Το χρυσόψαρο μέσα στη γυάλα είναι γνωστό πως βλέπει τον κόσμο αλλοιωμένο και είμαι σίγουρη πως έχει μια ισχυρή ιχθυοκεντρική άποψη περί των όσων τεκταίνονται εκτός της γυάλας του.

Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη, όταν εντρύφησα στις σχετικές στατιστικές που αναφέρονται στον πλούτο και τη φτώχεια των χωρών παγκοσμίως,  σε στατιστικές που μετρούν τη γενναιοδωρία και την ανθρωπιστική βοήθεια κάθε χώρας, στο μορφωτικό επίπεδο κάθε χώρας, στο κόστος ζωής, στο ποσοστό ανεργίας, παχυσαρκίας, αυτοκτονιών και αλλοδαπών κάθε χώρας.

Οι Έλληνες, όπως ακριβώς το χρυσόψαρο, βλέπουμε τον κόσμο αλλοιωμένο στριφογυρίζοντας αενάως στη μικρή μας γυάλα και αναπόφευκτα τον ερμηνεύουμε με μια ισχυρή ελληνοκεντρική άποψη που έξω από τη γυάλα έχει ελάχιστη αξία.

Παραδείγματος χάριν, πόσο φτωχοί είμαστε;

Σύμφωνα με τις μετρήσεις της Global Finance ( που πολλοί είμαστε έτοιμοι να αμφισβητήσουμε, εντάξει, τι να κάνουμε τώρα) η Ελλάδα σε σύνολο 184 χωρών με πλουσιότερη χώρα παγκοσμίως το Κατάρ καταλαμβάνει την 42^η θέση. Θα έλεγα λοιπόν ότι παρά την ξαφνική κατάρρευσή μας από τα ψηλά στα χαμηλά εξακολουθούμε να βρισκόμαστε σε μια θέση που δεν είναι εν πάση περιπτώσει αξιοθρήνητη. Τουλάχιστον όχι ακόμα.

Βέβαια πάνω από μας είναι χώρες όπως η Ισλανδία (16^η), οι Μπαχάμες (29^η), η Σλοβενία (35^η), η Μάλτα (36^η), η Τσεχία (37^η), οι Σεϋχέλλες (38^η), τα νησιά Μπαρμπάντος (39^η), η Γουινέα του Ισημερινού (40^η) και η Σλοβακία (41^η).

Κάτω από μας είναι η Τουρκία (65^η ), τα Σκόπια (84^η), η Σερβία (86^η ) και η Αλβανία  (99^η ). Μετά ακολουθεί το χάος.

Αν δείτε το σχετικό χάρτη, θα διαπιστώσετε ότι ο πλούτος είναι συγκεντρωμένος σε μερικές χώρες του Περσικού Κόλπου, στην Ευρώπη, τη Β. Αμερική και την Ωκεανία. Η φτώχεια  πάλι είναι απλωμένη κυρίως στη Νότια Ασία και στην Αφρική.

http://www.gfmag.com/component/content/article/119-economic-data/12529-the-worlds-richest-and-poorest-countries.html

Η μέτρηση έγινε τον Απρίλιο του 2013 με βάση το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν κάθε χώρας. Ο δείκτης του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος δεν είναι ο πιο κατάλληλος ίσως για να περιγράψει την πραγματική ευημερία και την ποιότητα ζωής του λαού κάθε χώρας, καθώς δεν λαμβάνει υπόψη άλλες συνιστώσες, όπως το προσδόκιμο ζωής, το μορφωτικό επίπεδο, την κατανομή του εισοδήματος κλπ.  Είναι ωστόσο ένα χρήσιμο εργαλείο για τη σύγκριση των οικονομιών πέραν των εθνικών συνόρων.  ( Εξάλλου σε παλαιότερη ανάρτηση είχαμε αναφέρει ότι στην Κόστα Ρίκα ζει ο πιο ευτυχισμένος λαός του κόσμου, η δε Κόστα Ρίκα βρίσκεται στον παρόντα κατάλογο στην 74^η θέση).

