Καλοκαίρι δίχως και τόσο..

Καλοκαίρι δίχως και τόσο καλοκαίρι για να είμαστε απολύτως ειλικρινείς. Από τη μια θα μου πεις πως οκ, έχουμε γλιτώσει μέχρι τώρα αρκετό καύσωνα και αρκετές κιλοβατόρες, αν τις λέω και σωστά, που δεν καίμε ολημερίς τα ερκοντίσο. Από την άλλη θα σου πω ότι καλοκαίρι δεν είναι μόνο η εποχή και οι θερμοκρασίες. Είναι κυρίως το συναίσθημα, το ταξίδεμα του νου, το φεγγάρι στα γεμίσματα και η θάλασσα. Άντε και λίγο πεπόνι με καρπούζι και ο έρωτας.

Καλοκαίρι δίχως και τόσο καλοκαίρι με το μυαλό στα καύσιμα και το ηλεκτρικό. Με το μυαλό σε μια δικαιοσύνη με όχι και τόσο δικαιοσύνη, στα κρούσματα του κορονοϊού, στο θόλωμα το αιώνιο των νερών, στον τουρισμό και την απουσία ασθενοφόρων από τα νησιά. Καλοκαίρι με ολίγη από άρωμα εκλογών, από φιοριτούρες και ξύλινα στρατιωτάκια στα κανάλια. Καλοκαίρι με φωτιές και δυνατούς ανέμους, με ξεκαθάρισμα λογαριασμών τύπου φαρ ουεστ μέρα μεσημέρι στις πόλεις.

Ένα καλοκαίρι δίχως και τόσο καλοκαίρι λοιπόν, με την τρέλα μεταξύ άλλων να συνεχίζει να είναι το αγαπημένο μας σπορ. Σε ετούτη τη μεριά της γης, το αγαπημένο μας.

Γι’ αυτό φωτογραφίζω και μου μένουν στο μυαλό κάτι χρώματα πολύ περίεργα. Απόκοσμα θα έλεγε κανείς. Φωτογραφίζω γιατί ίσως έτσι νιώθω τις εποχές να διασώζονται κάπως μέσα μου. Και τέλος αυτό είναι που μετράει. Μέσα μας, μου, σου… κάτι να έχει απομείνει.

Σ.Ν. “Chinaski”

Στον Ολυμπιακό ο Νίκος Παπαγγελόπουλος

Με τα χρώματα του Ολυμπιακού θα αγωνίζεται τη νέα αγωνιστική σεζόν ο Νικόλας Παπαγγελόπουλος. Ο Ξυλοκαστρινός και πολύπειρος κεντρικός, έχει ήδη μια πλούσια σε παραστάσεις πορεία στο επαγγελματικό Βόλλευ, κάτι που τον κρατά σε υψηλότατο επίπεδο. Ευχόμαστε στον δικό μας Νίκο από το Ξυλόκαστρο καλή επιτυχία στη νέα του ομάδα!

Αναλυτικά η ανακοίνωση:

Ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ Σ.Φ.Π. ανακοινώνει την έναρξη της συνεργασίας του με τον Νικόλα Παπαγγελόπουλο. Ο Έλληνας κεντρικός (ημ. γέννησης 17/11/1988, ύψος 2,04μ.,) υπέγραψε το νέο του συμβόλαιο και εντάσσεται στο ρόστερ της ομάδας βόλεϊ Ανδρών του συλλόγου.

Την περσινή σεζόν (2020-21), ο Νικόλας Παπαγγελόπουλος αγωνίστηκε στον Φοίνικα Σύρου και το 2018-20, έπαιξε στην Ελβετία, με την Biogas Volley fels.

Προηγούμενες ομάδες:

2020-21 Φοίνικας Σύρου

2018-20 Biogas Volley Näfels (Ελβετία)

2018 AO Κηφισιάς

2017 ΠΑΟΚ

2012-17 AO Κηφισιάς

2011-12 Φοίνικας Σύρου

2009-11 AO Κηφισιάς

2008-09 ΑΕΚ

2007-08 Παναθηναϊκός

2005-07 Ηρακλής

2004-05 Μακεδονικός

2003-04 ΕΑ Πατρών

2002-03 ΑΟ Ξυλοκάστρου

Πόλεμος των Εμού: Η μάχη ανθρώπων και πτηνών στην Αυστραλία του 1932

Η ανθρώπινη ιστορία είναι γεμάτη πολεμικές συγκρούσεις από τη αρχαιότητα μέχρι σήμερα, παγκόσμιους πολέμους, διακρατικούς, εμφύλιους, πολέμους κάθε είδους. Ο γνωστός ως Πόλεμος των Εμού (ή Μεγάλος Πόλεμος των Εμού/ Great Emu War) όμως αποτελεί μια λίγο διαφορετική και ιδιαίτερη περίπτωση, αφού οι άνθρωποι ήρθαν αντιμέτωποι με το ζωικό βασίλειο.

Στην Δυτική Αυστραλία του 1932 πραγματοποιήθηκε μια στρατιωτική επιχείρηση με σκοπό να αντιμετωπιστούν τα μεγάλα πουλιά Εμού, που κατέστρεφαν τις αγροτικές περιουσίες της περιοχής.

____________________________________________

Μετά το τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, η κυβέρνηση της Αυστραλίας παρέδωσε αγροτικές περιοχές προς εκμετάλλευση σε αρκετούς βετεράνους του πολέμου. Ο ερχομός της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης από το 1929 άρχισε να δυσχεραίνει τις συνθήκες για τους γεωργούς, με μεγαλύτερο πρόβλημα την πτώση της τιμής του σιταριού.

Όμως τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα όταν εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τουλάχιστον 20.000 πουλιά Εμού, τα οποία κατέτρωγαν τις καλλιέργειες καταστρέφοντας χωρίς προηγούμενο τις αγροτικές περιουσίες.

Τα πουλιά Εμού (Emu) ανήκουν στην οικογένεια των Δρομεϊδών (Dromaius) και είναι τα μεγαλύτερα πτηνά της Αυστραλίας και τα δεύτερα μεγαλύτερα σε ύψος πτηνά στον κόσμο μετά τις στρουθοκαμήλους. Κατοικούν κατεξοχήν σε γόνιμες και αραιοκατοικημένες περιοχές.

Παρόλο που δεν μπορούν να πετάξουν, έχουν από τα πιο δυνατά πόδια στο ζωικό βασίλειο. Μπορούν να τρέξουν με ταχύτητα ως και 50 χλμ/ώρα και να κάνουν δρασκελισμούς με άνοιγμα ως και 270 εκατοστά, ενώ με τα πόδια τους μπορούν να σχίσουν μέχρι και συρματοπλέγματα.

Τα Εμού έχουν επίσης εξαιρετική όραση και ακοή και αντέχουν τόσο σε χαμηλές όσο και σε υψηλές θερμοκρασίες. Τρέφονται με μια ποικιλία φυτών και εντόμων και μεταξύ άλλων καταπίνουν πέτρες και μικρά κομμάτια μετάλλου και γυαλιού. Αναφέρονται επίσης ως πουλιά αμυντικά και με ιδιαίτερη περιέργεια, που τους αρέσει να ακολουθούν και να παρακολουθούν άλλα ζώα και ανθρώπους.

Τα Εμού λόγω της φυσικής τους συμπεριφοράς ήταν ανέκαθεν μια απειλή για τις αγροτικές περιοχές, παρόλο που παράλληλα εκτρέφονταν από τον άνθρωπο για το κρέας, τα φτερά, το δέρμα, αλλά και το λίπος τους, που χρησιμοποιείται σε καλλυντικά και θεραπευτικά προϊόντα.

Η περίπτωση του Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου του 1932 ήταν η πιο ακραία στιγμή μεταξύ των Εμού και των Αυστραλών.

Η περιοχή του Campion της δυτικής Αυστραλίας κυριολεκτικά καταλήφθηκε από χιλιάδες πουλιά, που είχαν μεταναστεύσει εκεί μετά την αναπαραγωγική τους περίοδο και έβαλαν στόχο τις γεωργικές καλλιέργειες.

Για τα Εμού η περιοχή ήταν ένας ιδανικός βιότοπος. Η παρουσία τους εκεί όμως ήταν εφιάλτης για τους αγρότες κατοίκους. Τα γιγάντια πουλιά κατέτρωγαν τις καλλιέργειές τους, ενώ κατέστρεφαν επίσης και τις περιφράξεις των αγροκτημάτων, με αποτέλεσμα να μπαίνουν μέσα και κουνέλια, που αποτελείωναν με τη σειρά τους τις σοδειές.

Η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και δημιουργήθηκε κρίσιμο ζήτημα επιβίωσης για τους κατοίκους, που έχαναν τη μοναδική τους περιουσία. Αγανακτισμένοι ζήτησαν τη βοήθεια της κυβέρνησης, ώστε να λυθεί άμεσα το πρόβλημά τους.

Ο τότε Υπουργός Άμυνας Sir George Pearce αποφάσισε η κατάσταση να αντιμετωπιστεί με στρατιωτική επιχείρηση και χρήση των πολεμικών πολυβόλων όπλων. Η συμφωνία ήταν ότι η κυβέρνηση θα έστελνε μια μικρή ομάδα στρατιωτικού προσωπικού για την επιχείρηση και οι αγρότες θα τους πρόσφεραν διαμονή, τρόφιμα, καθώς και πληρωμή για τα πυρομαχικά.

