Σ.Ν. "Chinaski"

Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.

Αργύρης Χιόνης: “Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή…”

Authoring, Culture

Σήμερα που η ανθρώπινη ζωή δεν κοστίζει, πάλι, μια δεκάρα,

που η φύση υφίσταται τη μεγαλύτερη στην ιστορία της καταστροφή,

που πλήθη ολόκληρα τρέχουν σαν σκυλιά πίσω απ’ τον αφέντη τους,

τον εύκολο πλουτισμό, ενώ άλλα πλήθη, ακόμα μεγαλύτερα,

πεθαίνουν μέσα στην ανέχεια,

είναι παρήγορο να βλέπεις στα γραπτά νέων παιδιών, προβληματισμό για τα μέλλον αυτού του κόσμου.

[…] Ωστόσο, ποιήματα δε γράφουμε μόνο για να γίνουμε ποιητές, αλλά για να φωτίσουμε τον μέσα μας κόσμο και,

κατά συνέπεια, τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Όσο υπάρχουν άνθρωποι που συγκινούνται, αγαπούν και συμπάσχουν,

υπάρχει ελπίδα.

Ερημα βουνά, σας ακούω συχνά…

Save Environment, Περιβάλλον

Στην πρωτεύουσα δεν πηγαίνω συχνά. Για να ακριβολογώ πηγαίνω εντελώς σπάνια ως καθόλου. Όσες φορές το κάνω είναι για να επισκεφθώ κάποιο μουσείο ή όταν μου έχει λείψει αρκετά η Ακρόπολη κι έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά. Πρόσφατα επισκέφθηκα λοιπόν την Αθήνα. Μέσα σε λίγες ώρες ήθελα να επιστρέψω πίσω, πράγμα που έκανα τελικά χωρίς να το πολυσκεφτώ. Δεν το μετάνιωσα στιγμή.

Στην Αθήνα η αστυφιλία οδήγησε εκαταμμύρια κόσμου να την πυκνοκατοικήσουν, δεν αναπνέεις πια, δεν είναι εύκολο ούτε καν να περπατήσεις σε κάπως πιο πολυσύχναστους δρόμους. Άνθρωποι έντρομοι από την καθημερινότητα σε προσπέρνούν, πέφτουν πάνω σου χωρίς να το καταλάβουν. Το βλέπεις στο βλέμμα τους ότι είναι χαμένοι. Όχι ότι εμείς εδώ στην επαρχία πηγαίνουμε πίσω. Όμως ακόμη δεν έχει χαθεί οριστικά το παιχνίδι. Στην πρωτεύουσα ναι, μοιάζει το παιχνίδι να είναι χαμένο.

Οι μεγάλες πόλεις πικονοκατοικήθηκαν, οι μεγάλες επιχειρήσεις και το εθνικό εμπόριο στεγάζεται σε αυτές, η πολιτική και τα κέντρα λήψης αποφάσεων επίσης. Εκατομμύρια τόνοι τσιμέντου, εκατομμύρια ψυχές. Εμειναν έτσι τα βουνά στην επαρχία στης χώρας έρημα. Έμειναν τα χωριά να βουλιάζουν στον χρόνο και να μην έχουν ούτε έναν κάτοικο. Ακόμη και τα πιο ηρωϊκά που βαστούνε, βλέπουν τον πληθυσμό τους να μειώνεται χρόνο με το χρόνο.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί συνέβη όλη αυτή η ιστορία. Σίγουρα υπάρχουν αρκετές εξηγήσεις και οι επιστήμονες τις έχουν θέσει στη διάθεσή μας, όπως και οι κοινωνικοί μελετητές. Όμως δεν το κατάλαβα.

Δεν θα πάψω να μιλάω για τα βουνά, δεν θα πάψω να τα επισκέπτομαι και να γράφω για εκείνα. Κάποτε σε αυτά αναπτύχθηκαν μοναδικοί πολιτισμοί. Από την αρχαιότητα ακόμη, οι ιστορικοί όπως ο Παυσανίας μας είχαν προϊδεάσει. Κάποια στιγμή θα πάρουν το αίμα τους πίσω όλα εκείνα τα πανέμορφα χωριά, τα εγκαταλελημένα. Ο κόσμος θα καταλάβει πως ο τρόπος ζωής που μας πλασάρανε είναι ένα τίποτα. Ο κόσμος στο τέλος πάντα καταλαβαίνει, έστω κι αν καθυστερεί.