Αυτό είναι το πρώτο στοιχείο που λόγω γυάλας το βλέπουμε παραμορφωμένο. Τα άλλα στοιχεία που συνέλεξα θυμίζουν λίγο φινλανδική σάουνα: από το κρύο στο ζεστό κι απ’ το ζεστό στο κρύο.

Δείτε:

Οι πιο γενναιόδωρες χώρες του κόσμου (σε χορηγίες):

Είκοσι χώρες αναφέρει ο κατάλογος. Οι δεκαέξι είναι ευρωπαϊκές και οι υπόλοιπες τέσσερις είναι ο Καναδάς, η Ιαπωνία, η Αυστραλία και οι ΗΠΑ. Ανάμεσα στις ευρωπαϊκές χώρες είναι η Ιρλανδία, η Ισλανδία, η Ισπανία και η Πορτογαλία. Η Ελλάδα μεγαλοπρεπώς απούσα.

Οι χώρες που προσφέρουν τη μεγαλύτερη ανθρωπιστική βοήθεια:

Δεκατέσσερις χώρες, από τις οποίες εννέα είναι ευρωπαϊκές. Δύο από αυτές είναι η Ιταλία και η Ισπανία.  Η Ελλάδα απούσα.

Χώρες με το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού μεταξύ 25-64 ετών που έχει πτυχίο τριτοβάθμιας εκπαίδευσης:

Οι πρώτες δέκα είναι: Καναδάς, ΗΠΑ, Ιαπωνία, Σουηδία, Φινλανδία, Δανία, Αυστραλία, Νορβηγία, Ν. Ζηλανδία, Ν. Κορέα. Η Ελλάδα κατέχει την 20ή θέση.

Οι πρώτες δέκα χώρες στον κόσμο με το πιο υψηλό κόστος ζωής:

Δανία, Ελβετία, Νορβηγία, Φινλανδία, Ιρλανδία, Ιαπωνία, Λουξεμβούργο, Βέλγιο, Γαλλία, Ιταλία. Η Ελλάδα 18^η στη σειρά. Ε, πώς! Κοντά στις πλούσιες χώρες κι εμείς.

Οι πρώτες δέκα χώρες στον κόσμο με το υψηλότερο ποσοστό αλλοδαπών στον πληθυσμό τους:

Λουξεμβούργο (36,9 %)

Ελβετία (20,5%)

Γερμανία (8,9 %)

Αυστρία (8,8%)

Βέλγιο (8,2%)

Αυστραλία (8,4%)

Ελλάδα (7%)

ΗΠΑ (6,6%)

Ιρλανδία (5,9%)

Γαλλία (5,6%).

Επιτέλους είμαστε στην πρώτη δεκάδα αυτή τη φορά.

Οι χώρες με το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας στον κόσμο:

Εδώ πρώτη είναι η Ζιμπάμπουε με 95% ανεργία (εφιαλτικό). Η Ισπανία είναι 26^η, η Ελλάδα 29^η, η Πορτογαλία 48^η. (Εν τω μεταξύ στο χρόνο που πέρασε αυξήσαμε το ποσοστό της ανεργίας μας εμείς εδώ).

Οι δέκα πρώτες χώρες σε αυτοκτονίες:

Λιθουανία, Ρωσία, Λευκορωσία, Λετονία, Εσθονία, Ουγγαρία, Σλοβενία, Ουκρανία, Καζακστάν, Φινλανδία. Κάτι δεν πάει καλά εκεί στον ευρωπαϊκό βορρά.

Οι δέκα πρώτες χώρες με τα υψηλότερα ποσοστά παχυσαρκίας:

ΗΠΑ (30,6%)

Μεξικό (24,2%)

Μεγάλη Βρετανία (23%)

Σλοβακία (22,4%)

Ελλάδα (21,9%)

Αυστραλία (21, 7%)

Ν. Ζηλανδία (20,9%).