Οι πρώτες επιχειρήσεις στις αρχές του Νοεμβρίου δεν στέφθηκαν με επιτυχία, καθώς το κυνήγι των δυνατών αυτών πτηνών δεν αποδείχθηκε η πιο εύκολη υπόθεση.

Τα Εμού συνήθιζαν να χωρίζονται σε πολλές μικρές ομάδες και όταν οι άνθρωποι άνοιγαν πυρ εναντίον τους, διασκορπίζονταν μέσα στη βλάστηση με μεγάλη ταχύτητα και ο εντοπισμός τους γινόταν ακόμη πιο δύσκολος. Επίσης, ως ικανότατοι αμυντικοί και ανιχνευτές, τα Εμού φαίνεται πως παρακολουθούσαν τη δραστηριότητα των ανθρώπων και με τον δικό τους τρόπο ειδοποιούσαν τις ομάδες τους για τον επερχόμενο κίνδυνο.

Οι στρατιώτες χρησιμοποίησαν μέχρι και φορτηγά για να πλησιάσουν γρηγορότερα τα Εμού, όμως και πάλι χωρίς επιτυχία. Τα πτηνά συνέχισαν να υπερτερούν σε ταχύτητα, ενώ το ανώμαλο έδαφος δυσκόλευε τους στρατιώτες πάνω στα φορτηγά να τα σημαδέψουν και να βρουν το στόχο τους.

Σχεδόν 10 ημέρες είχαν περάσει και είχαν ξοδευτεί περισσότερες από 2.000 σφαίρες, ενώ είχαν σκοτωθεί μόλις μερικές δεκάδες από τα 20.000 πτηνά.

Η αποτυχία του σχεδίου έγινε μεγάλο θέμα στα μέσα ενημέρωσης της εποχής, που ειρωνεύτηκαν ουσιαστικά το γεγονός δίνοντάς του το όνομα “Great Emu War”.

Ο γενικός πληθυσμός έβρισκε αστείο να έχει χρησιμοποιηθεί ο στρατός για να αντιμετωπιστούν τα πουλιά και οι κάτοικοι της περιοχής, από τη μεριά τους, διαμαρτύρονταν που η κυβέρνηση είχε στείλει μόλις μια χούφτα στρατιώτες για να αντιμετωπίσουν τις ορδές των γιγάντιων επιδρομέων.

Οι συζητήσεις αυτές ανάγκασαν τελικά τον Υπουργό Άμυνας να αποσύρει τα στρατεύματά του στις 8 Νοεμβρίου.

Ο Ταγματάρχης G.P.W. Meredith είχε δηλώσει χαρακτηριστικά σχετικά με την εντυπωσιακή ευελιξία των Εμού:

“Αν είχαμε μια στρατιωτική δύναμη με την ικανότητα αυτών των πτηνών, θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε οποιονδήποτε στρατό στον κόσμο. Μπορούν να αντιμετωπίσουν πολυβόλα όπλα και να μείνουν άτρωτα σαν τανκ. Είναι σαν τους Ζουλού, που δεν τους σταματούσαν ούτε οι επεκτεινόμενες σφαίρες.” 

Η στρατιωτική ομάδα μπορεί να αποσύρθηκε, όμως οι καταστροφικές επιδρομές των πουλιών στις σοδειές δεν σταμάτησαν. Έτσι, οι ντόπιοι δεν άργησαν να ζητήσουν ξανά βοήθεια και η κυβέρνηση ενέκρινε να επαναληφθεί η επιχείρηση.

Με επικεφαλής και πάλι τον Ταγματάρχη Meredith, ο δεύτερος γύρος των επιχειρήσεων διήρκησε από τις 13 Νοεμβρίου ως τις 10 Δεκεμβρίου του 1932 και είχε μεγαλύτερη επιτυχία. Σύμφωνα με την έκθεσή του, θανατώθηκαν 986 Εμού με 9.860 σφαίρες, με ακριβή αναλογία 10 σφαίρες για κάθε πουλί. Ισχυρίστηκε επίσης ότι 2.500 πουλιά είχαν πεθάνει εξαιτίας των τραυματισμών που υπέστησαν.

Ο Πόλεμος των Εμού χαρακτηρίστηκε γενικά ως μια κακή ιδέα που δεν πέτυχε καν τον σκοπό της, αφού τα πτηνά παρά τη σφαγή εξακολούθησαν να υπερισχύουν και να συνεχίζουν τη φυσική τους δραστηριότητα.
Australian soldiers resting during Emu War.jpg

Η είδηση της ιδιότυπης μάχης ανθρώπων-πτηνών προκάλεσε αντιδράσεις και σε άλλες χώρες, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, με ομάδες οικολόγων να διαμαρτύρονται ότι το είδος των πτηνών θα απειλούταν με αφανισμό. Παρόλο που οι αγρότες της περιοχής ζήτησαν κι άλλες φορές βοήθεια μέσα στα επόμενα χρόνια, η κυβέρνηση αρνήθηκε να εγκρίνει ξανά ανάλογες επιχειρήσεις.

Το πρόβλημα με τις επιδρομές των Εμού τελικά βρήκε μια διαφορετική και πιο λογική λύση, καθώς αφέθηκε στα χέρια των αγροτών της περιοχής.

Από το 1932 επικηρύχθηκε αμοιβή για κάθε πτηνό που πιανόταν. Αναφέρεται πως μέσα στα επόμενα χρόνια θανατώθηκαν τουλάχιστον 57.000 πουλιά έναντι αμοιβής στους αγρότες. Κάποιοι αγρότες μάλιστα σκέφτηκαν να τα αναπαράγουν και να λάβουν έτσι αμοιβή για τα πουλιά που μεγάλωσαν.

Τη δεκαετία του 1940, η δημιουργία μιας μεγάλης περίφραξης αποκλεισμού των ζώων κράτησε κατά μεγάλο βαθμό τα Εμού σε απόσταση από τις γεωργικές περιοχές και αποδείχθηκε ο καλύτερος και πιο δίκαιος τρόπος να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.

Μέχρι σήμερα πλέον τα δυνατά πουλιά Εμού και οι άνθρωποι της περιοχής έχουν καταφέρει να ζουν αρμονικά και ειρηνικά.

Πηγή: docuventa.gr

Προετοιμασία για το Βαλκανικό πρωτάθλημα παίδων – κορασίδων παρουσία του Γραμματέα Νοτίου Ελλάδας Καράτε

Σήμερα έγιναν προπονήσεις για την προετοιμασία της εθνικής ομάδας παίδων – κορασίδων, που θα συμμετάσχουν με την ελληνική αποστολή στο Βαλκανικό πρωτάθλημα παίδων – κορασίδων στο Βελιγράδι στις 4-6 Ιουνίου .

Οι προπονήσεις έγιναν με τους περιφερειακούς προπονητές κυρίους Δημήτρη Μελέτση και Βασίλη Μπέσση οι οποίοι είχαν την ευκαιρία να δώσουν οδηγίες στους αθλητές τους.

Παρών και ο Γραμματέας νότιου Ελλάδος καράτε, κύριος Καπέλλος Δημήτρης, που δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτή την τελευταία συγκέντρωση ενόψει και του σημαντικού τουρνουά. Δεν παρέλειψε δε να ευχηθεί σε όλους τους προπονητές καλή επιτυχία και απόκτηση όμορφων εμπειριών για το μέλλον για όλους τους νεαρούς αθλητές.

Η ιστορία, το μπαρ και οι παπαγάλοι..

Η ιστορία που σπαταλήθηκε όπως ο χρόνος κάποιων ανδρών που έπαιζαν ζάρια στις βρώμικες τουαλέτες ενός μπαρ, είναι μια έκφραση λογοτεχνική που είχε χρησιμοποιήσει ο Τσαρλς Μπουκόβσκι σε κάποιο βιβλίο του, δεν θυμάμαι τώρα ποιο μπορεί να ήταν αυτό. Παραμένει ωστόσο διαχρονικά κολλημένη στο μυαλό μου από εκείνη την πρώτη στιγμή που τη διάβασα. Είναι που από μικροί, απ’ το σχολείο ακόμη, μας πιπίλιζαν το μυαλό για τη σπουδαιότητα της ιστορίας, και τι σημαίνει αυτή για ένα λαό, για τον άνθρωπο, για τον πλανήτη και λοιπά. Είχα πέσει μάλιστα με τα μούτρα σε αυτό το μάθημα και τα πήγαινα περίφημα σε όλα τα σχολικά μου χρόνια. Βέβαια, τότε δεν γνώριζα ότι διάβαζα την ιστορία που ήθελαν να διαβάζω και πως ενδεχομένως να υπήρχαν κι άλλες, που να μην ήθελαν να διαβάσω ή που δεν είχαν γίνει ακόμη γνωστές. Μπορεί να είχαν θαφτεί ή καεί, αυτό δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Σημασία έχει το αποτέλεσμα που δεν ήταν άλλο από το ότι καταφέραμε τελικά να γίνουμε κάτι πανέμορφοι παπαγάλοι!

