Μιλάμε συνέχεια για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα και τα παρελκόμενά της στις ζωές των ανθρώπων. Την δεινή οικονομική θέση ενός μεγάλου τμήματος του ελληνικού λαού, που πλέον φτάνουν στιγμές που αδυνατεί να εκπληρώσει και τις στοιχειώδεις ανάγκες του, τα ψέμματα της πολιτικής, τα λάθη που δεν διορθώνονται με κάνενα τρόπο αλλά διαιωνίζονται και πολλά ακόμη.

Μιλάμε σπάνια όμως για αυτό το πρωτοφανές πνευματικό έλλειμα που έχει προκύψει στην χώρα εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον. Ένα έλλειμα που διογκώνει το πρόβλημα και που το κάνει να φαντάζει ως δισεπίλυτο. Για να πούμε την άληθεια, αυτό πιστεύουμε κι εμείς. Χωρίς πολιτισμό, παιδεία, φρέσκιες ιδέες, δεν πας πουθενά.

Η κρίση γέννησε την ευκολία σε μερικές καταστάσεις. Έκανε την μετριότητα στάση ζωής που μας κατσικώθηκε στον σβέρκο. Δεν είναι δα η πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας που υπάρχει κρίση. Στο παρελθόν τα πράγματα υπήρξαν πιο ζόρικα. Πόλεμοι, καταστροφές, εμφύλιος. Όμως η πολιτισμική δημιουργία προσέφερε λύσεις και μια σανίδα σωτηρίας.

Σήμερα παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε ένα δυτικό πρότυπο που δεν μπορούμε να αγγίξουμε. Αντ’ αυτού, έχουμε ανασύρει από το παρελθόν ότι χειρότερο και το έχουμε αναγάγει σε τέχνη. Ίσως να είμαστε από τις λίγες γωνιές στη γη που μπορούν να καταφέρνουν κάτι τέτοιο. Δυτικά πρότυπα με ξεπερασμένα μέσα. Καρακιτσαριό.

Το κιτς το συναντάει κανείς όπου να’ναι. Στη μουσική, στη διασκέδαση, στην τέχνη που μόνο τέχνη δεν είναι, στο ντύσιμο, στην συμπεριφορά, στις ιδέες, στον ρατσισμό, στην τεχνολογία, στον τύπο, στην καθημερινότητα, στις συμπεριφορές σε φύση και ανθρώπους. Παντού. Δεν μπορεί να μην το βλέπετε δηλαδή. Όσο περισσότερο βαθαίνει η κρίση μάλιστα, τόσο περισσότερα σκατά μας περικυκλώνουν.

Έχουμε την αίσθηση ότι μπορούμε καλύτερα από αυτό που παρουσιάζουμε. Δεν μας αξίζει τέτοια πνευματική ένδοια σαν λαός. Γιατί με τέτοια φτώχεια πνευματική, βρίσκει έδαφος η φτώχεια η υλική και το ψέμα της πολιτικής. Οφείλουμε κάποια στιγμή να ενηλικιωθούμε και να αντικρίσουμε την αλήθεια κατάματα. Προφανώς και σε έναν μεγάλο βαθμό αξίζουμε τα δεινά που βιώνουμε. Όταν το παραδεχτούμε θα έχουμε κερδίσει την μισή λύση στο πρόβλημα.

Αξίζουμε πολλά περισσότερα σαν λαός από τα θλιβερά instagram stories τιγκαρισμένα στην βότκα και τα ναρκωτικά. Αξίζουμε πολλά περισσότερα από θλιβερά τηλεσκουπίδια τύπου επιβίωσης, γαμώτο..

_________

@revista.gr – Ιούλιος 2017

Ο Κώστας Μπαλάφας γεννήθηκε το 1920 σε ένα χωρίο της Άρτας, την Κυψέλη. Σε μικρή σχετικά ηλικία οι γονείς του τον έστειλαν στην Αθήνα για να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη, μιας και το μότο και της τότε εποχής ήταν “φύγε για να σωθείς”. Τα παιδικά του βιώματα ήταν έντονα και τον σημάδεψαν στην εξέλιξη της ζωής και της καριέρας του.