 

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας 

ΑΟ Λαύκας: Ορεινές ποδοσφαιρικές κατακτήσεις!

Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

Στην Ελλάδα το να κάνεις αθλητισμό δεν είναι αυτονόητο πράγμα. Ας υποθέσουμε όμως πως οκ, στις μεγάλες πόλεις και γενικότερα στις πόλεις, το να κάνεις αθλητισμό είναι σχετικά εύκολο παρόλα τα εμπόδια. Στα χωριά όμως; Και συγκεκριμένα τα ορεινά κάθε Νομού; Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο. Είναι δύσκολα δηλαδή σε πιο σημαντικούς τομείς όπως η υγεία και η εκπαίδευση, δεν θα ήταν στον αθλητισμό;

Η Λαύκα είναι ένα από τα ορεινά και πανέμορφα χωριά της Κορινθίας (Δήμος Σικυωνίων). Άλλωστε όλες οι περιοχές μας στον ορεινό όγκο είναι όμορφες και σε αυτό δεν χωράει αμφιβολία. Σε ένα ορεινό χωριό (σχεδόν 700 μέτρα υψόμετρο) λοιπόν υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη ονειρεύονται και πασχίζουν για το ποδόσφαιρο. Ο ΑΟ Λαύκας αγωνίζεται στην Γ’ κατηγορία της ΕΠΣ Κορινθίας την φετινή σεζόν. Εχει λοιπόν καταφέρει κάτι μοναδικό και αξιέπαινο, κάτι που αξίζει να αναφερθεί και να αποτελέσει φάρο και παράδειγμα για πολλούς.

Στο ξερό γήπεδο με το χώμα που θυμίζει άλλες εποχές, μαζεύονται σε κάθε προπόνηση 24 νέα παιδιά που απαρτίζουν το ρόστερ του συλλόγου. Φέτος παλαιότεροι αθλητές που φόρεσαν την φανέλα της ομάδας, αλλά και άλλοι με μεράκι για τον αθλητισμό, κατάφεραν να χτίσουν κάτι πολύ όμορφο σαν διοίκηση. Με προπονητή τον κύριο Μπεκιάρη από τη Νεμέα και μέσο όρο ηλικίας τα 21 έτη των αθλητών, μπήκαν στο νέο πρωτάθλημα με ισοπαλία απέναντι στα Ταρσινά ’97.

Σίγουρα το Τσάμπιονς Λίγκ δεν πρόκειται να το κατακτήσουν. Όμως τι σημασία έχει; Μερικές φορές υπάρχουν κατακτήσεις υψηλότερες από τις πολυδιαφημισμένες. Καλή συνέχεια ευχόμαστε εδώ από το revista και συγχαρητήρια για το μεράκι σας!

 

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας

Halloween ~ Κριτική ταινίας

Cinema, Culture

Έτος: 2018
Σκηνοθεσία: David Gordon Green
Πρωταγωνιστούν: Jamie Lee Curtis, Judy Greer, Andi Matichak
Διάρκεια: 1ω 46λ

Το παρών Halloween είναι η 11η ταινία του ομότιτλου κινηματογραφικού franchise. Επίσης είναι μια slasher ταινία τρόμου (υποκατηγορία των ταινιών τρόμου όπου ένας ψυχοπαθής παρακολουθεί και σκοτώνει χρησιμοποιώντας κυρίως αιχμηρά εργαλεία). Με λίγα λόγια είναι κάτι πολύ κορεσμένο που θα έπρεπε να περάσει αδιάφορο. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε, ίσα ίσα συνέβη το αντίθετο. Ο λόγος είναι απλός. Το συγκεκριμένο Halloween, σε σχέση με όλα τα προηγούμενα sequel/remake του κλασικού πλέον Halloween του 1978 του σπουδαίου κινηματογραφιστή John Carpenter, έχει λόγο ύπαρξης.

Ο Michael Myers, μετά τα γεγονότα της ημέρας του Halloween 40 χρόνια πριν, βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα ίδρυμα, ενώ πρόκειται να μεταφερθεί σε νέες εγκαταστάσεις. Η Laurie Strode, που επιβίωσε εκείνη τη νύχτα του 1978, έχει γίνει ψυχωτική με τον Michael και προετοιμάζεται για να τον αντιμετωπίσει στην περίπτωση που επιστρέψει. Η ψύχωσή της όμως έχει δημιουργήσει ρήξη με την κόρη της. Κατά την μεταφορά του στις νέες εγκαταστάσεις ο Michael δραπετεύει.

