Για την επέτειο της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα από τη Χρυσή Αυγή, οι δημιουργοί του ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε ετοίμασαν ένα μικρό βίντεο αφιερωμένο σε όλα τα θύματα της ναζιστικής οργάνωσης αλλά και σε όσους δίνουν τη μάχη απέναντι στο φασισμό.
Τη μουσική προσέφεραν οι Last Drive και τη σκηνοθετική επιμέλεια έχει ο Αρης Τριανταφύλλου. Τα γυρίσματα έγιναν λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στην Μπολόνια από τον Θάνο Τσάντα και τον Άρη Χατζηστεφάνου.
πηγή:info-war.gr
25 χρόνια από το θάνατο του συνθέτη Μάνου Λοΐζου. Το Αρχείο της ΕΡΤ σας προτείνει την εκπομπή:
ΜΑΝΟΣ ΛΟΪΖΟΣ (1937-1982), 14 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ
ΕΠ. 2ο
(video)
Η εκπομπή «Μάνος Λοΐζος (1937-1982), 14 χρόνια μετά» αποτελεί αφιέρωμα στη ζωή και την καλλιτεχνική δραστηριότητα του ενός από τους σημαντικότερους Έλληνες συνθέτες. Στο επεισόδιο αυτό γίνεται αναφορά σε διάφορα περιστατικά της ζωής του Μάνου Λοΐζου, στα πολιτικά γεγονότα της εποχής, στην ίδρυση του Συλλόγου των Φίλων της Ελληνικής Μουσικής, ενώ παρακολουθούμε τον ίδιο το συνθέτη να μιλάει για το ερωτικό τραγούδι και για τη σχέση του με τον Μίκη Θεοδωράκη και τον Μάνο Χατζιδάκι. Άνθρωποι που συνεργάστηκαν μαζί του, όπως ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ο Παναγιώτης Κουνάδης, ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Άκος Δασκαλόπουλος, ο Κώστας Λαλιώτης, καταθέτουν τις προσωπικές τους μαρτυρίες για τον άνθρωπο Λοΐζο και την προσφορά του στο ελληνικό τραγούδι. Επίσης, η κόρη του Μυρσίνη μιλάει για τη μητέρα της Μάρω και διηγείται περιστατικά από την οικογένειά της.
Στη διάρκεια του αφιερώματος παρεμβάλλονται πλάνα με γνωστούς τραγουδιστές να ερμηνεύουν αλησμόνητες επιτυχίες του αξέχαστου δημιουργού, όπως την «Κουτσή κιθάρα», «Σε ψάχνω», «Με φάρο το φεγγάρι», «Δώδεκα παιδιά», «Είμαστε δυο, είμαστε τρείς», «Η Μέρα εκείνη δε θ’ αργήσει», «Ο αρχηγός», «Πρώτη Μαΐου», «Αχ τα Μάτια σου», «Αχ χελιδόνι μου», «Νανούρισμα».
Έτος παραγωγής: 1996
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καλούδης
Κείμενα-Παρουσίαση:Λευτέρης Παπαδόπουλος
Δείτε περισσότερα στο http://archive.ert.gr
Ελευθερία είναι η δυνατότητα της απομόνωσης. Είσαι ελεύθερος όταν μπορείς να απομακρυνθείς από τους ανθρώπους, χωρίς να σε υποχρεώνουν να τους αναζητείς η ανάγκη του χρήματος ή το ένστικτο του κοπαδιού ή η αγάπη, η δόξα, η περιέργεια, πράγματα που δεν βρίσκουν τροφή στη σιωπή και στη μοναξιά.
Αν σου είναι αδύνατο να ζήσεις μόνος, έχεις γεννηθεί σκλάβος. Μπορεί να έχεις όλες τις μεγαλοσύνες του πνεύματος κι όλες της ψυχής: είσαι ένας σκλάβος ευγενής, ένας δούλος έξυπνος, μα δεν είσαι ελεύθερος. Και δεν είσαι εσύ ο υπεύθυνος γι’ αυτήν την τραγωδία, διότι η τραγωδία του να έχεις γεννηθεί έτσι δεν αφορά εσένα μα το ίδιο το Πεπρωμένο απέναντι στον εαυτό του.
