Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.
Τον Αύγουστο υπήρξαν πολλές και αρνητικές εξελίξεις στο θέμα του ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης. Εξελίξεις για τις οποίες όπως θα δούμε σε επόμενες αναρτήσεις η Δημοτική Αρχή είχε προειδοποιηθεί έγκαιρα, χωρίς όμως να τροποποιήσει την λανθασμένη στρατηγική της, με αποτέλεσμα να καταστρατηγούνται και να αμφισβητούνται πλέον επίσημα οι όροι της άδειας λειτουργίας και της μελέτης περιβαλλοντολογικών επιπτώσεων του ΧΥΤΑ οι οποίοι σε γενικές γραμμές είναι:
1. O XYTA Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης μπορεί να δέχεται ΜΟΝΟ τα απορρίμματα των πρώην Δήμων Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης και Φενεού.
2. Ο ΧΥΤΑ θα δέχεται τα απορρίμματα ανάλογα με τον πληθυσμό των πρώην Δήμων και μέχρι το ανώτερο όριο των 12.500 τόνων το έτος.( 2500 τόνους ο πρώην Δήμος Φενεού).
Θα πρέπει εδώ να τονιστεί ιδιαίτερα ότι η διαχείριση του ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης από το 2012 με κοινή υπουργική απόφαση και χωρίς καμία ενημέρωση ή αντίδραση ανήκει αποκλειστικά στον Φορέα Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων Πελοποννήσου ( ΦΟΔΣΑ ), ο οποίος εισπράττει και τα ανάλογα έσοδα ( 23 ευρώ/τόνο). Δηλαδή η διαχείριση του ΧΥΤΑ μας, ανήκει σε έναν φορέα στον οποίο συμμετέχουν όλοι οι Δήμοι της Πελοποννήσου. Ο ΦΟΔΣΑ λοιπόν έχει την διαχείριση του ΧΥΤΑ πάντα σύμφωνα με τους παραπάνω όρους λειτουργίας.
Στις 26 Ιουλίου 2017 ο Δήμος Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης αντιλαμβάνεται με μεγάλη καθυστέρηση, ότι στον ΧΥΤΑ το Α εξάμηνο του 2017 δηλαδή από τον Ιανουάριο μέχρι και τον Ιούνιο ο Δήμος Σικυωνίων έχει αποθέσει 4.054 τόνους απορριμμάτων και εμείς 3.175 τόνους. Καλεί λοιπόν τον ΦΟΔΣΑ να απαγορεύσει στον Δήμο Σικυωνίων την απόθεση για τον υπόλοιπο του έτους, αφού έχει υπερβεί κατά πολύ το όριο που του αναλογούσε λόγω του Φενεού ( 2500 τόνοι ) και υπάρχει ο κίνδυνος να ξεπεραστεί η μέγιστη ποσότητα των 12500 τόνων στον ΧΥΤΑ μέχρι το τέλος του έτους.
Την 1 Αυγούστου 2017 ο ΦΟΔΣΑ με απόφασή του απαγορεύει την απόθεση απορριμμάτων μέχρι τέλος του 2017 στον Δήμο Συκιωνίων και τονίζει ότι η χρήση του ΧΥΤΑ για το διάστημα αυτό θα γίνεται μόνο από τον Δήμο Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης.
Ο Δήμος Συκιωνίων άμεσα καταθέτει στο Πρωτοδικείο Κορίνθου αίτηση λήψεως ασφαλιστικών μέτρων κατά της απόφασης του ΦΟΔΣΑ. Στην αίτηση αυτή υποστηρίζει ότι:
1. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος πληθυσμιακά Δήμος και άρα αυτός έχει το δικαίωμα να αποθέτει περισσότερα απορρίμματα στον ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου, καθώς δεν αναγνωρίζει το όριο των 2500 τόνων από τον πρώην Δήμο Φενεού.
2. Δεν μπορεί να βρει χώρο εναπόθεσης των απορριμμάτων του στον Δήμο του, αφού θα συναντήσει σφοδρές αντιδράσεις από τους δημότες του.
3. Η συγκέντρωση απορριμμάτων στον Δήμο του χωρίς χώρο εναπόθεσης εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους για την υγεία των δημοτών του.
Στις 14 Αυγούστου εκδικάζεται η αίτηση και η απόφαση δικαιώνει προσωρινά τον Δήμο Συκιωνίων, αφού του επιτρέπει να εναποθέτει τα απορρίμματα του στον ΧΥΤΑ Ξυλοκάστρου-Ευρωστίνης μέχρι την οριστική εκδίκαση της υπόθεσης τον Οκτώβριο του 2017.
Για το πώς καταλήξαμε πάλι με την πλάτη στον τοίχο, αλλά και για τις μελλοντικές κινήσεις που πρέπει να γίνουν θα μιλήσουμε σιγά-σιγά και αναλυτικά, για να ενημερωθούν οι δημότες, να μάθουν όσοι όψιμα ανησυχούν και να θυμηθούν όσοι κάνουν ότι ξέχασαν…
Γράφει ο επικεφαλής της Ανανεωτικής Συνεργασίας Ξυλοκάστρου – Ευρωστίνης, Βλάσης Τσιώτος.
Η πρώτη καθολικά προσβάσιμη συναυλία στην Ελλάδα μας έκανε λίγο καλύτερους ανθρώπους. Νίκος Μπόβολος Μέχρι χθες πίστευα ότι δεν μπορώ να πω συγκεκριμένα ποια ήταν η καλύτερη συναυλία στην οποία έχω παρευρεθεί. Η αλήθεια είναι ότι έχω πάει σε πάρα πολλές γιατί είμαι λίγο αρρωστάκι. Αν με ρωτούσες λοιπόν, δεν θα ήξερα να σου απαντήσω.
Μέχρι χθες, γιατί από σήμερα γνωρίζω πάρα πολύ καλά. Αυτή η συναυλία του Αλκίνοου Ιωαννίδη στην υπέροχη τοποθεσία της Ρεματιάς του Χαλανδρίου είναι πλέον η πιο σημαντική συναυλία που διοργανώθηκε ποτέ στη χώρα μας.
Όχι δεν υπερβάλλω. Θυμάσαι πριν μερικούς μήνες που έγινε viral μία χιπ χοπ συναυλία στην οποία πρωταγωνιστούσε μια διερμηνέας που μετέφραζε στη νοηματική τους στίχους των τραγουδιών; Ε, αυτό ακριβώς συνέβη και χθες για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Η συναυλία του Αλκίνοου ήταν η πρώτη έβερ καθολικά προσβάσιμη και παρείχε όλες τις ΑΥΤΟΝΟΗΤΕΣ υποδομές για να χαρίσει διασκέδαση σε άτομα με αναπηρία που θέλησαν να παρακολουθήσουν από κοντά την παράσταση.
Μπαίνοντας στο θέατρο, πέρα από το υπέροχο τοπίο έβλεπες έναν μικρό κλειστό χώρο στα αριστερά της σκηνής όπου υπήρχε μια μικρή οθόνη και ακριβώς από κάτω ένα γραφείο με λάπτοπ και μια κοπέλα να κάνει ετοιμασίες. Αυτός ήταν ο ειδικά διαμορφωμένος χώρος για τα άτομα με αναπηρία που θα παρακολουθούσαν τη συναυλία, τα οποία ήταν και αρκετά, δείγμα του πόσο σημαντικές είναι τέτοιες ενέργειες για πολύ περισσότερους ανθρώπους από όσους φανταζόμαστε.