Η πλοκή συνεχίζεται από την πρώτη ταινία καταργώντας θεματικά όλες τις υπόλοιπες που μεσολάβησαν. Σενάριο cliché, αλλά καλογραμμένο με συνοχή, χωρίς το περιθώριο ιδιαίτερων εκπλήξεων, διηγείται μια ιστορία ανάμεσα σε δύο ‘τέρατα’. Το ένα είναι ο δολοφόνος Michael και το άλλο η ψυχωτική Laurie. Ο όρος τέρας είναι κατανοητός για τον πρώτο, αλλά για την δεύτερη είναι πιο μεταφορικός, καθώς η εμμονή της με τον Myers την έχει μεταμορφώσει σε ένα αντικοινωνικό άτομο, με τις συνέπειες να είναι εμφανείς στις οικογενειακές της σχέσεις. Το θύμα που γίνεται κυνηγός, αναμένοντας μονίμως τον κίνδυνο, ανίκανο να ξεχάσει το πλάσμα που σκόρπισε τον τρόμο και τον θάνατο 40 χρόνια πριν. Αυτή είναι και η ιδέα που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας και την κάνει ενδιαφέρουσα. Δεν εστιάζει μόνο σε jump scares και σκηνές σφαγής αλλά σε κάτι βαθύτερο με περισσότερο νόημα.

Οι χαρακτήρες, πλην των δύο βασικών, δηλαδή των Myers και Laurie, δεν παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον αλλά δεν χρειάζεται και κάτι τέτοιο μιας και είναι ‘κομπάρσοι’ στο παιχνίδι των δύο πρωταγωνιστών. Ο Dr. Sartain όμως χρειαζόταν λίγο περαιτέρω ανάπτυξη.

Οι ερμηνεία των Jamie Lee Curtis και Andi Matichak (της εγγονής της Laurie) είναι πολύ καλές και το υπόλοιπο καστ καταφέρνει και αυτό μια χαρά να αποδώσει τους χαρακτήρες του, χωρίς να έχει βέβαια να ανταποκριθεί σε κάποιες ιδιαίτερες απαιτήσεις.

Ένα όμως από τα καλύτερα σημεία της ταινίας είναι η ατμόσφαιρα, αποτέλεσμα συνδυασμού σωστής σκηνοθεσίας, με κάποια όμορφα (στα πλαίσια ταινίας τρόμου)και ενδιαφέροντα πλάνα και μιας σκοτεινής και μουντής φωτογραφίας. Το κερασάκι όμως στην τούρτα είναι η μουσική. Με θεμέλιο το κλασικό soundtrack που έγραψε ο Carpenter για το πρώτο Halloween, στην συγκεκριμένη ταινία ο ίδιος, που συμμετέχει πάλι στην σύνθεση μαζί με τον γιο του Cody Carpenter και τον Daniel Davis (Βρετανο-Αμερικάνος μουσικός και συνθέτης που έχει συμμετάσχει στα προσωπικά μουσικά άλμπουμ του John Carpenter), την απογειώνει κάνοντας την ακόμα πιο ατμοσφαιρική και βαριά αλλά και ιδανική για την ταινία.

Το Halloween δικαιώνει ένα αποτυχημένο franchise ταινιών με το να κάνει τις αποτυχίες που μεσολάβησαν να ξεχαστούν ακόμα περισσότερο και ταυτόχρονα ξυπνάει μνήμες στους φαν του original, άσχετα με το αν ακολούθησαν τις υπόλοιπες ταινίες ή όχι, ενώ εύκολα μπορεί να δημιουργήσει και καινούργιο κοινό, κάνοντας το να κοιτάξει πίσω στο 1978 και να βρει ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι. Με λίγα λόγια η ταινία είναι μια απολαυστική cliché ουσιώδης νοσταλγία με καθηλωτική ατμόσφαιρα που σίγουρα αξίζει την προσοχή που επιζητά.

Κριτική: 7,5/10

Γράφει ο Δημήτρης Αδαλάκης

Διαδρομές, δόσεις ελευθερίας..

Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

Διαδρομές. Μικρές ή μεγάλες. Ανάμεσα σε δουλειά και γυναίκα, παιδιά, ερωμένη, μοναξιά. Ανάμεσα σε χρέη και «χρέη», ανάμεσα σε άγχη επαγγελματικά και προσωπικά. Ανάμεσα στο “δε γαμιεται” και μερικά ακόμα ποτά. Ανάμεσα σε πόλεις γνωστές και άγνωστες ή πατρίδες χτισμένες και ξενικές. Ανάμεσα σε πολλούς άλλους μανιακούς απομονωμένους στα δικά τους κουβούκλια και τα δικά τους προβλήματα. Όμως η διαδρομή είναι πάντα μια γρήγορη νότα φευγιού. Και απ’ τα καλά και απ’ τα κακά. Είναι μια γρήγορη δόση ελευθερίας, που μοιάζει με το ρίσκο της ζωής.

Του Κωνσταντίνου Μίχου

«Οι ψευτομορφωμένοι»: Ένα υπέροχο κείμενο του Ντίνου Χριστιανόπουλου για την ημιμάθεια και την υποκρισία

Authoring, Culture

Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος γράφει ένα κείμενο για την ημιμάθεια και την υποκρισί
ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ που δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση και λιγότερη στο αίσθημα και το βίωμα. Ό,τι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι` αυτούς μεγαλύτερη αξία από τη σκέψη. Κουλτουριάρηδες βρίσκονται σ` όλες τις εποχές. Στην αρχαία Ελλάδα τούς κοροϊδεύει πολύ άσχημα ο Αριστοφάνης επειδή χρησιμοποιούσαν πάντα καινούριες και παράξενες λέξεις για να ξιπάσουν τον κόσμο. Και οι σοφιστές ήταν ένα είδος κουλτουριάρηδων της εποχής τους, γιατί έδωσαν πολλή σημασία στη γνώση και όχι στη σωστή κρίση.

ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, ΟΤΑΝ ΛΕΓΑΜΕ «ΟΙ ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ» ή «οι άνθρωποι των γραμμάτων», νιώθαμε κάτι σαν δυσφορία και ενόχληση, γιατί καταλαβαίναμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν ξεφύγει πολύ από τη ζωή εν ονόματι δήθεν της τέχνης. Αυτοί νομίζανε ότι, επειδή ήτανε άνθρωποι των γραμμάτων, έπρεπε να μιλούν με ειδικό λεξιλόγιο, να καταλαβαίνονται μεταξύ τους, κι ας μην τους καταλαβαίνουν οι άλλοι.

ΣΕ ΤΕΛΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΟΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ είναι ψευτομορφωμένοι. Μόνο ένας ψευτομορφωμένος μπορεί να χρησιμοποιεί λεξιλόγιο που ξιπάζει και ξαφνιάζει, ή να μεταχειρίζεται ωραίες λέξεις και φράσεις για να κάνει εντύπωση, ενώ κατά βάθος δεν κατέχει τη γλώσσα και δεν τη χρησιμοποιεί σωστά.

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟΚΑΛΟΥΜΕ γλώσσα των κουλτουριάρηδων είναι ένα κουρκούτι από νεόκοπες λέξεις, από ξένες αμετάφραστες λέξειςκαι από λέξεις παρμένες από διάφορες επιστήμες, λ.χ. «η μεταστοιχείωση της ντεμί νομενκλατούρας». Μ` ένα τέτοιο κουρκούτι στο τέλος δεν βγάζουν νόημα ούτε αυτοί, ούτε φυσικά κι εμείς. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη «δομή» που αναφέρεται στον χώρο, ενώ η λέξη «διαδικασία» αναφέρεται στον χρόνο. Τι θα λέγατε όμως αν ξαφνικά διαβάζατε «δομικές διαδικασίες» ή «διαδικαστικές δομές»;

ΡΩΤΗΘΗΚΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΝΑ ΤΙΣ ΕΞΗΓΗΣΟΥΝ, μα δεν μπόρεσε κανείς. Γιατί όπως καταλαβαίνετε, πρόκειται για μπαρούφες. Τι μπορεί λοιπόν να σημαίνουν οι δύο αυτές φράσεις, όταν στην καθεμία το επίθετο αναιρεί το ουσιαστικό; Αλλά τι θα λέγατε αν αυτή η φράση γινόταν ολόκληρη πρόταση; Διαβάστε λοιπόν: «Όταν οι δομικές διαδικασίες λειτουργούν ανασταλτικά μέσα στον χώρο του μεταμοντέρνου…». Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς σ` αυτή τη φράση; Πρώτα πρώτα πόσοι ξέρουν τον όρο «μεταμοντέρνο»; Κι έπειτα, τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στον χώρο του «μεταμοντέρνου», εάν λειτουργήσουν ή δεν λειτουργήσουν οι «δομικές διαδικασίες»;

ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟΝ ΠΟΥ ΤΑ ΓΡΑΦΕΙ και γι` αυτόν που τα διαβάζει. Είναι αλαμπουρνέζικα. Και σκεφτείτε ότι σαν κι αυτή τη φράση υπάρχουν χιλιάδες, που επαληθεύουν τα τρία χαρακτηριστικά των κουλτουριάρηδων: Πρώτον ότι δεν γνωρίζουν καλά τις λέξεις και τις έννοιές τους (κάποιος έγραφε τη λέξη «ενδιαίτημα» και εννούσε «ένδυμα»!), δεύτερον θέλουν να ξιπάσουν τους άλλους με διάφορες ακαταλαβίστικες λέξεις και τρίτον, δεν έχουν χωνέψει καλά αυτό που λένε. Χώρια που δεν τα καταφέρνουν ούτε και με το συντακτικό και μπερδεύονται.

ΒΕΒΑΙΑ ΤΟ ΜΠΕΡΔΕΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΡΩΤΑ στο μυαλό. Πάντως μ` αυτά και μ` αυτά, καταφέρνουν να κομπλεξάρουν πολλούς, και καμιά φορά όλους, ενώ συντελούν στο να πάει η γλώσσα μας κατά διαόλου.

ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ, ότι αφού αποδεχόμαστε την ερμητική γραφή ορισμένων ποιητών, γιατί να μην αποδεχτούμε και τον δυσνόητο τρόπο γραφής των κουλτουριάρηδων; Από μία άποψη, κι ο ποιητής θα έπρεπε, οποιαδήποτε τεχνοτροπία κι αν ακολουθεί, να γράφει κατά τρόπο κατανοητό, για να μπορεί ο αναγνώστης να τον καταλαβαίνει. Γιατί, τι να την κάνουμε την οποιαδήποτε ποίηση, όταν έχει κοπεί η γέφυρα της επικοινωνίας; Τι να τα κάνουμε τα ερμητικά ποιήματα, όταν δεν τα καταλαβαίνει κανείς; Κι αφού δεν μας λένε τίποτε, πώς είναι δυνατόν να μας συγκινήσουν;

ΒΕΒΑΙΑ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΕΧΕΙ ΤΗ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΙΑ ΟΤΙ γράφει για να εκφράσει τον εαυτό του, αν και πάλι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ένας ποιητής που εκφράζεται ερήμην του αναγνώστη, τι σόι ποιητής είναι; Και αν ο σουρεαλισμός στην πρώτη φράση το παραξήλωσε, τι να πούμε για τους σημερινούς σουρεαλιστές της αρπακόλλας, που γράφουν ό,τι τους κατέβει; Πάντως ο στοχαστής, επειδή δεν έχει καν τη δικαιολογία της έμπνευσης κι επειδή ο στόχος του είναι η συζήτηση με τον αναγνώστη, δεν θα έπρεπε να είναι ακαταλόγιστος σαν τους μοντέρνους ποιητές.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΙΣΧΥΡΙΖΟΝΤΑΙ ΠΩΣ ΕΤΣΙ ΕΜΠΛΟΥΤΙΖΕΤΑΙ η γλώσσα μας, ενώ η απλότητα και η σαφήνεια διατηρούν τη γλώσσα στάσιμη. Αν όμως ο εμπλουτισμός της γλώσσας γίνεται αιτία για να θριαμβεύσει η ακατανοησία, μήπως θα έπρεπε να προτιμήσουμε κάποιες φυλές της Αφρικής που συνεννοούνται μόνο με τριακόσιες λέξεις;

Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟΥ ΑΥΤΟΥ οφείλεται όχι μόνο στην ημιμάθεια των περισσότερων κουλτουριάρηδων αλλά και στον εγωισμό τους.Δεν θα μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι αυτοί να ακούνε περισσότερο απ` όσο μιλάνε, να σκέφτονται περισσότερο απ` όσο γράφουν, και να περνούν κάθε πληροφορία από το κόσκινο της κρίσης.

ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ, ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑΠΕΙΝΟΣ, να μη νομίζει πως αυτός τα ξέρει όλα και κανείς άλλος. Να μη λέει διαρκώς «εγώ νομίζω», «εγώ πιστεύω», «έχω τη γνώμη» και τα συναφή. Μέσα σ` αυτό το βραχυκύκλωμα ημιμάθειας και εγωισμού, χωρούνε αριστεροί και δεξιοί, εφημερίδες και τηλεόραση, και ορθόδοξοι και νεο-ορθόδοξοι.

Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη (20 Μαρτίου 1931). Είναι Έλληνας ποιητής, διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, ερευνητής, λαογράφος, εκδότης και βιβλιοκριτικός. Το πραγματικό όνομά του είναι Κωνσταντίνος Δημητριάδης. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες. Το 2011 αρνήθηκε να παραλάβει το Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2011. «Δεν θέλω ούτε τα βραβεία ούτε τα λεφτά τους». Η απάντησή του έκανε μεγαλύτερο θόρυβο από το ίδιο το βραβείο σε μια κοινωνία που δεν ακούει πια τους ποιητές της.

www.stroumfaki.gr

Αλήθεια σημαίνει ελευθερία..

Απόψεις, Τρίτη Ματιά

Όσο η ζωή προχωρά και οι εμπειρίες έρχονται κατά σειρά, όλο και περισσότερο συνηδειτοποιώ πως με την αλήθεια βγαίνεις μακροπρόθεσμα κερδισμένος. Η αλήθεια είναι παρεξηγημένη έννοια, ιδιαίτερα στις κοινωνίες που φτιάξαμε τις σύγχρονες. Μπροστά στο κερδοφόρο παρόν θυσιάστηκε χιλιάδες φορές κι έφτασε σε σημείο να αποδυναμωθεί τόσο που έμοιαζε με έννοια -κακή-.

Αν υπάρχει λοιπόν κάτι ηρωικό στις ημέρες μας για να πράξουμε, είναι το να λέμε την αλήθεια. Να την σκεπτόμαστε, να την φροντίζουμε, να την πετάμε προς όλες τις κατευθύνσεις σαν ξυράφι ή σαν μαλακό χάδι. Η αλήθεια μπορεί να έχει πολλά πρόσωπα και είναι στη δική μας ευχέρεια και στην ποιότητα του χαρακτήρα το πως θα την διαχειριστεί.

Σε μια κοινωνία που γεννήθηκε και μεγάλωσε μέσα στο ψέμα δεν μπορούμε να είμαστε επιθετικοί με οποιαδήποτε μορφή αλήθειας. Είναι θέμα ψυχολογίας, είναι θέμα σωστών τρόπων και εκμάθησης. Όμως, αυτό δεν πρέπει να σημαίνει ότι θα περάσουμε στο άλλο άκρο, εκείνο κατά το οποίο η κοινωνία σε φερμάρει στα μέτρα της.

Το να πράττεις αλήθεια είναι πράγμα ρομαντικό, δύσκολο και μοναχικό. Πολλές φορές θα νιώσεις πως είσαι μόνος απέναντι σε όλους ή σε πολλούς. Θα νιώσεις ότι πάντα βγαίνεις χαμένος. Όμως έρχεται μια στιγμή που βλέπεις καθαρά πως όλα όσα υπέμενες είχαν λόγο, είχαν τη δική τους σημασία.

 

Ασύλητος θαλαμοειδής τάφος εντοπίστηκε στο μυκηναϊκό νεκροταφείο των Αηδονίων στη Νεμέα

Korinthian, News

Ασύλητος θαλαμοειδής τάφος, από τους μεγαλύτερους που έχουν βρεθεί στην περιοχή, ανακάλυψε η αρχαιολογική σκαπάνη στο μυκηναϊκό νεκροταφείο στα Αηδόνια Νεμέας, σύμφωνα με ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.