Άντε πάλι, καταφέραμε να είμαστε στους δέκα πρώτους.

Χώρες με το μακροβιότερο πληθυσμό:

Οι πέντε πρώτες είναι: Μονακό, Ιαπωνία, Σιγκαπούρη, Σαν Μαρίνο, Ανδόρρα. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 23^η θέση.

Χώρες με την καλύτερη ποιότητα ζωής:

Δεκαπέντε αναφέρει ο κατάλογος με πρώτες τη Νορβηγία και τη Σουηδία. Η Ισλανδία είναι 7^η.  Η Ελλάδα άφαντη. Εννοείται.

Χώρες με τα περισσότερα Νόμπελ:

Ανάμεσα στις είκοσι πρώτες είναι η Αργεντινή, η Ιρλανδία, η Πολωνία, η Νότια Αφρική, η Ινδία. Η Ελλάδα άφαντη κι εδώ. (Παράγουμε πολιτισμό, ε;)

Χώρες με κατά κεφαλήν περισσότερες εργάσιμες ώρες:

Νότια Κορέα, Τσεχία, Πολωνία, Σλοβακία, Ελλάδα. Στην πρώτη πεντάδα. Μπράβο μας!

Χώρες με το καλύτερο εκπαιδευτικό σύστημα:

Φινλανδία, Ν. Κορέα, Χονγκ Κονγκ, Ιαπωνία, Σιγκαπούρη, Μεγάλη Βρετανία, Ολλανδία, Ν. Ζηλανδία. Η Ιρλανδία είναι 11^η και η Πολωνία 14^η. Εμείς άφαντοι και πάλι, αλλά αυτό δεν αποτελεί έκπληξη.

Ας δούμε τώρα το προφίλ της χώρας μας με βάση αυτές τις μετρήσεις:

Η Ελλάδα, χωρίς να ανήκει στις πλούσιες χώρες, καταφέρνει να κρατά προς το παρόν την 42η θέση, μια θέση ας πούμε ευπρεπή μέσα στις 184 χώρες του πλανήτη μας.

Οι κάτοικοί της έχουν την ψευδαίσθηση ότι είναι ένας συμπονετικός λαός, επειδή όπου σταθούν κι όπου βρεθούν διαμαρτύρονται για τη φτώχεια του κόσμου, στην πραγματικότητα όμως είναι αδιάφοροι για τη δυστυχία των άλλων.

Το μορφωτικό επίπεδο των Ελλήνων δεν είναι αμελητέο, αν και το εκπαιδευτικό τους σύστημα δεν ανήκει στα καλύτερα.  Με το κακό αυτό εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι καθόλου παράξενο που έχουν πάρει μόνο δύο Νόμπελ και αυτά στην ποίηση.

Αν και η Ελλάδα δεν συμπεριλαμβάνεται στις πολύ πλούσιες χώρες, το κόστος ζωής εδώ είναι εξίσου υψηλό, όπως στις πολύ πλούσιες χώρες.

Αν εξαιρέσουμε το Λουξεμβούργο που είναι διαφορετική περίπτωση, η Ελλάδα είναι η έκτη χώρα στον κόσμο με το μεγαλύτερο ποσοστό  αλλοδαπών στην επικράτειά της και η εικοστή ένατη στον κόσμο σε ποσοστά ανεργίας.

Οι Έλληνες δεν ανήκουν στους αυτοκτονικούς λαούς, ανήκουν όμως στους παχύσαρκους λαούς κατέχοντας την πέμπτη θέση παγκοσμίως.

Ομοίως κατέχουν την πέμπτη θέση παγκοσμίως σε αριθμό εργάσιμων ωρών.

