Το ροκ εν ρολ δεν γίνεται ποτέ να πεθάνει. Δεν είναι μια απλή καταγεγραμμένη έννοια που δύναται εύκολα να εξηγηθεί. Για να είμαι ειλικρινής έχω καταλήξει πια στην ετυμολογία του. Ροκ είναι κάποιος άνθρωπος που είναι ο εαυτός του, που είναι απλός, που διαφέρει. Άνθρωπος δηλαδή, από εκεί ξεκινούν όλα. Γιατί η απλότητα έκανε ανέκαθεν την διαφορά. Ροκ δεν είναι μόνο το μουσικό ρεύμα που τόσο επαναστατικά εισχώρησε στην παγκόσμια κοινότητα, αρκετά χρόνια πίσω και τον προηγούμενο αιώνα. Ούτε τα μακριά μαλλιά είναι, ούτε οι ηλεκτρικές κιθάρες από μόνες τους, ούτε το βάπτισμα της μόδας, ούτε η εξέλιξη, ούτε τίποτα.
Ροκ είναι ο Τσαρλς Μπουκόβσκι που απαγγέλει ποιήματα παρέα με δεκάδες μπουκάλια μπύρας δίπλα του σε ένα ψυγειάκι. Απαγγέλει και τα ποιήματά του τρυπάνε στομάχια με τις αλήθειες τους. Είναι ο μουσικός που παίζει με την κιθάρα του κομματάρες μπροστά από τις υπόγειες διαβάσεις του μετρό στην Νέα Υόρκη. Είναι ο υπάλληλος του Δήμου που καθαρίζει την πόλη τα ξημερώματα και γουστάρει την δουλειά του. Ο τυπάκος που βλέπει στον δρόμο ένα σκυλάκι πεινασμένο και του δίνει ένα κομμάτι ψωμί να διασκεδάσει την πείνα του, από το υστέρημά του. Είναι και όλοι όσοι έφτιαξαν αυτή την υπέροχη μουσική που εξέφρασε τελικά την απλότητα. Μεγάλα συγκροτήματα του παρελθόντος και μερικοί ήρωες που ακόμη κρατούν και φτιάχνουν μελωδίες. Το ροκ για να κλείσω ετούτο τον μεγάλο πρόλογο, δεν είναι μια στάμπα πάνω σε μια μπλούζα. Είναι ιδέα και τρόπος ζωής. Κι όπως είπε στην πολυδιασκευασμένη κομματάρα του ο Neil Young.. “rock ‘n’ roll can never die”. Επιτρέψτε μου για το τελευταίο να γουστάρω περισσότερο την live εκτέλεση των Oasis από το Γουέμπλεϊ.
Χθες στο μαγαζί του φίλου μου του Κώστα στο Ξυλόκαστρο έπαιζαν live δύο νεαροί καλλιτέχνες. Δύο κιθάρες, τα ηχητικά και οι σημειώσεις ήταν ολόκληρος ο εξοπλισμός τους. Ο λόγος για τους Δημήτρη Γαλακτόπουλο και Φώτη Πάγκαλο. Ε λοιπόν σας πληροφορώ, πως αυτά τα δύο τυπάκια είναι η αιτία του παραπάνω προλόγου. Και ναι, θεωρώ τον εαυτό μου εξαιρετικά έμπειρο μουσικά, για να μπορώ να καταλαβαίνω πότε τέτοιοι πρόλογοι μου βγαίνουν εντελώς αυθόρμητα.
Το ροκ που ποτέ δεν πεθαίνει στην χώρα μας κινδυνεύει να εξαφανιστεί. Είναι η αλήθεια καθώς το βάρος έχει πέσει όπως παρατηρούμε στην “υψηλή” τέχνη του σκυλάδικου. Όμως μέσα στην γενική μουσική κατρακύλα, μπορεί να συναντήσει κανείς φωτεινές εξαιρέσεις. Και στην επαρχία ναι, γιατί όχι; Άλλωστε, όσοι γνωρίζουν καλά τα του ελληνικού εναλλακτικού πενταγράμμου, οι μουσικές επαναστάσεις στο είδος ξεκινούσαν πάντα από την επαρχία.
Δηλώνω φαν του δίδυμου λοιπόν έπειτα από το χθεσινό live που είχα την τύχη να παρευρεθώ. Δηλωνώ επίσης υπερήφανος που πρόκειται για Ξυλοκαστρινούς. Αξίζουν μπράβο βέβαια και στα παιδιά που δίνουν την ευκαιρία για τέτοια events στα καταστήματά τους. Αλλά όταν είσαι τόσο νέος και μπορείς να παρουσιάσεις τόσο καλά πράγματα, με άνεση κιόλας, τότε έχεις πολλά να προσφέρεις στον παρόν και το μέλλον.
Δύο ακουστικές κιθάρες, μια τρομερή φωνή (Δημήτρης Γαλακτόπουλος) κι ένας μάγκας μουσικός (Φώτης Πάγκαλος), ένα μεγάλο και πλούσιο ρεπερτόριο από την εγχώρια και ξένη ροκ σκηνή, φοβερό κέφι και διάθεση, είναι τα συστατικά της επιτυχίας. Κι όμως, με μια κιθάρα φίλοι μου, μπορεί να φτιάξεις σπουδαία πράγματα. Με μια κιθάρα.
Όπου πετυχαίνετε αυτά τα παιδιά να πηγαίνετε να τα ακούσετε. Αξίζουν, χωρίς περισσότερα λόγια.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