"Αυτός ο κόσμος που αλλάζει με τρομάζει…"#ΚαθολικήΠρόσβαση #DisArtMove #accessibility #prosvasimotita #AudiovisualTranslation #Rematia2017
Ο Αλκίνοος, ο Δήμος Χαλανδρίου και η Κίνηση Καλλιτεχνών με Αναπηρία έβαλαν τα δυνατά τους, την ίδια στιγμή που στη Βουλή γινόταν νόμος του κράτους η αναγνώριση της νοηματικής και της γλώσσας Μπράιγ ως ισότιμες με την ελληνική γλώσσα, γεγονός μάλιστα που σχολιάστηκε και από τον ίδιο τον καλλιτέχνη, επί σκηνής και επικροτήθηκε από το σύνολο του κοινού.
Το κλίμα εξαιρετικό, η δροσούλα του Σεπτέμβρη έπαιζε τη μπαλίτσα της χαϊδεύοντας όσους κάθισαν και όλα φαίνονταν ιδανικά για να αρχίσει το γλέντι. Αυτό άρχισε και το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει είναι η διάταξη των μουσικών στη σκηνή. Δεν βλέπεις τον ερμηνευτή μπροστά και πίσω την ορχήστρα όπως συνηθίζεται, εδώ είναι όλοι οι μουσικοί σχεδόν στην ίδια ευθεία και λίγο πιο πίσω ο Αλκίνοος, σαν να μην γουστάρει να τραβάει τα βλέμματα πάνω του.
Δεύτερο πράγμα που προσέχεις είναι πως υπάρχουν μόνο έγχορδα όργανα στη σκηνή. Ούτε ντραμς, ούτε πλήκτρα, ούτε πολλά όργανα από αυτά που μπορούν να καλύψουν τις αδυναμίες ενός μουσικού. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπήρχαν κρουστά. Έγινε κρουστό το μπάσο, έγινε κρουστό το τσέλο, έγινε κρουστό και το βιολί του Φώτη Σιώτα. Που έχει φωνάρα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Αυτό όμως που σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό είναι η ησυχία. Από τραγούδι σε τραγούδι, αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που μεσολαβούν και σε άλλες συναυλίες μοιάζουν με ένα ατέλειωτο βουητό, χθες βράδυ ήταν τόσο ήσυχα που μπορούσες να ακούσεις τον διπλανό σου να μασάει την τσίχλα του. Ήταν τόσο ήσυχα που κάποια στιγμή από μικροφώνου ακούστηκε ένα «σαν συναυλία γειτονιάς είμαστε».
Και εκεί που λες, δεν έχει κάτι άλλο να δώσει, είναι όλα τόσο συγκινητικά, είναι όλοι τόσο χορτασμένοι, που απλά περιμένεις να τελειώσει για να φύγεις, συμβαίνει αυτό. Ακριβώς όπως θα το δεις (δυστυχώς δεν υπήρχε διαθέσιμο βίντεο από την ίδια βραδιά, οπότε ας αρκεστούμε σε ένα από το 2015). Ούτε μικρόφωνα, ούτε όργανα, ούτε φωνές, ούτε ψίθυροι. Μέχρι κι ο αέρας το βούλωσε για λίγο και υποτάχθηκε. Ναι, ήταν σίγουρα η καλύτερη συναυλία που έχω βρεθεί ποτέ.
*όλες οι φωτογραφίες είναι από τη σελίδα της Κίνησης Καλλιτεχνών με Αναπηρία στο Facebook.
Η φίλη μας Έλενα φωτογραφίζει το Ξυλόκαστρο όλο το χρόνο. Όχι μόνο καλοκαίρια και φεγγάρια, αλλά και σκοτεινιές και λιγότερο φανταχτερές σκηνές. Στιγμές όπως εκείνες που αποτυπώνουν οι δύο φωτογραφίες της που θα αναρτήσουμε σήμερα εδώ.
– Τις έχει τις 500 ή θα ξεθρακίσω και θα μου μείνουνε οι 50;
– Τις έχει σούαρ.
– Ντιριέμαι…η μύτη της…
– Αμάν ντε, δεν είναι και κορκόδειλος…υπάρχουν και γιατροί που τις καλαφατίζουνε.
– Άμα αρχίσω με καλαφατίσματα δεν θα μου μείνει λίρα τσακιστή.
Παίνεψε αρκούντως ο συγκεσιολόγος και τέλος πάντων δέχτηκε ο γαμπρός, με κάποιο δισταγμό να πούμε την αλήθεια, να πάει στο σπίτι της.
Καθίσανε όλοι στο καθιστικό στο ισόγειο. Ανέβηκε την εσωτερική σκάλα η κοπέλα να φέρει να τρατάρει. Σε λίγο…αχ…έπεσε η νύφη κατά την κάθοδο.
– Το κορίτσι, το παιδί , είπε ταραγμένα ο πατέρας της και βιαζότανε να πάει να βοηθήσει αλλά και να σκεπάσει τα πόδια της, ντροπιάστηκε.
– Κάτσε κάτω εσύ , του είπε η γυναίκα του.
Προσέτρεξε η μάνα , άργησε λίγο να κατεβάσει το φουρώ και τη φούστα και να καλύψει τα όμορφα πόδια.
– Αχ…ευτυχώς δεν χτύπησα, είπε η νύφη.
– Την παίρνω σάνβουαρ , ψιθύρισε ο γαμπρός στον συμπεθεροκόπο.
Είχανε σκορπιστεί τα φοντανάκια που αυτήν τη φορά τα είχανε βάλει σε καλαθάκι, να μη σπάσει και η φοντανιέρα όχι τίποτα άλλο είναι και γρουσουζιά.