Αλίμονο σε σένα όμως αν είναι το φορτίο της ζωής, η ίδια η ζωή που σε σκλαβώνει. Αλίμονο σε σένα, που έχεις γεννηθεί ελεύθερος, αυτάρκης και ικανός να αποχωριστείς τους ανθρώπους, αν η φτώχεια σου σου επιβάλλει να ζεις μαζί τους. Αυτή μάλιστα, αυτή είναι η δική σου τραγωδία που κουβαλάς παντού μαζί σου.
Να γεννηθείς ελεύθερος — αυτή είναι η ύψιστη ανθρώπινη μεγαλοσύνη, αυτή που κάνει τον ταπεινό ερημίτη ανώτερο των βασιλέων, ανώτερο κι απ’ τους θεούς, που επαρκούν στον εαυτό τους ασκώντας την εξουσία τους κι όχι από περιφρόνηση απέναντι της.
Freedom
Ο θάνατος είναι μια απελευθέρωση γιατί πεθαίνω σημαίνει παύω να έχω ανάγκη τους άλλους. Ο άμοιρος ο σκλάβος απελευθερώνεται αναγκαστικά από τις απολαύσεις του, από τις στεναχώριες του, από τη συνέχεια μιας ζωής που αδιάκοπα ποθούσε. Απελευθερώνεται κι ο βασιλιάς από τις κτήσεις που δεν ήθελε να απαρνηθεί. Αυτές που σκόρπιζαν τον έρωτα στο πέρασμά τους, απαλλάσσονται από τους θριάμβους που λάτρευαν. Και όσοι νίκησαν, απαλλάσσονται από τις νίκες για τις οποίες ανάλωσαν τη ζωή τους.
Γι’ αυτό και ο θάνατος εξευγενίζει και ντύνει με άγνωστα στολίδια αυτό το έρημο παράλογο κορμί. Είναι πλέον απελεύθερος κι ας μην το θέλει. Δεν είναι πια σκλάβος, κι ας κλαίει την απώλεια της σκλαβιάς του. Όπως ο βασιλιάς που η μεγαλύτερη δόξα του είναι ο βασιλικός του τίτλος, που σαν άνθρωπος μπορεί να είναι γελοίος, αλλά σαν βασιλιάς παραμένει ανώτερος όλων, έτσι κι ο νεκρός μπορεί να γίνεται τρομακτικός μα είναι ανώτερος διότι απελευθερώθηκε από το θάνατο.
Κλείνω, κουρασμένος, τα παντζούρια στα παράθυρά μου, αφήνω τον κόσμο απέξω, και αποκτώ για μια στιγμή την ελευθερία μου. Αύριο, θα είμαι σκλάβος πάλι· ωστόσο τώρα, μόνος, χωρίς την ανάγκη κανενός, με τον μοναδικό φόβο κάποιας φωνής ή παρουσίας που μπορεί να με διακόψει, κατακτώ τη μικρή μου ελευθερία, τις δικές μου στιγμές μεγαλοπρέπειας.
Χωμένος βαθιά στην πολυθρόνα μου, ξεχνώ τη ζωή που με πιέζει. Δεν με πληγώνει πια, εκτός που μ’ έχει πολύ πληγώσει.
Το βιβλίο της ανησυχίας – Φερνάντο Πεσσόα.
Αντικλείδι , http://antikleidi.com
Στο Ξυλόκαστρο κάθε χρόνο Σεπτέμβρης
το μέλι της θάλασσας και του ήλιου
το μέλι της πρώτης βροχής
το μέλι των σταφυλιών και των σύκων
των αραιών κοριτσιών μέσα στο δάσος
Κάθε χρόνο Σεπτέμβρης
ο μήνας του μέλιτος στο Ξυλόκαστρο
Τάκης Μιχόπουλος
Από το βιβλίο Κορακοφωληά ( Δ’ έκδοση ) που αποτελεί μια επιλογή ποιημάτων και πεζών. ( επιμέλεια βιβλίου: Στάθης Γκουρβέλος )
Η φωτογραφία είναι του Σπύρου Αποστολοπούλου – Πευκιάς Ξυλοκάστρου.
Δείτε περισσότερα έργα του Ξυλοκαστρινού ποιητή στο takismichopoulos.gr
Το ανθρώπινο αποτύπωμα στον πλανήτη είναι τόσο έντονο που έχει καταφέρει να αλλοιώσει τα γεωλογικά του χαρακτηριστικά. Και το πιο ύπουλο από τα απορρίμματα των ανθρώπων που μολύνει τεράστιες περιοχές σε στεριά και θάλασσα, είναι το πλαστικό.