«Με την ανασκαφή του 2018 ολοκληρώθηκε η αποκάλυψη ενός ασύλητου θαλαμοειδούς τάφου της πρώιμης μυκηναϊκής περιόδου (περίπου 1650-1400 π.Χ.), ενός από τους μεγαλύτερους που έχουν έως τώρα έρθει στο φως στα Αηδόνια. Ο νεο-αποκαλυφθείς τάφος διακρίνεται για το βραχύ πλην ιδιαίτερα φαρδύ δρόμο, το επίσης βραχύ και ευρύ στόμιο και τον κυκλικής-ελλειψοειδούς κάτοψης θάλαμο, με διαστάσεις που κατά τόπους προσεγγίζουν και σε άλλους ξεπερνούν τα έξι μέτρα. Τόσο η είσοδος όσο και ο θάλαμος παρουσιάζουν μορφολογικές συγγένειες με τους μεσαίου μεγέθους θολωτούς τάφους της πρώιμης μυκηναϊκής περιόδου. Στο δάπεδο του ταφικού θαλάμου λαξεύθηκαν τέσσερις μεγάλοι λάκκοι, καλυμμένοι με μεγαλιθικές πλάκες, ένα ακόμη στοιχείο που παραπέμπει στους πρώιμους μυκηναϊκούς θολωτούς τάφους», αναφέρει χαρακτηριστικά η ανακοίνωση του ΥΠΠΟΑ.

Όπως αναφέρει επίσης η ανακοίνωση, «στους λάκκους αυτούς ερευνήθηκαν οι παλαιότερες ταφές, που συνοδεύονταν από πήλινα επιτραπέζια και αποθηκευτικά αγγεία, ορισμένα εκ των οποίων μνημειώδη, όπως ένα σύνολο από πιθαμφορείς του “ανακτορικού ρυθμού” με συμβολική διακόσμηση, εμπνευσμένη από τον φυτικό και τον θαλάσσιο κόσμο. Βρέθηκαν ακόμη χάλκινα μαχαίρια, εγχειρίδια και ξίφη καθώς και πολυάριθμες αιχμές βελών από χαλκό, οψιανό και πυριτόλιθο. Συνελέγησαν επίσης κοσμήματα, χάντρες περιδεραίων από ποικίλες πρώτες ύλες, περόνες και άλλα αντικείμενα γοήτρου, όπως σφραγιδόλιθοι».

Σύμφωνα πάντα με το ΥΠΠΟΑ, «η χρήση του μνημείου εξακολουθεί και κατά την ύστερη μυκηναϊκή περίοδο (περίπου 1400-1200 π.Χ.), οπότε χρονολογούνται οι ταφές που βρέθηκαν απευθείας επί του δαπέδου του τάφου, απλούστερα κτερισμένες συγκριτικά με αυτές της πρώιμης μυκηναϊκής. Η ανασκαφή τεκμηρίωσε ακόμη ότι μετά τη χρήση του τάφου κατά τη μυκηναϊκή περίοδο ακολούθησε η κατάρρευση τμήματος της οροφής του θαλαμοειδούς τάφου και ο σχηματισμός βραχοσκεπής, που ήταν ορατή πριν από την έναρξη της έρευνας».

«Η ανεύρεση του ασύλητου θαλαμοειδούς τάφου στα Αηδόνια και η διεπιστημονική μελέτη των ταφικών συνόλων θα ρίξουν νέο φως στο χαρακτήρα της τοπικής άρχουσας τάξης της πρώιμης μυκηναϊκής περιόδου. Ο αρχαιολογικός χώρος των Αηδονίων εμπλουτίζεται με έναν επί πλέον, μνημειώδη, θαλαμοειδή τάφο και με τεκμήρια για τη χρήση του χώρου σε επιμέρους περιόδους των αρχαίων και μεσαιωνικών χρόνων», τονίζει ακόμη το υπουργείο.

Οι έρευνες του 2018 αποτελούν την τρίτη ανασκαφική περίοδο της πενταετούς συστηματικής ανασκαφικής έρευνας της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κορινθίας στο μυκηναϊκό νεκροταφείο στα Αηδόνια Νεμέας. Όπως ενημερώνει το ΥΠΠΟΑ, το μυκηναϊκό νεκροταφείο των Αηδονίων εντοπίστηκε πριν από τέσσερις περίπου δεκαετίες, έπειτα από την εκτεταμένη σύλησή του, και έγινε ευρύτερα γνωστό την δεκαετία του 1990, έπειτα από το συσχετισμό του με ένα ιδιαίτερο σύνολο μυκηναϊκών κοσμημάτων που, ενώ επρόκειτο να πωληθεί στο εξωτερικό, επαναπατρίστηκε και εκτίθεται στο Μουσείο Νεμέας.