Η ιστορία από την άλλη επέμενε να σπαταλιέται όπως ο χρόνος κάποιων ανδρών που παίζουν ζάρια στις βρώμικες τουαλέτες ενός μπαρ, όπως θα έγραφε και ο θείος Τσαρλς. Όσο μάλιστα εμείς συνεχίζαμε να παπαγαλίζουμε, τόσο περισσότερο εκείνη ξόδευε τον εαυτό της και την ουσία με ένα τρόπο εντελώς άσημο. Πέθαινε σαν να λέγαμε στην αφάνεια, άγνωστη, μεταξύ κάποιων αγνώστων. Όταν πέθανε πια η ιστορία ήμασταν ήδη οι πιο πολύχρωμοι παπαγάλοι που είχε δει κανείς, αλλά δεν είχαμε τι να παπαγαλίσουμε. Η μεταμόρφωσή μας είχε στερέψει κάθε σελίδα των διαθέσιμων ιστοριών προς κατανάλωση και είχε έρθει μάλλον ο καιρός να πάμε σε εκείνη, σ’ εκείνη που είχε σπαταληθεί οριστικά, όπως ο χρόνος εκείνων των ανδρών που έπαιζαν ζάρια στις τουαλέτες εκείνου του βρώμικου μπαρ.

  • Τα πρόσωπα της ιστορίας ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα.
  • Οι παπαγάλοι είναι υπέροχα πτηνά και πολύχρωμα και πολύ τα αγαπώ.
  • Μη τύχει και διαβάσετε ποτέ Μπουκόβσκι γιατί θα σας πουν αλήτες.

*Του Σ. Ν. “Chinaski”

40 χρόνια ΑΟ Ξυλοκάστρου – Ιστορίες και αναμνήσεις. Του Βλάσση Παπαγγελόπουλου

Καλοκαίρι 1999.

Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα Βόλεϊ στο Ξυλόκαστρο. Ρεκόρ θεατών 7.000. απευθείας μετάδοση από την ΕΡΤ1 (Πρωταθλήτριες Σφυρή- Καραντάσιου

Καλοκαίρι 2000

Τουρνουά παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο Ξυλόκαστρο

Καλοκαίρι 2001

Τουρνουά Παγκοσμίου πρωταθλήματος στο Ξυλόκαστρο.

Καλοκαίρι 2002

Παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων στο Ξυλόκαστρο

Πολύ μεγάλες διοργανώσεις που στρέφουν τα βλέμματα της υφηλίου στη πόλη μας. Τα οφέλη για το Ξυλόκαστρο από άποψης τουρισμού , προβολής και διαφήμισης τεράστια. Πρόκειται για πολύ μεγάλες επιτυχίες της τότε δημοτικής αρχής του κ. Δ. Σκούρα. Αν ψάξουμε τα βαθύτερα αίτια αυτών των επιτυχιών θα πρέπει να πάμε αρκετά χρόνια πίσω. Συγκεκριμένα το 1978. Καλοκαίρι στον ίδιο ακριβώς χώρο που πήραν μέρος οι μεγάλες αυτές διοργανώσεις.

Η παραλία στις «Λεύκες» γίνεται σημείο αναφοράς για όλη τη νεολαία. ‘έχει στηθεί ένα πρόχειρο φιλέ στη σκιά των δένδρων και μέσα στη χαλαρότητα και την ανεμελιά του καλοκαιριού διεξάγονται ¨ομηρικές μάχες στην άμμο από άτομα κάθε ηλικίας . Από το πρωί έως αργά που έπεφτε το σκοτάδι , οι φωνές το πάθος και η ένταση γέμιζαν τη περιοχή δίνοντας ένα έντονο χρώμα. Δίνεται λοιπόν η ιδέα, η δραστηριότητα αυτή να συνεχισθεί και τη χειμερινή περίοδο σε αγωνιστικούς πλέον ρυθμούς. Κομιστές της ιδέας αυτής ο γυμναστής Βλάσσης Παπαγγελόπουλος και ο Δημήτριος Σκούρας, ο οποίος μόλις είχε επιστρέψει στην Ελλάδα με όραμα να προσφέρει στον τόπο του. Κοντά τους οι αείμνηστοι Κώστας Νικολάου , Γιάννης Ζάρρος και ο Σπύρος Βασιλειάδης , των οποίων η βοήθεια στη συνέχεια ήταν κάτι παραπάνω από πολύτιμη.

Έτσι λοιπόν δημιουργείται τμήμα Βόλεϊ ανδρών και γυναικών στο σύλλογο του ΠΑΟ ΗΡΑΚΛΗ Ξυλοκάστρου το φθινόπωρο του 1978.

Τα πρώτα δελτία του τμήματος είναι του Αντώνη Λουβράνου πασσαδόρος του Ιωνικού ΝΦ και Εθνικής Ελλάδος (υπόδειγμα ήθους, πολύ μεγάλος αθλητής), του Βλ Παπαγγελόπουλου παικτών από το Μελίσσι Βασίλη και Χρήστο Νικολάου , Κώστα Παπαμικρού, Ηλία Χίνου, Γιώργου Κλεώπα, Βασίλη Παύλου και άλλων καθώς και οι 15χρονοι μαθητές δίπλα τους ανερχόμενα ταλέντα Γιάννης Δορμπαράκης και Γιώργος Τζίμας.

Ως γήπεδο χρησιμοποιείται ένα χωμάτινο τερέν στη νότια πλευρά του Γυμνασίου και το οποίο στη συνέχεια ασφαλτοστρώνεται.

Εκεί το 1981 έρχεται η πρώτη μεγάλη επιτυχία όπου σe ένα συγκλονιστικό τελικό κυπέλλου που παρακολούθησαν 2.000 Ξυλοκαστρίτες. Η ομάδα των ανδρών επικρατεί με 3-2 σετ του ιστορικού Παλαίμωνα Κορίνθου που είχε στις τάξεις του το ανερχόμενο αστέρι του ελληνικού Βόλεϊ Δημήτρη Ανδρεόπουλο επί σειρά ετών μετέπειτα πασσαδόρο της εθνικής και νυν προπονητής της.

Ήδη έχει χαραχθεί μια εντυπωσιακή πορεία. Το δημοτικό σχολείο με τον αείμνηστο δάσκαλο Τάσο Κωνσταντίνου και το Γυμνάσιο με τον Βλ. Παπαγγελόπουλο, μετατρέπονται σε μια «κλωσσομηχανή¨ομάδα νεαρών αθλητών στίβου βόλεϊ και μπάσκετ.

Ξεπήδουν μεγάλα ταλέντα! Νίκος και Σπύρος Αποστολόπουλος, Στάθης Κορωνιώτης, Βασίλης Πουλακίδας, Στάθης Γκουρβέλος, Τάσος Μισύρης , Σωτήρης Σαλλής , Γιάννης Σκουβαράς Βλάσης Γρουμπός, Μανώλης Τσάπαλος, Βλάσης Μεντζέλος, Δημήτρης Γεωργίου Τάσσος Μάρας, Χρύσανθος Σαμοίλης , Βλ Κωνσταντίνου, Βλ Τσιώτος (νυν δήμαρχος), Ανδρέας Ντερντινής, Άρης Κατσερέλης, Νίκος Τσαγρής , Κώστας και Παναγιώτης Αυγερινός και πολλοί άλλοι.

Η ίδρυση νέου συλλόγου γίνεται πλέον επιτακτική ανάγκη έτσι το 1982 ιδρύεται ο Α.Ο. Ξυλοκάστρου με πρόεδρο τον Δ. Σκούρα αντιπρόεδρο το Γιάννη Ζάρρο, αρχηγό τμημάτων τον Κώστα Νικολάου και γραμματέα το Σπύρο Βασιλειάδη. Προπονητής σε όλα τα τμήματα ήταν ο Βλ Παπαγγελόπουλος.

Το 1983 η ομάδα των ανδρών στο βόλλει ηττάται στον τελικό του πανεπαρχιακού πρωταθλήματος από την Ε.Α.Π. Πατρών με 3-1 σετ και δεν ανεβαίνει στη Β εθνική ( σημερινή pre league), εδώ μια υπενθύμιση.Η διαιτησία για την ομάδα μας, ήταν «σφαγιαστική» και αν κάτι λέει αυτό , ακριβώς το βράδυ της προηγούμενης του αγώνα ο Γ.Α.Π. έγινε επίτιμο μέλος της Ε.Α.Π. Πατρών.

Την επόμενη όμως χρονιά, η ομάδα κερδίζει στον τελικό του πανεπαρχιακού πρωταθλήματος την Ολυμπιάδα Πατρών με 3-0 χωρίς να χάσει κανένα σετ, τόσο στο τοπικό. Αργολιδοκορινθίας όσο και στο πανεπαρχιακό πρωτάθλημα. Ήδη στον Ηρακλή έχουν προστεθεί δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα του Ελληνικού και του Βαλκανικού βόλεϊ. Ο Γιώργος Δερμάτης και Δημήτρης Χωριανός ΄ήταν βασικοί παίκτες του Ολυμπιακού , Ιωνικού Ν.Φ. και της Εθνικής Ελλάδος. Η Αξία τους , το ήθος τους. και η προσφορά τους εκτόξευσαν το άθλημα στο Ξυλόκαστρο. Η ιδέα λοιπόν για την ίδρυση του Α.Ο.Ξ. ήταν διπλής σημασίας. Αφενός μεν να αθλούνται τα τόσα πολλά νέα παιδιά και αφετέρου οι καλύτεροι από αυτούς να προωθούνται και να ενισχύουν τη μεγάλη ομάδα του «Ηρακλή». Το πείραμα στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία , αφού τα απόμενα χρόνια οι ομάδες του Α.Ο.Ξ. ήταν ασυναγώνιστες στα πρωταθλήματα και κύπελλα Αργολιδοκορινθίας τόσο στους άνδρες και τις γυναίκες όσο και στους εφήβους.