Οι Αμερικανοί επιστήμονες υπολόγισαν ότι μόνο τα τελευταία 65 χρόνια έχουν παραχθεί περίπου 8,3 δισεκατομμύρια τόνοι πλαστικού.
Στις μέρες μας, το μεγάλο ζήτημα είναι ότι τα πλαστικά αντικείμενα, όπως για παράδειγμα οι συσκευασίες, χρησιμοποιούνται για πολύ μικρό χρονικό διάστημα πριν καταλήξουν στο καλάθι των σκουπιδιών. Περισσότερο από το 70% της συνολικής παραγωγής καταλήγει σε χωματερές και στους ωκεανούς. Αυτό είναι άκρως απειλητικό για την πανίδα, καθώς πολλά είδη καταπίνουν τα πλαστικά ή εγκλωβίζονται σε αυτά και χάνουν τη ζωή τους. Υπολογίζεται ότι μέχρι το 2050 το 99,8% των θαλασσοπουλιών θα έχουν καταπιεί πλαστικά. Επιπλέον, η χρήση πλαστικών επιφέρει αλλοίωση του υποστρώματος του πυθμένα της θάλασσας, με σοβαρή επιβάρυνση της βιοποικιλότητας.
“Σύντομα η Γη θα μετατραπεί στον ‘Πλανήτη του πλαστικού’ και αν δεν θέλουμε να ζήσουμε σε έναν τέτοιο κόσμο θα πρέπει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο που χρησιμοποιούμε ορισμένα υλικά, όπως το πλαστικό”, δήλωσε ο Roland Geyer στο BBC News.
Η νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στο επιστημονικό περιοδικό Science Advances από επιστήμονες του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, Santa Barbara, αποτελεί την πρώτη επίσημη παγκόσμια εκτίμηση για το πόσο πλαστικό έχει κατασκευαστεί, πώς χρησιμοποιείται το υλικό σε όλες τις μορφές του και πού καταλήγει.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της μελέτης:
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα πλαστικό είναι ένα υλικό που χρησιμοποιείται σε πολλά προϊόντα. Η προσαρμοστικότητα και η αντοχή του έχει επιταχύνει την παραγωγή και τη χρήση του σε σχέση με άλλα υλικά όπως ο χάλυβας, το τσιμέντο και το τούβλο. Από την αρχή της μαζικής κατασκευής στη δεκαετία του 1950, τα πολυμερή συναντώνται σε όλα τα προϊόντα γύρω μας, από τα περιτυλίγματα και τα ρούχα μέχρι τα υλικά του αεροπλάνου. Αλλά δυστυχώς παρουσιάζουν ένα πολύ σοβαρό μειονέκτημα, καθώς δεν είναι βιοδιασπώμενα.
Λόγω της «αφύσικης» χημικής σύστασής τους τα πλαστικά υλικά είναι ιδιαιτέρως ανθεκτικά στη φυσική διάβρωση και στην αποδόμησή τους. Όσο εύκολα παράγονται και συσσωρεύονται εξίσου, αν όχι περισσότερο, δύσκολα εξαλείφονται από τη φύση.
Όπως διευκρινίζει η Jenna Jambeck, καθηγήτρια Μηχανολογίας στο University of Georgia και βασική πρωταγωνίστρια αυτών των ερευνών: “Το μεγαλύτερο μέρος των πλαστικών υλικών δεν αποδομείται από τους βιολογικούς οργανισμούς, επομένως το πλαστικό που παράγουν οι άνθρωποι θα μείνει μαζί μας πάνω στη Γη για εκατοντάδες ή και χιλιάδες χρόνια. Οι υπολογισμοί μας υπογραμμίζουν την ανάγκη να επανεξετάσουμε με ιδιαίτερα κριτική διάθεση τα υλικά που χρησιμοποιούμε στις καθημερινές πρακτικές μας”.
Ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε από τα πλαστικά είναι η καταστροφή τους μέσω της θερμότητας, μια διαδικασία αποσύνθεσης που είναι γνωστή ως πυρόλυση ή απλή καύση, που θεωρείται λίγο επικίνδυνη για την υγεία εξαιτίας των εκπομπών που παράγονται.