Σε λίγες μέρες η ηπειρωτική Ελλάδα καταλήφθηκε και κατακλύστηκε από Γερμανούς και Ιταλούς. Εγκατέστησαν Κυβέρνηση Ελλήνων ανδρεικέλων της αρεσκείας τους και άρχισε η Κατοχή που έληξε το Φθινόπωρο του 44. Αργότερα έπεσε και η σχεδόν άοπλη Κρήτη, κατόπιν της μοναδικής στον πόλεμο αυτοτελούς επιχείρησης αλεξιπτωτιστών. Οι ελλείψεις βασικών αγαθών φάνηκαν αμέσως, γιατί οι στρατοί κατοχής έπρεπε να διατρέφονται από τους πόρους της κατακτημένης χώρας και επί πλέον οι Γερμανοί αδίστακτα μας πήραν το μεγαλύτερο μέρος από την αγροτική και βιομηχανική παραγωγή και όλα τα χρηματοοικονομικά μέσα με το περίφημο Αναγκαστικό και αγύριστο μέχρι σήμερα Δάνειο. Ετσι το Χειμώνα του 41-42 λιμοκτόνησε η Ελλάδα, όχι τόσο τα χωριά αλλά η Αθήνα, όπου πέθαναν χιλιάδες από τη πείνα και την αβιταμίνωση και κάθε μέρα τους μαζεύανε τα κάρα και τους έθαβαν όπως όπως.-
Οι Αθηναίοι σε απόγνωση ξεχύθηκαν στην επαρχία να βρουν κάτι να φάνε και ξεπουλούσαν για ένα καρβέλι ψωμί ό,τι πολύτιμο είχαν. Θυμάμαι που τους έλεγαν «μαυραγορίτες», αλλά ο χαρακτηρισμός ήταν εντελώς άδικος. Δεν έκαναν μαύρη αγορά, προσπαθούσαν να επιβιώσουν. Ο κόσμος εδώ γενικά τους βοήθησε, όμως δεν έλειψαν και εκείνοι που επωφελήθηκαν από τη συμφορά τους και τους πήραν πολύτιμα πράγματα «αντί πινακίου φακής» ή ανάγκασαν τις γυναίκες να πληρώσουν «σε είδος», προσφέροντας ειδικές υπηρεσίες.-
Η περιοχή του Ξυλοκάστρου στην αρχή παραχωρήθηκε στους Ιταλούς, οι οποίοι σαν κατακτητές φέρθηκαν πολύ καλά. Είσαν φιλικοί και μας έδιναν φαγητό στα παιδιά από τα περισσεύματα της διατροφής τους και δεν πείραξαν τίποτα από τα πενιχρά εφόδια των κατοίκων. Τότε φάνηκε ότι απρόθυμα πολέμησαν τους Ελληνες. Θυμάμαι τους διαλόγους τους με τον πατέρα μου, που του έλεγαν: — Τι θέλουμε εμείς εδώ σινιόρ Σωτήριο; Πολλοί ήσαν και ευλαβείς και, αγνοώντας τον Καθολικισμό τους, γονάτιζαν στον Αγιο Βλάση και προσεύχονταν. Δεν διέπραξαν εδώ αγριότητες. Αρκετοί βέβαια με το μεσογειακό τεμπεραμέντο τους έδειξαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τις «σινιορίνες», τα κορίτσια, αλλά οι λίγες που ανταποκρίθηκαν το έκαναν με τη θέλησή τους. Ακόμη και μια καραβάνα φαϊ ή μιά «πανιότα» άξιζε τότε πάρα πολύ! Γνωρίσαμε πολλά εξαιρετικά παιδιά. Ενας μάλιστα Ιταλός φαντάρος μας τράβηξε μια φωτογραφία με τον αδερφό μου Τάκη, που τη ψηφιοποίησε ο Κ. Κορκάρης και την έκαμε έγχρωμη. Εκεί να δείτε τα χάλια μας και τα τρύπια παπούτσια μας! Είναι κειμήλιο και αν βρω φίλο που ξέρει θα σας την κοινοποιήσω. Οταν έφευγαν ανταλλάξαμε τις διευθύνσεις μας για να αλληλογραφήσουμε μετά τον πόλεμο. Δυστυχώς μόνο ένας έγραψε! Τους άλλους μάλλον τους σκότωσαν οι Γερμανοί στην Κεφαλονιά ή τους φούνταραν στον Ισθμό της Κορίνθου, όταν διασπάστηκε ο Αξονας Γερμανίας-Ιταλίας. Πολύ λυπηρό!! Για τους λόγους αυτούς εδώ και χρόνια έχω τη γνώμη ότι η εορτή της 28ης Οκτωβρίου πρέπει να μετριαστεί ή να καταργηθεί. Δε μ΄αρέσει ν΄ακούω να ειρωνευόμαστε και να υποτιμούμε τον αδελφικό αυτό λαό σαν μακαρονάδες και δειλούς. Η 25 Μαρτίου σαν εθνική γιορτή είναι ασύγκριτη και αρκεί.-
ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΑΤΟΧΗ: Όταν τους Ιταλούς αντικατέστησαν οι Γερμανοί τα πράγματα άλλαξαν. Τρόμος βασίλεψε παντού και η ανθρώπινη ζωή δεν άξιζε πια μια δεκάρα. Μαζικές εκτελέσεις εμπρησμοί χωριών, βασανιστήρια και φανερή περιφρόνηση του ντόπιου λαού. Είχε βέβαια αρχίσει ν΄αναπτύσσεται το αντιστασιακό κίνημα και τα αντίποινα για κάποια μικροσαμποτάζ ή μικροσυγκρούσεις ήσαν σκληρότατα. Τα χωριά υπέφεραν πιο πολύ. Πράγματι εδώ στο Ξυλόκαστρο στάθμευαν μεγάλες μονάδες και η κατάσταση ήταν σταθερή. Στα χωριά όμως που δεν υπήρχαν μόνιμα Γερμανοί κυριαρχούσαν τ΄ αντάρτικα σώματα. Οι Γερμανοί όμως έκαναν συχνές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στην ύπαιθρο. Τότε, με τη βοήθεια ελάχιστων καταδοτών που δυστυχώς δεν έλειψαν, έπαιρναν αληθινές ή ψεύτικες πληροφορίες ποιός συνεργαζόταν με το αντάρτικο. Η τύχη όσων έτσι έπιαναν ήταν δυσοίωνη. Μάλλον τους περίμενε το απόσπασμα.
Όταν έφευγαν οι Γερμανοί ξαναγύριζαν οι αντάρτες και με αληθινές ή ψεύτικες καταγγελίες ότι κάποιοι βοήθησαν τους Γερμανούς, άρχιζε νέος κύκλος ξυλοδαρμών και εκτελέσεων! Ο λαός των χωριών ήταν «σαν τ΄αυγό στα δυό λιθάρια». Δυστυχώς τον έλεγχο του αρχικού γνήσιου Απελευθερωτικού Μετώπου, που είχε τη στήριξη του κόσμου, σύντομα πήραν άτομα εγκληματικά και της εσχάτης υποστάθμης, χωρίς κατανόηση ή εθνικούς στόχους, αλλά για να βγάλουν τ΄αποθημένα τους. Ετσι περιέπεσε σε ανυποληψία.-
Εμείς τα παιδιά εκείνης της εποχής ζήσαμε στιγμές απίστευτης σκληρότητας. Εγώ πχ παρά την αυστηρή απαγόρευση του πατέρα μου, παρακολούθησα τους απαγχονισμούς των Μαγουλά και Θάνου από τους Γερμανούς, που έγιναν σε αγχόνη που είχε στηθεί εκεί που είναι τώρα το κατάστημα ηλεκτρικών των αδελφών Γ. Σακελλαρίου. Η εκτέλεση ήταν, όπως σήμερα στη Σαουδική Αραβία, δημόσια και ο κόσμος είχε κληθεί να παρευρίσκεται. Σε απόσταση 30 μέτρων από εκεί, στο ισόγειο του σπιτιού του Γεννάτου, που τώρα είναι μανάβικο, είχαν σε πρόχειρη φυλακή καμιά τριανταριά κρατούμενους, που τους ανέβαζαν στο ανώγειο για ανάκριση. Μια μέρα λοιπόν, μάλλον το Καλοκαίρι του 44, ένας κρατούμενος δραπέτευσε και τρέχοντας έφτασε μέχρι το σημερινό φαρμακείο Βουρνάζου-Καπετάνιου. Αν έστριβε στη γωνία θα γλύτωνε, αλλά δυστυχώς πρόλαβε και τον πυροβόλησε ο σκοπός και τον είδα με τα μάτια μου να πέφτει νεκρός, γιατί βρισκόμουνα μπροστά στην πόρτα του σημερινού γραφείου του συνάδελφου Δικηγόρου Βασ. Παπαδημητρίου. Οι κρεμασμένοι έμειναν εκεί από τρείς μέρες και εμείς πηγαίνοντας στο σχολείο τους βλέπαμε να κουνιούνται σαν κούκλες στο φύσημα του αέρα. Άλλη μια φορά, μόλις έφυγαν οι Γερμανοί, πηγαίνοντας πρωί πρωί με το άλογο στο κτήμα μας, είδα πρώτος ένα σφαγμένο άνδρα πεταμένο στο Καμαρέϊκο αυλάκι 100 μέτρα πιο κάτω από την εκκλησία του Αγ. Γερασίμου. Ηταν λένε εδώ συνεργάτης των Γερμανών και όταν έφυγαν του έδωσαν ένα πιστόλι να προστατέψει όπως νόμιζε τον εαυτό του. Αλλ΄αυτό δεν ήταν αρκετό να φτάσει μέχρι τον Αγιο Γεράσιμο!! Τι να πούμε; Ο Θεός να μην αφήσει να γυρίσουν τέτοιες μέρες!
