Κρατώ τον εαυτό μου να μη γράψει. Βγάζω φωτογραφίες, πήγα διακοπές μετά από πολλά πολλά χρόνια, εννοώ διακοπές σχεδόν καλοκαιρινές κι ας είναι Σεπτέμβρης, ακούω μουσική, διαβάζω, κι έτσι κρατώ τον εαυτό μου μακριά από το πληκτρολόγιο. Γιατί; Γιατί πολύ απλά με ξέρω. Αν ξεκινήσω να γράφω θα γίνω πάλι δυσάρεστος, θα αραδιάζεται η αλήθεια με τις λέξεις και οι λέξεις μερικές φορές είναι βέλη που σκάνε και πληγώνουν βαθιά. Καλά, σε μερικές περιπτώσεις δεν πληγώνουν. Εξαρτάται από τον αναγνώστη δηλαδή.

Δεν θέλω λοιπόν πλέον να γράψω για εκείνα που έλεγα κάποτε. Πάνε τόσα χρόνια άλλωστε μου τα σημειώνουμε και άντε πάλι από την αρχή. Τι είναι αυτό που δεν αναπτύξαμε επαρκώς; Τι είναι εκείνο που να είναι άγνωστο ακόμη; Νομίζω πως τίποτα. Όλα ξεκάθαρα στα μάτια των ανθρώπων που έχουν την ικανότητα να βλέπουν. Όλα ξεκάθαρα στα μάτια των ανθρώπων που δεν τους τυφλώνει το φως. Κι έτσι πήγα μερικές διακοπές, με ησυχία, σε μέρη όχι πολυσύχναστα αλλά μαγικά.

Κι αν με ρωτάς τι μου έμεινε από αυτή μου την σύντομη περιπλάνηση, τότε θα σου πω μόνο πως η αλήθεια, σαν το φως, κάνει τους κύκλους της και είναι μια πολύτιμη και δύσκολη ερωμένη. Αυτό το είχε πει πρώτος με κάποια παραλλαγή ο Καμύ βέβαια, όμως θα συμπληρώσω, πως… δεν γίνεται παρά στο τέλος πάντα να λάμπουν. Η αλήθεια, το φως και οι σπουδαίες γυναίκες.

Σ.Ν. “Chinaski”