Ωστόσο, υπάρχουν πάρα πολλά πλαστικά υπολείμματα στο περιβάλλον, ικανά να καλύψουν μια χώρα με το μέγεθος της Αργεντινής, σύμφωνα με τη νέα μελέτη. Η ελπίδα των ερευνητών είναι ότι με τα νέα τους στοιχεία θα ανοίξει το θέμα για την αναζήτηση καλύτερων τρόπων αντιμετώπισης των πλαστικών σκουπιδιών. Αν και τα ποσοστά ανακύκλωσης έχουν αυξηθεί τα τελευταία χρόνια και η χημεία έχει προσφέρει μερικές βιοδιασπώμενες εναλλακτικές λύσεις, η κατασκευή νέου πλαστικού είναι τόσο φθηνή που είναι δύσκολο να σταματήσει η παραγωγή του.
“Έχουμε να αναμετρηθούμε με ένα τσουνάμι από πλαστικά απορρίμματα και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε. Η παγκόσμια βιομηχανία αποβλήτων πρέπει να λάβει άμεση δράση και να διασφαλίσει ότι οι συνεχώς αυξανόμενες ποσότητες πλαστικών αποβλήτων δεν θα καταλήγουν στο περιβάλλον. Χρειαζόμαστε μια ριζική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα πλαστικά απόβλητα. Οι ρυθμοί που κινούμαστε σήμερα πάνω στο θέμα της ανακύκλωσης είναι πολλοί αργοί”, σημείωσε ο Erik van Sebille του πανεπιστήμιου της Ουτρέχτης, ωκεανογράφος που παρακολουθεί τα πλαστικά στις θάλασσες μας.
Από τη μεριά του ο Richard Thompson, καθηγητής θαλάσσιας βιολογίας στο Πανεπιστήμιο του Plymouth στη Βρετανία, επισήμανε ότι “αν τα πλαστικά προϊόντα σχεδιάζονταν με δυνατότητα ανακύκλωσης, θα μπορούσαν να ανακυκλωθούν πολλές φορές. Μερικοί υποστηρίζουν μάλιστα, ότι μια φιάλη θα μπορούσε να ανακυκλωθεί 20 φορές”.
Επομένως κάθε άλλο παρά ως υπερβολή των οικολόγων θα πρέπει να θεωρείται η διαπίστωση ότι ο πλανήτης μας πνίγεται κυριολεκτικά από το πλαστικό. Και αφού η ανακύκλωση από μόνη της δεν είναι λύση, ίσως θα πρέπει να επικεντρωθούμε περισσότερο στην καταπολέμηση της πλαστικής ρύπανσης και να μειώσουμε όσο μπορούμε την παραγωγή πλαστικού. Άλλωστε είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους.
Πηγή: tvxs.gr
Πριν 3 μήνες(4-6-2017)με αφορμή μια ολοήμερη δραστηριότητα του Σώματος Ελληνικού Οδηγισμού(στο οποίο ανήκω και εγώ ως στέλεχος)επισκέφτηκα το 1ο Δημοτικό σχολείο Ξυλοκάστρου(1ο Ιωάννειο Δημοτικό Σχολείο όπως ονομάζεται σήμερα).Παρ’όλο που είχα να ετοιμάσω διάφορα με τα υπόλοιπα στελέχη αλλά και να ασχοληθώ αργότερα με τα παιδιά στα οποία ήταν αφιερωμένη όλη εκείνη η μέρα κατάφερα να ξεκλέψω λίγο χρόνο για να δω τους χώρους(τάξεις,πάνω και κάτω προαύλιο) όπως έχουν διαμορφωθεί σήμερα και να συνειδητοποιήσω ότι έχουν αλλάξει κατά πολύ από τότε που πήγαινα εγώ σχολείο. Και ξαφνικά τους είδα όλους εκεί!
Τον Στάθη,τον Θέμη,τον Βλάση,τον Φάνη,τον Γιώργο Σ. ,τον Γιώργο Π. τον Κώστα Τσ. αλλά και τον Κώστα με τον Λευτέρη-τα δίδυμα μασκώτ της τάξης ή τα Μεντζελοπουλάκια όπως τους αποκαλούσαμε αργότερα-να παίζουν ποδόσφαιρο σαν να μην υπάρχει αύριο στο πάνω προαύλιο του σχολείου που έχει επεκταθεί λίγο “κλέβοντας” ένα μέρος από τον προαύλιο χώρο του Γυμνασίου ενω πλέον υπάρχει μια κερκίδα σε ημικύκλιο σχήμα καθώς και δύο δίχτυα για γκολ.
