Το να βρει κανείς αλήθεια στις ημέρες μας μοιάζει με το να βρει χρυσό καθώς περπατά αμέριμνος πάνω στην άσφαλτο. Από σπάνιο δηλαδή ως εντελώς ακατόρθωτο ή ουτοπικό. Πόσο κρίμα να γράφονται οι από πάνω τρεις σειρούλες. Πόσο λυπηρό; Και το χειρότερο, να τις πιστεύει εκείνος που τις γράφει.

Από που να το πιάσεις και που να το αφήσεις το θέμα. Είμαι σίγουρος πως θέλω να ασχοληθώ με κάτι τέτοιο; Όχι δεν είμαι και τόσο. Απλώς τον τελευταίο καιρό με το νταβαντούρι των εκλογών γίνεται πιο έντονο. Δεν είναι βέβαια μόνο η δημόσια ζωή, η αυτοδιοίκηση και η πολιτική τίγκα στο δήθεν. Είναι και οι προσωπικές σχέσεις το ίδιο και χειρότερα.

Πολύ εύκολα κάποιος ξαμολάει ένα ψέμα για να ξεμπερδέψει με τις δύσκολες αλήθειες. Μάθαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια να κόβουμε. Κόψαμε ανάγκες, βόλτες, συζητήσεις, αξιοπρέπεια, όνειρα, έρωτα, ουσία, δημιουργία, απαιτήσεις, κουλτούρα.. Κόψαμε τόσα πολλά που η μετριότητα έγινε συνήθεια.

Και τι μένει δηλαδή βρε παιδιά παραπίσω από την συνήθεια; Τι έχει νόημα αφού τα περισσότερα πράγματα στη ζωή είναι fake; Τα ρούχα που φοράμε; Τα κινητά μας; Οι καλές φωτογραφίες; Το τσατ τις νύχτες στα μεσεντζερ; Η ωραιοπάθεια; Οι γιορτές; Με τι θα γεμίσει η καρδιά χωρίς μια στάλα ηθική ικανοποίηση;

Προσπαθώ να γράψω και δεν μπορώ, δεν μου βγαίνει. Δεν έχω την χαρά που είχα στο παρελθόν ούτε τη διάθεση να αλλάξω τον κόσμο. Αφήνω μισοτελειωμένη τη σκέψη μου και θα επανέλθω.

Αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει. Μόνο που μας αλλάζει…