Η πρώτη ημέρα στο σχολείο όπως αυτή που ήταν χθες με την έναρξη της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς, αποτελεί διαχρονικά μια ιδιαίτερη στιγμή για την ψυχολογία κάθε παιδιού. Κάθε παιδιού σε οποιαδήποτε ηλικία και για όλες τις τάξεις που αφορούν τα σχολικά του χρόνια. Αυτή λοιπόν την πρώτη ημέρα έχουμε μάθει αρκετά χρόνια τώρα να την εργαλειοποιούμε εμείς οι μεγάλοι και κυρίως τα μέσα και η πολιτικοί, ώστε να στήνεται το παραδοσιακό πια “πανηγυράκι” με τις μικροπολιτικές κόντρες, τα παράθυρα στα κανάλια, τους επίσημους στον αγιασμό και τα λοιπά “όμορφα”. Τα παιδιά μοιάζει να βρίσκονται κάθε τέτοια εποχή κάπου στο περιθώριο, λες και δεν πρόκειται για μια δική τους -καταδική- τους υπόθεση. Φέτος δε, πολλά τα “αχ και βαχ” για την επερχόμενη πολυδιαφημισμένη ακρίβεια του χειμώνα από φορείς, γονείς και κοινωνικά δίκτυα. Τόσα που φθάσαμε να ξεχάσουμε ακόμη και το γεγονός της ημέρας που δεν ήταν άλλο από την έναρξη της νέας σχολικής περιόδου.

Είχα την τύχη όμως να βρεθώ χθες στον αγιασμό για το νηπιαγωγείο συνοδεύοντας τον ανιψιό μου. Γράφω πως είχα την τύχη καθώς κατάφερα από κοντά να ξαναζήσω έστω και για λίγο, την πρώτη ημέρα ενός νηπίου που έπειτα από το καλοκαίρι επισκέπτεται ξανά το σχολείο του, έστω κι αν ακόμη στη συνείδησή του δεν έχει προλάβει να διαμορφωθεί πλήρως η έννοια “σχολείο”. Μικρά χαρούμενα παιδάκια που έβλεπαν ύστερα από καιρό τους συμμαθητές τους και αγκαλιάζονταν με ένα υπέροχο και αυθόρμητο τρόπο, η αδιάλειπτη διάθεση για σκανταλιές, η εξερεύνηση στο σχολικό κτήριο, οι πρώτες κουβέντες με τις δασκάλες και τους δάσκαλους, η αμηχανία της πρώτης ημέρας. Αυτά τα παραπάνω αποτελούν το νόημα της συγκεκριμένης στιγμής και το απόλαυσα τόσο όσο ένα παιδάκι. Και αν θέλουμε τα παιδιά να είναι παιδιά, το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς οι μεγάλοι και πιθανώς σοφότεροι (ελπίζω σοφότεροι), είναι να προσπαθούμε να έρθουμε κοντά στη σκέψη τους. Να βγάζουμε για λίγο τα γυαλιά του μεγάλου, να κλείνουμε την τηλεόραση, να αφήνουμε τους πολιτικούς να λένε τα δικά τους, να παραμερίζουμε τις εξαγγελίες για καταστροφικούς χειμώνες και εποχές.. να γινόμαστε που και που λιγάκι παιδί, ξανά. Αλλιώς δεν έχει νόημα, αλλιώς το χάνουμε το νόημα. Και δεν μας φταίνε σε τίποτα μαζί μας να το χάνουν και τα παιδιά. Σε τίποτα.

Δεν μπορώ επίσης να μην αναφέρω πως σίγουρα σε κάποιες γωνιές ετούτης της χώρας το ξεκίνημα της νέας σχολικής περιόδου ήταν αρκούντος δύσκολο. Για διάφορους λόγους και κυρίως εξαιτίας της αστικοποίησης ή οποία συντελέστηκε συστηματικά για πάνω από 40 χρόνια τώρα. Σχολικά κτήρια που κάποτε υποδέχονταν πολλά παιδιά σε περιοχές της επαρχίας, πλέον δεν λειτουργούν. Όμως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που δεν είναι ώρα να την κάνουμε, την έχουμε χάσει.

Η συμπάθειά μου και η σκέψη μου τρέχει επίσης και σε εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε κανένα σχολείο, σε εκείνα τα παιδιά που χάνονται εκεί έξω, κάθε ημέρα και για διάφορους επίσης λόγους για τους οποίους καμία ευθύνη δεν έχουν.

Σ.Ν. “Chinaski”