Μαζί με τα αγόρια είδα και τα κορίτσια, την Άννυ,την Ντέμη,την Σοφία Τ. ,τη Μελίνα, τη Ρένα, τη Λένα να παίζουν κρυφτό, κυνηγητό, τα μήλα,1 2 3 κόκκινο φως ή απλά να προσπαθούν να τελειοποιηθούν στη ρόδα και τον κατακόρυφο ενώ η Σοφία Σ. η άλλη Σοφία(γιατί δεν είχαμε ούτε μία ούτε δύο αλλά τρεις),η Εύη και η Χριστίνα-οι ψηλές της τάξης-να παίζουν τέννις ή απλά να κάθονται και να συζητούν στο παγκάκι σε σχήμα καπέλου το οποίο υπάρχει ακόμα και σήμερα. Φυσικά είδα και τη Γωγώ(ναι καλά καταλάβατε,εμένα εννοώ)να τραγουδάει και να μαθαίνει τα λόγια όλων των επιτυχιών της εποχής καθώς και πως χορεύεται η Macarena(κάπου στην Έκτη ήταν αυτό ή λίγο πιο μετά). Είδα κι άλλα πολλά!
Μια μια οι αναμνήσεις περνούσαν από μπροστά μου σαν trailler από ταινία. Το καλημέρα που λέγαμε δυνατά λίγο μετά την προσευχή, το ε ε εκδρομή που φωνάζαμε χωροδιακά για να πείσουμε τους δασκάλους να μας πάνε τον πολυπόθητο περίπατο στο δάσος του Πευκιά γιατί η λιακάδα ήταν απλά η αφορμή για να μη θέλουμε να κλειστούμε για μάθημα στους τέσσερις τοίχους της τάξης. Τα μαθήματα άλλοτε βαρετά(λίγο) και άλλοτε ευχάριστα και ενδιαφέροντα, η χαρά που κάναμε όταν χάναμε κάποιο μάθημα για να κάνουμε βήμα για την παρέλαση ή πρόβα για το ποιήμα(όσοι είχαν). Τα γέλια, τα παιχνίδια, το αυτοσχέδιο μονόζυγο που κάναμε κρεμασμένοι(αγόρια κορίτσια) στα κάγκελα που χώριζαν το σχολείο μας με το Γυμνάσιο λέγοντας τι θα κάναμε στο μέλλον (το οποίο μέλλον για εμάς ήταν φυσικά οι τάξεις του Γυμνασίου που τότε μας φαίνονταν κι εγώ δεν ξέρω πως).
Οι μεγάλες εκδρομές στις Μηκύνες και το Ναύπλιο ή στην Τρίπολη και την Τεγέα αλλά και στα Καλάβρυτα (τελευταία εκδρομή στην Έκτη),τα χορευτικά που κάναμε στο τέλος της χρονιάς όπως το αξέχαστο ταγκό που παρουσίασε το τμήμα μου λίγο πριν αποχαιρετήσουμε για πάντα το Δημοτικό σχολείο. Για το τέλος φυσικά άφησα το καλύτερο, το μπουγέλο. Το μπουγέλο που περιμέναμε με τόση λαχτάρα να ανοίξει ο καιρός για να παίξουμε και φυσικά να γίνουμε μούσκεμα από τη κορφή ως τα νύχια.
Αυτά και άλλα τόσα θυμήθηκα με εκείνη την επίσκεψη μου στο Δημοτικό σχολείο παρ’ όλα τα 21 χρόνια (κι όμως) που πέρασαν από τότε που τελείωσα το δημοτικό και που ξέρω πως όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ. Ξέρω επίσης- κι εδώ απευθύνομαι σε ολους τους φίλους μου και συμμαθητές του Δημοτικού πως οτι και να γίνει, ακόμα κι αν τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά κάπως κάπου με κάποιο τρόπο στα ίδια μέρη θα ξανά βρεθούμε!!
Το προαύλιο με το παγκάκι σε σχήμα καπέλου ενώ λίγο πιο πέρα διακρίνεται το σχήμα για να παίξεις κουτσό.
Το πανω προαύλιο.
Άποψη του κτηρίου του Δημοτικού.
Το κάτω προαύλιο.
Η τάξη του ισογείου που φιλοξενούσε κάποτε την Έκτη έχει γίνει πλέον αίθουσα Η/Υ.
