«Είμαστε απλοί και καθαροί – όπως απλός είναι κι ο κόσμος. Τι ζητάμε;

Μια γυναίκα τώρα -μεγαλώσαμε πια- απλή σαν κι εμάς, ένα σπιτάκι για μην κρυώνουμε το χειμώνα, σαν τα πουλιά στο δρυμό, μια ταπεινή εργασία, για να ταΐζουμε ψωμάκι και Θασίτικη ελιά τα παιδάκια που αύριο θα μας δώσει η θεία χάρη της ζωής. Και κάτι ακόμα, που δεν τόλεγα πολυτέλεια: να μπορούμε μια φορά τον χειμώνα να βλέπουμε τα χιονισμένα βουνά και μια φορά το θέρος να γνεφοχαιρετούμε το πρόσωπο της αρμυρής θάλασσας.

Αυτό είναι μια ολόκληρη ζωή, τόσο πλούσια, που καταντάει παραμύθι.»

Απόσπασμα επιστολής του Λιαντίνη σε κάποιο φίλο του, το 1971 από το Μόναχο όπου σπούδαζε.