Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.
Στην ταινία “Μια ζωή την έχουμε” ο Δημήτρης Χορν ονειρεύεται το ταξίδι στα Κύθηρα με ένα τρόπο μοναδικό όσο και αλληγορικό, με ένα ανάλογο του μεγάλου ταλέντου που διέθετε. Δεν θα μπορούσε ίσως κανείς άλλος να ονειρευτεί έτσι ένα ταξίδι, ακόμη κι αν γνωρίζουμε ότι επρόκειτο για υποκριτική, για ηθοποιία.
Αφού λοιπόν ο Δημήτρης Χορν ήταν και παραμένει ο αγαπημένος μου ηθοποιός, δεν θα μπορούσα να μην έχω επηρεαστεί κι εγώ από κάποια φιλμ στα οποία συμμετείχε με ιδιαίτερους και αξεπέραστους ρόλους. Ονειρευόμουν λοιπόν από μικρός εκείνο “το ταξίδι στα Κύθηρα”. Μπορεί να άργησα αρκετά να το πραγματοποιήσω από τότε που ήμουν μικρός, όμως το έκανα, και μου άρεσε πολύ, τόσο όσο αρέσουν τα όνειρα όταν εκπληρώνονται.
Κάθε πράγμα θέλει τον κατάλληλο χρόνο στη ζωή και μάλλον αυτός είναι ένας κανόνας που θέτει η ίδια η φύση. Αγαπημένα, όμορφα και μοναχικά -ποιητικά- Κύθηρα, θα τα ξαναπούμε μια ημέρα, ως τότε έχω κρατήσει αρκετές στιγμές για να θυμάμαι..
Ο Ζίνος Καζαντζάκης (συγχωρητέα η φολκλόρ πινελιά από τη στιγμή που δεν είναι στο πλαίσιο κάποιου εγχώριου κιτς), είναι ο ιδιοκτήτης και σεφ στο εστιατόριο Soul Kitchen, σε μια βιομηχανική-λαϊκή γειτονιά του Αμβούργου. Και σε πλήρη αντίθεση με τον τίτλο του μαγαζιού, αλλά και τα βινύλια της soul μουσικής που δίνουν τον τόνο κάθε βράδυ, το φαγητό που μαγειρεύει είναι μάλλον ξεψυχισμένο. Δίχως κανένα χαρακτήρα, τυποποιημένο και παντελώς προβλέψιμο, προορισμένο να ικανοποιεί τα εξαιρετικά λιτά και ταπεινά γούστα των κατοίκων της περιοχής, οι οποίοι δεν (έχουν μάθει να) αναζητούν κάποια βαθύτερη γαστρονομική απόλαυση.
Στην πραγματικότητα, ο Ζίνος είναι στριμωγμένος στα σκοινιά από κάθε άποψη, βλέποντας όλους τους πυλώνες της ζωής του να τρεκλίζουν. Διόλου τυχαία, θα αρχίσει και ο ίδιος να τρεκλίζει, όταν η μέση του λυγίσει υπό το βάρος ενός ψυγείου, πυροδοτώντας ένα φιτίλι απορρύθμισης και χάους. Η σύντροφός του ετοιμάζεται να μετακομίσει στη Σανγκάη για επαγγελματικούς λόγους και απαιτεί από τον ίδιο να παρατήσει τη ζωή του (την οποία η ίδια κατά βάθος κρίνει ως ανάξια λόγου) και να την ακολουθήσει. Παράλληλα, ο αδερφός του Ζίνου ονόματι Ηλίας (Μόριτς Μπλάιμπτροϊ), ένας σεσημασμένος μικροκακοποιός και διαρρήκτης (που ενσαρκώνει υποδειγματικά το πρότυπο του λαζοντόιτς από ενδυματολογική-αισθητική άποψη), του ζητά να τον προσλάβει για τα μάτια του κόσμου στο εστιατόριο, ώστε να αποφυλακιστεί μια ώρα αρχύτερα.
Σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω, ένας διπρόσωπος παλιός συμμαθητής του Ζίνου, και συνάμα ανήθικος αρπάγας του κτηματομεσιτικού κλάδου, κάνει ό,τι περνά από το χέρι του για να αρπάξει το εστιατόριο και να πουλήσει το οικόπεδο σε έναν αδίστακτο μεγαλοκαρχαρία. Την ίδια στιγμή, ανήμπορος να μαγειρέψει λόγω της σακατεμένης του μέσης, ο Ζίνος προσλαμβάνει έναν προικισμένο και εκκεντρικό σεφ (ο υπέροχος και αλησμόνητος Μπιρόλ Ουνέλ), ο οποίος εξωθεί τη σταθερή πελατεία του μαγαζιού στην αποχώρηση όταν λανσάρει ένα πρωτοποριακό και εξαιρετικά γκουρμέ μενού (ένα χαριτωμένο και υπαινικτικό σχόλιο και για τις απαιτήσεις της πλατιάς μάζας του κοινού στον κόσμο του σινεμά). Όσα φέρνει η στιγμή, δεν τα φέρνει ο κόσμος όλος, όμως, και το Soul Kitchen καταλήγει το πιο περιζήτητο στέκι στην underground πλευρά της πόλης μέσα από μια ουρανοκατέβατη αλληλουχία από ευνοϊκές συμπτώσεις. Ο θρίαμβος, όμως, αποδεικνύεται προσωρινός, καθώς μια χιονοστιβάδα από αναποδιές θα φέρουν σε χρόνο dt τον ήρωά μας από το ζενίθ στο ναδίρ.
Ο λατρεμένος Φατίχ Ακίν ενώνει δυνάμεις με τον παιδιόθεν κολλητό του, τον αιωνίως συμπαθή Άνταμ Μπουσδούκο (υποδύεται τον Ζίνο), και γράφουν από κοινού ένα ντελιριακό σενάριο, το οποίο αναπλάθει όχι μόνο τις ξέφρενες αναμνήσεις από τα νιάτα τους, αλλά και ορισμένες από τις θεοπάλαβες εμπειρίες του ίδιου του Μπουσδούκου από την εποχή όπου ήταν ιδιοκτήτης ελληνικής ταβέρνας στο Αμβούργο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια ταινία που εκπέμπει ανυπολόγιστες ποσότητες φιλίας, αναπόλησης και χιούμορ (που ενίοτε διοχετεύεται σε στιγμές ξεκαρδιστικού γέλιου), ικανές να υπερκεράσουν την προσχηματική πλοκή και τα ολίγον απλοϊκά νοήματα.
O Ακίν και ο Μπουσδούκος, περίπου 35 ετών αμφότεροι την περίοδο εκείνη (2009), συντάσσουν ένα γλυκό γράμμα αποχαιρετισμού σε εκείνη την εδεμική εποχή όπου κάθε νύχτα έμοιαζε να ανοίγει κάποιο μυστικό πέρασμα για μια καινούργια αλλοπρόσαλλη περιπέτεια. Παράλληλα, απευθύνουν ένα φόρο τιμής στον γενέθλιο τόπο τους και στα σημεία αναφοράς που τους καθόρισαν: η εναλλακτική κουλτούρα, η καλλιτεχνική ταυτότητα, η υφολογική ιδιαιτερότητα, η άτυπη αυτονομία και η εθνολογική πανσπερμία του προαστίου της Αλτόνα, στα δυτικά του Αμβούργου, είναι πανταχού παρούσες, λειτουργώντας ως συναισθηματική ραχοκοκαλιά της ταινίας.
Το Soul Kitchen, αφοπλιστικά ειλικρινές όσον αφορά τις τίμιες feel-good προθέσεις του, μοιάζει με παυσίλυπο ταχείας καύσης, σαν ένα φιξάκι αισιοδοξίας και ενέργειας που τσαλαπατά κάθε σοβαροφάνεια και αρνείται να μεμψιμοιρήσει ακόμη και όταν όλα δείχνουν να καταρρέουν. Ο Ακίν, ορμώμενος από εκείνη τη φλόγα που μπορεί να προσφέρει μονάχα η προσωπική ταύτιση, φτιάχνει μια ταινία που μοιάζει με ακαταμάχητο προσκλητήριο για κέφι, πάθος και ζωή. Και σε αναγκάζει να χορέψεις στον ρυθμό του, εγκαταλείποντας κάθε (μάταιη) υπόνοια για αληθοφάνεια.
