Ένα διήμερο ναυτικής αρχαιολογίας, θα πραγματοποιηθεί το προσεχές διάστημα στο Δήμο Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης.
Οι εκδηλώσεις θα πραγματοποιηθούν στις 8 & 9 Οκτωβρίου στο Θέατρο «Άγγελος Σικελιανός», στο Ξυλόκαστρο, όπου παράλληλα θα λειτουργούν:
Αν αναρωτιέστε τι συμβαίνει, δεν είναι άλλο από το ότι ο άνθρωπος σήμερα έχει απωλέσει την ανθρώπινη υπόσταση του. Πρόκειται για τον πόλεμο της εποχής μας, στον οποίο έχουμε μπει χωρίς όπλα και προς το παρόν χάνουμε με κάτω τα χέρια. Χαμογελαστές φωτογραφίες και πρότυπα λαμπιρίζουν, χαράσσουν γραμμές σε ένα βρόμικο χάρτη, την ίδια στιγμή που το μέσα κενό μεγαλώνει. Και το κενό για να κλείσει χρειάζεται μοίρασμα. Αυτό είναι που συμβαίνει.
• Από το δρόμο..
• Σ.Ν “Chinaski”
Τι γίνεται άραγε με τις στιγμές όταν φεύγουν; Με όλα εκείνα τα συναισθήματα; Ο πόνος, η χαρά, το δάκρυ, το χαμόγελο, μια ωραία σκέψη, μια έξυπνη ατάκα, ένα παιχνίδισμα του ηλίου στη θάλασσα, η απόγνωση, το ψέμα, η αλήθεια; Τι γίνεται με τον χρόνο που περνάει; Αποθηκεύεται κάπου; Επιστρέφει σε εμάς και τα πράγματα με μια άλλη μορφή; Κι αν ναι, τότε γιατί ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να ξεχνάει ή να θυμάται έστω επιλεκτικά; Τι γίνεται με τις στιγμές που φεύγουν; Ακόμη δεν έμαθα τίποτα..
————————————————————
• Κάποιο πρωινό στη Συκιά.
Θέλω νὰ φύγω πιὰ ἀπὸ δῶ, θέλω νὰ φύγω πέρα,
σὲ κάποιο τόπο ἀγνώριστο καὶ νέο,
θέλω νὰ γίνω μία χρυσὴ σκόνη μὲς στὸν αἰθέρα,
ἁπλὸ στοιχεῖο, ἐλεύθερο, γενναῖο.
Σὰν ὄνειρο νὰ φαίνονται ἁπαλὸ καὶ νὰ μιλοῦνε ἕως τὴν ψυχὴ τὰ πράγματα τοῦ κόσμου,
ὡραῖα νά ῾ναι τὰ πρόσωπα καὶ νὰ χαμογελοῦνε,
ὡραῖος ἀκόμη ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μου.
Σκοτάδι τόσο ἐκεῖ μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχει, θεέ μου, στὴ νύχτα,
στὴν ἀπόγνωση τῶν τόπων,
τὸ φοβερὸ στερέωμα, στὴν ὠρυγὴ τοῦ ἀνέμου,
στὰ βλέμματα, στὰ λόγια τῶν ἀνθρώπων.
Νὰ μὴν ὑπάρχει τίποτε, τίποτε πιά, μὰ λίγη χαρὰ καὶ ἱκανοποίησις νὰ μένει,
κι ὅλοι νὰ λένε τάχα πὼς ἔχουν γιὰ πάντα φύγει,
ὅλοι πὼς εἶναι τάχα πεθαμένοι. …
Συλλογή: ΕΛΕΓΕΙΑ ΚΑΙ ΣΑΤΙΡΕΣ …
Κώστας Καρυωτάκης (1896-1928)
Ανασυνθέτοντας διαρκώς τον εαυτό μου, τον κατέστρεψα. Από την πολλή σκέψη του εαυτού μου είμαι πια οι σκέψεις μου και όχι εγώ. Με βυθομέτρησα και άφησα να πέσει ο βυθομετρητής.