Οι λέξεις είναι φτωχές, όταν προσπαθείς να περιγράψεις τον Θάνο Ανεστόπουλο. Μέσα στη «μικρή» ζωή του κατάφερε να ζήσει χίλιες ζωές. Αυθεντικός ροκ τραγουδιστής και τραγουδοποιός, και ίσως, ένα από τα πιο σημαντικά κεφάλαια της ελληνικής μουσικής σκηνής. Στιχουργός, συνθέτης και λάτρης της ποίησης, κατάφερε μέσα από τη μουσική του να γνωρίσει στους ακροατές του, σπουδαία ελληνικά και ξένα ποιήματα, μελοποιημένα από τον ίδιο.
Έχασε τη μάχη που έδινε με τον καρκίνο ένα χρόνο πριν, αλλά κατάφερε με τα τραγούδια του να είναι πάντα εδώ. Και θα είναι πάντα εδώ. Γιατί οι σπουδαίοι άνθρωποι δε χάνονται ποτέ.
Τώρα το ταξίδι Όπως τελειώνει Ένα καινούριο Ξεκινά Και μ’ ομορφαίνει.
– Όπως έλεγε και ο ίδιος στο ποίημα του, «ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ».
Η ζωή του σε λίγες γραμμές
Γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη στις 3 Φεβρουαρίου του 1967. Η μουσική υπήρχε στη ζωή του από πολύ μικρή ηλικία. Ξεκίνησε, παίζοντας ακουστική κιθάρα, και πολύ σύντομα άρχισε να γράφει τα δικά του τραγούδια.
Το 1984 ιδρύει το συγκρότημα «Crazy Patatoel» και το 1990 το συγκρότημα «Πατατούφ». Και τα δύο μένουν στην αφάνεια, αλλά με την προσθήκη νέων μελών, μετονομάζει τους «Πατατούφ» σε «ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ» και καταφέρνει να γνωρίσει επιτυχία.
Εκτός από τη μουσική, αγαπούσε πολύ το θέατρο, γεγονός που τον ώθησε να γράψει μουσική για τα θεατρικά έργα «Δεσποινίς Τζούλια», «Σ’ αγαπώ και μου λείπεις» και «Δον Ζουάν» για την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου. Τραγούδια του, επιπλέον, έχουν συμπεριληφθεί και σε πολλές ταινίες μικρού μήκους.
Επιμελήθηκε, επίσης, το βιβλίο «Ο Γύρος της μέρας σε 80 κόσμους», το οποίο συνοδευόταν από CD. Το βιβλίο ήταν διανθισμένο με δικά του σχέδια, τα οποία παρουσίαζε και σε κάθε ζωντανή του εμφάνιση, προσπαθώντας να εικονοποιήσει τους στίχους του.
Το 2009 παρουσίασε το μουσικό project «ΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΓΥΜΝΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΝ», το οποίο στήθηκε πάνω σε μελοποιήσεις αγαπημένων ποιημάτων, καθώς και σε ανέκδοτα τραγούδια των ΔΙΑΦΑΝΩΝ ΚΡΙΝΩΝ.
Το εξώφυλλο της ποιητικής συλλογής, «Αρχίζω με το σ’ αγαπώ».
Το 2015 εκδόθηκε η συλλεκτική ποιητική έκδοση (1500 αντίτυπα) «ΑΡΧΙΖΩ ΜΕ ΤΟ Σ’ ΑΓΑΠΩ». Η συλλογή περιείχε ποιήματα και σκίτσα του ίδιου του Θάνου Ανεστόπουλου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της γραφής του, το παρακάτω ποίημα:
«Βιογραφία»
ΜΑΛΛΟΝ ΜΟΝΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥ ΖΗΤΑΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ
ΚΙ ΕΓΩ ΖΗΤΑΩ ΕΝΑ ΚΟΣΜΟ Π Λ Α Τ Υ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΑΛΗΤΗ ΛΕΞΗ ΜΙΑ ΣΟΝΑΤΑ ΑΠΑΛΗ ΜΙΑ ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ ΗΔΟΝΗ ΕΝΑ ΚΛΑΔΙ ΑΠ’ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΚΙ ΕΝΑ ΟΥΡΑΝΙΟ ΠΟΥΛΙ.
Τα ασυμβίβαστα «ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ»
Καλοκαίρι του 1991 συναντιόνται ο Θάνος Ανεστόπουλος και ο Τάσος Μαχάς στο μπαλκόνι του Θάνου. Αιτία, η αναζήτηση νέων μουσικών δρόμων, η ανάγκη της δημιουργίας, η λαχτάρα να δημιουργήσουν μία καινούργια μουσική «μπάντα». Στις αρχές του χειμώνα βρίσκουν το όνομα «ΔΙΑΦΑΝΑ ΚΡΙΝΑ» και μαζί με τα νέα μέλη ξεκινάνε την κοινή τους μουσική πορεία.
Ο Θάνος Ανεστόπουλος (φωνή, ακουστική κιθάρα, φυσαρμόνικα, πιάνο, όργανο), ο Νίκος Μπαρδής(κιθάρες, τρομπέτα, κρουστά, συνθετητές, μεταλλόφωνο), ο Κυριάκος Τσουκαλάς (κιθάρες, πλήκτρα, κρουστά, γεννήτρια ήχων), ο Παντελής Ροδοστόγλου (ηλεκτρικό μπάσο), ο Τάσος Μαχάς (τύμπανα, κρουστά) και ο Παναγιώτης Μπερλής (φωνή, πλήκρα, σύνθεση/ενορχήστρωση, 1995/2000).
Ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 1994 από τη δισκογραφική εταιρεία Wipe Out. Ήταν ένα single με τον τίτλο «Λιώνοντας μόνος/Κάτω απ’ το ηφαίστειο». Επόμενος σταθμός, ο δίσκος «Έγινε η απώλεια συνήθεια μας» το 1996, και το 1998 οδίσκος «Κάτι σαράβαλες καρδιές». Την ίδια χρονιά πραγματοποιούν την πρώτη ζωντανή εμφάνιση τους στο club «ΡΟΔΟΝ». Έχουν ήδη συμμετάσχει το 1997 στη συναυλία «Rock of Gods» και το 1999ανοίγουν τη συναυλία του συγκροτήματος «Tindersticks».
Το 2000 αποχωρεί από το συγκρότημα ο Παναγιώτης Μπερλής και αποφασίζουν να διακόψουν τη συνεργασία τους με τη δισκογραφική «Wipe Out» και να ιδρύσουν τη δική τους, «This is my Voice Records», και κυκλοφορούν το single «Είναι που όλα ήρθαν αργά». Τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς κυκλοφορεί ο δίσκος τους «Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές» και προς το τέλος του 2000 διασκευάζουν το τραγούδι «Θάνατος» του Παύλου Σιδηρόπουλου, συμμετέχοντας στο δίσκο – συλλογή της ΕΜΙ «Στον Π – Αφιέρωμα στον Παύλο Σιδηρόπουλο».
Η επιτυχία συνεχίζεται για το συγκρότημα και το 2001 κυκλοφορεί, ως ένθετο στο περιοδικό Fractal Press, ο δίσκος τους «Καινούργιος τόπος/Κάτω απ’ το ηφαίστειο».
Στα μέσα του 2003 -και πάλι από την εταιρεία τους- κυκλοφορεί ο δίσκος «Ότι απέμεινε απ’ την ευτυχία».
Την 1η Ιουνίου του 2009 το συγκρότημα μέσα από την επίσημη ιστοσελίδα του ανακοινώνει τη διάλυση του. Ο ίδιος ο Θάνος Ανεστόπουλος, μέσα από ανακοίνωση του, θα εκφράσει την πίκρα και την οργή του για τη συμπεριφορά των υπόλοιπων τεσσάρων μελών της μπάντας, που τον ανάγκασε να διαλύσει, αυτό που είχε δημιουργήσει με αγάπη.
Χαρακτηριστικά σε κάποιο σημείο ανέφερε:
«[..] Θα συνεχίσω να διαγράφω τη δική μου πορεία μέσα από τον κήπο που σπείραμε κάποτε πέντε νέοι, αγνοί άνθρωποι. Ξέρω ότι πάντα υπήρξε ένας δύσκολος μα συνάμα και όμορφος σε κίνητρα και συγκομιδή δρόμος. Τώρα θα είναι πιο μοναχικός. Αυτά είναι τα τελευταία μου λόγια για ένα κεφάλαιο της ζωής μου που για μένα έκλεισε για πάντα. Δε δύναμαι να σας συμβουλέψω για τίποτα, παρά μόνο να ευχηθώ, οι μουσικές που φτιάξαμε και οι στίχοι που γράψαμε να συνεχίσουν να σας εμπνέουν. Παντοτινά φίλος σας. Θα τα πούμε στη σκηνή, από την οποία δεν κατέβηκα ποτέ [..]».
Η άνιση μάχη με τον καρκίνο
Στις 5 Μαΐου του 2015 ο Θάνος Ανεστόπουλος -με μία ανάρτηση στο fb- ανακοινώνει την αρρώστια του.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά:
Θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, η συγκάλυψη της ασθένειάς μου περισσότερο κακό μου κάνει ψυχολογικά, παρά καλό.
Μέσα από την ανάρτηση αυτή, προσπαθεί να μεταδώσει στον κόσμο το πραγματικό νόημα της ζωής.
«Είμαι σε μια δύσκολη μάχη, μα νιώθω δυνατός και μαχητής και ελπίζω να βγω νικητής από αυτήν. Θέλω να σας στείλω όλη τη θετική μου ενέργεια. Ζήστε την κάθε σας μέρα με αλήθεια, έρωτα, αγώνα και δημιουργία. Ζήστε την κάθε ημέρα σας, σαν να ήταν η τελευταία σας. Γιατί, συχνά, στην καθημερινότητα μας μεγεθύνουμε μικρά προβλήματα, παραμερίζοντας και ξεχνώντας, τι σπουδαίο και μεγάλο δώρο είναι η ζωή που μας δόθηκε. Με αγάπη, Θάνος Ανεστόπουλος».
Τον ίδιο μήνα, και συγκεκριμένα στις 26 Μαΐου, μια καινούργια ανάρτηση έρχεται να δηλώσει τη δίψα του για ζωή και τη δύναμη που έκρυβε μέσα του για να το παλέψει μέχρι τέλους.
[..] «Είμαι μια θνητή ύπαρξη. Και δεν έχει ανάγκη η ψυχή μου, πια, να αφήνεται να δένεται στους φόβους της λογικής, παρά σε μια παλίρροια θετικών σκέψεων και σε μια διαρκή κίνηση στο σύμπαν της δημιουργίας και του θετικισμού. Η ψυχή μου θέλω να μην ακουμπάει στις γωνίες του φόβου, αλλά σε ό,τι λαχτάρα και σε ό,τι αγαπά. Μου είναι αδύνατο, πια, να ακουμπάει σε περαστικά πράγματα. Και ένα από αυτά, πλέον, είναι και η διάγνωση. Η ψυχή διαλέγει τη ζωή. Και εγώ διαλέγω να ζήσω. Κόντρα στις διαγνώσεις».
Με την ανακοίνωση της ασθένειας του, αποφασίζει να έρθει σε επαφή με τα «Διάφανα Κρίνα», ζητώντας να διοργανωθεί μία συναυλία συμπαράστασης. Η μόνη του επιθυμία είναι το συγκρότημα να εμφανιστεί με την αρχική του μορφή, κι έτσι έρχεται σε επαφή με τον Παναγιώτη Μπερλή. Οι πρόβες ξεκίνησαν το καλοκαίρι του 2015.
Η συναυλία πραγματοποιήθηκε το Σεπτέμβριο του 2015 με τη συμμετοχή του Αλκίνοου Ιωαννίδη, του Γιάννη Αγγελάκα και του συγκροτήματος «The Last Drive». Η συναυλία ονομάστηκε «Η Αγάπη πάλι θα Καλεί!» και η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τεράστια. Ο ίδιος ο Θάνος Ανεστόπουλος ανέβηκε στη σκηνή και ο κόσμος τον αποθέωσε.
Το παρακάτω βίντεο είναι από τη τελευταία εμφάνιση του συγκροτήματος στην Τεχνόπολη, στις 11 Σεπτεμβρίου του 2015.
Ένα χρόνο μετά, στις 3 Σεπτεμβρίου του 2016, ο Θάνος Ανεστόπουλος θα χάσει τη μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντας την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο, στο οποίο νοσηλευόταν για ένα μήνα.
Η μάχη ήταν άνιση και ο εχθρός ανίκητος. Όμως, οι στίχοι του θα συνεχίσουν να συντροφεύουν όλους εμάς, που τον αγαπήσαμε.
