Του Μάνου Ανδρουλάκη

Αναδημοσίευση από το sport-retro.gr

Στις 18.00, όπως κάθε απόγευμα, το κουδούνι ενός εργοστασίου επίπλων της Μπριάντσα σημαίνει το τέλος της βάρδιας. Μερικοί επιστρέφουν στο σπίτι τους, άλλοι σταματούν σε κάποιο τοπικό καφέ για λίγη χαλάρωση…

Ένας νεαρός γύρω στα 22, ψηλός, μελαχρινός, μπαίνει σε μία παλιά BMW. Βάζει στο στερεοφωνικό μία κασέτα των Black Sabbath. Ανάβει τσιγάρο και πατά απαλά το γκάζι με προορισμό ένα γήπεδο.

Τέσσερις φορές την εβδομάδα, εκ των οποίων η μία για τον κυριακάτικο αγώνα (όταν αγωνίζεται εντός η Καρατέζε), ο εργάτης απολαμβάνει το χόμπι του. Όταν τελειώνουν οι προπονήσεις, δροσίζεται στο ντους, βγαίνει, περνά λίγο χρόνο με τους έτερους ερασιτέχνες συμπαίκτες του και επιστροφή στην BMW.

Ακόμα ένα τσιγάρο και… play. Η κασέτα έχει σταματήσει στα μισά του «War Pigs», ενός τραγουδιού των Sabbath, που είχε κυκλοφορήσει περίπου 22 χρόνια πριν.

Στο 2:27 του αντιπολεμικού αυτού δημιουργήματος, το βρετανικό χέβι μέταλ συγκρότημα αναφέρεται με σαρκασμό στους πολιτικούς του πλανήτη: «Γιατί να βγουν έξω να δώσουν μάχη; Αφήνουν αυτόν τον ρόλο στους φτωχούς».

Ο Μορένο Τοριτσέλι σίγουρα δεν ήταν πλούσιος. Ήθελε όμως να παλέψει για να καθιερωθεί στην Καρατέζε, τη φανέλα της οποίας είχαν πάρει… σπίτι τους άλλοι πιο φτασμένοι, ενδεχομένως και πιο ικανοί ποδοσφαιριστές.

Εκείνη την εποχή, η Γιουβέντους πορευόταν στη σκιά της Μίλαν και προσπαθούσε, με τη σειρά της, να στεγνώσει τα απόνερα της παρουσίας του Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολι.

Ήδη είχαν προηγηθεί έξι άκαρπες σεζόν στο πρωτάθλημα, ενώ το προ διετίας Κύπελλο ΟΥΕΦΑ δεν κάλυπτε τα «θέλω» των απαιτητικών φίλων των «μπιανκονέρι», ύστερα και από την κατάκτηση του αιματοβαμμένου Κυπέλλου Πρωταθλητριών στο Χέιζελ, εν έτει 1985.

Μία Πέμπτη του Ιουλίου του 1992, η μεγάλη Γιουβέντους προγραμμάτισε ένα φιλικό προετοιμασίας με την άσημη Καρατέζε, την ομάδα που (ημι)απασχολείτο ο Μορένο Τοριτσέλι.

Αναμφίβολα, ο Τζιοβάνι Τραπατόνι δεν θαμπώθηκε από την τεχνική κατάρτιση του νεαρού. Ενδεχομένως, όμως, να είδε στο πρόσωπό του έναν εργατικό (άραγε λόγω επαγγελματικής ιδιότητας;), δραστήριο και αποφασιστικό παίκτη.

Ο τότε τεχνικός της «γηραιάς κυρίας» προσκαλεί τον Μορένο στο Τορίνο για μία εβδομάδα δοκιμαστικών. Mία εβδομάδα δοκιμαστικών με τη Γιουβέντους! Εκείνος εξασφαλίζει άδεια 30 ημερών από το εργοστάσιο, πηγαίνει, προπονείται, τα δίνει όλα…

Πλέον, περιμένει το τηλεγράφημα που θα του αλλάξει τη ζωή. Η κασέτα δεν μπορεί παρά να παίζει το «Paranoid». Ή μάλλον, δεν γίνεται να παίζει οτιδήποτε από τη στιγμή που η κασέτα εκλάπη μαζί με ολόκληρη την BMW.