Ζω για να σκέφτομαι αν έχω βάθος ή όχι, χωρίς πια άλλο βυθομετρητή πέρα από το βλέμμα μου, που μου δείχνει, φωτεινό πάνω στο σκούρο φόντο του καθρέφτη του τεράστιου πηγαδιού, το πρόσωπό μου να με κοιτάζει ενώ το κοιτάζω.
——————
• Φερνάντο Πεσσόα ~ “Βιβλίο της ανησυχίας»
Ξεκινήσαμε νέοι με μια τεράστια διάθεση να αλλάξουμε τον κόσμο. Πριν ακόμη τελειώσει το σχολείο καλά καλά, ήμασταν ήδη πολιτικοποιημένα πρόσωπα, ίσως και νωρίτερα, δεν θυμάμαι. Φαντάζομαι πόσοι ξεκίνησαν με την ίδια διάθεση να βγουν στη ζωή. Έλεγες μέσα σου «ρε γαμώτη, δεν μπορεί να είναι τα πράγματα έτσι, θα παλέψουμε να τα φέρουμε τούμπα». Το αστείο σε όλο αυτό είναι πως είχαμε όντως την πίστη πως μπορούσαμε. Και το παλέψαμε, μα το θεό το παλέψαμε με κάθε κόστος. Η γη στα νεανικά μάτια έμοιαζε σαν μπίλια, όπου την κοιτούσαμε ατρόμητοι, διψασμένοι, ασυμβίβαστοι. Πέρασαν τα χρόνια και το ένα καλοκαίρι έφερνε το άλλο. Εφθανε ο Σεπτέμβρης και ο κόσμος δεν άλλαζε. Μέχρι που μια ημέρα, νέοι ακόμη αλλά όχι στην πρώτη νιότη, καταλάβαμε ότι ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ. Το ζητούμενο ήταν πάντα να μην καταφέρει να αλλάξει εμάς όπως έλεγε ο ποιητής. Έπρεπε απλά να περάσουν τα χρόνια, να φθάσει το σημείο όπου οι πληγές αργούν και δεν κλείνουν όπως άλλοτε, για να συνειδητοποιήσουμε την μια και μοναδική αλήθεια…
—————————————————————
• Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός.
Το εμπορικό επιμελητήριο μιας μικρής πόλης προσκάλεσε έναν ομιλητή για το δείπνο που διοργάνωνε κάθε χρόνο. Η οικονομική ζωή της πόλης δεν πήγαινε καλά , οι κάτοικοι ήταν απογοητευμένοι, και περίμεναν από αυτόν τον ομιλητή να τους ανεβάσει ψυχολογικά.
Ο ομιλητής κατά την παρουσίασή του, πήρε ένα μεγάλο λευκό χαρτί και έκανε μια μικρή μαύρη κουκκίδα στο κέντρο του. Στη συνέχεια σήκωσε το χαρτί μπροστά από τους παρευρισκόμενους και τους ζήτησε να του πουν τι βλέπουν.
Ένας απάντησε αμέσως:
“Βλέπω μια μαύρη κουκκίδα.”
“Εντάξει, τι άλλο βλέπετε;”
Οι υπόλοιποι συμφώνησαν με τον πρώτο:
«Μια μαύρη κουκκίδα.”
«Δεν βλέπετε τίποτα άλλο εκτός από την κουκκίδα;” ρώτησε.
Ένα ηχηρό «όχι» ακούστηκε από το ακροατήριο.
“Δεν βλέπετε το φύλλο του χαρτιού;” ρώτησε ο ομιλητής.
“Είμαι βέβαιος ότι το έχετε δει και αυτό. Επιλέξατε όμως να το παραβλέψετε.”
