Ήταν Κυριακή 4 Οκτωβρίου του 1987 όταν η Ελλάδα επικρατούσε στον μικρό τελικό του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στην Γάνδη με 3-2 της Σουηδίας. Οι κεντρικές πλατείες στην Αθήνα γέμιζαν κόσμο που πανηγύριζε την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου.

Η 4η Οκτωβρίου αποτελεί για το ελληνικό βόλεϊ την μεγαλύτερη μέχρι σήμερα ημέρα δόξας και επιτυχίας. Σαν σήμερα λοιπόν, συμπληρώνονται 30 χρόνια από την ημέρα εκείνη, ωστόσο ακόμα και τώρα εκείνο το μαγευτικό απόγευμα έχει παραμείνει βαθιά χαραγμένο σε όλους.

Tο ταξίδι προς τη δόξα

Το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1987 διεξήχθη σε δύο ομίλους των έξι ομάδων. Η Ελλάδα συμμετείχε στον Β’ όμιλο του Γκενκ – ο Α’ όμιλος πραγματοποιήθηκε στο Όντεμπεργκ. Η “γαλανόλευκη” κατέλαβε τη δεύτερη θέση, χάνοντας στην ισοβαθμία από την Σουηδία λόγω χειρότερου συντελεστή σετ.

Στην πρεμιέρα επικράτησε της πανίσχυρης τότε Τσεχοσλοβακίας, προκαλώντας αίσθηση και ταυτόχρονα γεμίζοντας αυτοπεποίθηση τους παίχτες του Θανάση Μαργαρίτη για την πορεία προς το μετάλλιο. Η απογείωση όμως ήρθε μία μέρα αργότερα απέναντι στην Βουλγαρία, με την Ελλάδα να επικρατεί με 3-1. «Αν το 3-2 επί της Τσεχοσλοβακίας ήταν απίστευτο, το 3-1 επί της Βουλγαρίας απλά έμοιαζε με ψέμα…», είχε πει σε μια συνέντευξη του ο Στέλιος Καζάζης.

Η Ελλάδα ολοκλήρωσε τον όμιλο με ρεκόρ 4-1 (μόνη ήττα κόντρα στη Σουηδία με 3-1). Στα ημιτελικά συνάντησε την πανίσχυρη Σοβιετική Ένωση και μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, από την οποία ηττήθηκε με 3-0.

Στον μικρό τελικό της 4ης Οκτωβρίου, αντίπαλος ήταν η Σουηδία του Γκούσταφσον, του Σάαφ και του Νίλσον. Οι Σουηδοί προηγήθηκαν δύο φορές στα σετ (0-1, 1-2) αλλά η Ελλάδα κατάφερε δύο φορές να ισοφαρίσει.

Οι στιγμές που εκτυλίχθηκαν στο τάι μπρέικ ήταν μοναδικές. Η ελληνική ομάδα στο 5ο σετ που γίνονταν με το παλιό σύστημα της αλλαγής βρέθηκε να χάνει με 8-13, όμως οι παίκτες του Θανάση Μαργαρίτη δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Με αντεπίθεση διαρκείας, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα κατάφερε να φέρει το παιχνίδι στα ίσια. Η επίθεση του Μιχάλη Τριανταφυλλίδη για το 16-14 να παραμένει μέχρι σήμερα, η μεγαλύτερη στιγμή του ελληνικού βόλεϊ.

Η δωδεκάδα της Εθνικής: Στέλιος Καζάζης (αρχηγός), Μιχάλης Τριανταφυλλίδης, Τάσος Τεντζέρης, Δημήτρης Γόντικας, Σωτήρης Αμαριανάκης, Σάκης Μουστακίδης, Βαγγέλης Κουτσονίκας, Κώστας Μαργαρώνης, Δημήτρης Καζάζης, Γιώργος Ντράγκοβιτς, Μάκης Δημητριάδης, Γιάννης Νικολαΐδης.