Με αφορμή την αυριανή έναρξη της σχολικής χρονιάς να ευχηθώ σε όλα τα παιδιά καλή,δημιουργική και χαρούμενη σχολική χρονιά.Παιδιά ζήστε όσο πιο ξέγνοιαστα μπορείτε τα σχολικά σας χρόνια γιατί δυστυχώς είναι μόνο μια φορά!
Γράφει η Γεωργία Σοφογιάννη.
Τον Αύγουστο υπήρξαν πολλές και αρνητικές εξελίξεις στο θέμα του ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης. Εξελίξεις για τις οποίες όπως θα δούμε σε επόμενες αναρτήσεις η Δημοτική Αρχή είχε προειδοποιηθεί έγκαιρα, χωρίς όμως να τροποποιήσει την λανθασμένη στρατηγική της, με αποτέλεσμα να καταστρατηγούνται και να αμφισβητούνται πλέον επίσημα οι όροι της άδειας λειτουργίας και της μελέτης περιβαλλοντολογικών επιπτώσεων του ΧΥΤΑ οι οποίοι σε γενικές γραμμές είναι:
1. O XYTA Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης μπορεί να δέχεται ΜΟΝΟ τα απορρίμματα των πρώην Δήμων Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης και Φενεού.
2. Ο ΧΥΤΑ θα δέχεται τα απορρίμματα ανάλογα με τον πληθυσμό των πρώην Δήμων και μέχρι το ανώτερο όριο των 12.500 τόνων το έτος.( 2500 τόνους ο πρώην Δήμος Φενεού).
Θα πρέπει εδώ να τονιστεί ιδιαίτερα ότι η διαχείριση του ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης από το 2012 με κοινή υπουργική απόφαση και χωρίς καμία ενημέρωση ή αντίδραση ανήκει αποκλειστικά στον Φορέα Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων Πελοποννήσου ( ΦΟΔΣΑ ), ο οποίος εισπράττει και τα ανάλογα έσοδα ( 23 ευρώ/τόνο). Δηλαδή η διαχείριση του ΧΥΤΑ μας, ανήκει σε έναν φορέα στον οποίο συμμετέχουν όλοι οι Δήμοι της Πελοποννήσου. Ο ΦΟΔΣΑ λοιπόν έχει την διαχείριση του ΧΥΤΑ πάντα σύμφωνα με τους παραπάνω όρους λειτουργίας.
Στις 26 Ιουλίου 2017 ο Δήμος Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης αντιλαμβάνεται με μεγάλη καθυστέρηση, ότι στον ΧΥΤΑ το Α εξάμηνο του 2017 δηλαδή από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Ιούνιο ο Δήμος Σικυωνίων έχει αποθέσει 4.054 τόνους απορριμμάτων και εμείς 3.175 τόνους. Καλεί λοιπόν τον ΦΟΔΣΑ να απαγορεύσει στον Δήμο Σικυωνίων την απόθεση για τον υπόλοιπο του έτους, αφού έχει υπερβεί κατά πολύ το όριο που του αναλογούσε λόγω του Φενεού ( 2500 τόνοι ) και υπάρχει ο κίνδυνος να ξεπεραστεί η μέγιστη ποσότητα των 12500 τόνων στον ΧΥΤΑ μέχρι το τέλος του έτους.
Την 1 Αυγούστου 2017 ο ΦΟΔΣΑ με απόφασή του απαγορεύει την απόθεση απορριμμάτων μέχρι τέλος του 2017 στον Δήμο Συκιωνίων και τονίζει ότι η χρήση του ΧΥΤΑ για το διάστημα αυτό θα γίνεται μόνο από τον Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης.
Ο Δήμος Συκιωνίων άμεσα καταθέτει στο Πρωτοδικείο Κορίνθου αίτηση λήψεως ασφαλιστικών μέτρων κατά της απόφασης του ΦΟΔΣΑ. Στην αίτηση αυτή υποστηρίζει ότι:
1. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πληθυσμιακά Δήμος και άρα αυτός έχει το δικαίωμα να αποθέτει περισσότερα απορρίμματα στον ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου, καθώς δεν αναγνωρίζει το όριο των 2500 τόνων από τον πρώην Δήμο Φενεού.
2. Δεν μπορεί να βρει χώρο εναπόθεσης των απορριμμάτων του στον Δήμο του, αφού θα συναντήσει σφοδρές αντιδράσεις από τους δημότες του.
3. Η συγκέντρωση απορριμμάτων στον Δήμο του χωρίς χώρο εναπόθεσης εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους για την υγεία των δημοτών του.
