Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.
«Είχαμε μόλις νικήσει στον τελικό του κυπέλλου κόντρα στην Παλέρμο και επιστρέφαμε από τη Ρώμη στο Μιλάνο για να γιορτάσουμε με τους οπαδούς μας. Ελαβα ένα μήνυμα από τη μαμά μου: “Γιε μου, συγχαρητήρια! Είμαι ευτυχισμένη για σένα. Σε αγαπάω!”. Η γιορτή για το κύπελλο έληξε αργά, οπότε σκέφτηκα να ευχαριστήσω τη μαμά μου το επόμενο πρωί. Δεν είχα ποτέ τη δυνατότητα να το κάνω, τελικά. Πέθανε στον ύπνο της…».
Οπως θα έλεγε και ο Χαβιέρ Ζανέτι, μην αφήσεις ποτέ για την επόμενη μέρα αυτό που θες να πεις σε κάποιον που αγαπάς…
Είναι καλά όλα αυτά τα βιβλία αυτοβελτίωσης, των διάσημων ψυχολόγων ή ακόμη και κάποια πιο εμπειρικά. Είναι όντως καλά και στις ημέρες μας, είναι καλό επίσης να μην το αφήνουμε με τον ψυχισμό μας, να το ψάχνουμε, να το βελτιώνουμε. Οι σκέψεις μας είμαστε εμείς και οι σκέψεις μας αυτές, είναι ικανές να μας κάνουν το καλύτερο αλλά και το χειρότερο. Όλα οκ μέχρι εδώ.
Από εκεί και ύστερα όμως είναι επίσης καλό να μη φθάνουμε σε αυτό που αποκαλώ “φασισμό της καλής διάθεσης”. Μη λειτουργούμε δηλαδή βάση προτύπων του σήμερα, καθώς είναι δεδομένο ότι θα αποτύχουμε. Τον εαυτό μας θα πρέπει να τον ακούμε και να του επιτρέπουμε χωρίς να τον κριτικάρουμε να νιώθει, να σκέφτεται, ακόμη και πράγματα που δεν είναι ευχάριστα. Δεν είναι δυνατό κανένας να φθάσει στην ευτυχία, που σίγουρα είναι κάποιες μικρές στιγμές, αν δεν έχει πρώτα καταφέρει να περάσει από αρκετά επίπεδα διάθεσης και ψυχοσύνθεσης.
Κι όλα τα παραπάνω κι εγώ τα γράφω εντελώς εμπειρικά και χωρίς να αγγίζω κανένα επιστημονικό μονοπάτι. Άρα θα τα διαβάσετε με το απαραίτητο “φίλτρο” καθώς αποτελούν ένα ακόμη διαφορετικό πρότυπο, όπως εκείνα που καθημερινά σας πλασάρονται στα κοινωνικά δίκτυα.
Το μόνο που λέω λοιπόν με μια κάποια σιγουριά, είναι ότι δεν είναι απαραίτητο να είμαστε πάντα χαρούμενοι. Ότι είναι απαραίτητο να ακολουθούμε τη φύση και τα μονοπάτια της και ίσως, ίσως, να μαθαίνουμε κάτι από εκείνη. Κάτι μέσα μου λέει πως όσο μακρύτερα βρισκόμαστε από εκείνη, τόσο ευκολότερα πέφτουμε ψυχολογικά. Τόσο δυσκολότερα μπορούμε να κατανοήσουμε πράγματα και καταστάσεις. Δεν είναι έγκλημα να αισθάνεσαι άσχημα, ούτε χαρούμενα, ούτε μέτρια. Ας αφήσουμε το χρόνο να κυλήσει και να κάνει τη δουλειά του χωρίς να κριτικάρουμε τόσο αυστηρά τους εαυτούς μας. Ας αφήσουμε το χρόνο να ρέει…
Γράφει ο Σ. Ν. “Chinaski”
Η φωτογραφία είναι του πολύ Στηβ Μακουην από την ταινιάρα “Η μεγάλη απόδραση”.