Με την Άνοδο όμως στη Β εθνική, αρχίζει ένας Γολγοθάς για την ομάδα 4 χρόνων. Αναγκαστικά δηλώνει σαν έδρα το κλειστό γυμναστήριο της Κορίνθου και το χρησιμοποιεί πλέον για προπονήσεις και αγώνες.

Η ομάδα αντέχει χάρη στην αγάπη και την στήριξη των Ξυλοκαστρινών που σε κάθε αγώνα κατακλύζουν το γήπεδο της Κορίνθου. Μετά από πολλές και ανυπέρβλητες δυσκολίες, ο πρόεδρος κατορθώνει να κάνει το όνειρο πραγματικότητά.

Τέλος του 1988, κατασκευάζεται το υπάρχον κλειστό γυμναστήριο. Έξυπνη και στρατηγική κίνηση ως προς την τοποθεσία και την άθληση της νεολαίας. Τραγική ειρωνεία όμως η ομάδα χάνει κατηγορία. Στο παιχνίδι με τον Α.Ο. Σπορτινκ αν και νίκησε με 3-0, μηδενίζεται επειδή από αμέλεια υπαλλήλου της νομαρχίας δεν υπήρχε σφραγίδα στην άδεια αγώνα, μολονότι υπήρχε πρωτόκολλο και υπογραφή. Το τμήμα ως «ΗΡΑΚΛΗΣ» σταματά να λειτουργεί και όλα τα δελτία περνούν στον Α.Ο.Ξ.

Τότε δημιουργείται και η Γ εθνική κατηγορία. Νέα προσπάθεια λοιπόν με τα παιδιά του Ξυλοκάστρου να πλαισιώνονται από εξαίρετους και θαυμάσιους αθλητές όπως οι Γιάννης Σαλωνίτης, Γιώργος Γκιώνης, Τάκης Θώδης, Γιώργος Δρίτσας, Λευτέρης Κουτσουμάδης.

Η επιτυχημένη συνταγή παραμένει. Ίδια διοίκηση, ίδιος προπονητής.

Ιανουάριος του 1990.

Ενώ η ομάδα ετοιμάζεται να ανέβει κατηγορία ολη η πόλη του Ξυλοκάστρου και ιδιαίτερα η οικογένεια του Α.Ο.Ξ. , θρηνεί την απώλεια ενός υπέροχου συμπολίτη της και πολύ μεγάλου αθλητή του πασσαδόρου και αρχηγού της ομάδας Στάθη Κορωνιώτη σε τροχαίο δυστύχημα.

Φίλοι και συμμαθητές δίνουν όρκο και του αφιερώνουν την άνοδο στην Γ εθνική 3 μήνες αργότερα.

Η ομάδα αντέχει στη κατηγορία 3 χρόνια.

Στο τελευταίο παιχνίδι στα Χανιά ήθελε 1 σετ για να παραμείνει στη κατηγορία αλλά ηττάται με 3-0 (15-13, 16-14, 16-14) με εσκεμμένη κλοπή πόντων από τη γραμματεία των κριτών με 2 δηλητηριάσεις δικών μας παικτών και το ηλεκτρονικό ταμπλό να έχει χαλάσει…

Τα χρόνια όμως περνούν. Αλλάζουν οι διοικήσεις και ο προπονητής και το τμήμα του Βόλλευ γνωρίζει τη φθορά και την απαξίωση. Ουσιαστικά υπολειτουργεί καθώς δεν υπάρχει υποδομή.

Το 2010, με πρωτοβουλία του Τάσσου Μισύρη ως προπονητή και χρηματοδότη, το Μάκη Σπαθη ( επί σειρά ετών παίτκη του Α.Ο.Ξ. και λάτρη του βόλλευ) και με τη προσθήκη αξιόλογων παικτών από τη Κόρινθο και το Κιάτο , μίας και οι υπάρχοντες παίκτες από το Ξυλόκαστρο είναι λίγοι στον αριθμό και η ομάδα επανακάμπτει δυναμικά και την επόμενη χρονιά με προπονητή τον Γιάννη Σαλωνίτη κατορθώνει να ανέβει στη Γ εθνική κατηγορία.

Αν και έγιναν φιλότιμες προσπάθειες άπο τον Βλ Τσιώτο και τον Τάσσο Λόντο να αντισταθούν στη κρίση, η ομάδα τελικά δε μπόρεσε να συνεχίσει.

Αξίζει να αναγνωρίσουμε την αγάπη που έδωσαν για την ομάδα οι τελευταίοι που έπαιξαν σε αυτή: Βλ Χαλκιάς, Αλ Κορωνιώτης, Ν Χαβέλης, Ν Λογοθέτης, Δ. Ανδρεόπουλος, Δ. Παπαμικρός, Αποστόλης και Νίκος Ντερντινής Α. Γιαβάσης καθώς και τα αδέλφια Τάσος και Βαγγέλης Φρατζής.

Το γυναικείο τμήμα του βόλλευ δραστηριοποιήθηκε το 1981 ως «ΗΡΑΚΛΗΣ», πήρε μέρος στο πρωτάθλημα και την επόμενη χρονιά ,ε την ίδρυση του ΑΟΞ τα δελτία πέρασαν εκεί. Αρχικός πυρήνας μαθήτριες από το Δερβένι όπως η Σπυριδούλα Σκούρα, Σάσα Καζατζή, βασιλική Νιάσκου, Γεωργία Καπόρη, Χαρά Μεντζέλου, Σπυριδούλα Δημητριάδου, Έλενα Σαλλή, Ντίνα Ματσούνη, Γλάστρα Τατιάνα, Πέννυ Γιαλκέτση Πέννυ Μαρκέλου Βαρβάρα Δημοπούλου., Μίνα Σκουβαρά, Αλέκα Μιλιώτη. Πολλές διακρίσεις και πρωταθλήματα στο παλμάρε του τμήματος.

Το 1985 έφθασε μία ανάσα από τη Α εθνική κατηγορία όταν το τελικό για άνοδο έχασε με 3-1 σετ από τη πανίσχυρη ομάδα της Καλαμάτας.

Τη θέση αυτή της ομάδας έχει τώρα πάρει το αδελφό σωματείο του ΑΠΟΛΛΩΝΑ με πληθώρα κοριτσιών όπου στο αγωνιστικό επίπεδο οι μεγάλες επιτυχίες φέρουν τη σφραγίδα της σπουδαίας δουλειάς της Γεωργίας Καπόρης.

Αθλητές που διακρίθηκαν παίζοντας στην Α κατηγορία ήταν ο Γιάννης Δορμπαράκης και Χρύσανθος Σαμοιλης στον Ιωνικό Νίκαιας , ο πρώτος μάλιστα υπήρξε και αρχηγός επι σειρά ετών. Από τις αθλήτριες η Γεωργία Καπόρη με τη Χαρά Μεντζέλου στο πρωταθλητή Παναθηναικό και η Πέννυ Γιαλκέση στο πανελλήνιο.

Σύγχρονος, αθλητής γέννημα θρέμμα του Α.Ο.Ξ. είναι ο Νικόλας Παπαγγελόπουλος, βασικό στέλεχος των εθνικών ομάδων παίδων- εφήβων ανδρών ο οποίος σε ηλικία 17 ετών αγωνίστηκε σε παιχνίδι του Champions league. Ομάδες που έχει αγωνιστεί είναι ο Α.Ο.Ξ. Ε.Α. Πατρών, Μακεδονικό, Ηρακλή, Παναθηναϊκό, Παγκράτι, Α.Ο. Κηφισιάς ( 7 χρόνια), Φοίνικας Σύρου, ΠΑΟΚ καθώς και στο Ελβετικό πρωτάθλημα με την ομάδα Νaffels.

Το τμήμα του στίβου και τώρα είναι μια ιδιαίτερο και η ηρωική περίπτωση. Ενεργοποιήθηκε με την ίδρυση του συλλόγου το 1982 και για 18 ολόκληρα χρόνια πρωταγωνιστούσε ανάμεσα στα 14 σωματεία της Αργολιδο- Κορινθίας.

Πάνω από 500 αθλητές και αθλήτριες αγωνίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια με τρομερά αντίξοες συνθήκες .Όλα τα σωματεία να βρίσκονται σε κάποιο στάδιο κοντά και το Ξυλόκαστρο στο απολύτως τίποτα. Μόνο με ένα χωμάτινο σκάμμα για μήκος και μια ακατάλληλη βαλβίδα σφαιροβολίας στο χώρο του σχολείου.

Ταχύτητες και δρόμοι αντοχής στο Πευκιά.!