Η ανασκαφή της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας που μεσολάβησε της σύλησης και του επαναπατρισμού έφερε στο φως μία συστάδα από 16 θαλαμοειδείς τάφους, λαξευμένους στο βράχο της περιοχής και αποτελούμενους από τρία τμήματα: τον δρόμο, το στόμιο και τον ταφικό θάλαμο. Το μυκηναϊκό νεκροταφείο των Αηδονίων ερευνάται εκ νέου τα τελευταία χρόνια από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κορινθίας, έπειτα από σχετική άδεια του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, υπό την Διεύθυνση του δρος Κωνσταντίνου Κίσσα, τέως προϊσταμένου της υπηρεσίας και επίκουρου καθηγητή του Πανεπιστημίου του Γκρατς και με βασική συνεργάτιδα την δρα Κιμ Σέλτον, καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στο Μπέρκλε¨Ι και Διευθύντρια του Κέντρου Νεμέας για την Κλασική Αρχαιολογία.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Σήμερα άφησε τα παράθυρα ανοιχτά ~ Του Κωνσταντίνου Μίχου

Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

– Όχι παιδί μου μην κλείνεις. Τα πράγματα έχουν φτιαχτεί για να μπορούν οι άνθρωποι πάντα να ανταμώνουν. Όχι μην κοιτάς τώρα. Τώρα γύρισε ανάποδα ο ντουνιάς. Ξέρεις τι κάνουν οι φίλοι σου στις διακοπές τους, ξέρεις που τρων και πίνουν, μα έχεις δει ποιανων τα μάτια βουρκωνουν και ποιανων η ψυχή αλυχτά; Για αυτό σου λέω παιδί μου. Άσε σήμερα ανοιχτά. Να σε χτυπήσει το αεράκι και να σε φουσκώσει πνοή. Και απ’ αύριο σύρε. Άσε τον παππού. Ο παππούς πλέον ξέρει. Σύρε να δεις τους φίλους σου για να τους κοιτάξεις στα μάτια. Και σε κείνους που ανησυχούν, σε κείνους που τρέμουν, δώσε λίγη απ’ τη φωτιά που χεις εσύ στα δικά σου για να προχωρήσουν. Για τον παππού ότι ήταν να ζήσει το ζησε και ότι είναι να ρθει, ευπρόσδεκτο. Εσύ όμως απ’ αύριο σύρε που σου λέω. Οι άνθρωποι φτιάχτηκαν για να ανταμώνουν. Άσε ανοιχτά σήμερα.

– Καληνύχτα παππού.

Φαντασία, η επιστήμη του μέλλοντος ~ Του Κωνσταντίνου Μίχου

Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

Η τεχνολογία έκανε τη στείρα πληροφόρηση μια φτηνή πόρνη. Την έβγαλε απ’ τα χλιδατα καμπαρέ και την έβαλε σε κάθε σπίτι. Και ναι αυτό έγινε για καλό φίλε. Όμως δεν μπορείς πλέον να αρκεστείς σε αυτό. Όλοι τώρα δύνανται να κάνουν επικλήσεις σε αυθεντίες, μελέτες, ιστορικά στοιχεία, γεγονότα της καθημερινότητας απ’ την άλλη άκρη της γης. Δεν το νιώθεις όμως ότι και πάλι σου λείπει κάτι; Αυτό το κάτι είναι να μπορείς να βλέπεις αυτό που δεν υπάρχει. Αυτό που δεν έγινε. Αυτή είναι η επιστήμη του μέλλοντος. Η φαντασία.

Σταμάτα μόνο να διαβάζεις για γεγονότα και για δεδομένα. Τάισε λίγο παραπάνω τη φαντασία σου. Ναι ξέρω, η φαντασία θέλει και δεδομένα. Έχεις δίκιο. Δε θέλει όμως μόνο αυτό. Κάτσε μάθε για όσα υπήρξαν χωρίς να υπάρξουν ποτέ. Για αυτά που γεννήθηκαν και χάθηκαν χωρίς να υπάρξουν. Τι τα γέννησε και τι τα στραγγάλισε. Κάτσε ψάξε τι σε γέννησε εσένα, τι σου δίνει ακόμα οξυγόνο να αναπνέεις.

Αυτά είναι μάλλον που θα ξύσουν το περίβλημα της φαντασίας σου για να πάρει λίγο αέρα, να βγει λίγο πάνω απ τα στρώμα των δεδομένων και να εισπνεύσει λίγο ανύπαρκτο, λίγο ονειρικό.

Κείμενο – φωτογραφία: Κωνσταντίνος Μίχος