«Δε μετανιώνω πια όλα ή τίποτα, δάσος και ερημιά, αυτή ήταν η ψυχή μου, πάει πια.
Δεν κόβεται στα δύο η ζωή είναι ήλιος και μαζί βροχή κι ούτε για μια αιωνιότητα δεν θ’ άλλαζα μια μέρα απ’ αυτή.
Ακολουθεί ένα τραγούδι του αγαπημένου μας Θάνου. (Τελευταίος Σταθμός)
Αντί για τα Χέρια, ας χάσω τα Μάτια. Την ομορφιά τη θυμάμαι… θα βλέπω!
“Όταν αρχίζουν να αντιγράφουν το στυλ σου, τότε κάτι γίνεται” έλεγε κάποτε ο μεγάλος περφόρμερ των Metallica Τζεϊμς Χέτφιλντ. Και είναι λογική αυτή η διαπίστωση γιατί οι Αμερικανοί ήταν το συγκρότημα που έφερε μια νέα εποχή με το παίξιμό και τους δίσκους του. Ήταν το κάτι διαφορετικό που κανείς άλλος δεν είχε πλησιάσει μέχρι τότε. Όμως το θέμα δεν είναι η “αντιγραφή”. Γιατί όσο κάποιος και αν αντιγράψει ένα στυλ, σε καμία περίπτωση δεν θα καταφέρει να φθάσει το επίπεδο εκείνου που το γέννησε.
Αν οι εποχές ήταν διαφορετικές και μπορούσε να ζήσει κάποιος αποκλειστικά από την ενασχόλησή του με την ενημέρωση, συγκεκριμένα αν μπορούσε το revista να μας ζήσει (μιλάμε για οικονομικούς όρους), τότε θα φτιάχναμε πράγματα που ούτε σε μεγάλα κανάλια δεν συναντά κανείς. Αυτό όχι για να το παίξουμε διάννοιες, αλλά γιατί μπορούμε και το έχουμε. Γιατί δεν θα μας ενδιέφερε αν ένα άρθρο είχε 1ο κλικαρίσματα ή 5000. Θα μας ενδιέφερε όπως και τώρα το αισθητικό κομμάτι, εκείνο του “τι μου έμαθε το άρθρο που μόλις διάβασα” και του “πόσο με έκανε να σκεφτώ” ή του “δεν με φανάτισε, μου παρουσίασε απλά τα γεγονότα”. Μεράκι, ταλέντο, αγάπη για ότι κάνεις.
Όμως οι εποχές δεν είναι τέτοιες και ο χρόνος είναι περιορισμένος. Γι’αυτό η περιοδική δουλειά μας εδώ θα παραμείνει τέτοια. Το σίγουρο είναι πως με ότι καταπιαστούμε, δεν θα ξεχάσουμε την αισθητική. Εκείνη που μας οδήγησε να ξεκινήσουμε πάλι.
Πάντα θα υπάρχει μια ατελείωτη λίστα με τις δουλειές και τις υποχρεώσεις που πρέπει να κάνουμε και παράλληλα μια κουλτούρα «παραγωγικότητας» να μας λέει να πραγματοποιούμε όλες τις δουλειές στην ώρα τους και να αισθανόμαστε ένοχοι για κάθε δευτερόλεπτο που πάει χαμένο.
Αλλά, η αλήθεια είναι, μια ζωή που δαπανάται απαντώντας πιστά σε κάθε email είναι μάλλον μια βαρετή ζωή. Και ο «χαμένος» χρόνος είναι, στην πραγματικότητα, πολύ αναγκαίος σύμφωνα με άρθρο στην ιστοσελίδα Quartz.
«Το χάσιμο χρόνου αφορά την επαναφόρτιση των μπαταριών μας και την αποσυμφόρηση.» δηλώνει ο ψυχολόγος Michael Guttridge.
Το πρόβλημα είναι ότι ξοδεύουμε τόση ώρα κυνηγώντας την παραγωγικότητα, που αρνούμαστε να κάνουμε πραγματικά διαλείμματα. Αναβάλλουμε τον ύπνο μας, τις βόλτες μας, ή το χαλαρό διάβασμα των βιβλίων μας. Ακόμα και αν βρούμε ελάχιστο χρόνο να χαλαρώσουμε, ασυνείδητα νιώθουμε ενοχές που δεν κάνουμε κάτι που θα έπρεπε.
Αντίθετα έχουμε την τάση να κάνουμε πράγματα τα οποία δεν μας γεμίζουν καθόλου: Να καθόμαστε στο γραφείο μας, μπροστά από έναν υπολογιστή, να κοιτάζουμε ιστοσελίδες και να μην συμβάλλουμε με αυτό τον τρόπο ούτε στην παραγωγικότητα, ούτε την ευτυχία μας.
«Υπάρχει μια αντίληψη ότι πρέπει πάντα να είμαστε διαθέσιμοι, να δουλεύουμε όλη την ώρα», λέει ο Guttridge. «Είναι δύσκολο να ξεφύγουμε από αυτό και να πάμε μια βόλτα στο πάρκο.»
Αλλά τα μειονεκτήματα είναι προφανή: καταλήγουμε να αποκοιμιόμαστε μπροστά στην οθόνη ψάχνοντας να αποσπάσουμε την προσοχή μας στο ίντερνετ, πιστεύοντας ότι κάνουμε «multitasking» ενώ στην πραγματικότητα ξοδεύουμε πολύ περισσότερο χρόνο στα καθήκοντά μας απ’ όσο χρειάζεται.
Επιπλέον, προσθέτει ο Guttridge, χάνουμε τα ψυχικά και σωματικά οφέλη του ελεύθερου χρόνου. «Οι άνθρωποι τρώνε στο γραφείο τους μπροστά στον υπολογιστή – είναι αηδιαστικό. Πρέπει να πηγαίνουν μια βόλτα, σε μία καφετέρια ή οπουδήποτε, απλά για να ξεφύγουν», αναφέρει. «Ακόμα και τα βικτοριανά εργοστάσια είχαν κάποια διαλείμματα ξεκούρασης».
Μερικές φορές ακόμη και οι δραστηριότητες που προορίζονται για τον εαυτό μας – να δούμε μια ταινία, ή να πάμε για τρέξιμο – μπορεί να επιβαρυνθούν με ένα αίσθημα ευθύνης. Όπως εξηγεί ο Guttridge, υπάρχουν διευθυντές εταιριών που παρακολουθούν ταινίες στο fast forward, για να τις τελειώσουν πιο γρήγορα. Και αν αυτό να είναι αλήθεια, όσοι το κάνουν δεν θα απολαύσουν ποτέ την μαγεία του κινηματογραφικού κόσμου.
Στο τέλος της μέρας, όλοι μας έχουμε την επιθυμία να περάσουμε λίγο χρόνο χαζεύοντας ένα περιοδικό, περπατώντας γύρω από το τετράγωνο, ή απλά χωρίς να κάνουμε κάτι. Πρέπει να αποδεχτούμε αυτές τις στιγμές, και να τις αντιμετωπίσουμε όπως είναι: χρόνος που αξίζει να ξοδέψει κανείς.