Στην Αθήνα θα βρει έναν συμπατριώτη, φίλο του πατέρα του, ο οποίος θα του προσφέρει στέγη και εργασία. Εργάζεται σε γνωστό γαλακτοπωλείο(τέχνη την οποία έμελλε να σπουδάσει αργότερα) ενώ παράλληλα φυτά στο νυχτερινό σχολείο. Στη συνέχεια θα παρακολουθήσει τα μαθήματα της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, ενώ θα συνεχίσει ανάλογες σπουδές στην Ιταλία.

Περίπου στην ηλικία των 13 είχε την πρώτη του επαφή με την φωτογραφία και όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά είπε “ Όταν κατάλαβα ότι αυτό το μηχάνημα που κρατούσα στα χέρια μου μπορεί να αποτυπώσει σε εικόνα πάνω σε χαρτί ό,τι έχω ζωντανό μπροστά μου, μαγεύτηκα… ”. Από τότε η απόκτηση μιας δικής του φωτογραφικής μηχανής έγινε όνειρο ζωής, το οποίο θα γίνει πραγματικότητα την περίοδο των σπουδών του στα Ιωάννινα. Η σχέση του με την φωτογραφία θα γίνει ακόμα πιο στενή στην Ιταλία, όπου κοντά σε έναν υπάλληλο φωτογραφείου θα γνωρίσει εμπειρικά την τέχνη του σκοτεινού θαλάμου. Μολοταύτα, η απόκτηση των απαραίτητων εξαρτημάτων για να φωτογραφίσει (συγκεκριμένα φιλμ) ήταν κάτι που δυσκόλευε τον Κώστα Μπαλάφα.

Το 1939 επιστρέφει στα Ιωάννινα για να εργαστεί και εκεί τον βρίσκει ο πόλεμος και η Κατοχή. Αυτά τα σημαντικά γεγονότα δεν θα μπορούσαν να αφήσουν ανεπηρέαστη μια τόσο ευαίσθητη φυσιογνωμία. Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει αντάρτης-τυφεκιοφόρος, ενώ παράλληλα, φωτογράφιζε τις μάχες, τις κτηνωδίες του κατοχικού στρατού αλλά και την δύσκολη ζωή των ανθρώπων της υπαίθρου, με κεντρικό πρόσωπο την μάνα.

Το 1942, ύστερα από το στρατοδικείο που πέρασε, για ένα ασήμαντο σχετικά περιστατικό, θα καταταγεί στο ΕΛΑΣ και θα απαθανατίσει πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλον την φρίκη του πολέμου.

Κατά την περίοδο 1945-1951 περίπου θα εργαστεί ως διερμηνέας σε μια ομάδα μηχανολόγων, γεγονός που θα τον σώσει από τα κυνηγητό και την εξορία. Δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε πως με την σημαντική θέση που απέκτησε με αυτή την δουλειά βοήθησε πάρα πολλούς συμπατριώτες του.

Το 1951 θα καταλήξει να εργαστεί στην ΔΕΗ όπου πέραν των χρημάτων που του προσφέρει αυτή η θέση, θ αδράξει την ευκαιρία να φωτογραφίσει από κοντά σημαντικά έργα όπως το υδροηλεκτρικό φράγμα στον Αχελώο.

Πολυπράγμων, ποτέ δεν ηρεμούσε και τίποτα δεν μονοπωλούσε το ενδιαφέρον του, ο Κώστας Μπαλάφας, θα έχει την ευκαιρία το 1960 να ασχοληθεί και με τον κινηματογράφο όπου διέγραψε μια άξιου λόγου πορεία.

Ο Κώστας Μπαλάφας, δεν ήταν ένας επαγγελματίας φωτογράφος. Το έργο όμως που μας άφησε είναι αδιαμφισβήτητα τεράστιας αξίας. Η Κατοχή, το αλβανικό μέτωπο, ο αγώνας του ΕΛΑΣ στην Ήπειρο και ο τρόπος ζωής της ελληνικής υπαίθρου, ήταν θέματα που υπήρξαν σταθμοί για την ζωή του. Μέσα από αυτά διαμόρφωσε την προσωπικότητα και το ήθος του. Τα θέματα του αντιπροσωπεύουν γενιές Ελλήνων και οι φωτογραφίες του αποτελούν πλέον μια γέφυρα για την σημερινή Ελλάδα με την Ελλάδα του τότε. Παρ’ όλου που μεγάλο μέρος την δουλειάς του καταστράφηκε (εν μέρει ηθελημένα και εν μέρει λόγω συνθηκών), αυτό που μένει είναι αρκετό για να μεταφέρει έντονα συναισθήματα και αναμνήσεις μέσα από τις άκρως ρεαλιστικές φωτογραφίες του…