Στις 14 Αυγούστου εκδικάζεται η αίτηση και η απόφαση δικαιώνει προσωρινά τον Δήμο Συκιωνίων, αφού του επιτρέπει να εναποθέτει τα απορρίμματα του στον ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης μέχρι την οριστική εκδίκαση της υπόθεσης τον Οκτώβριο του 2017.
Για το πώς καταλήξαμε πάλι με την πλάτη στον τοίχο, αλλά και για τις μελλοντικές κινήσεις που πρέπει να γίνουν θα μιλήσουμε σιγά-σιγά και αναλυτικά, για να ενημερωθούν οι δημότες, να μάθουν όσοι όψιμα ανησυχούν και να θυμηθούν όσοι κάνουν ότι ξέχασαν…
Γράφει ο επικεφαλής της Ανανεωτικής Συνεργασίας Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης, Βλάσης Τσιώτος.
Η πρώτη καθολικά προσβάσιμη συναυλία στην Ελλάδα μας έκανε λίγο καλύτερους ανθρώπους. Νίκος Μπόβολος Μέχρι χθες πίστευα ότι δεν μπορώ να πω συγκεκριμένα ποια ήταν η καλύτερη συναυλία στην οποία έχω παρευρεθεί. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάει σε πάρα πολλές γιατί είμαι λίγο αρρωστάκι. Αν με ρωτούσες λοιπόν, δεν θα ήξερα να σου απαντήσω.
Μέχρι χθες, γιατί από σήμερα γνωρίζω πάρα πολύ καλά. Αυτή η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στην υπέροχη τοποθεσία της Ρεματιάς του Χαλανδρίου είναι πλέον η πιο σημαντική συναυλία που διοργανώθηκε ποτέ στη χώρα μας.
Όχι δεν υπερβάλλω. Θυμάσαι πριν μερικούς μήνες που έγινε viral μία χιπ χοπ συναυλία στην οποία πρωταγωνιστούσε μια διερμηνέας που μετέφραζε στη νοηματική τους στίχους των τραγουδιών; Ε, αυτό ακριβώς συνέβη και χθες για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η συναυλία του Αλκίνοου ήταν η πρώτη έβερ καθολικά προσβάσιμη και παρείχε όλες τις ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ υποδομές για να χαρίσει διασκέδαση σε άτομα με αναπηρία που θέλησαν να παρακολουθήσουν από κοντά την παράσταση.
Μπαίνοντας στο θέατρο, πέρα από το υπέροχο τοπίο έβλεπες έναν μικρό κλειστό χώρο στα αριστερά της σκηνής όπου υπήρχε μια μικρή οθόνη και ακριβώς από κάτω ένα γραφείο με λάπτοπ και μια κοπέλα να κάνει ετοιμασίες. Αυτός ήταν ο ειδικά διαμορφωμένος χώρος για τα άτομα με αναπηρία που θα παρακολουθούσαν τη συναυλία, τα οποία ήταν και αρκετά, δείγμα του πόσο σημαντικές είναι τέτοιες ενέργειες για πολύ περισσότερους ανθρώπους από όσους φανταζόμαστε.
"Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει…"#ΚαθολικήΠρόσβαση #DisArtMove #accessibility #prosvasimotita #AudiovisualTranslation #Rematia2017
Posted by Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία-Movement of artists with disabilities on Thursday, September 7, 2017
Ο Αλκίνοος, ο Δήμος Χαλανδρίου και η Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία έβαλαν τα δυνατά τους, την ίδια στιγμή που στη Βουλή γινόταν νόμος του κράτους η αναγνώριση της νοηματικής και της γλώσσας Μπράιγ ως ισότιμες με την ελληνική γλώσσα, γεγονός μάλιστα που σχολιάστηκε και από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, επί σκηνής και επικροτήθηκε από το σύνολο του κοινού.
Το κλίμα εξαιρετικό, η δροσούλα του Σεπτέμβρη έπαιζε τη μπαλίτσα της χαϊδεύοντας όσους κάθισαν και όλα φαίνονταν ιδανικά για να αρχίσει το γλέντι. Αυτό άρχισε και το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει είναι η διάταξη των μουσικών στη σκηνή. Δεν βλέπεις τον ερμηνευτή μπροστά και πίσω την ορχήστρα όπως συνηθίζεται, εδώ είναι όλοι οι μουσικοί σχεδόν στην ίδια ευθεία και λίγο πιο πίσω ο Αλκίνοος, σαν να μην γουστάρει να τραβάει τα βλέμματα πάνω του.