Προπονητής: Θανάσης Μαργαρίτης
Βοηθός προπονητή: Κυριάκος Παντελιάς
Αρχηγός αποστολής: Κώστας Παγώνης (αντιπρόεδρος ΕΟΠΕ)
Team manager: Γιώργος Φραγκάκης

Η πορεία προς το μετάλλιο

Β΄ΟΜΙΛΟΣ

Ελλάδα – Τσεχοσλοβακία 3-2 (13-15, 15-08, 15-06, 04-15, 15-05)
Ελλάδα – Βουλγαρία 3-1 (07-15, 15-08, 15-08, 15-08)
Ελλάδα – Ισπανία 3-0 (15-07, 15-09, 15-12)
Ελλάδα – Βέλγιο 3-2 (15-07, 10-15, 15-07, 12-15, 15-08)
Ελλάδα – Σουηδία 1-3 (08-15, 15-10, 10-15, 10-15)

Ημιτελικός
3/10: Ελλάδα – ΕΣΣΔ 0-3 (05-15, 05-15, 12-15)

Μικρός τελικός
4/10: Ελλάδα – Σουηδία 3-2 (14-16, 15-09, 06-15, 15-11, 16-14)

Πηγή: volleyball.gr

Ο Μοαζίρ Μπαρμπόσα καταδικάστηκε 50 χρόνια για ένα έγκλημα που δεν διέπραξε ποτέ. Ο Νο1 της Βραζιλίας στο «Μαρακανάσο», έχασε τα πάντα και μαζί τη ζωή του τη στιγμή του θρυλικού γκολ του Τζίτζια.

Τρομερή ελαστικότητα, εξαιρετικές τοποθετήσεις, διάβασμα του παιχνιδιού. Ηταν ο «Πάνθηρας από τη Καμπίνας». Ετσι τον αποκαλούσαν στην εφηβεία του και η Βάσκο που ήταν η παντοδύναμη της εποχής, έσπευσε να τον πάρει στο Ρίο, κλέβοντας τον από τις ομάδες της γειτονιάς του στο Σάο Πάουλο. Αμέσως, ο Μοαζίρ Μπαρμπόσα Νασιμέντο αναδείχτηκε κορυφαίος τερματοφύλακας στη χώρα. Κατακτώντας το Καριόκα τέσσερις φορές και αφού ήταν βασικός στην κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα του 1948, πήρε το χρίσμα του βασικού Νο1 και για το μεγάλο ραντεβού.

Η Βραζιλία φιλοξενούσε το Μουντιάλ και ο λαός της ζούσε κι ανέπνεε για να δει τη Σελεσάο στην κορυφή του κόσμου. Μεγάλο φαβορί, έπαιζε την πιο όμορφη μπάλα και στο «Μαρακανά» ήταν σίγουροι άπαντες ότι δεν θα είχε πρόβλημα στο τελικό ραντεβού κόντρα στην Ουρουγουάη. Φρόντισε όμως ο θρυλικός Αλσίδες Τζίτζια για το αντίθετο. Με ασίστ για τον Χουάν Αλμπέρτο Σκιαφίνο και δικό του γκολ, χάρισε το μεγάλο τρόπαιο για δεύτερη φορά στην Σελέστε, στήνοντας το τραγικό «Μαρακανάσο».

Η Βραζιλία βυθίστηκε στο πένθος. Σύμφωνα με το μύθο υπήρξαν ακόμα και αυτοκτονίες. Το επιβεβαιωμένο όμως είναι ότι υπήρξε σίγουρα μία… κηδεία. Συνέβη τη στιγμή του γκολ του Τζίτζια και την περιέγραψε με ανατριχιαστικό τρόπο εκείνος που θα κηδευόταν. «Τη στιγμή που κατάλαβα ότι η μπάλα βρισκόταν στην εστία, μία παγερή αίσθηση παρέλυσε όλο το κορμί μου. Ηταν εκείνα τα δευτερόλεπτα που ένιωσα μία απερίγραπτα τρομακτική αίσθηση πως 200.000 ζευγάρια μάτια στο γήπεδο είχαν στραφεί σε μένα και με ήθελαν νεκρό».