Ποιότητα ζωής δεν έχουν ούτε και ανήκουν λόγω μεσογειακής κουζίνας στους μακροβιότερους λαούς του κόσμου, μολονότι η 23^η θέση που κατέχουν δεν είναι αμελητέα.

Να τώρα και το προφίλ του μέσου Έλληνα:

Ζει ακόμα σχετικά καλά, δεν ενδιαφέρεται για τη φτώχεια έξω από τα σύνορα της χώρας του, μορφώνεται με ένα κακό εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά καταφέρνει να πάρει πτυχίο ανώτατης σχολής, η  συμμετοχή του στον παγκόσμιο πολιτισμό είναι αμελητέα, πληρώνει πανάκριβα τα αγαθά που αγοράζει, συμβιώνει με αλλοδαπούς (που ή τους λατρεύει ή τους μισεί), απειλείται ή υποφέρει από την ανεργία, δεν καταφεύγει εύκολα στην αυτοκτονία, τρώει και παχαίνει υπερβολικά, δουλεύει πολλές ώρες (αν έχει δουλειά), δεν ξέρει τι είναι  ποιότητα ζωής και πεθαίνει σε μεγάλη σχετικά ηλικία έμπλεως αντιφατικών εμπειριών.

Δημοσιεύτηκε στην Ελεύθερη Ζώνη:

http://www.elzoni.gr/html/ent/703/ent.42703.asp

Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό….γνώρισα τον Τάκη! Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερος μου. Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια…. Τα παιδιά τον κορόιδευαν…Οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη. Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του. Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.

Ήταν η πρώτη ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη, να τον κρατά από το χέρι ολόκληρο άντρα και να μιλά με το δάσκαλο. Έκλαιγε, έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά «Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ»….Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα… Αμέσως μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός. Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο…Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε…έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα νέο παιδί από όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης να μην χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματα του, να έχει βοήθεια στο διάβασμα…. Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; Μα ο Τάκης έχει σάλια. «Θα του μάθετε να τα σκουπίζει.» Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. «Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε.» Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν…»Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει…» Κι έτσι εκείνη η τάξη στην Έκτη Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά…ανέλαβε τον Τάκη.

Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο…για πρώτη φορά! Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομα μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο θα μου μείνει αξέχαστο! Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματα του και πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα και το πιο σημαντικό είχε φίλους. Έπαιζε μαζί με τα αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια. Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.

Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενος μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον…Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός…Σπάνιος κι ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του. Την τελευταία ημέρα στο σχολείο, θυμάμαι την μαμά του Τάκη. Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπο της κολλημένο σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε κι έκλαιγε με λυγμούς, ψιθυρίζοντας «ευχαριστώ, ευχαριστώ…». Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο…η Έκτη Δημοτικού. Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης…Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει κι ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο, τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος…Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους!!!

Εκείνον τον απίθανο μπουρλοτιέρη που έβαλε φωτιά στα όνειρα μας…Δραγανίδης ήταν το όνομα του. Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μιαν εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. Ο κύριος Δραγανίδης…νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν το Χριστό τον ίδιο. Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ! Πριν λίγα χρόνια γεννήθηκαν τα παιδιά μας κι ήμασταν ευτυχισμένοι πολύ….μα για ένα αγαπημένο μας ζευγάρι η ευτυχία είχε πίκρα και πόνο όταν διαπιστώθηκε πως ο πανέμορφος γιος τους μεγαλώνοντας ανέπτυσσε κάποιες ιδιαιτερότητες στην νοητική και κινητική του ανάπτυξη… Ο δρόμος είναι ατελείωτος για το γονιό…μα όλα τα μπορεί για το παιδί του.

