Η καραντίνα πέρασε, σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε εκείνες οι απογευματινές ανακοινώσεις με ιατρικούς όρους, σε λίγο θα έρθει ο λογαριασμός και από ότι φαίνεται, ήδη, θα είναι παραφουσκωμένος. Μείναμε μέσα. Και όσο μέναμε μέσα γίνονταν “πραγματάκια”. Αναμενόμενο θα μου πείτε, αναμενόμενο θα σας πω κι εγώ. Οπότε δεν θα καταπιαστώ περισσότερο στο παρόν.
Εκεί που στέκομαι λιγάκι παραπάνω είναι η επίδραση του “εγκλεισμού” στην ψυχολογία μας, αλλά και τα λίγα θετικά που μπορεί να αποκόμισε κάποιος από όλη αυτή την ιστορία. Προσωπικά το μόνο θετικό που μπορώ να σκεφτώ αυτή τη στιγμή, είναι το “ξεκαθάρισμα”. Είδα ανθρώπους! Και δεν εννοώ τους “είδα από κοντά ή συναναστράφηκα μαζί τους”. Όχι! Εννοώ πως είδα ανθρώπους μέσα από εμένα τον ίδιο, από μια διαφορετική οπτική γωνία, πιο καθαρή. Η γωνία αυτή ας πούμε ότι δεν υπήρχε πριν την καραντίνα.
Σε συνθήκες εγκλεισμού δεν έχεις πάρα πολλά πράγματα να κάνεις. Κάθεσαι και σκέφτεσαι. Έπειτα κάθεσαι και ξανασκέφτεσαι και έτσι προχωράει το πράγμα μέχρι το σημείο της ενδοσκόπησης τελικά. Παρατηρείς στιγμές που ανασύρεις από τον σκληρό δίσκο της μνήμης σου, με τέτοιο τρόπο και αυτό οφείλεται στην ηρεμία φυσικά, που πριν δεν μπορούσες. Οι στιγμές μπορεί να είναι τοπία, αλλά μπορεί να είναι και ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί παρέα με άλλους ανθρώπους.
Αυτή η κρίση των δύο μηνών, μπορεί η ιστορία στο μέλλον να την κρίνει με όρους όχι καλούς, δεν ξέρω γιατί το πιστεύω αυτό όμως έτσι λέει η διαίσθησή μου. Μπορώ όμως να βρω ένα θετικό. Με γλίτωσε από τη σκαρταδούρα την πιο κατάλληλη στιγμή. Δεν έκανα τίποτα περισσότερο από το να είμαι παρατηρητικός. Απλώς παρατηρητικός.
Ποιος είναι άνθρωπος; Ποιος νοιάζεται πραγματικά για τους άλλους; Ποιος είναι μισάνθρωπος; Ποιος είναι ηλίθιος; Ο έλληνας είναι έξυπνος ή υποχείριο; Ο φόβος μέχρι που μπορεί να διαβρώσει τις ανθρώπινες σχέσεις; Ποιος ο ρόλος της πολιτικής και η επίδραση στις ζωές μας; Υπάρχει ελπίδα; Το χρήμα είναι τόσο σημαντικότερο από οτιδήποτε άλλο πάνω σε αυτό τον πλανήτη; Μερικές από τις απορίες μου που έπειτα κατέληξαν σε μερικά συμπεράσματα. Μερικά από αυτά όχι και τόσο ελπιδοφόρα αλλά οκ.
Στον προσωπικό τομέα ευεργεσία! Αν μπορώ να παραδεχθώ κάτι είναι πως ήμουν για χρόνια τυφλός και κατάφερα να δω. Ναι, παραδόξως, εν μέσω μιας δύσκολης συγκυρίας ξαναβρήκα το φως μου. Κι αυτό που θα θυμάμαι στο εξής, είναι πως μπορεί ποτέ να μη μάθω τους ανθρώπους, όμως ποτέ πάλι δεν θα αφεθώ να πιστέψω χωρίς κόπο σε εκείνους. Η εποχή μας είναι φαινομενική. Φαινομενική διάολε..
Γράφει ο Στάθης Ν. “Chinaski”.
Y.Γ: Είναι μερικά ψέματα που κοστίζουν μια ζωή.