Χρόνια αργότερα ο σκόρερ Τζίτζια έσπευσε να δικαιολογήσει τον Μπαρμπόσα. «Δεν ήταν δικό του το λάθος. Σκέφτηκε ότι θα έκανα ό,τι και στο πρώτο γκολ, όταν έδωσα την πάσα στον Σκιαφίνο. Και έτσι βγήκε από την εστία του. Εγώ όμως σούταρα διαγώνια δίπλα στο δοκάρι και δεν θα μπορούσε να το πιάσει». Για τους συμπατριώτες του όμως δεν ήταν έτσι. Συγχώρεση δεν θα έβρισκε από κανέναν. «Σχεδόν όλοι οι φίλοι μου, ακόμα και από την οικογένειά μου, με κατηγόρησαν. Ολη η χώρα με κατηγόρησε ότι εγώ έφταιγα», έλεγε με δάκρυα σε συνέντευξή του τη δεκαετία του ’90.

Οι Βραζιλιάνοι δεν τον συγχώρεσαν ποτέ. Για εκείνους, στο πρόσωπό του ήταν βαθιά χαραγμένες οι ρυτίδες που πρόδιδαν το «Μαρακανάσο». Ενδεικτικό είναι ότι σε ένα παιχνίδι προετοιμασίας της Εθνικής για το Μουντιάλ του 1994, θέλησε να επισκεφτεί τους παίκτες, αλλά ο εκλέκτορας, Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα δεν του το επέτρεψε, εξηγώντας δημόσια ότι δεν ήθελε να έχει η ομάδα του κακή τύχη στα γήπεδα των ΗΠΑ. Δεν τον χλεύασε κανείς. Εκανε ό,τι θα έκανε κάθε σωστός Βραζιλιάνος εναντίων του κακορίζικου γέρου.

Στις 7 Απριλίου του 2000 πέθανε για δεύτερη φορά σε ηλικία 73 ετών. Ο Μοαζίρ Μπαρμπόσα Νασιμέντο αποχαιρέτησε τον κόσμο μας πληγωμένος, μόνος και φτωχός. Θα μείνει όμως για πάντα χαραγμένο στην ιστορία της μπάλας και όχι μόνο το παράπονό του, για μία από τις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικές αδικίες όλων των εποχών: «Στην Βραζιλία η μεγαλύτερη ποινή για ανθρωποκτονία είναι τα 30 χρόνια κάθειρξης. Πέρασαν 50 χρόνια και εμένα ακόμα με τιμωρούν και με χλευάζουν για ένα έγκλημα που δεν διέπραξα ποτέ»!

Follow me: @jorgekaraman

Πηγή: gazzetta.gr

Οι Γερμανοί έφυγαν απ΄ εδώ , όπως είπαμε στο προηγούμενο, το Φθινόπωρο του 44 με τρένο και προφανώς τους πήγαν να μπουν στην κρεατομηχανή του Ανατολικού Μετώπου, γιατί, μετά το Στάλινγκραντ και το Κουρσκ, έχαναν τον πόλεμο και ο Ρώσικος οδοστρωτήρας πλησίαζε τα γερμανικά σύνορα. Είχε γίνει και η Απόβαση των άλλων Συμμάχων στη Νορμανδία (6-6-44).-