Μαθαίνει πως ο δρόμος έχει αγώνα και προχωρά προσπερνώντας εμπόδια…ιδιαίτερα στη χώρα μας κι εκεί που όλα μπαίνουν σε ένα ρυθμό και ο γονιός χαλαρώνει λίγο, έρχεται η ώρα το παιδί να μπει στην Δημόσια Εκπαίδευση…και ο γονιός να γίνει, η μαμά του Τάκη! Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2010 και πολύ κάτι…γονείς να μαζεύουν υπογραφές για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους…Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας, που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη. Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους…δεν μας ήταν άγνωστοι. Ζήσαμε τους φίλους μας να αντιστέκονται, να παλεύουν με ένα θηρίο…Το σύστημα και το σύστημα να νικά…ξανά και ξανά! Ζήσαμε δασκάλους μικρούς, μικρότερους των περιστάσεων, να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη, πολλή μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ, που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου – α, βα! πολύ πιο γρήγορα από εκείνον…τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας… Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν… Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη έψαχναν να βρουν κάποιον…κάποιον γενναίο, κάποιον με όραμα…κάποιον άνθρωπο…Και βρήκαν. Βρήκαν πολλούς!Γιατί υπάρχουν…

Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά, με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά λέγοντας μου » Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας…Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω…» Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους. Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή, σε καλό άνθρωπο… Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, γιατί έχει για μαμά, «την μαμά του Τάκη»…και για δασκάλους ανθρώπους μα Α κεφαλαίο…. Όμως… όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο…γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός…γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.

Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν, να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν…και σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός ο Τάκης, μα αύριο ποιος ξέρει ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί…. Για πολλούς και ασήμαντους λόγους…Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό, μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους…Στα μάτια των παιδιών, το δικό μας παιδί, μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά, γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί τσεβδίζει, γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο, γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα, γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του, γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ, γιατί το θεωρούν άσχημο, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα με τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα, γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό…ποιος ξέρει;

Τα παιδιά βρίσκουν λόγους για να γίνουν σκληρά με τη διαφορετικότητα και τότε…θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο μέσω του παιδιού μας….Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση και τότε θα γίνουμε «η μαμά του Τάκη»! κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει, να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό…όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς που θεωρούμε τα παιδιά μας ανώτερα και σημαντικότερα και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι και να γίνουμε…κάτι άλλο. Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού… Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει και για κάποιους, ήρθε…η ώρα της εκπαίδευσης. Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει…κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο. Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα. Μόνον έτσι θα μάθουν να αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.

Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν…Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου… Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς και να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και… τι θα γίνει τότε; Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι «τέλειο»; Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι η «μαμά του Τάκη»; Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου; Με τεράστιο σεβασμό στις μαμάδες του κάθε Τάκη και πάνω από όλα σε εσένα…φίλη, γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού…. Γεια σας αγαπημένοι…Αισθάνομαι πελώρια συγκίνηση σήμερα με αυτό το θέμα που ανακίνησε μνήμες και συναισθήματα πολλά…Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη…

Κατερίνα

Πηγή: kapaworld.blogspot

Διάβασα προ ημερών στoν «New Υοrker» ένα κείμενο της 86χρονης αμερικανίδας νομπελίστριας Τόνι Μόρισον. Ομολογώ ότι ο τίτλος ήταν που μου τράβηξε την προσοχή. «The work you do, the person you are» («Η δουλειά που κάνεις, ο άνθρωπος που είσαι»). Μια αυτοβιογραφική αφήγηση από μια ταραχώδη παιδική ηλικία. Το παραθέτω αυτούσιο, με μερικές περικοπές. Λόγια παραμυθίας για τους εργαζομένους και ανέργους στην Ελλάδα του 2017.

«Το μόνο που έπρεπε να κάνω για τα δύο δολάρια ήταν να καθαρίζω το σπίτι Της για λίγες ώρες μετά το σχολείο. Ηταν μάλιστα ένα πανέμορφο σπίτι, με καναπέ με πλαστικό κάλυμμα και καρέκλες, άσπρη μοκέτα από τοίχο σε τοίχο, άσπρο εμαγιέ φούρνο, πλυντήριο και στεγνωτήριο – πράγματα συνηθισμένα στην περιοχή Της, απόντα στη δική μου. Μεσούντος του πολέμου, Εκείνη είχε βούτυρο, ζάχαρη, μπριζόλες και καλτσοδέτες με πίσω τη ραφή.