Χαρακτηρισκό στη προπόνηση της δισκοβολίας σε χωράφι δίπλα στα σχολεία με χορτάρι σε ύψος ενός μέτρου περίπου όπου ένας αθλητής ενώ έκανε τη προσπάθεια του οι υπόλοιποι ακροβολιζόταν σε απόσταση ασφαλείας για να βλέπουν το δίσκο και να τρέχουν για να μη χαθεί στα χορτάρια και να μη μείνει σε κάποιο κυπαρίσσι πάνω .!

Υπήρξαν πολλά ταλέντα όπως οι Δ. Γαλάνης, Βλ Μεντζέλος, Τ. Μισύρης, Γ. Ευσταθόπουλος Σ. Σκούρα , Κ Μυλωνοπούλου, Π. Γιαννούλη, Π Γιαλκέτση, Π. Μαρκέλλου, Ν. Μακάριος, Γ Γλάστρας, Κ. Αυγερινός, Γ Μπουλντάς, Α. Κατσερέλης, Γ Θεοδωροπουλος, Ε. Δημοπούλου.

Το ότι κρατήθηκε το τμήμα αυτό όλα αυτά τα χρόνια το οφείλει στους γυμναστές Βλάσση Παπαγγελόπουλο και Παναγιώτη Κορδαλή, που είχαν λατρεία στον κλασσικό αθλητισμό μιας και ήσαν παλαιότεροι και οι ίδιοι αθλητές στίβου ο μεν πρώτος στον Πανελλήνιο και ο δεύτερος στο Γ Σ Εθνικό και μάλιστα πανελληνιονίκης στα 1500 μέτρα.

Χαρακτηριστικό ότι στο στίβο πέρασαν σχεδόν όλοι οι αθλητές του βόλλευ και του μπάσκετ δίνοντας σπουδαία βαθμολογία για την αξιολόγηση του σωματείου.

Μορφές υπήρξαν η Σοφία Κυριάκου στη σφαιροβολία με πάρα πολλές διακρίσεις διασυλλογικές και πανελλήνιες επι σειρά ετών ο Γιάννης Ευσταθόπουλος, δισκοβολία ο Γιάννης Δέδες με τον γιό του Νίκο, που έγραψαν τη δική τους ηρωική αλλά και συγκινητική ιστορία στη σφυροβολία.

Η προπόνηση τους καθημερινή στην Αγία Βαρβάρα με μια πρόχειρη βαλβίδα που είχαν φτιάξει οι ίδιοι παράνομα αναγκαζόταν πολλές φορές να σκαρφαλώνουν στα πεύκα για να κατεβάσουν τη σφαίρα και άλλες φορές να τη «ψαρέψουν» από τη θάλασσα.

Ηρωικές, ανθρώπινες συγκινητικές αλλά και νοσταλγικές στιγμές.

Το τμήμα του μπάσκετ μπήκε σε αγωνιστικούς ρυθμούς το 1983 με προπονητή το καθηγητή Δημήτρη Κακίτση και με πρώτα δελτία το Χρήστο Κλαδούχο Π. Κωνσταντίνου, Στ Γκουρβέλο, Γ. Δέμμη, Π. Μητσούλα, Σ. Σαλλή, Τ. Μισύρη, Α. Χατζηγεωργίου, Ν. Πανταζή, Βλ Γιαννόπουλο, Τ. Μαυραγάννη, Γ. Δορμπαράκη Η. Ζούμα, Γ. Αδρακτά να κάνει τα δειλά του πρώτα βήματα. Στη συνέχεια αναλαμβάνει προπονητής ο Τάσος Παπάζογλου, παλιά δόξα της εθνικής και του Ιωνικού.

Έρχονται συνεχώς νέα παιδιά και το 2001 με διοίκηση το Σούλη Φωτόπουλο και Νίκο Τυρλή και προπονητή το Σωτήρη Σαλλή κάνει την υπέρβαση και ανεβαίνει στη Γ εθνική κατηγορία.Το 2002, η ομάδα πέφτει κατηγορία και την επόμενη χρονιά με πρόεδρο τον Στέλιο Παπαπετρόπουλο επανακάμπτει δυναμικά αφού ενισχύεται με πρωτοκλασάτους παίκτες. Προπονητές ο Μάρκοβιτς και ακολούθως ο κ. Βέργος.

Η ομάδα παραμένεις τη κατηγορία αυτή για 3 ολόκληρα χρόνια με χαρακτηριστικό στη κερκίδα των εντός έδρας παιχνιδιών να γίνεται το αδιαχώρητο. Η προεδρία του Βαγγέλη Πετούση δραστηριοποιεί τα τμήματα υποδομής με αποτέλεσμα να γεμίσει ο σύλλογος από νέα παιδιά που κορυφώθηκε από τη προεδρία του Στάθη Γκουρβέλου.

Εμβληματικές μορφές του τμήματος:

Σ. Σαλλής ( επι σειρά ετών παίκτης και προπονητής), Κ. Μαρκέλλος Α. Μάρας, Γιώργος και Παναγιώτης Γκόλιας, Σ. Βαρβιτσιώτης, Βλ Χαλκιάς, Α. Φατούρος, Βλ. Κακριδής, Δ. Ανδρικόπουλος, Χ. Αδρακτάς, Κ. Ρήγας, Γ. Σαρρής, Δ. Σκούρας, Α, Πάγκαλος, Β. Γιουρούκος, Χ. Γιασεράνης, Κ. Καραμπούλας, Φ. Παπαδημητρίου, Σ. Κατούφας.

Θα ήθελα να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη εάν μου διαφεύγουν κάποια ονόματα από τα εκατοντάδες που διέγραψαν τη δική τους ιστορία και άφησαν το δικό τους στίγμα στο σύλλογο. Η μνήμη όμως των Γιάννη Ζάρρου, Τάσου Κωνσταντίνου, Κώστα Νικολάου, Γιάννη Δέδε, Νίκου Τυρλή, Γιάννη Ευσταθόπουλου, Στάθη Κορωνιωτη και Σταυρούλας Δημητριαάδου θα είναι πάντα κοντά μας. Επίσης θα παρακαλέσω, όσους διαθέτουν κάποιο αρχείο ή φωτογραφικό υλικό και έχνουν προσωπικές και ανέκδοτες ιστορίες να τις εκθέσουν προκειμένου η ιστορία του ΑΟΞ να γίνει πιο εμπεριστατωμένη.

*Κείμενο του δάσκαλου Βλάσση Παπαγγελόπουλου, όπως το δημοσίευσε στην προσωπική του σελίδα στο facebook.

Rocky – Σαν σήμερα..

Το “Rocky” δεν είναι πια μια απλή ταινία. Δεν είναι ένα φιλμ που διέτρεξε την ιστορία του και τελείωσε εκεί. Το Ροκυ, είναι πολλά περισσότερα από σκηνές σε πανί, νούμερα εισπράξεων, ρετρό καταγραφή, καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Το Ροκυ ήταν από καταβολής του μια ιδέα, μια ιδέα ότι σε ετούτο τον κόσμο, μπορεί καμιά φορά να τα καταφέρει κι εκείνος που δεν έχει στον ήλιο μοίρα.

Ήταν 21 Νοεμβρίου του 1976 όταν κάνει πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη η ταινία της οποίας ο Σιλβέστερ Σταλόνε έγραψε το σενάριο μέσα σε τρείς μόλις ημέρες. Λεφτά δεν υπήρχαν φυσικά, κι έτσι χρειάστηκε έπειτα από τη σκηνοθεσία να γίνουν αρκετές περικοπές, ακόμη και σε κάποιες σκηνές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ραντεβού του Ρόκυ με την Άντριαν στο παγοδρόμιο, το οποίο αρχικά ήταν σχεδιασμένο να γίνει ημέρα με το παγοδρόμιο γεμάτο κόσμο. Χρειάζονταν ωστόσο δεκάδες κομπάρσοι κι έτσι η σκηνή γυρίστηκε νύχτα, αφού ο ήρωας της ταινίας κανόνισε για μερικά δολάρια να χρησιμοποιήσει την πίστα για το ραντεβού του με την αγαπημένη του Μάριαν.

Έτσι λοιπόν, με ένα τόσο χαμηλό μπατζετ και πολλές θυσίες από τον σεναριογράφο Σταλόνε, το “Rocky” που σκηνοθέτησε ο Τζον Αβίλντσεν κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο! Δεν εννοώ μόνο εισπρακτικά αλλά και καλλιτεχνικά. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως στον διαγωνισμό οσκαρ του 1977 συμμετείχε με 10 υποψηφιότητες και κατάφερε να κερδίσει 3 αγαλματίδια. Μεταξύ αυτών και εκείνο της καλύτερης σκηνοθεσίας και ταινίας. Το γεγονός που ενέπνευσε τον Σιλβέστερ Σταλόνε να γράψει το σενάριο, ήταν ο θρυλικός αγώνας του Μοχάμεντ Αλί με τον Τζακ Γουέπνερ που άντεξε 15 ολόκληρους γύρους, παρότι όλοι γνώριζαν τον πρώτο και κανείς τον δεύτερο. Αξίζει κάπου εδώ να σημειώσω ότι το 1977 το “‘Rocky” συμμετείχε και κέρδισε όσκαρ απέναντι σε ταινίες όπως το “Taxi Driver” με τον Ρόμπερτ Ντε Νιρο.