Αντί επιλόγου, επιτρέψτε μιας μια ειδική μνεία σε ένα αθέατο (και φαινομενικά αδιάφορο) σημείο της ταινίας, που μας έκλεψε την καρδιά. Βρισκόμαστε σε ένα νυχτερινό κλαμπ όπου βαράει πριόνια και οι θαμώνες ξεχαρβαλώνονται στον παλμό της ηλεκτρονικής μουσικής. Μέσα σε αυτόν τον κακό χαμό, ο Ηλίας (ο διαρρήκτης αδερφός του βασικού ήρωα, υπενθυμίζουμε) αντιλαμβάνεται πως είναι κεραυνοβόλα ερωτευμένος με την γκαρσόνα του εστιατορίου. Αποχωρώντας από το κλαμπ σαν να τον τσίμπησε μύγα, επιστρέφει σχεδόν αμέσως (σε μια εξαιρετικά αστεία σκηνή), παρέα με τους δύο σαρδανάπαλους κολλητούς-συνεργούς του, και αρπάζει κονσόλες, ενισχυτές και ηχοσυστήματα, καρπαζώνοντας παράλληλα τον εμβρόντητο DJ.
Αρχικά, αποκομίζουμε την εντύπωση πως η ενέργειά του δεν είναι τίποτα περισσότερο από τα προφανή αντανακλαστικά και την ανίκητη παρόρμηση του επαγγελματία κλέφτη. Λίγο αργότερα, όμως, συνειδητοποιούμε πως το μοναδικό του κίνητρο είναι η αγνή κι ανόθευτη καψούρα, η οποία οδηγεί πάντοτε στις πιο θεόμουρλες παρορμήσεις. Η γυναίκα που έχει ερωτευτεί αμετάκλητα ο Ηλίας «γουστάρει αυτή τη μουσική», όπως αναφέρει ο ίδιος απλά και σταράτα, και στο μυαλό του δεν υπάρχει τίποτα το πιο φυσιολογικό από το να αποκτήσει πάση θυσία τα μηχανήματα που παίζουν τη συγκεκριμένη μουσική… Πείτε μας γλυκανάλατους ή ονειροπαρμένους, αλλά στο δικό μας τεφτέρι it doesn’t get more romantic than this.
Δημοσιεύτηκε στο αγαπημένο ηλεκτρονικό περιοδικό για τον κινηματογράφο cinedogs.gr και το αναδημοσιεύουμε.
Ο 27χρονος Μάριος Ψαραδέλλης περιγράφει στα «ΝΕΑ» τα συναισθήματά του όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τού χάρισε υπογεγραμμένη τη φανέλα με το νούμερο 34.
Τη βεντάλια των συναισθημάτων που ένιωσε την Κυριακή στο ΟΑΚΑ, όταν ο «Greek Freak» τού χάρισε υπογεγραμμένη τη φανέλα με το νούμερο 34, με την οποία είχε σκοράρει νωρίτερα 26 πόντους στον αγώνα της Ελλάδας με το Βέλγιο, ξεδιπλώνει στα «ΝΕΑ» ο 27χρονος, εκ γενετής ΑμεΑ, Μάριος Ψαραδέλλης, ο οποίος πάσχει από τη νόσο Little.
Από το σαλόνι του σπιτιού του, λίγες ώρες πριν από την πρεμιέρα της επίσημης αγαπημένης στο Eurobasket 2022, ο Μάριος περιγράφει καρέ-καρέ τις μοναδικές στιγμές που έζησε από τη στιγμή που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ανταποκρίθηκε στο αίτημά του για μια φωτογραφία.
«Ηθελα πολύ να δω τον Αντετοκούνμπο από κοντά, αλλά όλο κάτι τύχαινε. Ενας φίλος μού πρότεινε να πάμε μαζί στο ΟΑΚΑ. Το πρώτο που έκανα ήταν να πάρω βιντεοκλήση τον αδελφό μου να δει πού ακριβώς είμαι. Τρελάθηκε. Ημουν πολύ κοντά στο παρκέ. Μου λέει «κανόνισε τουλάχιστον μία φωτογραφία με τον Γιάννη». Μου είχε δώσει να φορέσω και την μπλούζα του, που έγραφε «Freak», για να του την υπογράψει. Είναι μεγάλος φαν του Αντετοκούνμπο, όπως κι εγώ» περιγράφει ο Μάριος με ενθουσιασμό.