Αγαπητοί Zirius, ακούσατε, ακούσατε! Με συγκίνηση ανακοινώνουμε πως ένα, διαφορετικό, αλλά μεγάλο όνειρό μας θα πραγματοποιηθεί φέτος. Στις 31 Ιουλίου ο Σειληνός και οι σάτυροι επιστρέφουν στη Ζήρεια αναζητώντας και πάλι τα ίχνη των βοδιών του Απόλλωνα! Εκεί, θα συναντήσουν το νεογέννητο Ερμή με τη λύρα του και θα ακούσουν για πρώτη φορά μουσική, τη μουσική που θα «αλλάξει με τη γέννηση και το άγγιγμά της τις ψυχές, τις ζωές των ανθρώπων». Μαζί και εμείς, σύγχρονοι ιχνευτές, θα ανακαλύψουμε ίχνη της πανάρχαιας πολιτισμικής μας μνήμης. Το Ziria Festival με το Δήμος Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης σας περιμένουν στις 31 Ιουλίου στο οροπέδιο της Ζήρειας για μια μαγευτική και ανεπανάληπτη εμπειρία:========================================Μιχαήλ Μαρμαρινός ΙΧΝΕΥΤΑΙ του Σοφοκλή ΟΡΟΠΕΔΙΟ ΖΗΡΕΙΑΣ Η προσαρμογή της μεγάλης φετινής παραγωγής του Φεστιβάλ Αθηνών-Επιδαύρου στον ίδιο ακριβώς τόπο που διαδραματίζεται κατά το μύθο!========================================Και μετά το μύθο, μια ιστορική, ιαματική συνεύρεση «THE SOUL OF EPIRUS»Πετρολούκας Χαλκιάς – Βασίλης Κώστας========================================Την 1η Αυγούστου η γιορτή θα συνεχιστεί με ξενάγηση στο σπήλαιο του Ερμή, έκθεση με αρχαία αλλά και παραδοσιακά όργανα και γνωριμία με τους οργανοποιούς τους, καθώς και συναυλίες με αρχαία και όχι μόνο, όργανα, στα Τρίκαλα. Λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν τις επόμενες ημέρες.
Οι δυσάρεστες ειδήσεις διαδέχονται η μια την άλλη και περισσότερο σε ότι αφορά κοινωνικής φύσεως θέματα. Σκέφτομαι πως θλιβερά πράγματα πάντα παρατηρούσαμε να συμβαίνουν, δεν είναι προνόμιο των ημερών μας, μα, σε τέτοια ένταση κλιμακούμενη όπως στη δική μας εποχή, αυτή που υποτίθεται πως ξεκινήσαμε κάποτε όλο όνειρα για να φτιάξουμε, δεν έχουν ξανασυμβεί. Έχουν μάλλον αρχίσει να σκάνε οι φούσκες των ψεύτικων προτύπων που έθρεψαν την κοινωνία μας μερικές δεκαετίες πίσω, και ο θόρυβός τους, είναι πια εκκωφαντικός.
Την περασμένη εβδομάδα πήρα στα χέρια μου το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Δεν είχε τύχει να το διαβάσω ποτέ, παρά μόνο να δω μια ταινία με το θέμα του, και όπως γίνεται ευλόγως κατανοητό, άλλο τα φιλμ και άλλο τα βιβλία. Δεν έχω καταφέρει ακόμη να φθάσω ούτε καν στη μέση του. Αυτό που μου κάνει αίσθηση είναι ότι δεν περίμενα ένα κοριτσίστικο ημερολόγιο, άσχετα με το αν πρόκειται για το αντιπολεμικό και αντιναζιστικό μνημείο που έγινε μετά, να με συνεπάρει τόσο. Ένα καλοκαίρι του 42′ ήταν που η νεαρή Άννα αναγκάστηκε να κρυφτεί μαζί με την οικογένειά της σε μια σοφίτα κάπου στην Ολλανδία. Τέτοιες ημέρες θα έλεγε κανείς. Ο “τέλειος κρυψώνας” όπως γράφει στις πρώτες σελίδες η ίδια. Ένας τέλειος κρυψώνας για να γλιτώσει από τη θηριωδία. Μπορεί στο τέλος η ιστορία να μας έμαθε ότι δεν τα κατάφερε, μα στην συγκεκριμένη περίπτωση κρατώ το “πρώτο συνθετικό”, προτιμώντας να έχω την άγνοια της συνέχειας για χάρη την ανάγνωσης. Και δικής μου.
Υπήρχαν στιγμές στη ζωή που η καλύτερη λύση έμοιαζε να αποτραβηχτώ. Από τα πάντα μα κυρίως από τους ανθρώπους. Να χωθώ στα βιβλία, στα δάση, τις μουσικές, τα γραπτά μου, τα ημερολόγια και τις σκέψεις μου. Υπήρχαν ανέκαθεν στιγμές που δεν τους αντέχεις τους ανθρώπους. Κάπως έτσι το βλέπω και τώρα τελευταία, αυτή η ιστορία που πέρασε μας άφησε κουσούρι. Όμως είναι αλήθεια και κάτι ακόμη. Έχεις την ανάγκη ύστερα από όλα αυτά να έρθεις πιο κοντά στα απλά πράγματα. Είτε παρέα με άλλους είτε μόνος αν δεν το αντέχεις. Να δεις ξανά τα δέντρα, τις λίμνες, να κάνεις μια μεγάλη βόλτα με το ποδήλατο ή τη μηχανή, να καθίσεις με τις ώρες μπροστά από τη θάλασσα, μια βραδιά ας πούμε σαν τη σημερινή, με το φεγγάρι να φωτίζει σχεδόν γεμάτο το πλάνο και το μυαλό σου που και που.