Για να κλείσω όπως ξεκίνησα θέλω να πω ότι το συγκεκριμένο φιλμ είναι το αγαπημένο μου ever. Δεν είναι το πιο τεχνικά άρτιο, δεν είναι το πιο δουλεμένο, είναι απλά το πιο “ψυχής” φιλμ που είδα ποτέ. Δεν θα ξεχάσω πως με έκανε να αισθανθώ σε κάποιες στιγμές του. Δεν θα ξεχάσω τους χαρακτήρες του, το ξύλο, το τρέξιμο στους δρόμους της ανέχειας στη Φιλαδέλφεια, τα πάνινα παπούτσια, τα μούτρα του Ρόκυ μέσα στο αίμα, τον έρωτα δύο ανθρώπων χαμένων όπως τόσοι άλλοι εκεί έξω, που τελικά καταφέρνουν να φτιάξουν κάτι .όμορφο, τη σχέση του Μικ με τον αθλητή του που είναι σαν να τραβάει και τους δύο από τα σκατά της φτώχειας και των χαμένων ονείρων. Δεν θα τα ξεχάσω όλα αυτά και νομίζω πως κάθε άλλη νέα προβολή, έχει κάτι να μου δώσει. Για να καταλάβεις άλλωστε κάποιες ταινίες θα πρέπει να έχεις ζήσει λιγάκι μέσα σε εκείνες, να έχεις ζήσει κάτι από αυτές. Αλλιώς δεν μπορείς να καταλάβεις και πολλά. Κλείνω.

Για τη μουσική του Μπιλ Κοντι δεν χρειάζεται να γράψουμε παρά μόνο πως είναι στιγμές που σε κάνει να θέλεις να γκρεμίσεις βουνά, κι άλλες που αποτυπώνει άψογα την ψυχολογία των ηρώων και των εικόνων. Αυτά.

Λεοναρντ Κοεν: “Η μεγάλη αλλαγή έρχεται όταν…”

Σε όλη μου τη ζωή με δυνάστευε μια αδυσώπητη κατάθλιψη. Ποτέ δεν κατάφερα να καταλάβω από πού προερχόταν. Ποτέ δεν κατάφερα να την αποτινάξω. Δοκίμασα να απαλλαγώ από αυτήν. Με ένα καλό κρασί, μια γυναίκα, μια θρησκεία, ένα φάρμακο, αλλά δεν τα κατάφερα. Μεγαλώνοντας αρχίζουν να εξασθενούν τα κύτταρα του εγκεφάλου που σχετίζονται με το άγχος.

Με τα χρόνια το σύννεφο άρχισε να διαλύεται. Μέχρι που χάθηκε. Δεν είμαι το φως της γενιάς μου. Δεν είμαι εκπρόσωπος μιας νέας ευαισθησίας .Είμαι ένας τραγουδοποιός .Τραγουδάω σοβαρά τραγούδια. Η σοβαρότητα και όχι η κατάθλιψη είναι το χαρακτηριστικό της δουλειάς μου. Μοναδική μου φιλοδοξία ήταν να κάνω κάτι για να με θυμούνται.

Θα συνόψιζα την καριέρα μου ως ένα παράδειγμα απίστευτα καλής τύχης. Αισθάνομαι κερδισμένος από τη ζωή. Αισθάνομαι ευλογημένος. Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω από ”Ευχαριστώ”. Η μεγάλη αλλαγή έρχεται όταν συνειδητοποιείς πόσο κοντά είσαι στον θάνατο. Ελπίζω να μην είναι άβολο αυτό που λέω, αλλά είμαι έτοιμος να πεθάνω. Νομίζω πως μέχρι εδώ ήταν για μένα.

Λεοναρντ Κοεν (21 Σεπτεμβρίου 1934 – 7 Νοεμβρίου 2016)

Η ψεύτικη ζωή της social ζωής, οι «φίλοι», οι «έρωτες» και η κοινωνία στα χρόνια του δικτύου..

Τι μας έδειξε το πρόσφατο μπλακ άουτ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης

Επτά ώρες… Μεσαίωνας. Κάπως έτσι αντιμετωπίστηκε το μπλακ άουτ στις υπηρεσίες που προσφέρει ο Μαρκ Ζούκενμπεργκ μέσω Facebook, Whats Up, Instagram, Messenger.

Κι όποιος δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς αποκάλυψε αυτή τη «περιπέτεια» των social media, δεν έχει καταλάβει τη δύναμη που κρατά στα χέρια του αυτός ο άνθρωπος.

Περισσότεροι από 3 δις άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν είχαν πρόσβαση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τα οποία δεν είναι απλά τρόποι επικοινωνίας.

Για εκατομμύρια ανθρώπους είναι και μέσο βιοπορισμού, πωλούνται προϊόντα και υπηρεσίες, βγαίνουν εκατομμύρια δολάρια κάθε ώρα.

Επτά ώρες χρειάστηκαν για να καταλάβουμε πώς ένας μόνο άνθρωπος μπορεί να προκαλέσει παγκόσμιο πανικό. Να καταλάβουμε ότι σ’ αυτό το «παγκόσμιο τεχνολογικό χωριό» στο οποίο ζούμε, εξαρτόμαστε άμεσα από τις υπηρεσίες που μας προσφέρει «δωρεάν» ο Ζούκενμπεργκ και η ομάδα του.

Για όσους έχουν ουσιαστικά γεννηθεί ή μεγαλώσει με τα social media, είναι αδύνατον να καταλάβουν ότι υπήρχε και ένας άλλος κόσμος, μόλις 15 χρόνια πιο πριν.

Πώς να εξηγήσεις στον 20χρονο ή 25χρονο που ζει από την πρώτη στιγμή επικοινωνώντας μέσω facebook ή Whats Up ή ανεβάζοντας τη ζωή του στο Instagram;

Πώς να εξηγήσεις ότι αυτές οι 7 ώρες που έπεσε «μαύρο» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν ουσιαστικά η «κανονικότητα» πριν ελάχιστα χρόνια.

Αλλά ας δούμε τι έκαναν χθες επί 6-7 ώρες όλοι οι χρήστες των social media. Ας δούμε πώς θα ήταν η ζωή μας αν δεν υπήρχε αυτή η «φούσκα» που ονομάζουμε εικονικό κόσμο.

Σκεφτείτε σε όλο τον κόσμο τι έκαναν αυτό το χρονικό διάστημα.

Κάποιοι παράτησαν τα κινητά τηλέφωνα κι άρχισαν να επικοινωνούν δια ζώσης. Βρέθηκαν με τους φίλους τους, αφήνοντας κλειστά τα social media, άκουσαν τις φωνές τους, που πολλές φορές χάνονται πίσω από τα μηνύματα που στέλνονται. Αγκαλιάστηκαν, έκαναν πειράγματα, είδαν ενδεχομένως ο ένας τον άλλο μετά από καιρό.

Ένα ζευγάρι στο σπίτι, που καθημερινά ξεκουράζεται από τη δουλειά με το να κάθεται στον καναπέ και να στέλνει μηνύματα, να ανεβάζει stories, να «χαζεύει» τις ζωές των άλλων, αναγκαστικά άφησε στην άκρη τα κινητά.

Μίλησε, επικοινώνησε, αγκαλιάστηκε, τσακώθηκε, έκλαψε, έκανε έρωτα. Ενδεχομένως, το μπλακ άουτ να οδηγήσει σε… baby boom. Για σκεφτείτε το…

Αυτές τις ώρες της σιωπής κάποιοι ίσως να συνειδητοποίησαν ότι το life style που προωθείται μέσω των social media δεν είναι η πραγματική ζωή. Ότι οι φωτογραφίες που δείχνουν τους πάντες να είναι πανέμορφοι (όπως κάποιοι ορίζουν τους κανόνες της ομορφιάς) δεν είναι η πραγματικότητα.

Ότι όλοι αυτοί που πάντα περνάνε καλά μέσω Instagram είναι άνθρωποι με δουλειές, με προβλήματα, με καθημερινά προβλήματα, με στεναχώριες. Ο,τι δηλαδή πρέπει να έχουν οι άνθρωποι στην πραγματική ζωή κι όχι στο internet.

Οτι η επιδοκιμασία, η αποδοχή, η ένταξη σε μια ομάδα φίλων ή γνωστών δεν εξαρτάται μόνο από τα πόσα like παίρνεις ή πόσες καρδούλες σου στέλνουν. Γιατί τις πραγματικές καρδιές δεν μπορείς να τις αφήνεις στην άκρη.

Ενδεχομένως, οι νέοι να μην καταλαβαίνουν ότι η στεγνή, απρόσωπη, ατελής και πολλές φορές ατελέσφορη επικοινωνία μέσω social media να είναι τελικά ο «εγκλεισμός» τους σε κάτι που δεν είναι πραγματικό.