«Το κλίμα στο γήπεδο ήταν συγκλονιστικό. Ο Γιάννης έκανε δύο καρφώματα ακριβώς μπροστά μου κι ένιωσα την ένταση του σώματός του λες και έβαζα εγώ το καλάθι. Σκεφτόμουν «μακάρι να μπορούσα κι εγώ με τα χέρια μου να σουτάρω». Αλλά η τετραπληγία δεν με αφήνει» συνεχίζει την εξιστόρηση, εμφανώς συγκινημένος.
«Μετά τη λήξη του ματς γινόταν χαμός. Πλησιάσαμε τον αγωνιστικό χώρο, αλλά ήταν δύσκολο να περάσω. Ξαφνικά, όπως μιλούσε ο Γιάννης με προπονητές, τον φωνάζουμε και στρέφει το βλέμμα του προς εμένα. Για τη φωτογραφία μας, φόρεσα το πιο λαμπερό μου χαμόγελο. Και στο τελευταίο κλικ, μου λέει «θες να σου δώσω τη φανέλα μου;». Πριν προλάβω να πω «ναι», είχε βγάλει τη φανέλα, η οποία έσταζε από τον ιδρώτα, και μου την παρέδιδε. Ημουν με τη φανέλα αγκαλιά, που ο Γιάννης τοποθέτησε με τόσο σεβασμό στα πόδια μου. Ηταν μια στιγμή ιερή. Αμέσως περικυκλώθηκα από κάμερες και από 20.000 βλέμματα, ο κόσμος χειροκροτούσε, ήταν συγκλονιστικό» διηγείται ο 27χρονος, σαν να ξαναζεί εκείνα τα δευτερόλεπτα.
«Βγαίνοντας από το γήπεδο, πήρα τον αδελφό μου. Του λέω «πήρα τη φανέλα του Αντετοκούνμπο». Μου λέει «ναι καλά, αποκλείεται». Είχα τέτοια αγωνία που δεν περίμενα καν να ανέβω σπίτι, με το που έφτασα λέω «κατεβείτε και οι τρεις». Ενιωθα σαν να έχω γυρίσει με τρόπαιο. Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από τη χαρά μου» λέει ο Μάριος που από την επομένη άρχισε να δέχεται προτάσεις για… αξιοποίηση της φανέλας με το 34.
«Μου λένε να την πουλήσω γιατί κοστίζει πολλά. Εγώ λέω «παιδιά, δεν την πουλάω, για μένα έχει συναισθηματική αξία». Αλλοι μού λένε «μια φανέλα είναι, πώς κάνεις έτσι». Μάλλον δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι είναι η φανέλα ενός παίκτη που είναι στην κορυφή του κόσμου και ενός ανθρώπου που μπορεί να βοηθήσει νέα παιδιά. Εγώ στηρίζομαι πολύ στον Γιάννη, θεωρώ ότι μπορεί να εξαλείψει τα φαινόμενα του ρατσισμού» εξηγεί ο Μάριος, προσθέτοντας: «Εχω βιώσει ρατσισμό και bullying για την αναπηρία μου. Παλαιότερα με στενοχωρούσε, τώρα με προβληματίζει ως κοινωνικό ζήτημα».
«Σαν να παίζω και εγώ».
Εκτός από τους «Αντετοκούνμπρος», ο Μάριος ξεχωρίζει και άλλους παίκτες, ενώ έχει και μερικά… tips για το προπονητικό team. «Μου αρέσουν ο Καλάθης, ο Παπανικολάου και ο Ντόρσεϊ, που έχει την ικανότητα να σουτάρει υπό πίεση. Χρειαζόμαστε μια προσοχή στα ριμπάουντ, καλή άμυνα και να απορροφάμε επιθέσεις και αιφνιδιασμούς» σημειώνει, ενώ στο ερώτημα αν θα τον ενδιέφερε ο αθλητισμός, γνέφει θετικά. «Εχω σπουδάσει ψυχολογία, ναι, ίσως να ήθελα να ασχοληθώ με την αθλητική ψυχολογία». Οσο για τα σχέδιά του για το αποψινό παιχνίδι με την Κροατία, αναφέρει: «Εχω μάθει να αποστασιοποιούμαι από αρνητικές εμπειρίες και να ταυτίζομαι με θετικές. Με την Εθνική νιώθω σαν να παίζω εγώ, βάζω τον εαυτό μου νοερά στη θέση της ομάδας. Θα δούμε την Εθνική εδώ, με όλη την οικογένεια. Και, εννοείται, θα φοράω τη φανέλα του Γιάννη».