Δεύτερο πράγμα που προσέχεις είναι πως υπάρχουν μόνο έγχορδα όργανα στη σκηνή. Ούτε ντραμς, ούτε πλήκτρα, ούτε πολλά όργανα από αυτά που μπορούν να καλύψουν τις αδυναμίες ενός μουσικού. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν κρουστά. Έγινε κρουστό το μπάσο, έγινε κρουστό το τσέλο, έγινε κρουστό και το βιολί του Φώτη Σιώτα. Που έχει φωνάρα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτό όμως που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό είναι η ησυχία. Από τραγούδι σε τραγούδι, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν και σε άλλες συναυλίες μοιάζουν με ένα ατέλειωτο βουητό, χθες βράδυ ήταν τόσο ήσυχα που μπορούσες να ακούσεις τον διπλανό σου να μασάει την τσίχλα του. Ήταν τόσο ήσυχα που κάποια στιγμή από μικροφώνου ακούστηκε ένα «σαν συναυλία γειτονιάς είμαστε».
Και εκεί που λες, δεν έχει κάτι άλλο να δώσει, είναι όλα τόσο συγκινητικά, είναι όλοι τόσο χορτασμένοι, που απλά περιμένεις να τελειώσει για να φύγεις, συμβαίνει αυτό. Ακριβώς όπως θα το δεις (δυστυχώς δεν υπήρχε διαθέσιμο βίντεο από την ίδια βραδιά, οπότε ας αρκεστούμε σε ένα από το 2015). Ούτε μικρόφωνα, ούτε όργανα, ούτε φωνές, ούτε ψίθυροι. Μέχρι κι ο αέρας το βούλωσε για λίγο και υποτάχθηκε. Ναι, ήταν σίγουρα η καλύτερη συναυλία που έχω βρεθεί ποτέ.
*όλες οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα της Κίνησης Καλλιτεχνών με Αναπηρία στο Facebook.
Πηγή: http://provocateur.gr
Η φίλη μας Έλενα φωτογραφίζει το Ξυλόκαστρο όλο το χρόνο. Όχι μόνο καλοκαίρια και φεγγάρια, αλλά και σκοτεινιές και λιγότερο φανταχτερές σκηνές. Στιγμές όπως εκείνες που αποτυπώνουν οι δύο φωτογραφίες της που θα αναρτήσουμε σήμερα εδώ.
Φωτογραφίες: Έλενα Παπαδήμου.
– Τις έχει τις 500 ή θα ξεθρακίσω και θα μου μείνουνε οι 50;
– Τις έχει σούαρ.
– Ντιριέμαι…η μύτη της…
– Αμάν ντε, δεν είναι και κορκόδειλος…υπάρχουν και γιατροί που τις καλαφατίζουνε.
– Άμα αρχίσω με καλαφατίσματα δεν θα μου μείνει λίρα τσακιστή.
Παίνεψε αρκούντως ο συγκεσιολόγος και τέλος πάντων δέχτηκε ο γαμπρός, με κάποιο δισταγμό να πούμε την αλήθεια, να πάει στο σπίτι της.
Καθίσανε όλοι στο καθιστικό στο ισόγειο. Ανέβηκε την εσωτερική σκάλα η κοπέλα να φέρει να τρατάρει. Σε λίγο…αχ…έπεσε η νύφη κατά την κάθοδο.
– Το κορίτσι, το παιδί , είπε ταραγμένα ο πατέρας της και βιαζότανε να πάει να βοηθήσει αλλά και να σκεπάσει τα πόδια της, ντροπιάστηκε.
– Κάτσε κάτω εσύ , του είπε η γυναίκα του.
Προσέτρεξε η μάνα , άργησε λίγο να κατεβάσει το φουρώ και τη φούστα και να καλύψει τα όμορφα πόδια.
– Αχ…ευτυχώς δεν χτύπησα, είπε η νύφη.
– Την παίρνω σάνβουαρ , ψιθύρισε ο γαμπρός στον συμπεθεροκόπο.
Είχανε σκορπιστεί τα φοντανάκια που αυτήν τη φορά τα είχανε βάλει σε καλαθάκι, να μη σπάσει και η φοντανιέρα όχι τίποτα άλλο είναι και γρουσουζιά.
Της Τέτης Παγκάλου
_____
©revista.gr – Σεπτέμβριος 2017