Πόσοι δεν είναι αυτοί που έχουν εθιστεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Εχετε ακούσει για το σύνδρομο FoMO (Fear Of Missing Out). Δηλαδή να αγχώνεσαι μη τυχόν και χάσεις ό,τι συμβαίνει στα social media;

Πόσοι είναι αυτοί που δεν αντέχουν ούτε λεπτό μακριά από το κινητό; Που χάνουν την ουσιαστική επικοινωνία με φωνή, με επαφή, με άγγιγμα, με αγκαλιά και με φιλί;

Που βολεύονται με τα διαδικτυακά ραντεβού και τις πολύωρες διαδικτυακές κουβέντες, αντί να πάρουν ένα τηλέφωνο, αντί να βρεθούν με αυτόν που θέλουν;

Εχετε ακούσει ακόμη και για το διαδικτυακό sex ή απλά τις σχέσεις από μακριά; Πόσο ανθρώπινη μπορεί να είναι η επαφή αυτή;

Και τι έχασαν αυτές τις 6-7 ώρες όλοι εκείνοι που προβάλλουν (πουλάνε η σωστή έκφραση) τον εαυτό μέσω της εικόνας;

Με απλά λόγια, το διαδίκτυο δεν έχει άγγιγμα, επαφή, μυρωδιές, φωνές. Εχει emoji’s που αντιπροσωπεύουν τα συναισθήματά μας.

Εχει λουλούδια σε εικόνες κι όχι πραγματικά, όμορφα λουλούδια που δίνεις σε κάποιον.

Εχει γέλια ή κλάματα ψεύτικα κι όχι πραγματικά, σαν κι αυτά που διαφοροποιούν τους ανθρώπους από τα ζώα ή τα… ρομπότ.

Εχει ηλιοβασιλέματα μόνο σε φωτογραφίες κι όχι να πιάνεις τον ήλιο με τα χέρια σου.

Αυτές οι 6-7 ώρες της μεγάλης κατάρρευσης είναι η συνειδητοποίηση ότι ο άνθρωπος μετατρέπεται σε ρομπότ, χωρίς πραγματικά συναισθήματα, ζώντας σε έναν ψεύτικο κόσμο.

«Αν θες μη μπαίνεις στα social media», σου λέει η άλλη πλευρά. Ναι, η αλήθεια αυτή είναι. Οποιος θέλει δεν γίνεται χρήστης των μέσων. Τότε βέβαια γίνεται… passé,

Όλα έχουν ένα μέτρο, όλα χρειάζονται και τίποτε δεν πρέπει να δαιμονοποιείται.

Σ’ αυτό που δεν πρέπει να υπάρχει όριο είναι στην ανθρώπινη επαφή. Αυτό δεν αντικαθίσταται με καμιά «φατσούλα», με κανένα λουλούδι, με κανένα απρόσωπο μήνυμα που λέει «χρόνια πολλά», «σε θέλω», «σε μισώ», «σε αγαπάω», «χωρίζουμε» ή «έλα να αγκαλιαστούμε».

Πηγή: https://www.straight.gr/

Μενέλαος Λουντέμης, βουρκωμένες μέρες..

1956. Ο λογοτέχνης Μενέλαος Λουντέμης έχοντας ήδη περάσει οχτώ χρόνια στην εξορία για τις αριστερές του ιδέες, μεταφέρεται στην Αθήνα για να δικαστεί – με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας –  για το βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» και συγκεκριμένα για το διήγημα «Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό». Η δίκη είναι πολύ σημαντική καθώς εκείνο που προσπαθεί να χειραγωγηθεί στη συγκεκριμένη δίκη είναι το πνεύμα.

Αφού διαβάστηκε το κατηγορητήριο, ο Λουντέμης ερωτώμενος από τον πρόεδρο περί της ενοχής του απάντησε:

«Ναι, είμαι ένοχος. Όχι όμως γι’ αυτά που έγραψα, αλλά γι’ αυτά που δεν έγραψα και ακριβώς γιατί δεν τα έγραψα. Κατηγορούμαι ότι έγραψα για τους απλούς ανθρώπους, για τους ανθρώπους του μόχθου, για τους φτωχούς. Μα για ποιους έπρεπε να γράψω; Εγώ αυτούς γνώρισα, αυτούς αγάπησα, μαζί τους μοιράστηκα και τις χαρές και τις πίκρες μου. Δίπλα τους γεύτηκα κι εγώ την πίκρα της εκμετάλλευσης και της κοινωνικής αδικίας και ήταν οι μόνοι που μου συμπαραστάθηκαν. Γι’ αυτό και αισθάνομαι φταίχτης που δεν έγραψα όσα έπρεπε να γράψω γι’ αυτούς».

Στη συνέχεια κατέθεσαν πολλοί μάρτυρες κατηγορίας και υπεράσπισης. Αξίζει να σταθούμε σε δύο περιπτώσεις, έναν μάρτυρα κατηγορίας, τον αστυνόμο της γενικής ασφάλειας Καραχάλιο και έναν υπεράσπισης, τον ποιητή Κώστα Βάρναλη.

Στην εξέταση του μάρτυρα Καραχάλιου, ο Θεοτοκάτος (συνήγορος του Λουντέμη) πήρε απ’ το τραπέζι ένα πανόδετο βιβλίο με γαλάζια ξεθωριασμένα εξώφυλλα, το άνοιξε και άρχισε να απαγγέλει, καθαρά και βροντόφωνα για να μπορούν να τον παρακολουθούν όλοι:

«Εγώ είμαι ο γκρεμιστής
Γιατί εγώ είμαι κι ο χτίστης
Ο διαλεχτός της άρνησης
Κι ο ακριβογιός της πίστης.
Και θέλει και το γκρέμισμα
Νου και καρδιά και χέρι.
Στου μίσους τα μεσάνυχτα
Τρέμει ενός πόθου αστέρι.
Κι αν είμαι της νυχτιάς βλαστός,
Του χαλασμού πατέρας,
Πάντα κοιτάζω προς το φως
Το απόμαυρο της μέρας.
Εγώ ο σεισμός ο αλύπητος,
Εγώ κι ο ανοιχτομάτης
Του μακρεμένου αγναντευτής
Κι ο κλέφτης κι ο απελάτης
Και με το καριοφύλλι μου
Και με το απελατίκι
Την πολιτεία την κάνω ερμιά,
Γη χέρσα το χωράφι».

Εδώ ο Θεοτοκάτος σταμάτησε, στράφηκε προς το μάρτυρα και είπε:
«Περιμένω ν’ ακούσω τη γνώμης σας γι’ αυτό το κείμενο κύριε μάρτυς».
Ο Καραχάλιος όμως σιωπούσε. Ύστερα από λίγο είπε:
«Δεν μπορώ να εκφράσω γνώμη μόνο από ένα απόσπασμα».
«Τότε παρακαλώ τον πρόεδρο να μου επιτρέψει να συνεχίσω», είπε ο Θεοτοκάτος.

«Κάλλιο φυτρώστε αγραγκαθιές
Και κάλλιο ουρλιάστε, λύκοι,
Κάλλιο φουσκώστε ποταμοί,
Και κάλλιο ανοίχτε, τάφοι,
Και, δυναμίτη, βρόντηξε
Και σιγοστάλαξε αίμα
Παρά σε πύργους άρχοντας
Και σε ναούς το ψέμα.
Των πρωτογέννητων καιρών
Η πλάση με τα’ αγρίμια
Ξανάρχεται. Καλώς να’ ρθη.
Γκρεμίζω την ασχήμια…»

Σταμάτησε πάλι ο συνήγορος και ξαναρώτησε το μάρτυρα:
«Μήπως τώρα κύριε μάρτυς, σχηματίσατε γνώμη;»
Αντί για απάντηση ο μάρτυρας ρώτησε:
«Τίνος είναι αυτό το βιβλίο;»
«Γιατί, κύριε μάρτυς, σας ενδιαφέρει;»
«Ναι, με ενδιαφέρει».

«Γιατί σας ενδιαφέρει; Εσείς είπατε προηγουμένως ότι για να σχηματίσετε άποψη για κάποιο έργο δεν σας ενδιαφέρει ο συγγραφέας αλλά το περιεχόμενο και μόνο αυτό».

«Μα ξέρετε, κύριε συνήγορε… Όταν γνωρίζουμε το συγγραφέα μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερα τι λέει. Λοιπόν πέστε μου, σας παρακαλώ, τίνος είναι για να μπορέσω να κρίνω και να εκφέρω γνώμη».

«Δεν θα σας τον πω, γιατί αυτό αντιβαίνει στη συμφωνία που κάναμε πριν λίγο. Κι ύστερα εσείς μόνος σας είπατε ότι κρίνετε αντικειμενικά ένα λογοτεχνικό έργο. Το κρίνετε απ’ το περιεχόμενο κι όχι από το συγγραφέα του».

Εδώ επέμβηκε ο εισαγγελέας :

«Τέλος πάντων, κύριε συνήγορε, θα μας τον πείτε καμιά φορά αυτόν το συγγραφέα του κειμένου;»

Ο Πρόεδρος Φαρμάκης, που είχε χάσει φαίνεται την υπομονή του, γύρισε προς τον εισαγγελέα και του είπε:

«Αφήστε, κύριε εισαγγελέα. Κάποιος του ίδιου φυράματος με το Λουντέμη θα είναι κι αυτός».