Ο προερχόμενος από οικογένεια φιλάθλων της Ίντερ ενδεχομένως να χαρακτήρισε κακό σημάδι την απώλεια του αυτοκινήτου του, όταν όμως η Γιουβέντους έβγαλε 50.000.000 λιρέτες από τα ταμεία της και τις προώθησε στην Καρατέζε, η ζωή του άλλαξε διά παντός.

Καθισμένος στο ίδιο γραφείο με τον θρυλικό Τζιαμπιέρο Μπονιπέρτι, έβαλαν υπογραφή σε κοινό έγγραφο που προέβλεπε 80.000.000 λίρες ετησίως, συν διάφορα μπόνους. Με τα πρώτα του έσοδα, ο νεοαποκτηθείς αμυντικός της «Γιούβε» αγόρασε μία Lancia Thema. Και μία κασέτα των Black Sabbath.

Στην πρώτη του προπόνηση στο Τορίνο, ο 22χρονος απέκτησε νέο νονό. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο τον βάφτισε «Τζεπέτο» (σ.σ. ο πατέρας του «Πινόκιο»), εξαιτίας της ενασχόλησής του με την ξυλεία. H αλήθεια είναι λίγο διαφορετική, αφού ο νεαρός εργαζόταν στο τμήμα συσκευασίας και προώθησης των επίπλων Spinelli. «Έβαζα βίδες και μεντεσέδες σε πόρτες γραφείων, έκανα αμπαλάζ… Μου άρεσε», έχει δηλώσει σε συνέντευξή του.

Το κλίμα ήταν καλό και ευνοούσε τον Τοριτσέλι, ο οποίος μιλούσε με διάλεκτο Λομβαρδίας στον προπονητή του, καθότι εκείνος καταγόταν από την Έρμπα και ο «Τραπ» από το Κουζάνο Μιλανίνο.

Πράγματι. Την ευκαιρία από τα, μετέπειτα μακριά του, μαλλιά έπιασε ο νεαρός, αφού μετά το ντεμπούτο του στη Serie A σε μία νίκη με 4-1 επί της Αταλάντα (13/9/1992), ακολούθησαν έξι επιτυχημένα χρόνια. Προτιμούσε να αγωνίζεται ως δεξιός μπακ, αλλά δεν έλεγε «no» όταν o Τραπατόνι ή αργότερα ο Μαρσέλο Λίπι τον χρησιμοποιούσαν σε άλλη θέση στην άμυνα.

Αγωνιζόμενος με καρδιά και σύνεση, ο Τοριτσέλι κάλυπτε εξόχως την έλλειψη τεχνικής κατάρτισης, βελτιωνόταν συνεχώς και έφτασε στο σημείο να αποτελεί βασικό μέλος μιας σπουδαίας ομάδας που κατέκτησε πρώτα το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ του 1993 και εν συνεχεία το Champions League του 1996.

Επιπλέον, το μέλος της εθνικής Ιταλίας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 1996 και του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998, συνέβαλε στον παραγκωνισμό της Μίλαν, αφού στις έξι σεζόν του στο Τορίνο, η Γιουβέντους κατέκτησε τρία πρωταθλήματα, ένα Κύπελλο και δύο Σούπερ Καπ.

Βέβαια, ο ψυχωμένος Ιταλός δεν βίωνε πάντα ευτυχισμένες στιγμές, ιδίως μετά το καλοκαίρι του 1994 όταν και αποχώρησε ο Τραπατόνι. Το τσιγάρο του «Τζεπέτο» έκανε έξω φρενών τον μανιακό Λίπι, όμως, στην πορεία οι τόνοι έπεσαν και οι επιτυχίες ήρθαν.

Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει στο ενδεχομένως καλύτερο ματς της καριέρας του, τον τελικό του Champions League της Ρώμης με τον Άγιαξ το 1996. «Σε έπιασαν ε;», ήταν η -μεταξύ σοβαρού κι αστείου- ερώτηση που του έκανε μετά το ματς ο αντίπαλος Πάτρικ Κλάιφερτ, κατά την παρουσία τους στην αίθουσα ελέγχου ντόπινγκ κοντρόλ.

Λίγα χιλιόμετρα βορειότερα, η μητέρα του αμυντικού των «μπιανκονέρι», η Τερέζα, έβαζε τα κλάματα μπροστά στην τηλεόραση. «Μέχρι τότε είχε κλάψει μόνο στο χαμένο πέναλτι του Καμπρίνι στην Ισπανία (σ.σ. στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1982 κόντρα στη Γερμανία)», έχει αποκαλύψει ο ίδιος ο παίκτης.

Ύστερα από περίπου 230 αγώνες με τη φανέλα της Γιουβέντους, o 28χρονος πλέον Τοριτσέλι απέρριψε μία καθόλου αδιάφορη πρόταση της Μίντλεσμπρο του Μπράιαν Ρόμπσον, προκειμένου να συνεργαστεί ξανά με τον Τραπατόνι στη Φιορεντίνα.

Τέσσερα χρόνια (και ένα Κύπελλο Ιταλίας) αργότερα, η πορεία του «Τζεπέτο» άρχισε να φθίνει σαν τα παλιά ξύλινα δημιουργήματα του παιδικού, συνονόματου, ήρωα. Τότε που ξεκίνησε και ο κατήφορος των «βιόλα», ο υποβιβασμός του 2002 και η λύση στα συμβόλαια των παικτών.

Έξι μήνες στην Εσπανιόλ και το «κύκνειο άσμα» του Τοριτσέλι στην Αρέτσο τη σεζόν 2004-05. Μία πορεία σαν ψέμα. Βγαλμένη δηλαδή από τις ιστορίες του «Πινόκιο». Από το εργοστάσιο επίπλων της Μπριάντσα στην κορυφή της Ευρώπης, αλλά και του Κόσμου με το Διηπειρωτικό Κύπελλο του 1996.

***

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Ποια μοίρα ζήλεψε την παραμυθένια πορεία του «Τζεπέτο» των ιταλικών γηπέδων;

«Χτυπημένη» από λευχαιμία, σε ηλικία μόλις 40 ετών, η ταλαιπωρημένη Μπάρμπαρα Τοριτσέλι έκλεισε για πάντα τα μάτια της και γέμισε θλίψη εκείνα του συζύγου της.

Η, τότε, 16χρονη Αριάνα, ο 11χρονος Αλέσιο και η 10χρονη Ορόρα, τα παιδιά του αγαπημένου ζευγαριού, δίνουν δύναμη στον πατέρα τους κι εκείνος αλλάζει τη ζωή τους μετακομίζοντας στο Λιλιάνες, ένα χωριό 500 ψυχών στην κοιλάδα της Αόστα.

Δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα, ο Μορένο και η Μπάρμπαρα, γνωστοί από τα εφηβικά τους χρόνια, είχαν αποφασίσει να ενωθούν με τα δεσμά του γάμου. Εκείνη είναι υπερήφανη για την πορεία του συζύγου της, τον γεμίζει χαρά με τα τρία «βλαστάρια» τους, όλα είναι ρόδινα…

Η Νάντια, μία από τις δύο αδερφές της συζύγου του «Τζεπέτο», ετοιμαζόταν να δωρίσει μυελό των οστών σε μία ύστατη προσπάθεια να σωθεί η Μπάρμπαρα. Δεν θα προλάβαινε.

Γιουβέντους και Φιορεντίνα, μία από τις ελάχιστες φορές ενωμένοι, συλλυπούνται τον Τοριτσέλι, ο οποίος ενισχύει τον ιταλικό οργανισμό κατά της λευχαιμίας. Το σίγουρο είναι ότι ύστερα από εκείνο το «μαύρο» διάστημα, ο ξεχωριστός αυτός ποδοσφαιριστής άκουσε πολλές φορές το «Iron Man» για να σταθεί στα πόδια του…