμερικάνικο όνειρο», άλλοι τα κατάφεραν και εδραιώθηκαν στις ΗΠΑ και άλλοι μετά από τα μοιραία «έξι δευτερόλεπτα» γύρισαν άπρακτοι και πάλι πίσω.
Παρακάτω παρουσιάζουμε μια λίστα μεταναστών συγχωριανών μας όπως (κατά περίπτωση) προέκυψε από μια πρόχειρη αναζήτηση στα αρχεία του νησιού Έλλις.
Εκεί αναφέρονται τα στοιχεία τους και ο τόπος τελευταίας διαμονής τους, η χρονιά που πραγματοποίησαν το ταξίδι προς τις ΗΠΑ, αλλά και το πλοίο με το οποίο ταξίδευσαν.
Κάποιες επιπλέον πληροφορίες για κάθε καταχώρηση ακολουθούν, αφού κανείς δώσει τα διαπιστευτήρια του στη σχετική ιστοσελίδα.
Μέσω της ιστοσελίδαςhttps://www.libertyellisfoundation.org/passenger-result# όποιος επιθυμεί μπορεί να αναζητήσει την ιστορία των προγόνων του και την προσπάθειά τους να φτάσουν στη Νέα Γη. Εισάγοντας τα στοιχεία (όνομα, επώνυμο αφού τα τροποποιήσει αν χρειαστεί σκεπτόμενος σαν τον υπάλληλο του νησιού Έλλις που ακούει ένα παράξενο όνομα που δεν μπορεί να προφέρει) ίσως βρει καταγεγραμμένες ιστορίες προγόνων του που θα του δώσουν μια εικόνα της δημιουργίας της οικογένειάς του.
Εκείνο που σίγουρα όμως δεν θα βρει αλλά θα πρέπει να το φανταστεί είναι οι κακουχίες ενός πολυήμερου ταξιδιού από το Ψάρι στη Ν.Υόρκη (πολλές φορές με επιστροφή), τα έξι ατελείωτα δευτερόλεπτα που ήταν διαβατήριο για τις ΗΠΑ αλλά και η αγωνία των ανθρώπων που κατάφερναν να περάσουν στις ΗΠΑ αλλά τα 25 δολάρια δεν επαρκούσαν …
Πηγή: http://www.psarikorinthias.gr