Ο Θεοτοκάτος ήρεμος άνοιξε το βιβλίο για να συνεχίσει το διάβασμα. Βλέποντας τον ο πρόεδρος τινάχτηκε πάνω σαν να τον σούβλισαν με πυρωμένα σουβλιά και είπε ουρλιάζοντας:

«Κύριε συνήγορε, δεν σας επιτρέπω να συνεχίσετε. Δεν σας επιτρέπω να διαβάζετε ενώπιόν μας τέτοια κείμενα. Αυτό που διαβάσατε δεν είναι ποίημα, είναι λίβελλος εναντίον του έθνους, είναι ένα κείμενο αντεθνικόν, που πρέπει να κατασχεθεί και να καταστραφεί αμέσως, ενώ εκείνος που το ‘γραψε, αν δεν έχει καταδικαστεί μέχρι τώρα, πρέπει να καθίσει στο εδώλιο μαζί με τον πελάτη σου, να καταδικαστεί για εσχάτη προδοσία και να κρεμαστεί… Αυτός δεν είναι Έλλην, είναι προδότης, εχθρός της πατρίδας…» είπε ο πρόεδρος και κάθισε. Έτρεμε ολόκληρος από το θυμό του.

«Κύριε πρόεδρε», είπε τότε ο Θεοτοκάτος, «ομολογώ πως τέτοιο λαβράκι δεν το περίμενα στα δίχτυα μου. Εγώ αλλού ψάρευα», συμπλήρωσε, δείχνοντας τον μάρτυρα κατηγορίας. «Το ποίημα που απήγγειλα πριν λίγο ενώπιόν σας και που εσείς το χαρακτηρίσατε λίβελλον εναντίον του έθνους, αντεθνικόν κλπ κλπ είναι απόσπασμα απ’ το γνωστό ποίημα ‘’Ο εκδικητής’’ που κυκλοφορεί σήμερα στην Ελλάδα ελεύθερα και διαβάζεται από όλους τους Έλληνες. Εκείνος που το ‘γραψε και που, κατά τη γνώμη σας, πρέπει να δικαστεί για προδοσία, δεν είναι άλλος από τον εθνικό μας ποιητή, Κωστή Παλαμά, που όλο το έθνος τον διαβάζει, τον αγαπά και τον τιμά. Ναι, ο Κωστής Παλαμάς, κύριε πρόεδρε. Και για να πεισθείτε καταθέτω το βιβλίο με τα γκρίζα εξώφυλλα λέγοντας:  Όσο προδότης είναι, κύριε πρόεδρε, ο εθνικός μας ποιητής, άλλο τόσο είναι προδότης κι ο Λουντέμης, που έγραψε το βιβλίο ‘’Βουρκωμένες μέρες’’ και για το οποίο τόσο λυσσαλέα διώκεται».

Το ακροατήριο ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Ο πρόεδρος αιφνιδιάστηκε, τα ‘χασε. Δεν ήξερε τι να κάνει. Και για να βγει από τη δύσκολη θέση χτύπησε το κουδούνι αμήχανα και διέκοψε τη συνεδρίαση λέγοντας:

«Άνθρωποι είμαστε κι εμείς, δεν μπορεί να τα ξέρουμε όλα».

Η κατάθεση Βάρναλη

( Η συγκλονιστική κατάθεση του Κ. Βάρναλη την οποία αφηγείται ο ίδιος ο Λουντέμης στο βιβλίο του ”Ο Κονταρομάχος” ) Ανάμεσα στους υπερασπιστές του Λουντέμη ήταν κι ο Βάρναλης, ο οποίος δεν είχε καν την υπομονή να περιμένει να τον ειδοποιήσουν. Μόλις πληροφορήθηκε για τη δίκη απ’ τις εφημερίδες ντύθηκε τα γιορτινά του και πήγε μόνος του. Δε λογάριασε ούτε γηρατειά, ούτε φόβο, ούτε κρύο. Διέσχισε τα πυκνά στίφη των πραιτοριανών (που είχανε κυκλώσει ολόκληρο το τετράγωνο) και μπήκε στην αίθουσα.

«Κωνσταντίνος Βάρναλης» φώναξε ο κλητήρας. Ο Βάρναλης τον κοιτούσε με χλευαστική απάθεια.
«Δάσκαλε… Εσένα φωνάζουν… του είπαν.
«Εμένα; Τότε τι ‘’Κωνσταντίνος’’ λέει αυτός ο… άντε ας μην το πω».
«Περάστε κ. Βάρναλη», του είπε ο Εισαγγελέας Κατεβαίνης, που ‘κανε τον διανοούμενο.
Ο Βάρναλης πλησίασε κάτω απ’ την έδρα με το χέρι στ’ αφτί. Ο Πρόεδρος ρώτησε:
«Πιο δυνατά!» φώναξε ο Βάρναλης.

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: «Έστω. Είναι ένοχος ο κατηγορούμενος;»

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: (Με έμφαση): «Ένοχος; Όχι! Για να ‘ναι ένοχος ένας συγγραφέας πρέπει να δίνει αρνητικές απαντήσεις στις τρεις παρακάτω ερωτήσεις:

Πρώτον: Ζώντας σε μια κοινωνία αδικίας με ποιους θα πάει; Με τους αδικητές ή με τους αδικημένους;

Δεύτερο: Αν ο λαός πέσει στα δεσμά της τυραννίας με ποιους θα συνταχθεί; Με τον τυραγνισμένο ή με τον τύραννο;

Και τρίτο και τελευταίο: Αν η Πατρίδα πάει σ’ εθνική σκλαβιά ποιους θα βοηθήσει; Τους κατακτητές ή τους κατακτημένους; Δηλαδή με τους κιοτήδες θα πάει ή με τα παλικάρια;

Γνωρίζω τον κατηγορούμενο από έφηβο. Τον γνωρίζω σαν συγγραφέα, και σαν Έλληνα. Και σας δηλώνω κατηγορηματικά: Και στις τρεις ερωτήσεις ο κατηγορούμενος έδωσε αυτές τις απαντήσεις. Δεν είναι ένοχος».

[…] ΣΥΝΕΔΡΟΣ: «Εις ένα από τα υπό κατηγορίαν κείμενά του και συγκεκριμένα εις το υπό τον τίτλον ‘’Οι λύκοι ανεβαίνουν στον ουρανό’’»…

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: «Ε;»

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: «Ο συγγραφεύς – δια να σώσει την τρυφεράν Ειρηνούλαν από την βουλιμίαν των αφεντικών της – την παραδίδει εις τας χείρας των εργατών».

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: «Καλά κάνει».

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: «Δε θα μπορούσε, έξαφνα, να την παραδώσεις εις χείρας εκείνων οίτινες είναι εντεταλμένοι για την φρούρησιν της τιμής των…»

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: «Ποιονών. Των χωροφυλάκων;»

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: «Βεβαίως».

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: «Όχι! Θα την πουλούσαν στο μπουρδέλο».

ΣΥΝΕΔΡΟΣ: «Κύριε Βάρναλη…»

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: «Τη γνώμη μου δε ζητήσατε; Τη γνώμη μου είπα. Ξέρω, εσείς έχετε άλλην γνώμη. Αλλά δεν είσθε σεις ο μάρτυρας».

ΠΡΟΕΔΡΟΣ (διακόπτει): «Κύριε Βάρναλη, πιστεύετε πως ο κατηγορούμενος συμφωνεί με αυτό το είδος υπεράσπισης που του κάνετε;»

ΒΑΡΝΑΛΗΣ: «Ρωτήστε τον εσείς. Αν συμφωνεί μαζί σας, τότε εγώ φεύγω».

ΠΡΟΕΔΡΟΣ: «Τίποτε άλλο κ. Βάρναλη. Μπορείτε ν’ αποσυρθείτε».

ΒΑΡΝΑΛΗΣ (δυνατά): «Κοιτάξτε μην τύχει και τον αθωώσετε ‘’λόγω αμφιβολιών’’! Αν οι Νόμοι σας καταδικάζουν αυτές τις αρετές καταδικάστε τον! Δεν έχει κανένα ελαφρυντικό. Κανένα! Σας το λέω εγώ!»

Η απολογία

Τέλος ο Λουντέμης κλήθηκε να απολογηθεί και να κάνει μια αναδρομή στη ζωή του. Ο συγγραφέας περιέγραψε μαζί με το δράμα το δικό του το δράμα ενός ολόκληρου λαού. Όταν έφτασε να περιγράψει το δράμα του παιδιού του όταν ο ίδιος βρισκόταν στη Μακρόνησο, ο πρόεδρος παρατήρησε:

«Απορώ … πώς δεν υπογράψατε μια δήλωση για να σώσετε από τη δοκιμασία εσάς και το παιδί σας…».

Και ο Λουντέμης απάντησε:

«Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια ο άνθρωπος για να σταθεί στα δυο του πόδια. Δεν θα τον γυρίσω πάλι πίσω, στα τέσσερα, εγώ!» 

Για την ιστορία ο Λουντέμης καταδικάστηκε σε απαγόρευση κυκλοφορίας των βιβλίων του. Μετά τη δίκη αυτοεξορίστηκε στο Βουκουρέστι, ενώ η στρατιωτική δικτατορία του αφαίρεσε την ελληνική ιθαγένεια. Επέστρεψε στην Ελλάδα το 1976 και πέθανε το 1977.

Πηγή: foroline