Τότε στο σιδ. σταθμό μας ένας, παλιάνθρωπος ασφαλώς, γερμανός αξιωματικός, χωρίς κανένα λόγο, διέταξε και μ΄ένα βραχύκαννο αντιαρματικό όπλο κατάστρεψαν την πολύτιμη παλιά δεξαμενή νερού του Ξυλοκάστρου, δίπλα στην «Κατερίνα» του Μυλωνόπουλου, με διατρητικά βλήματα και σε μια ώρα έφυγαν για πάντα!! Βρέθηκα εκεί, το είδα και θεωρώ την πράξη απαράδεκτη κακότητα για τον πολιτισμένο κόσμο. Τι τους έφταιγε η δεξαμενή και τι τους φταίγαμε εμείς που έχαναν τον πόλεμο, όταν εκείνοι τον ξεκίνησαν; Η μήπως την καταστροφή διάταξε ο ίδιος ο Χίτλερ, στον οποίο αργότερα τα έριξαν όλα;-

Το Ξυλόκαστρο ελευθερώθηκε από τον κατακτητή και αμέσως το κενό εξουσίας κατέβηκαν και κάλυψαν τα΄αντάρτικα σώματα του ΕΛΑΣ, τα μόνα ένοπλα σώματα. Η αλλαγή φάνηκε ήρεμη, αλλά η ηρεμία ήταν απατηλή όπως θα δούμε. Αρκετοί αντάρτες ήταν γνωστά πρόσωπα από την περιοχή μας.-

Γεγονός εντυπωσιακό, που ξεπέρασε τα Ελληνικά σύνορα, ήταν η μεγαλειώδης για τα μέτρα του Ξυλοκάστρου υποδοχή των πρώτων αγγλικών στρατευμάτων που, ερχόμενα από την Πάτρα, πέρασαν από το Ξυλόκαστρο μέσω της οδού Αριστοναυτών, γιατί την απάνω μοναδική τότε ωραία πέτρινη γέφυρα είχαν ανατινάξει οι Γερμανοί, για να καθυστερήσουν τους επερχόμενους Εγγλέζους. Ολος κυριολεκτικά ο κόσμος σε πανζουρλισμό συγκεντρώθηκε, σκόρπισαν κλαδιά δάφνης στην Παναγή Τσαλδάρη και πολλές οικογένειες έστρωσαν τα χαλιά από τις προίκες τους να περάσουν τ΄αυτοκίνητα, τα κανόνια και μερικά άρματα! Το κέντρο της υποδοχής ήταν στις Αποθήκες Φραντζή. Τότε δεν έμειναν εδώ. Όταν όμως σε λίγους μήνες, μετά το Κίνημα, εγκαταστάθηκαν εδώ Αγγλοι, άνοιξαν ένα γραφείο δημοσίων σχέσεων και εκεί, ξεφυλλίζοντας αγγλικά και αμερικάνικα περιοδικά, είδα φωτογραφίες από την αλησμόνητη εκείνη υποδοχή του Ξυλοκάστρου, που είχε κάνει το γύρο του κόσμου! Ο ηλεκτρονικός και στενός φίλος μου RICO SUAVE, μούστειλε από την Καλιφόρνια ένα βίντεο της υποδοχής αντλημένο από τ΄Αμερικάνικα Αρχεία, όπου υπάρχουν τα πάντα!! Εκεί διακρίνω γνωστούς μόνο τον αείμνηστο παπά Γιώργη μας και την γειτόνισσα Νέλλη Μαγκαφώση, που, σαν μαθήτρια τότε, είχε επιφορτιστεί να προσφέρει λουλούδια. Σας το κοινοποιώ. Εχει ενδιαφέρον.-