Ηξερα να τρίβω πατώματα πεσμένη στα γόνατα και να πλένω ρούχα στη σκάφη, αλλά δεν είχα ποτέ δει ηλεκτρική σκούπα Χούβερ ή σίδερο που δεν θερμαίνεται με φωτιά.

Μέρος από το καμάρι που δούλευα γι’ Αυτήν ήταν ότι έβγαζα λεφτά για σκόρπισμα: στο σινεμά, σε καραμέλες, paddleballs, παιχνίδια, χωνάκια παγωτό. Ομως το μεγαλύτερο καμάρι ήταν ότι έδινα το μισό μεροκάματό μου στη μητέρα μου, που σημαίνει ότι κάποια από αυτά που εγώ κέρδιζα πήγαιναν σε αληθινά πράγματα – για να πληρωθεί η ασφάλεια ή το χρέος στον γαλατά ή στον παγοπώλη. Ηταν απέραντη η ευχαρίστηση ότι ήμουν χρήσιμη. Δεν ήμουν σαν τα παιδιά στα παραμύθια: φορτικά στόματα που περίμεναν κάποιον να τα ταΐσει, μπελάδες που ήθελαν συμμάζεμα, σκοτούρες τόσο μεγάλες που αναγκάζονταν να τα εγκαταλείπουν στο δάσος. Είχα αποκτήσει ένα στάτους που δεν μπορούσα να κατακτήσω με τις απλές αγγαρείες του σπιτιού μου, που μου εξασφάλιζε ένα αργό μειδίαμα, ένα επιδοκιμαστικό ενήλικο νεύμα του κεφαλιού… (…)

Σιγά σιγά, έγινα καλύτερη στο καθάρισμα του σπιτιού Της, αρκετά καλή ώστε να μου αναθέτει να κάνω περισσότερα, πολύ περισσότερα. Μου έδινε εντολές να κουβαλώ βιβλιοθήκες στο πάνω πάτωμα και μια φορά μου ζήτησε να μετακινήσω ένα πιάνο από τη μία άκρη του δωματίου στην άλλη. Εφαγα τα μούτρα μου ενώ κουβάλαγα τις βιβλιοθήκες. Και μετά το σύρσιμο του πιάνου τα πόδια και τα χέρια μου πονούσαν οικτρά. Ηθελα να αρνηθώ ή τουλάχιστον να παραπονεθώ, αλλά φοβόμουν ότι θα με απολύσει και ότι θα έχανα την ελευθερία που μου έδινε το δολάριο, όπως και τη θέση που είχα πια στο σπίτι – αν και αμφότερα είχαν σιγά σιγά εκφυλισθεί… (…)

Kαι όμως, δυσκολευόμουν να επιστρατεύσω το θάρρος να διαπραγματευτώ ή να απορρίψω τις αυξανόμενες απαιτήσεις Της. Και ήξερα πως αν έλεγα στη μητέρα μου πόσο δυστυχισμένη ήμουν, θα μου έλεγε να παραιτηθώ. Ωσότου μια μέρα, μόνη στην κουζίνα με τον πατέρα μου, του έκανα λίγες γκρίνιες για τη δουλειά. Του είπα λεπτομέρειες, παραδείγματα όσων με ενοχλούσαν, και ενώ με άκουγε προσεκτικά, δεν είδα στα μάτια μου να με συμπονά. Κανένα “Φτωχή μικρούλα μου”. Ισως καταλάβαινε ότι ήθελα μια λύση για τη δουλειά, όχι μια διαφυγή. Σε κάθε περίπτωση, άφησε κάτω το φλιτζάνι με τον καφέ και είπε: “Aκου. Δεν ζεις εκεί. Ζεις εδώ. Με τους ανθρώπους σου. Πήγαινε στη δουλειά. Πάρε τα λεφτά σου. Και γύρνα στο σπίτι”.