Ο δρόμος που πήραμε ήταν χαλασμένος και είχε λάθος βαλμένες τις ταμπέλες. Κι εμείς ωστόσο συνεχίσαμε και προχωρήσαμε ακόμη πιο βαθιά στο λάθος. Κανένας δεν μίλησε, όλα φάνηκαν φυσιολογικά. Μέχρι που ήρθε η ώρα να βρεθούμε σε αδιέξοδο, και τα αδιέξοδα δεν είναι ωραίες καταστάσεις. Έκανε μπαμ αγαπητές φίλες και φίλοι το “ιλουστρασιόν” που ταϊστήκαμε για δεκαετίες -με λόγο ή χωρίς μικρή σημασία έχει- και μας έσκασε στα χέρια. Τώρα τι θα το κάνουμε; Τώρα αλήθεια τι θα το κάνουμε; Τώρα θα πρέπει να το πάρουμε πάλι από την αρχή….
Κάθομαι εδώ, ακούω το παρακάτω τραγουδάκι και σε λίγο θα διαβάσω μερικές σελίδες από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ. Είναι ξέρεις μαγικό αυτό το ημερολόγιο. Ένα νεαρό κοριτσάκι, παιδί του πολέμου κυνηγημένο, κάνει όνειρα για το αύριο κλεισμένη σε μια σοφίτα. Κλεισμένη για ημέρες, μήνες, κάνει όνειρα, ότι κι αν γίνει. Καλό σας βράδυ!
Γράφει ο Σ.Ν. “Chinaski”
Και παρακάτω ένα όμορφο κειμενάκι του Φλωμπέρ που μας έστειλε η φίλη Αλεξία. Την ευχαριστούμε. Περισσότερο για την αγάπη της στο μικρό αυτό ιστολόγιο και την έκφρασή του:
Ακόμη ήμουν παιδί όταν ξεκίνησε να με καταδιώκει αυτή η ανεξήγητη υπόθεση της ευθύνης. Ευθύνη για τα πάντα, για τους ανθρώπους και για τα πράγματα. Κυρίως για τους ανθρώπους. Τι είδους ψυχαναγκασμός ήταν αυτός ποτέ μου δεν κατάλαβα και για να είμαι ειλικρινής δεν το έψαξα παραμέσα, απλά έζησα έτσι. Άλλωστε κάθε ένας μας έχει το δικό του δρομολόγιο σε ετούτη τη ζωή, μακρινό ή σύντομο, που είναι ολότελα δικό του. Ένα κομμάτι του μπορεί να το φτιάξει ή να το καταστρέψει, ένα άλλο όμως, εξίσου σημαντικό, δεν είναι επίκτητο, το λαμβάνει μαζί με το DNA κατά την ώρα της γέννησής του, άπαξ που λέμε.
Έξω είναι ημέρες γιορτινές που ήρθαν έπειτα από μεγάλο διάστημα “ξηρασίας”. Δυσκολευτήκαμε όλοι έτσι δεν είναι; Ωστόσο, κάθομαι μέσα απόψε, μπροστά από τον υπολογιστή με μια ακατανίκητη ανάγκη να γράψω, χωρίς να ξέρω ίσως τι είναι αυτό που θέλω να πω. Είναι η πληροφορία τόσο πυκνή και παχύρευστη, όλη αυτή η πληροφορία που έχουμε πάρει μαζεμένη εδώ και ένα χρόνο, ίσως και παραπάνω, που μερικές στιγμές, νιώθω το μυαλό μου σαν μαρμελάδα μέσα σε ένα μικρό βαζάκι να ασφυκτιά.