Εκείνες τις μέρες πέρασε από το Ξυλόκαστρο και αφού είχε υποδοχή με δάφνες στο δρόμο, μίλησε από το ίδιο σημερινό μπαλκόνι, πάνω από το ΚΕΠ του Δήμου μας, ο ιστορικός ηγέτης του ΕΛΑΣ Αρης Βελουχιώτης. Βρέθηκα παρών. Αξίζει εδώ μια παρέκβαση: Το πραγματικό όνομα του Βελουχιώτη ήταν Θανάσης Κλάρας, από τη Λαμία. Είχα λοιπόν ένα θείο που με αγαπούσε, πρώτο ξάδερφο του πατέρα μου, τον Γιάννη Μιχόπουλο, που διατέλεσε Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Γεωργίας και είχε σύζυγο την επίσης εκ Λαμίας θεία Ρωξάνη Πλατή, αδελφή του στελέχους της ΕΡΕ και Αντιπροέδρου της Βουλής Γεωργίου Πλατή. Στενός φίλος του θείου μου, από τη σχέση του με τη Λαμία, ήταν ο αδερφός του Βελουχιώτη Περικλής Κλάρας, γλυκύτατος άνθρωπος. Μας είχαν αργότερα 2-3 φορές μαζί επισκεφθεί στο Ξυλόκαστρο και στην παρέα τους πάντοτε με είχε κοντά του ο θείος μου και τον γνώρισα. Ο Περικλής Κλάρας λοιπόν ήταν διαμετρικά αντίθετος ιδεολογικά από τον αδερφό του Θανάση και σταθερό στέλεχος της Δεξιάς!!

Επανέρχομαι:
Αυτά μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου του 44, οπότε πολλοί αντάρτες εξαφανίστηκαν απότομα από το Ξυλόκαστρο και κατευθύνθηκαν στην Αθήνα, όπου ξεκίνησε το Κίνημα του Δεκέμβρη 44. Ηταν μια προσπάθεια της Αριστεράς να καταλάβει την εξουσία, μάταια όμως, γιατί οι Μεγάλοι είχαν ήδη κάνει συμφωνία πως η Ελλάδα θ΄ανήκει στη σφαίρα επιρροής των Δυτικών και οι Εγγλέζοι που την επέβλεπαν ποτέ δε θ΄άφιναν να παραβιαστεί. Μέχρι και ο Τσώρτσιλ ήρθε στην Αθήνα. Η ιστορία είναι γνωστή: Επικράτησαν οι Εγγλέζοι, σε συνεργασία με ολιγάριθμες Ελληνικές μονάδες που είχαν όπως όπως συγκροτηθεί και με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, αρχές Φλεβάρη του 45, οι Αριστεροί παράδωσαν μεγάλο μέρος του οπλισμού τους. Ηταν η ευκαιρία η Ελλάδα να ομονοήσει και να επουλώσει τις πληγές του πολέμου. Τότε όμως μέρος της εξτρεμιστικής Δεξιάς της Ελλάδας έκαμε ένα ολέθριο έγκλημα! Εκμεταλλεύτηκε τον αφοπλισμό των Αριστερών και άρχισε να τους καταδιώκει σκληρότατα και να βιαιοπραγεί σε βάρος τους,, σ΄ένα κλιμα αντεκδικήσεων. Ετσι προκάλεσαν τον Εμφύλιο, όταν και οι Αριστεροί αντέδρασαν σπασμωδικά και έκαναν σειρά λαθεμένων εκτιμήσεων, που κράτησε άλλα 4 χρόνια και επισώρευσε στη χώρα μεγαλύτερες, υλικές και ηθικές, καταστροφές από τον Παγκόσμιο Πόλεμο!-

Με τα ίδια ολέθρια κίνητρα έγιναν ταραχές και μέσα στο Ξυλόκαστρο κατά την ημέρα της Εορτής του τοπικού Αγ. Βλασίου το 45, τις οποίες θυμάμαι έντονα: Τότε ομάδες τραμπούκων της εξτρεμιστικής Δεξιάς που τους λέγανε «Χίτες» έδειραν άγρια και προπηλάκισαν αριστερούς σε εκτεταμένα επεισόδια που έγιναν στο Κέντρο, όπου ήταν πολύς κόσμος λόγω της Εορτής μαζεμένος. Λυπηρά γεγονότα που άφησαν πικρίες και χρειάστηκαν δεκαετίες για να ξεχαστούν.-

(Συνεχ.)

Γράφειο ο Κώστας Μιχόπουλος