«Καλή επιτυχία στην Εθνική!»
Γράμμα του Μάριου Ψαραδέλλη στον Γιάννη Αντετοκούνμπο μέσω των «ΝΕΩΝ»
Ο Γιάννης με συγκινεί γιατί νιώθω ότι έχουμε κοινά. Νιώθω ότι και αυτός είναι ένα παιδί που ξεκίνησε με πολλές δυσκολίες, από τα Σεπόλια, τότε που δεν τον ήξερε κανένας. Και ξαφνικά ένας άνθρωπος του έδωσε, ας πούμε, το χέρι για να ξεκινήσει αυτό το όμορφο ταξίδι προς την κορυφή. Η ιστορία του Γιάννη με συγκινεί γιατί έχει βιώσει κι εκείνος ρατσισμό όπως κι εγώ και το μήνυμα που προσπαθεί να περάσει είναι σπουδαίο. Του αξίζουν τα καλύτερα γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωπος, με κεφαλαία γράμματα. Είναι ένα ταπεινό παιδί το οποίο, από όσο ξέρω, βοηθά πάρα πολύ κόσμο και το κάνει με την καρδιά του. Δεν θεωρώ ότι έχει ανάγκη καμίας δημοσιότητας. Και μέσα από τις δυσκολίες του Γιάννη παίρνω και εγώ δύναμη γιατί η ανθρώπινη φύση μας, μας ανεβοκατεβάζει ψυχολογικά, οπότε, βλέποντας στον ελεύθερό μου χρόνο τα βιντεάκια του Γιάννη στο YouTube, δυναμώνω.
Αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές τώρα, Γιάννη, λίγο πριν απ’ το σημερινό πρώτο παιχνίδι της Εθνικής, θα ήθελα να σου πω ένα τεράστιο ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου. Είσαι, πραγματικά, πολύ ξεχωριστός άνθρωπος και οι αξίες που σε διέπουν είναι μοναδικές. Να συνεχίσει έτσι, με θάρρος, και είμαι σίγουρος ότι φέτος θα πάρουμε μετάλλιο! Και, σίγουρα, θέλω να πανηγυρίσω μαζί σου, μετά την επιστροφή της ομάδας από το εξωτερικό. Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλα τα παιδιά.
Είναι το 9ο τουρνουά “Γιώργος Παρράς” αυτό που θα διεξαχθεί αύριο Κυριακή 4 Σεπτεμβρίου στο Σωτήρης Αγγελόπουλος στο Ξυλόκαστρο. Σε αυτό θα συμμετάσχουν οι Ηρακλής Ξυλοκάστρου, Πανκαμαριακός και ΑΟ Λυκοποριάς. Στις 18:00 το απόγευμα έχει οριστεί να ξεκινήσει ο θεσμός που διαχρονικά πλέον τιμά τη μνήμη ενός υπέροχου παιδιού που έφυγε νωρίς από κοντά μας.
Τα έσοδα σύμφωνα με τις ανακοινώσεις από τους διοργανωτές, θα διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό.
Την προσεχή Τετάρτη 31 Αυγούστου 2022 ο Πανκαμαριακός ταξιδεύει ως Κυπελλούχος ΕΠΣ Κορινθίας για το Άστρος Κυνουρίας, εκεί όπου θα αντιμετωπίσει τον Ερμή Μελιγούς στα πλαίσια του Κυπέλλου Ελλάδας 2022/23.
Το παιχνίδι είναι νοκ – αουτ και η αποστολή της ομάδας του Γιάννη Χόντια μόνο εύκολη δεν είναι. Μπορεί ο Ερμής να βρίσκεται κι αυτός στην Α’ κατηγορία του Νομού του, όμως πρόκειται για μια ομάδα με πρόσφατη παρουσία στην Γ’ Εθνική κατηγορία. Μάλιστα στη φετινή μεταγραφική περίοδο και σύμφωνα πάντα με τα ρεπορταζ, ο Ερμής ενισχύθηκε ώστε να αξιώσει ένα ανταγωνιστικό σύνολο που θα κυνηγήσει να βρεθεί ψηλά.