Έτος: 2017 Σκηνοθεσία: Christopher Nolan
Πρωταγωνιστούν: Fionn Whitehead, Mark Rylance, Tom Hardy, Tom Glynn-Carney Διάρκεια: 1ω 46λ
Το Dunkirk ήταν μια από τις πιο αναμενόμενες ταινίες του 2017. Τι είναι όμως αυτό που έκανε μια αληθινή ιστορία για τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο τόσο αναμενόμενη; Η απάντηση είναι απλή. Είναι η νέα ταινία του Christopher Nolan. Ο Nolan είναι βρετανός σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός , ένας από τους καλύτερους κινηματογραφιστές της εποχής μας. Αυτό οφείλεται στο εξαιρετικό του αφηγηματικό στυλ, που σε συνεπαίρνει από την αρχή μέχρι το τέλος, την καταπληκτική του σκηνοθεσία, με το εξαιρετικό μοντάζ και τα επικά πλάνα. Μέρος, βέβαια, αυτής του της επιτυχίας, είναι και η συνεργασία του με κορυφαίους ηθοποιούς και τον επίσης κορυφαίο γερμανό μουσικοσυνθέτη Hans Zimmer, με την χαρακτηριστική ηλεκτρονική του μουσική, συνδυασμένη με κλασικές ορχηστρικές μελωδίες και πιάνο. Για την ακρίβεια, ο Zimmer συνεργάστηκε μαζί του πρώτη φορά στο Batman Begins (2005) και από το The Dark Night (2008) και έπειτα, έχει συνθέσει τη μουσική για όλες του τις ταινίες, δίνοντάς τους έναν αξιομνημόνευτο επικό χαρακτήρα.
Ο Nolan συνολικά έχει σκηνοθετήσει 10 ταινίες και έχει γράψει 9 από αυτές (είτε μόνος του, είτε μαζί με τον αδελφό του Jonathan Nolan και άλλους σεναριογράφους), με το Insomnia (2002) να αποτελεί τη μόνη που δεν συμμετείχε στο σενάριο. Ξεκινώντας από παραγωγές χαμηλού προϋπολογισμού (Following (1998) με budget μόλις 6,000$) κατάφερε να γίνει ένας από τους πιο αξιόπιστους και ανεξάρτητους καλλιτέχνες του χώρου, με παραγωγές που ξεπερνούν τα 100,000,000$. Έχοντας λοιπόν παραδώσει αριστουργήματα όπως τα, Memento (2000), The Prestige (2006), The Dark Night (2008), Inception (2010) και Interstellar (2014), που, όπως προανέφερα, χαρακτηρίζονται από εξαιρετικά καλογραμμένο και πανέξυπνο σενάριο με καθηλωτική αφηγηματική ροή, καταπληκτική σκηνοθεσία, κορυφαίο καστ και επική μουσική από τον Zimmer (πλην των Memento, The Prestige), ο Nolan άξια θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων σύγχρονων κινηματογραφικών δημιουργών.
Η ταινία είναι βασισμένη στο αληθινό ιστορικό γεγονός της εκκένωσης της παραλίας της Δουνκέρκης, στην οποία οι Γερμανοί είχαν εγκλωβίσει περίπου 400,000 Άγγλους στρατιώτες και συμμάχους. Οι χαρακτήρες είναι φανταστικοί, όπως και κάποια από τα γεγονότα της αφήγησης.
Το σενάριο φέρει εξολοκλήρου την υπογραφή του Nolan και το στυλ του, παρουσιάζει 3 διαφορετικές οπτικές, που καλύπτουν διαφορετικές χρονικές περιόδους (μια εβδομάδα στη στεριά, μια μέρα στη θάλασσα, μια ώρα στον αέρα) όπου συνδυάζονται σε μια εσκεμμένα μη γραμμική αφήγηση, φεύγοντας από τον σεναριακά συνοχικό και πλέον cliché, χαρακτήρα του είδους. Γραμμένο με μαεστρία, χωρίς πολύ διάλογο και χωρίς να εμβαθύνει σε κάποιον συγκεκριμένο χαρακτήρα, εστιάζοντας καταυτό τον τρόπο περισσότερο στην πλοκή, τις καταστάσεις και τη δημιουργία συναισθηματικά φορτισμένης ατμόσφαιρας, καθηλώνει τον θεατή, βάζοντάς τον να συνδυάσει μόνος του τη χρονική σειρά των γεγονότων, δίνοντάς του βέβαια όλα τα απαραίτητα στοιχεία.
Τη σκηνοθεσία θα την μείωνα αν έλεγα ότι είναι αριστουργηματική. Η τοποθέτηση της κάμερας και η σωστή χρήση του μοντάζ, προσδίδει σε κάθε σκηνή λόγω ύπαρξης. Τα πλάνα του, είτε σύντομα είτε μακροσκελή, τα απολαμβάνεις σαν σύντομες κινηματογραφικές εμπειρίες, στο οποίο σημαντικό ρόλο παίζει η εξαιρετική φωτογραφία, ενώ υπάρχουν κάποια που προκαλούν δέος. Καταφέρνει και αποθανατίζει το συναίσθημα της κάθε στιγμής και σε βάζει μέσα στη δράση με έναν μοναδικό τρόπο.
Οι ερμηνείες απλές και εξαιρετικές. Οι ηθοποιοί ερμηνεύουν κυρίως με τις εκφράσεις του προσώπου τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Tom Hardy (Farrier), ο οποίος κυριολεκτικά έδωσε ερμηνεία με τα μάτια του και τη φωνή του, καθώς φόραγε καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας τη μάσκα του πιλότου και ολόκληρο το πρόσωπό του φάνηκε απειροελάχιστα. Ο Mark Rylance εξαιρετικός στο ρόλο του πολίτη που πήγαινε με το σκάφος του να βοηθήσει, όπως και ο Fionn Whitehead, στον ρόλο του στρατιώτη που προσπαθεί να επιβιώσει και να γυρίσει στην Αγγλία και ένας Kenneth Branagh ο οποίος, ναι μεν εμφανίστηκε λίγο, αλλά μόνο απαρατήρητος δεν πέρασε, με την πολύ καλή, απλή και διακριτική ερμηνεία του.
Η μουσική του Hans Zimmer, καταπληκτική όπως πάντα και αδιαχώριστο πλέον κομμάτι των ταινιών του Nolan, δεν σταματάει στιγμή να παίζει, χτίζοντας, παρέα με την κάμερα, αγωνία και συναίσθημα, συνδυασμένη άψογα με την ατμόσφαιρα της κάθε σκηνής.
Τα ηχητικά εφέ είναι καταπληκτικά, ενώ χρησιμοποιήθηκαν κανονικά σκάφη και πολεμικά πλοία, με κάποιες μετατροπές, για να μοιάζουν με εκείνα του 40’ και φυσικές τοποθεσίες (η παραλία είναι η πραγματική παραλία που είχε γίνει η εκκένωση), ενώ οι εξωτερικές σκηνές των αεροπλάνων (όχι αυτές που δείχνουν μέσα το πιλοτήριο)είναι πραγματικές πτήσεις. Για αυτό και η ταινία φαίνεται εντελώς ρεαλιστική, αληθινή, φυσική.