“Στη ζωή, έχουμε την τάση να παραβλέπουμε και να θεωρούμε ως δεδομένα πολλά υπέροχα πράγματα που έχουμε ή συμβαίνουν γύρω μας. Εστιάζουμε την προσοχή και την ενέργειά μας σε μικρές, σαν την κουκκίδα, αποτυχίες και απογοητεύσεις. Τα «προβλήματα» που έχουμε είναι συνήθως σαν την μαύρη κουκίδα πάνω στο χαρτί. Θα διαπιστώσουμε ότι είναι μικρά και ασήμαντα, αν μπορέσουμε να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας και να κοιτάξουμε τη συνολική εικόνα. “
http://antikleidi.wordpress.com
Χωρίς κάποια μεγάλη έκπληξη ολοκληρώθηκε σήμερα το απόγευμα η 1η αγωνιστική της Α’ ΕΠΣ Κορινθίας. Τα φαβορί και λόγω έδρας επικράτησαν των αντιπάλων τους ενώ οφείλουμε να σημειώσουμε πως δεν υπήρξε παιχνίδι χωρίς σκορ. Χωρίς περισσότερα λόγια όμως πάμε να δούμε αναλυτικά τα αποτελέσματα και την βαθμολογία σύμφωνα με τα ρεπορταζ που δημοσιεύθηκαν:
Αποτελέσματα 1ης αγωνιστικής Α’ ΕΠΣ Κορινθίας
Τενεάτης Αθικίων – Πέλοπας Κιάτου 0 – 2
Ελλάς Βέλου – Ηρακλής Λεχαίου 4 – 0
ΠΑΣ Κύψελος – Θύελλα Πετρίου 2 – 0
Θύελλα Κάτω Διμηνιού – Ολυμπιακός Άσσου 2 – 2
Πανσολυγειακός – Πανκαμαριακός 2 – 0
ΑΟ Λουτράκι – Ατρόμητος Χιλιομοδίου 2 – 1
ΠΑΣ Κόρινθος – Ισθμιακός 3 – 0
Ηρακλής Ξυλοκάστρου – Αγ. Θεόδωροι 2 – 1
Βαθμολογία
Ένα υπέροχο γκράφιτι κοσμεί τοίχο γηπέδου στην Κορινθία, με πρωτοβουλία του ποδοσφαιρικού σωματείου, Θύελλας Πετρίου, προς τιμήν του Τάσου Μπακασέτα, με τον αρχηγό της Εθνικής να πρωταγωνιστεί με τη γαλανόλευκη φανέλα.
Ο Τάσος Μπακασέτας γεννήθηκε στο Πετρί Κορινθίας, ωστόσο έφυγε μικρός για να κυνηγήσει το όνειρό του, το ποδόσφαιρο. Οι συμπολίτες, οι φίλοι και οι δικοί του άνθρωποι δεν τον ξεχνούν κι ας βρίσκεται αρκετά χιλιόμετρα μακριά, στην Τραπεζούντα.
Μάλιστα, για να τιμήσει η τοπική ομάδα Θύελλα Πετρίου τον αρχηγό της εθνικής Ελλάδας δημιούργησε ένα εκπληκτικό γκράφιτι, όπου τον απεικονίζει να πανηγυρίζει με τη γαλανόλευκη.
Ο Έλληνας διεθνής πόσταρε το γκράφιτι στον λογαριασμό του στο Instagram, δηλώνοντας ευγνώμων: “Να ζωγραφίζουν εσένα, στη μεγαλύτερη ομάδα του κόσμου. Ευλογία”.
