Οι δυσάρεστες ειδήσεις διαδέχονται η μια την άλλη και περισσότερο σε ότι αφορά κοινωνικής φύσεως θέματα. Σκέφτομαι πως θλιβερά πράγματα πάντα παρατηρούσαμε να συμβαίνουν, δεν είναι προνόμιο των ημερών μας, μα, σε τέτοια ένταση κλιμακούμενη όπως στη δική μας εποχή, αυτή που υποτίθεται πως ξεκινήσαμε κάποτε όλο όνειρα για να φτιάξουμε, δεν έχουν ξανασυμβεί. Έχουν μάλλον αρχίσει να σκάνε οι φούσκες των ψεύτικων προτύπων που έθρεψαν την κοινωνία μας μερικές δεκαετίες πίσω, και ο θόρυβός τους, είναι πια εκκωφαντικός.
Την περασμένη εβδομάδα πήρα στα χέρια μου το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Δεν είχε τύχει να το διαβάσω ποτέ, παρά μόνο να δω μια ταινία με το θέμα του, και όπως γίνεται ευλόγως κατανοητό, άλλο τα φιλμ και άλλο τα βιβλία. Δεν έχω καταφέρει ακόμη να φθάσω ούτε καν στη μέση του. Αυτό που μου κάνει αίσθηση είναι ότι δεν περίμενα ένα κοριτσίστικο ημερολόγιο, άσχετα με το αν πρόκειται για το αντιπολεμικό και αντιναζιστικό μνημείο που έγινε μετά, να με συνεπάρει τόσο. Ένα καλοκαίρι του 42′ ήταν που η νεαρή Άννα αναγκάστηκε να κρυφτεί μαζί με την οικογένειά της σε μια σοφίτα κάπου στην Ολλανδία. Τέτοιες ημέρες θα έλεγε κανείς. Ο “τέλειος κρυψώνας” όπως γράφει στις πρώτες σελίδες η ίδια. Ένας τέλειος κρυψώνας για να γλιτώσει από τη θηριωδία. Μπορεί στο τέλος η ιστορία να μας έμαθε ότι δεν τα κατάφερε, μα στην συγκεκριμένη περίπτωση κρατώ το “πρώτο συνθετικό”, προτιμώντας να έχω την άγνοια της συνέχειας για χάρη την ανάγνωσης. Και δικής μου.
Υπήρχαν στιγμές στη ζωή που η καλύτερη λύση έμοιαζε να αποτραβηχτώ. Από τα πάντα μα κυρίως από τους ανθρώπους. Να χωθώ στα βιβλία, στα δάση, τις μουσικές, τα γραπτά μου, τα ημερολόγια και τις σκέψεις μου. Υπήρχαν ανέκαθεν στιγμές που δεν τους αντέχεις τους ανθρώπους. Κάπως έτσι το βλέπω και τώρα τελευταία, αυτή η ιστορία που πέρασε μας άφησε κουσούρι. Όμως είναι αλήθεια και κάτι ακόμη. Έχεις την ανάγκη ύστερα από όλα αυτά να έρθεις πιο κοντά στα απλά πράγματα. Είτε παρέα με άλλους είτε μόνος αν δεν το αντέχεις. Να δεις ξανά τα δέντρα, τις λίμνες, να κάνεις μια μεγάλη βόλτα με το ποδήλατο ή τη μηχανή, να καθίσεις με τις ώρες μπροστά από τη θάλασσα, μια βραδιά ας πούμε σαν τη σημερινή, με το φεγγάρι να φωτίζει σχεδόν γεμάτο το πλάνο και το μυαλό σου που και που.
Ο δρόμος που πήραμε ήταν χαλασμένος και είχε λάθος βαλμένες τις ταμπέλες. Κι εμείς ωστόσο συνεχίσαμε και προχωρήσαμε ακόμη πιο βαθιά στο λάθος. Κανένας δεν μίλησε, όλα φάνηκαν φυσιολογικά. Μέχρι που ήρθε η ώρα να βρεθούμε σε αδιέξοδο, και τα αδιέξοδα δεν είναι ωραίες καταστάσεις. Έκανε μπαμ αγαπητές φίλες και φίλοι το “ιλουστρασιόν” που ταϊστήκαμε για δεκαετίες -με λόγο ή χωρίς μικρή σημασία έχει- και μας έσκασε στα χέρια. Τώρα τι θα το κάνουμε; Τώρα αλήθεια τι θα το κάνουμε; Τώρα θα πρέπει να το πάρουμε πάλι από την αρχή….
Κάθομαι εδώ, ακούω το παρακάτω τραγουδάκι και σε λίγο θα διαβάσω μερικές σελίδες από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Είναι ξέρεις μαγικό αυτό το ημερολόγιο. Ένα νεαρό κοριτσάκι, παιδί του πολέμου κυνηγημένο, κάνει όνειρα για το αύριο κλεισμένη σε μια σοφίτα. Κλεισμένη για ημέρες, μήνες, κάνει όνειρα, ότι κι αν γίνει. Καλό σας βράδυ!
Γράφει ο Σ.Ν. “Chinaski”
Και παρακάτω ένα όμορφο κειμενάκι του Φλωμπέρ που μας έστειλε η φίλη Αλεξία. Την ευχαριστούμε. Περισσότερο για την αγάπη της στο μικρό αυτό ιστολόγιο και την έκφρασή του:
“Οι πιο ένδοξες στιγμές της ζωής
δεν είναι οι λεγόμενες μέρες ευτυχίας,
αλλά οι μέρες εκείνες που,
μετά από απόρριψη και απελπισία,
αισθάνεσαι να μεγαλώνει μέσα σου
η θέληση για ζωή και η υπόσχεση
για μελλοντικά επιτεύγματα.
Γκυστάβ Φλωμπέρ