Ο Πανκαμαριακός ωστόσο έχει αποδείξει ότι είναι “σκληρό καρύδι” διαχρονικά. Είναι δεδομένο πως θα κυνηγήσει όλες τις πιθανότητες που του αναλογούν για την πρόκριση, σε μια ιστορική στιγμή για τον σύλλογο και το Κορινθιακό ποδόσφαιρο, και σε ένα νοκ – αουτ ματς όπως αυτό, όλα είναι ανοιχτά.
Ευχόμαστε καλή επιτυχία στους “οράνιε” του Καμαρίου και με τη νίκη.
“Ξέρεις, Ανθρωπάκο, πως θα ένιωθε ένας αητός άμα έκλωθε αυγά μιας κότας; Αρχικά ο αητός νομίζει ότι θα κλωσσήσει μικρά αετόπουλα που θα μεγαλώσουν. Μα εκείνο που βγαίνει από τα αυγά δεν είναι παρά μικρά κοτόπουλα. Απελπισμένος ο αητός εξακολουθεί να ελπίζει πως τα κοτόπουλα θα γίνουν αητοί. Μα που τέτοιο πράμα!
Τελικά δε βγαίνουν παρά κότες που κακαρίζουν. Όταν ο αητός διαπιστώνει κάτι τέτοιο βρίσκεται στο δίλημμα αν πρέπει να καταβροχθίσει όλα τα κοτόπουλα και τις κότες που κακαρίζουν. Μα συγκρατείται. Κι’ ό,τι τον κάνει να συγκρατηθεί είναι μια μικρή ελπίδα· πως ανάμεσα στα τόσα κοτόπουλα, μπορεί κάποτε να βρεθεί ένα αητόπουλο, ικανό σαν εκείνον τον ίδιο, ένα αητόπουλο που από την ψηλή φωληά του θ’ ατενίζει μακριά κόσμους καινούριους, σκέψεις καινούριες, καινούρια σχήματα ζωής. Μόνο αυτή η ανεπαίσθητη ελπίδα κρατάει το λυπημένο, τον αποξενωμένο αητό από την απόφασή του να φάει όλα τα κοτόπουλα και όλες τις κότες που κακαρίζουν, και που δεν βλέπουν ότι τα κλωσάει ένας αητός, δεν καταλαβαίνουν ότι ζούνε σ’ ένα ψηλό, απόμακρο βράχο, μακριά από τις υγρές και σκοτεινές κοιλάδες. Δεν ατενίζουν την απόσταση, όπως κάνει ο απομονωμένος αητός. Μόνο καταβροχθίζουν και καταβροχθίζουν, όλο καταβροχθίζουν ό,τι φέρνει ο αητός στη φωλιά.
Οι κότες και τα κοτόπουλα άφησαν τον αητό να τα ζεστάνει κάτω από τα μεγάλα και δυνατά του φτερά όταν απ’ όξω κροτάλιζε η βροχή και αναβροντούσαν οι καταιγίδες που ‘κείνος άντεχε δίχως καμμιά προστασία. Όταν τα πράμματα γίνονταν σκληρότερα, του πέταγαν μικρές μυτερές πέτρες από κάποια ενέδρα για να τον χτυπήσουν και να τον πληγώσουν. Όταν ο αητός αντιλήφθηκε την κακοήθεια ετούτη, πρώτη του αντίδραση ήταν να τα ξεσχίσει σε χίλια κομμάτια. Μα το ξανασκέφτηκε κι’ άρχισε να τα λυπάται. Κάποτε, έλπισε, θα βρισκόταν – έπρεπε να βρεθεί – ανάμεσα στα τόσα κοντόφθαλμα κοτόπουλα που κακάριζαν και καταβρόχθιζαν ό,τι έλαχε μπροστά τους, ένας μικρός αητός σαν τον ίδιο του τον εαυτό.
Ο μοναχός αητός μέχρι σήμερα δεν έχει εγκαταλείψει την ελπίδα. Κι’ εξακολουθεί να κλωσσάει κοτόπουλα.