Ο Christopher Nolan παραδίδει ένα από τα καλύτερά του αριστουργήματα, εκτοξεύοντας τη φήμη του σε ύψη αθέατα και χαρίζοντάς μας μια μοναδική εμπειρία, αποδεικνύοντας για ακόμα μια φορά ότι είναι ένας ξεχωριστός και ανώτερος καλλιτέχνης, που έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του στις σελίδες της κινηματογραφικής ιστορίας, συνεχίζοντας να γράφει καινούργιες.
Τα λάικς στο φμπου υπάγονται στον απλό οικονομικό κανόνα της ανταποδοτικότητας. Ο γνήσιος λαϊκατζής, μόλις συνδέεται πατάει λάικ και στους 1.500 φίλους που έχει στην πρώτη σελίδα του, χωρίς φυσικά να δει καν περί τίνος πρόκειται. Ελευθέρως κι αδιακρίτως.
Αφού βάλει λοιπόν λάικ σε όλους τους φίλους του, μα πεντακόσιοι είναι αυτοί , μα πέντε χιλιάδες, την υπόλοιπη μέρα κάθεται και μετράει τα λάικ στις δικές του αναρτήσεις. Καλημερούδια, φιλούδια κλπ πέφτουν βροχή ακόμη και σε αναρτήσεις τύπου «Ξύπνησα» ή «θα βγάλω το σκύλο μου βόλτα».
Αν πρόκειται για «ποιήματα», εκεί πέρα από τα λάικ πέφτουν σύννεφο και τα σχόλια. Αναμεταξύ τους οι ποιητάστροι ανταλλάσσουν φιλοφρονήματα τύπου «υπέροχο», «καταπληκτικό», «αριστούργημα», «πετάς», «πολύ όμορφο», «πολύ καλό αγαπημένη φίλη», «καλημέρα ποιητά μου»… Να συνεχίσω;
Με συγκίνησε τελευταία η ανάρτηση φίλου ποιητή στο φατσιοβιβλίο περί αποχωρήσεώς του. Δεν μπορώ να γνωρίζω αν πρόκειται απλώς για ακκιστικό τερτίπι ή για μόνιμη απόφαση (δεν έχει σημασία), αλλά εν τη αθωότητί του ο φίλος αναφέρει και τα εξής:
« Ο έπαινος και η με καλή πρόθεση κολακεία και η εύκολη απόδοση τιμών, με παρέσυραν λιγάκι και παραμέλησα πολύ άλλους σπουδαίους τομείς της ζωής μου, τυφλωμένος αρκετά από την εικόνα μου στον καθρέφτη του ΦΒ, που δεν θα πω πως είναι παραμορφωτικός, αλλά ωραιοποιεί πολύ τις μουτσούνες μας κι μ’ έκανε, άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε ασυνείδητα , να επιδιώκω μια δυσανάλογη προβολή του εαυτού μου και των γραφτών μου, κάτι που δεν το είχα ξανακάνει στα 58 χρόνια της ζωής μου και στα 43 χρόνια που γράφω. Σε βάρος, όπως είπα , της εργασίας , της οικογένειας, των κοινωνικών μου δραστηριοτήτων, του διαβάσματος βιβλίων και άλλων πολλών. Εν μέσω 1300 φίλων, απομονώθηκα ουσιαστικά κι επικεντρώθηκα στο κυνήγι του λάικ και του μπράβο, για τα οποία από καρδιάς και με πολύ σεβασμό ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ όλες κι όλους όσους με ζεστασιά μου τα έδωσαν, αλλά είναι βέβαιο πως δεν μου έκαναν καλό.»
Δεν κάνουν καλό τα πολλά και άκριτα λάικς. Είναι εθιστικά , χειρότερα από την πρέζα. Εμείς που γράφουμε από την προ-διαδικτυακή εποχή, έχουμε φάει τις σφαλιάρες μας, στην εποχή μας, κι είμαστε ευγνώμονες για τους δασκάλους που μας χαράκωσαν τις παλάμες.
Στο ΦΒ δυστυχώς εκλείπει η μαθητεία. Κανένας δεν κάθεται να τις «φάει». Τις ελάχιστες φορές που μπήκα στον κόπο, από καλή διάθεση, να αρθρώσω έναν κριτικό λόγο, έλαβα αναφορές ως ανεπιθύμητος με αποτέλεσμα να μου μπλοκάρουν το λογαριασμό για κάποιες μέρες.
Η ποίηση μπορεί να είναι η δεύτερη λέξη που χτυπάει ο κάθε αδαής μόλις επιτύχει την πολυπόθητη σύνδεση στο νετ (μετά τη λέξη σεξ), αλλά παρ’ όλες τις κακοποιήσεις στις οποίες υποβάλλεται παραμένει μία εκ των καλών Τεχνών. Ίσως γι αυτό δεν νοιάζεται για την ταλαιπωρία που υφίσταται.
«Δεν με στεναχωρούν τα κακά ποιήματα», έλεγε ο Ουμπέρτο Σάμπα «γιατί θα τα σβήσει ο χρόνος». Ούτε εμένα με στεναχωρούν τα κακά ποιήματα που λαμβάνουν 350 λάικ στο ΦΒ. Ο κακός ποιητής που δεν δέχεται καλόβουλες συμβουλές, επίσης έπαψε να με στεναχωρεί.
Είχα την τύχη να ακούω τους δασκάλους μου στην Τέχνη και δεν μετάνιωσα ποτέ γι αυτό. Σαν τον υδραυλικό κι εγώ είχα την υπομονή να σπάσω τα δάκτυλά μου πολλά χρόνια, πριν ανοίξω δικό μου μαγαζί, δίπλα σε ανθρώπους που μου έμαθαν την τέχνη. Με την ψηφοθηρία των λάικς, αγαπητοί «ομότεχνοι» πολύ φοβάμαι πως βιάζεστε να ανοίξετε το σας δικό σας μαγαζί, να γίνεται κι εσείς γρήγορα αφεντικά. Όποιος δεν στρώσει το σβέρκο του στις σφαλιάρες, δεν μπορεί να κρατήσει δικό του μαγαζί.
Ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 1994 από τη δισκογραφική εταιρεία Wipe Out. Ήταν ένα single με τον τίτλο «Λιώνοντας μόνος/Κάτω απ’ το ηφαίστειο». Επόμενος σταθμός, ο δίσκος «Έγινε η απώλεια συνήθεια μας» το 1996, και το 1998 ο δίσκος «Κάτι σαράβαλες καρδιές». Την ίδια χρονιά πραγματοποιούν την πρώτη ζωντανή εμφάνιση τους στο club «ΡΟΔΟΝ». Έχουν ήδη συμμετάσχει το 1997 στη συναυλία «Rock of Gods» και το 1999ανοίγουν τη συναυλία του συγκροτήματος «Tindersticks».
Δεν κάνουν καλό τα πολλά και άκριτα λάικς. Είναι εθιστικά , χειρότερα από την πρέζα. Εμείς που γράφουμε από την προ-διαδικτυακή εποχή, έχουμε φάει τις σφαλιάρες μας, στην εποχή μας, κι είμαστε ευγνώμονες για τους δασκάλους που μας χαράκωσαν τις παλάμες.