Το ξέρω πως δεν σας κράτησα παρέα στο μεγάλο χειμώνα, όταν το είχατε περισσότερο ανάγκη. Μαζί με ετούτο το περιοδικό έχουμε διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα από το 2012 και πέρα, κι εγώ, σας άφησα πάνω στην πιο κρίσιμη στιγμή. Εδώ κολλάει και αυτό που έγραψα στην αρχή περί ευθύνης. Ήταν συνειδητή η απουσία μου όμως. Δεν είχα τι να σας πω, δεν είχα τι να σας γράψω, είχα καταχωνιάσει την πένα μου, η φωτογραφική μου μηχανή σάπιζε σε μια γωνία. Δεν είχα τι να σημειώσω, ούτε τώρα έχω. Τι να γράψει κανείς για όλα εκείνα που συμβαίνουν γύρω του σήμερα; Αν νομίζετε πως είναι εύκολο – το γνωρίζετε ότι δεν είναι- πείτε το.
Ο γεροσάτιρος Μπουκόβσκι έλεγε πως κανείς σώζει τον κόσμο, όταν καταφέρνει να σώσει έναν άνθρωπο τη φορά. Όλα τα υπόλοιπα, έλεγε, πως είναι ρομαντισμός ή πολιτική. Ρομαντικός ανέκαθεν ήμουν, πληρώνοντάς το πανάκριβα. Πολιτικός δεν ήμουν και δεν θα μπορέσω να γίνω ποτέ. Το αίσθημα περί ευθύνης λοιπόν, ας περιοριστεί πια για έναν άνθρωπο τη φορά. Μέχρι να “σώσεις” όσους περισσότερους μπορείς, μέχρι που κανείς στο τέλος δεν θα μπορεί να σώσει εσένα τον ίδιο. Μέχρι να έχεις αδειάσει τόσο που δεν θα γεμίσει ποτέ πάλι καμία μπαταρία από κουράγιο, μέχρι όλο εκείνο το χαμόγελο που έκρυβες από παιδί μέσα σε εκείνη την ψυχή, να έχει φθάσει στα χείλη όσων περισσότερων γίνεται. Μέχρι να μη σου έχει μείνει στάλα.
Η ζωή είναι ένα ταξίδι. Δεν έχει σημασία για που, δεν έχει σημασία για πόσο. Κι εγώ που έχω διανύσει αρκετά χιλιόμετρα, επειδή έτσι μου άρεσε, επειδή δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς, θέλω να πιστεύω ότι ήμουν εκεί, τις ώρες που ένας άνθρωπος με είχε ανάγκη…
Για όσο ακόμη υπάρχει απόθεμα, για όσο ακόμη πιστεύω στην επόμενη ημέρα, για όσο….. το ταξίδι συνεχίζεται.
Γράφει ο Σ. Ν. “Chinaksi”.
Από το ηχείο ένα υπέροχο τραγούδι από τα Διάφανα Κρίνα, με την εξαίσια φωνή του Θάνου, που τα λέγαμε κάποτε για όλα όταν κατέβαινε στην Κορινθία…
Είναι το φιλμ που χάρισε το μοναδικό όσκαρ στην καριέρα του Νίκολας Κέιτζ. Του καλού Κέιτζ, πολύ πριν ακολουθήσει τις κακές καλλιτεχνικά επιλογές. Η μεταφορά του πρώτου μυθιστορήματος του Τζο Ο’ Μπράιεν στη μεγάλη οθόνη, έγινε από τον σκηνοθέτη Μαικ Φιγκις και άφησε πίσω για πολλούς ένα αριστούργημα του «σκοτεινού – περιθωριακού» κινηματογράφου. Ένας αλκοολικός, ο Μπεν (πρώην Γκόλντεν μπόι), που έχει αποφασίσει να θέσει τέρμα στη ζωή του καταναλώνοντας τεράστιες ποσότητες αλκοόλ επισκέπτεται το Λας Βέγκας. Εκεί θα γνωρίσει μια ιερόδουλη, την Σέρα και ένας τελευταίος για τους δυο μεγάλος έρωτας θα προκύψει. Δυο απόκληρες και χαμένες ψυχές που παραπαίουν, πραγματοποιούν ένα απόλυτα δυνατό ταξίδι στα άδυτα της ανθρώπινης ύπαρξης, ξεγυμνώνουν την μοναξιά των σύγχρονων κοινωνιών και «φωνάζουν», τόσα χρόνια πριν, γι’αυτό που έρχονταν… ———————————————————— • Το revista ανέκαθεν αγαπούσε τον κινηματογράφο. Θα μιλάμε πλέον πιο συχνά για τα φιλμ που γουστάρουμε και μας έμαθαν κάτι.
«Για να γίνεις επιτυχημένος, πρέπει πάντα να είσαι ταπεινός. Δεν ξέρω αν υπήρξα έξυπνος. Ξέρω ότι ήμουν ταπεινός. Είναι ο μόνος τρόπος για να μη φοβάσαι τις ήττες ή τις «πτώσεις» που σε περιμένουν στη ζωή.»