Πηγή: https://www.sport24.gr/
Η πρώτη ημέρα στο σχολείο όπως αυτή που ήταν χθες με την έναρξη της νέας εκπαιδευτικής χρονιάς, αποτελεί διαχρονικά μια ιδιαίτερη στιγμή για την ψυχολογία κάθε παιδιού. Κάθε παιδιού σε οποιαδήποτε ηλικία και για όλες τις τάξεις που αφορούν τα σχολικά του χρόνια. Αυτή λοιπόν την πρώτη ημέρα έχουμε μάθει αρκετά χρόνια τώρα να την εργαλειοποιούμε εμείς οι μεγάλοι και κυρίως τα μέσα και η πολιτικοί, ώστε να στήνεται το παραδοσιακό πια “πανηγυράκι” με τις μικροπολιτικές κόντρες, τα παράθυρα στα κανάλια, τους επίσημους στον αγιασμό και τα λοιπά “όμορφα”. Τα παιδιά μοιάζει να βρίσκονται κάθε τέτοια εποχή κάπου στο περιθώριο, λες και δεν πρόκειται για μια δική τους -καταδική- τους υπόθεση. Φέτος δε, πολλά τα “αχ και βαχ” για την επερχόμενη πολυδιαφημισμένη ακρίβεια του χειμώνα από φορείς, γονείς και κοινωνικά δίκτυα. Τόσα που φθάσαμε να ξεχάσουμε ακόμη και το γεγονός της ημέρας που δεν ήταν άλλο από την έναρξη της νέας σχολικής περιόδου.
Είχα την τύχη όμως να βρεθώ χθες στον αγιασμό για το νηπιαγωγείο συνοδεύοντας τον ανιψιό μου. Γράφω πως είχα την τύχη καθώς κατάφερα από κοντά να ξαναζήσω έστω και για λίγο, την πρώτη ημέρα ενός νηπίου που έπειτα από το καλοκαίρι επισκέπτεται ξανά το σχολείο του, έστω κι αν ακόμη στη συνείδησή του δεν έχει προλάβει να διαμορφωθεί πλήρως η έννοια “σχολείο”. Μικρά χαρούμενα παιδάκια που έβλεπαν ύστερα από καιρό τους συμμαθητές τους και αγκαλιάζονταν με ένα υπέροχο και αυθόρμητο τρόπο, η αδιάλειπτη διάθεση για σκανταλιές, η εξερεύνηση στο σχολικό κτήριο, οι πρώτες κουβέντες με τις δασκάλες και τους δάσκαλους, η αμηχανία της πρώτης ημέρας. Αυτά τα παραπάνω αποτελούν το νόημα της συγκεκριμένης στιγμής και το απόλαυσα τόσο όσο ένα παιδάκι. Και αν θέλουμε τα παιδιά να είναι παιδιά, το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς οι μεγάλοι και πιθανώς σοφότεροι (ελπίζω σοφότεροι), είναι να προσπαθούμε να έρθουμε κοντά στη σκέψη τους. Να βγάζουμε για λίγο τα γυαλιά του μεγάλου, να κλείνουμε την τηλεόραση, να αφήνουμε τους πολιτικούς να λένε τα δικά τους, να παραμερίζουμε τις εξαγγελίες για καταστροφικούς χειμώνες και εποχές.. να γινόμαστε που και που λιγάκι παιδί, ξανά. Αλλιώς δεν έχει νόημα, αλλιώς το χάνουμε το νόημα. Και δεν μας φταίνε σε τίποτα μαζί μας να το χάνουν και τα παιδιά. Σε τίποτα.
Δεν μπορώ επίσης να μην αναφέρω πως σίγουρα σε κάποιες γωνιές ετούτης της χώρας το ξεκίνημα της νέας σχολικής περιόδου ήταν αρκούντος δύσκολο. Για διάφορους λόγους και κυρίως εξαιτίας της αστικοποίησης ή οποία συντελέστηκε συστηματικά για πάνω από 40 χρόνια τώρα. Σχολικά κτήρια που κάποτε υποδέχονταν πολλά παιδιά σε περιοχές της επαρχίας, πλέον δεν λειτουργούν. Όμως αυτό είναι μια άλλη συζήτηση που δεν είναι ώρα να την κάνουμε, την έχουμε χάσει.
Η συμπάθειά μου και η σκέψη μου τρέχει επίσης και σε εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν τη δυνατότητα να πάνε σε κανένα σχολείο, σε εκείνα τα παιδιά που χάνονται εκεί έξω, κάθε ημέρα και για διάφορους επίσης λόγους για τους οποίους καμία ευθύνη δεν έχουν.
Σ.Ν. “Chinaski”