Πηγή: consider.gr/

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν την ικανότητα και την επιθυμία, να ασκούν έντονη επιρροή στους γύρω τους και να τους καθοδηγούν. Τους αρέσει να χειραγωγούν τους συνεργάτες ή τα μέλη της οικογένειάς τους και να κατευθύνουν τη σκέψη και τη δράση τους σύμφωνα με τη βούλησή τους.
Ειδικά στους επαγγελματικούς χώρους, σκοπός τους είναι να έχουν τον έλεγχο, να αποκτήσουν δύναμη και να χρησιμοποιήσουν τους άλλους προς όφελός τους.

Σύμφωνα με ψυχολόγους, οι έντονα χειριστικοί άνθρωποι έχουν την ικανότητα να κρύβουν τις προθέσεις  και την επιθετικότητά τους. Ξέρουν πώς να επηρεάσουν τους πιο αδύναμους και χρησιμοποιούν τις ανθρώπινες αδυναμίες για να φθάσουν στο σκοπό τους.
Σύμφωνα το βιβλίο «“How to Successfully Handle Manipulative People” του καθηγητή Preston Ni που ειδικεύεται στην ανθρώπινη επικοινωνία, οι χειριστικοί άνθρωποι έχουν κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, καθώς ο σκοπός τους είναι κοινός. Πρέπει να πάρουν αυτό που θέλουν.

#1 «Παίζουν στην έδρα τους»
Σύμφωνα με τον καθηγητή, μιλάνε με το «θύμα» τους στο χώρο τους, εκεί που νιώθουν περισσότερο δυνατοί και έχουν τον έλεγχο.

#2 Αφήνουν τον άλλο να μιλήσει πρώτο
Στην αρχή κάνουν γενικές ερωτήσεις. Έτσι, καταλαβαίνουν τη βασική γραμμή σκέψης, αλλά και τις αδυναμίες του, ώστε να μπορούν να τις χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους.

#3 Χειρίζονται τις καταστάσεις
Μπορεί να πουν ψέματα, ή απλώς να αποκρύψουν μέρος της αλήθειας. Μπορεί να κρατήσουν σημαντικές πληροφορίες για τον εαυτό τους, παρουσιάζοντας ένα θέμα μονόπλευρα.

#4 Προσποιούνται ότι τα ξέρουν όλα
Προσπαθούν να πείσουν, προσποιούμενοι τους ειδήμονες. Παρουσιάζουν γεγονότα, στατιστικά στοιχεία και άλλες πληροφορίες που πιθανότατα το θύμα δεν γνωρίζει και που ίσως δεν ισχύουν.
Αυτό σύμφωνα με τον καθηγητή μπορεί να συμβεί για την πώληση προϊόντος, σε επαγγελματικές συζητήσεις, αλλά ακόμη και σε μια σχέση. Με αυτό τον τρόπο, νιώθουν ότι υπερέχουν των άλλων.

#5 Ανεβάζουν τον τόνο της φωνής τους
Πρόκειται για έναν επιθετικό χειρισμό. Ξέρουν ότι όταν φωνάζουν ή απλώς δείχνουν θυμό, θα κάνουν αρκετούς να ενδώσουν και να κάνουν ό,τι τους ζητήσουν. Συνήθως, συνδυάζουν και έντονες χειρονομίες για να αποκτήσουν περισσότερη πειθώ. Αυτή η τακτική αν εφαρμοστεί στα κατάλληλα άτομα αποδίδει.

#6 Δεν δίνουν χρόνο στο θύμα να σκεφτεί
Ο χειριστικός άνθρωπος πιέζει τους άλλους να πάρουν μια απόφαση χωρίς να είναι έτοιμοι. Έτσι, το θύμα δεν έχει χρόνο να σκεφτεί το θέμα διεξοδικά ή να το συζητήσει με άλλους.