Δεν θέλεις να γίνεις αητός, Ανθρωπάκο. Γιαυτό σε τρώνε τα όρνεα. Φοβάσαι τους αητούς κι’ έτσι ζεις κοπαδιαστά και κοπαδιαστά εξολοθρεύεσαι. Γιατί μερικά από τα κοτόπουλα σου έχουν κλωσσήσει αυγά όρνεων. Και τα όρνεά σου έχουνε γίνει οι Φύρερ σου ενάντια στους αητούς, τους αητούς που θελήσανε να σε οδηγήσουν σε μακρινότερες, πιο υποσχετικές αποστάσεις. Τα όρνεα σε δίδαξαν να τρως ψοφίμια και ν’ασαι ικανοποιημένος με ελάχιστα σπειριά σιτάρι. Σ’ έμαθαν και να ορύεσαι “Ζήτω, ζήτω, Μέγα Όρνεο!”. Τώρα λιμοκτονείς και πεθαίνεις κι’ ακόμη φοβάσαι τους αητούς που κλωσσάνε τα κοτόπουλά σου.”
απόσπασμα από το βιβλίο “Άκου ανθρωπάκο” του Βίλχελμ Ράιχ
Στα γραφεία της ΕΠΣ Κορινθίας πραγματοποιήθηκε χθες Δευτέρα στις 7 το απόγευμα, σύμφωνα με τα ρεπορταζ, η κλήρωση του πρωταθλήματος Α’ Κορινθίας για την ερχόμενη αγωνιστική σεζόν.
Το πρωτάθλημα όπως αναφέρεται θα ξεκινήσει 18 Σεπτεμβρίου και οι αγώνες θα διεξάγονται Κυριακές απόγευμα.
Όσο για το Super Cup που θα ξεκινήσει από φέτος μεταξύ του Πρωταθλητή Τενεάτη Αθικίων και του Κυπελλούχου Πανκαμαριακού, θα διεξαχθεί τον Σεπτέμβριο και εξαρτάται από την πορεία της ομάδας του Πανκαμαριακού στο Κύπελλο.
Το διαφορετικό σε σχέση με πέρυσι σύμφωνα με την κλήρωση και το πρόγραμμα που προέκυψε, είναι ο ένας και μοναδικός όμιλος και η επιστροφή στο μοντέλο πρωταθλήματος της προ – κοβιντ εποχής.
Αναλυτικά το πρόγραμμα της πρώτης αγωνιστικής όπως σημειώθηκε στα ρεπορταζ:
Τελικά οι φόβοι επιβεβαιώθηκαν για τον άστατο καιρό που επικρατεί και θα επικρατήσει τις επόμενες ημέρες στο οροπέδιο της Ζήρειας. Ως εκ τούτου η πραγματοποίηση του Ziria Festival θα αντιμετώπιζε σοβαρές δυσκολίες και αποφασίστηκε έτσι σήμερα από τους διοργανωτές να ακυρωθεί. Σίγουρα η παραπάνω εξέλιξη μας στενοχωρεί, όπως και τους χιλιάδες υποστηρικτές του φεστιβαλ, όμως είναι λογική και σίγουρα ειλημμένη με ευθύνη και σύνεση. Είναι η πρώτη φορά στα τόσα χρόνια του φεστιβαλ που ο καιρός “φέρεται” με τέτοιο τρόπο.
Αναλυτικά η ανακοίνωση από την επίσημη σελίδα του Ziria Festival στα κοινωνικά δίκτυα:
Αγαπητοί μας φίλοι
με μεγάλη μας λύπη σας ανακοινώνουμε πως το φετινό φεστιβάλ ακυρώνεται. Περιμέναμε και ελπίζαμε μέχρι την τελευταία στιγμή πως θα αλλάξουν οι προγνώσεις. Δυστυχώς χειροτερεύουν. Πότε δεν έχουμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Με τις προγνώσεις αυτές δε μπορούν να πραγματοποιηθούν με ασφάλεια ούτε οι συναυλίες ούτε οι δραστηριότητες, που γίνονται όλες σε εξωτερικό χώρο. Για την ασφάλεια όλων και του φεστιβάλ, πήραμε αυτή την απόφαση.
Κάναμε μια τεράστια προσπάθεια και στήσαμε μια διοργάνωση που θα ήταν αντάξια της τεράστιας παρέας των Zirius.
Σας ευχαριστούμε από την καρδιά μας για την άπειρη αγάπη που δεχθήκαμε από όλη την Ελλάδα αλλά και φίλους από το εξωτερικό.
Δε μπορούμε να εκφράσουμε πόσο βαθιά λυπούμαστε, αλλά δε θα μπορέσουμε να την ανταποδώσουμε, ούτε φέτος.
