Γράφει η Ανθή Γεώργα
Και ξαφνικά διαπιστώνεις πως έχασες το διαμάντι..
Όση ώρα ήσουν απασχολημένος να μαζεύεις πέτρες.
Νόμιζες πως το κρατούσες καλά φυλαγμένο σε θυρίδα, για δεδομένο το παιρνες κι ας μη σου άξιζε.
Ξέχασες πως τα διαμάντια δεν είναι για να κρύβονται, δε φυλακίζονται σε θυρίδες με κλειδωνιές.
Προορίζονται να κοσμούν προθήκες, να τα καμαρώνεις όπως λάμπουν.
Ω ναι, ήσουν τυχερός που το ανακάλυψες και το ‘κανες δικό σου.
Δεν ήσουν άλλωστε επαγγελματίας κυνηγός διαμαντιών, μέχρι τώρα με faux bizoux καταπιανόσουν, πράματα φτηνά, αναλώσιμα.
Κι’ έπεσες πάνω στο γαλάζιο το διαμάντι.
Πόσο χάρηκες στην αρχή!
Το έπαιρνες παντού μαζί σου, το’ δειχνες σε όλους.
Μα γρήγορα κατάλαβες πως τα διαμάντια δεν είναι εύκολα στη συντήρηση.
Το βαλες στην άκρη, το κράτησες «κάβα» για τα μελλοντικά σου σχέδια.
Το ‘κανες εργαλείο σου, αυτό να σε υπηρετεί, σα να ‘τανε αυτός ο προορισμός κι η ευχαρίστησή του.
Έτσι νόμιζες πως το’ χες σίγουρο, δεδομένο. Πώς το υπόταξες.
Ποιο, το διαμάντι; «Αδάμας» είναι η αρχαία ελληνική του ονομασία, που σημαίνει αδάμαστος, ανυπόταχτος.
Τίποτα δεν κατάφερες φίλε μου, το έχασες, μόνος σου το έχασες!
Δε σου άξιζε, κάτσε και μέτρα τις πέτρες σου, αυτές που βρήκες ανάμεσα στα μπάζα.
Κι εκεί μαζί τους ζήσε, σκονισμένος , θαμπός, γειωμένος.
Η ζωή δεν είναι «ΦΙΝΟΣ ΦΙΛΜΣ». Άπαξ και σκίσεις το λαχείο, δεν μπορείς να το εξαργυρώσεις.
Δεν καταλήγεις εμίρισσα[1] σαν τη Βλαχοπούλου , το πολύ πολύ ένα μίζερο χαρέμι από μπάζα ασάλευτα και άψυχα να φτιάξεις για περιουσία.
Το ξέρω, δεν πιστεύεις στα μάτια σου. Πρώτη φορά σου μιλάνε έτσι, πρώτη φορά στα λένε στα ίσα, πρώτη φορά διαβάζεις αυτά που δεν μπορείς στον εαυτό σου τον ίδιο να παραδεχθείς.
Εσύ, ο έκπτωτος πρίγκηπας, ακόμα καθισμένος στον τρεκλίζοντα θρόνο σου, να διατηρείς το μύθο του αλώβητου.
Δύσκολοι καιροί, φίλε μου, για πρίγκηπες! Δε φτάνουν μόνο τα κληρονομούμενα, ώρα να μάθεις πως παλεύουν για τα επίκτητα.
Άκου λοιπόν και βάλε κατά νου, γιατί την αλήθεια λίγοι θα στην πούνε.
Όλα στη ζωή είναι επιλογές.
Επιλογές και τύχη.
Αν είσαι από αυτούς τους λίγους, τους τυχερούς, η ζωή σου δωρίζει ευκαιρίες, που άλλοι γι’ αυτές παλεύουν μήνες, χρόνια, δεκαετίες.
Κάνε την επιλογή τη σωστή κι αμέσως μετά κάνε το σταυρό σου που αξιώθηκες τέτοια τύχη .
Πες στο Θεό «ευχαριστώ» και μάλωσε τον εαυτό σου κάθε φορά που γκρινιάζεις και μεμψιμοιρείς.
Και πάλεψε να κρατήσεις την τύχη σου, να της δώσεις αυτό το «ευ», που από απλή τύχη θα την κάνει ευτυχία.
Στο ξαναπα.
Μια φορά σου τυχαίνει το λαχείο στη ζωή.
Μην το σκίσεις.
Μην το εξαργυρώσεις μονοκοπανιά.
Επένδυσε τα κέρδη σου και μοιράσου τον πλούτο που θα φτιάξεις, που μαζί θα φτιάξετε, εσύ και η «ευ- τύχη- α» σου.
[1] Στην ταινία «μια Ελληνίδα στο χαρέμι» η πρωταγωνίστρια Ρένα Βλαχοπούλου που καταστρέφει το σώμα ενός κερδοφόρου λαχείου καταλήγει βαθύπλουτη μετά το γάμο της με κάποιον Εμίρη.
Πηγή: loveletters.gr