#7 Αρνητικό χιούμορ
Πολλές φορές χρησιμοποιούν χιουμοριστικά και σαρκαστικά σχόλια για να τονίσουν τα ελαττώματα των άλλων. Χρησιμοποιούν την ειρωνεία και δημιουργούν κλίμα κατωτερότητας των συνομιλητών τους. «Μπορεί να σχολιάσουν τα πάντα, από την εμφάνιση μέχρι και τον τρόπο που αναπνέει κάποιος. Έτσι θα τον κάνει να νιώσει άσχημα και να πάρει αυτό που θέλει», ανέφερε ο Preston Ni.

#8 Δεν απαντάνε σε όλα
Εσκεμμένα δεν απαντάνε σε μηνύματα ή ακόμη και σε ερωτήσεις που γίνονται κατ’ ιδίαν.
Με αυτό τον τρόπο, κάνουν τον άλλο να περιμένει και να αμφιβάλλει για αυτό που είπε.

#9 Προσποιούνται ότι δεν ξέρουν
Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν κάτι. Φυσικά επιλεκτικά όταν θέλουν να υπονομεύσουν μια κατάσταση. «Αυτή την τακτική χρησιμοποιούν πολλοί ενήλικες για να κρύψουν κάτι ή για να αποφύγουν μια υποχρέωση» εξηγεί ο καθηγητής.

#10 Δημιουργούν ενοχές
Δημιουργούν τύψεις στον απέναντι για να πιστεύει ότι αυτός έχει κάνει κάτι λάθος. Για να το πετύχουν αυτό χρησιμοποιούν διάφορα τεχνάσματα, όπως τα στοχευμένα παράπονα, ο τόνςο απόγνωσης ή απλά μια «εύγλωττη» σιωπή.

#11 Θυματοποιούνται
Προσποιούνται ότι έχουν κάποιο πρόβλημα ή ότι είναι αδύναμοι να κάνουν κάτι. Με αυτό τον τρόπο θέλουν να κερδίσουν τη συμπάθεια των άλλων. Βασίζονται στο φιλότιμο για να πάρουν αυτό που θέλουν, αλλά όχι το δικό τους.

*Με πληροφορίες από Psychology today

Πηγή: valueforlife.gr

Για να εξηγούμαι το ποδόσφαιρο το λατρεύω. Ιδιαίτερα το ερασιτεχνικό και συγκεκριμένα το Κορινθιακό. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι με κάποια πράγματα που βλέπουμε να συμβαίνουν στην επικαιρότητα δεν αηδιάζω.

Ένας 19χρονος σούπερ ποδοσφαιριστής λοιπόν ετοιμάζεται να μεταπηδήσει από την Μονακό στη Ρεάλ Μαδρίτης με το ποσό των 190.000.000 λιρών να προκαλεί ζαλάδα αλλά και εκνευρισμό. Παρατηρούμε τις μεγάλες αυτές ομάδες με την τεράστια διαφήμιση να προκαλούν τα τελευταία χρόνια δίχως κανένα όριο. Τα λεφτά για τα οποία μιλάμε είναι μυθικά, σε εποχές εξαιρετικά δύσκολες για την οικουμένη.

Το μάρκετινγκ έμαθε στον κόσμο να αδιαφορεί για την δυστυχία δίπλα του και να μην σκέφτεται κάποια πράγματα. Διάολε όμως, με τόσα εκατομμύρια, πόσα παιδάκια που λημοκτονούν θα μπορούσαν να έχουν ένα πιάτο φαγητό ή ένα καθαρό ποτήρι νερό;

Εγώ δεν λέω ότι δεν χρειάζονται τα χρήματα οι ομάδες ή ότι θα πρέπει να ξαναγίνει ο αθλητισμός ερασιτεχνικός. Όμως τα πράγματα έχουν ξεφύγει οριστικά. Την ίδια στιγμή που εκατομμύρια άνθρωποι ανά τον κόσμο δυσκολεύονται απίστευτα να τα βγάλουν πέρα στη ζωή τους και ακόμη χειρότερα, ένα 19χρονο παιδί ζει το όνειρό του, με τους συλλόγους να κερδίζουν πλούτη που ίσως και να μην χρειάζονται.

Έχει αλλάξει το ποδόσφαιρο κατά πολύ και ίσως κάποια στιγμή οι ιθύνοντες και οι κανονισμοί, θα πρέπει να γίνουν πιο αυστηροί με τα μεταγραφικά ζητήματα τέτοιου είδους. Γιατί στο τέλος ο κόσμος θα του γυρίσει την πλάτη και όχι άδικα.