Ευχαριστούμε όλους όσοι βοήθησαν.
Εξετάζουμε την περίπτωση, αν και με λίγες πιθανότητες, να το μεταθέσουμε, κατά το δυνατό, για την επόμενη εβδομάδα.
«Έτρεξα για όλους αυτούς που πίστεψαν σε μένα. Ίσως σήμερα πήραν ένα ακόμη κίνητρο παραπάνω για να μη το βάζουν ποτέ κάτω».
«Ο κόσμος με έχει βάλει στην καρδιά του. Δεν έτρεχα μόνη μου εδώ σήμερα» δήλωσε μετά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στα 20χλμ βάδην η 38χρονη αθλήτρια από την Καρδίτσα μιλώντας στην ΕΡΤ.
Η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη έγινε σήμερα η πρώτη Ελληνίδα που κάνει ποτέ νταμπλ σε αντίστοιχη διοργάνωση και η μεγαλύτερη σε ηλικία αθλήτρια που το καταφέρνει. Δείτε τι δήλωσε η ίδια και ο προπονητής της, Ναπολέων Κεφαλόπουλος, στην ΕΡΤ λίγο μετά την απονομή του μεταλλίου.
Θα μπορούσα να έχω κάνει πανελλήνιο ρεκόρ «Ήξερα ότι είμαι πάρα πολύ καλά. Ζήτησα από τον προπονητή μου να μπω στα 20 χλμ. γιατί πίστευα σε μια γρήγορη κούρσα. Είναι ατομικό μου ρεκόρ. Θα μπορούσα να έχω κάνει και πανελλήνιο ρεκόρ αν είχα καταλάβει πόσο κοντά ήμουν, απείχα μόνο 5 δευτερόλεπτα» δήλωσε στην ΕΡΤ.
Mιλώντας για την συγκλονιστική κούρσα που την οδήγησε στο δεύτερο μετάλλιο η κορυφαία Ελληνίδα βαδίστρια δήλωσε ότι είχε τακτική: «Κράτησα σταθερό ρυθμό και τις περίμενα. Είχα την υπομονή. Δεν βιάστηκα. Έκανα στα τελευταία έξι χιλιόμετρα την επίθεσή μου. Ήμουν ξεκούραστη».
Όπως είπε η επιτυχία αυτή ξεπέρασε τους στόχους της για το συγκεκριμένο αγώνισμα λέγοντας ότι ανέμενε να είναι στη δεκάδα: «Το να είμαι στη δεκάδα, σε δεύτερο αγώνισμα, σε τέσσερις ημέρες, ήταν ότι είχα ονειρευτεί. Όταν είδα ότι ήμουν στις επτά και μπορούσα να ακολουθήσω το γκρουπ ένιωθα ακόμα πιο ξεκούραστη».
Ο κόσμος με έχει βάλει στην καρδιά του Απαντώντας σε ερώτηση για το πώς θα διαχειριστεί τη μεγάλη επιτυχία η Αντιγόνη Ντρισμπιώτη δήλωσε εμφανώς ικανοποιημένη: «Πρώτα θα κοιτάξω να διαχειριστώ τα δικά μου συναισθήματα και της οικογένειάς μου και μετά όλα τα υπόλοιπα. Ο κόσμος με έχει βάλει στην καρδιά του. Δεν έτρεχα μόνη μου εδώ σήμερα».
Και για όλους όσοι την αμφισβήτησαν λόγω της ηλικίας θέλησε να περάσει ένα μήνυμα λέγοντας ότι «έτρεξα για όλους αυτούς που πίστεψαν σε μένα. Ίσως σήμερα πήραν ένα ακόμη κίνητρο παραπάνω για να μη το βάζουν ποτέ κάτω».
«Δεν τα είχε δώσει όλα – Κέρδισε η ψυχή της» Στην ΕΡΤ μίλησε και ο Ναπολέων Κεφαλόπουλος, ο προπονητής της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη που έκανε περήφανη την χώρα μας κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στα 20 και στα 35χλμ βάδην στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα στίβου στο Μόναχο.
«Μετά από τον πρώτο αγώνα (των 35χλμ. βάδην) φάνηκε ότι δεν τα είχε δώσει όλα. Κυρίως κέρδισε η ψυχή της και όχι το κορμί της» είπε.