Αυτό ήταν που είπε. Αυτό ήταν που άκουσα:

1. Ο,τι και να ‘ναι η δουλειά σου, κάνε την καλά. Οχι για το αφεντικό, αλλά για σένα.

2. Εσύ κάνεις τη δουλειά, δεν σε κάνει αυτή.

3. Η αληθινή ζωή είναι με εμάς, την οικογένειά σου.

4. Δεν είσαι η δουλειά που κάνεις· είσαι ο άνθρωπος που είσαι.

Εκτοτε έχω δουλέψει για όλα τα είδη των ανθρώπων, για ιδιοφυΐες και ηλίθιους, εύστροφους και βαρετούς, γενναιόδωρους και μίζερους. Εχω κάνει πολλών ειδών δουλειές, αλλά ύστερα από εκείνη την κουβέντα με τον πατέρα μου ποτέ δεν έγινε η δουλειά το μέτρο αυτού που είμαι, ποτέ δεν έβαλα την ασφάλεια μιας δουλειάς πάνω από το σπίτι μου».

_______________________

     ~ Παπαδημητρίου Λένα

     Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 2 Ιουλίου 2017.

Ο τίτλος τα περικλείει όλα. Είμαι 50 ετών και τώρα μόλις έμαθα ποια είμαι, τι ζητάω από τη ζωή, τι χρωστάω και τι μου χρωστάνε. Έμαθα να διεκδικώ, να ιεραρχώ τις ανάγκες μου και να αποδέχομαι τη διαφορετικότητα των γύρω μου.

Το μεγαλύτερο, όμως, δώρο για τη ψυχή μου και την ισορροπία του μυαλού και της καρδιάς μου, είναι πως έμαθα να λέω «όχι» σε ό,τι μου κάνει κακό και χαλάει τη ψυχολογία μου.

Τα 50 μου αποτέλεσαν σταθμό. Όχι γιατί άλλαξε η εικόνα μου αλλά όλη μου η κοσμοθεωρία. Κατάλαβα πως είναι πιο σημαντικό να λέω «όχι» σε ό,τι μου κάνει κακό.  Δεν πειράζει αν γίνομαι δυσάρεστη. Ας ξεβολευτούν και οι γύρω μου. Γιατί πρέπει πάντα εγώ να είμαι η καλή και η αρεστή;

Έμαθα να αγαπώ και να σέβομαι εμένα! Κατάλαβα έτσι πιο καλά τις ανάγκες μου και έγινα μεμιάς πιο συγκαταβατική με όσους δεν μπορούν να με ακολουθήσουν από εδώ και πέρα.

Στα 50 δε φοβάσαι να μείνεις μόνος. Φοβάσαι να είσαι εγκλωβισμένος με λάθος ανθρώπους. Θέλεις να κάτσεις κάτω από το ζεστό ήλιο και να νιώσεις πως είσαι ελεύθερος να ορίσεις εσύ και μόνο εσύ τη ζωή σου.

Τις εκπτώσεις τις θέλεις μόνο στα ψώνια. Οποιοσδήποτε άλλος συμβιβασμός είναι φθορά.! Προτιμάς να γελάς μόνος βλέποντας μια ταινία από το να είσαι με έναν άνθρωπο που δε νιώθεις αισθήματα και που μέσα στη ψυχή σου επιθυμείς να τα «τινάξει» για να απελευθερωθείς.

Δεν αλλάζει η ζωή αν το πορτοφόλι είναι άδειο και είναι Gucci για το οποίο νεότερη δούλευες ως σκλάβα για να το αποκτήσεις.

Ξέρεις ποια πως τα «όχι» σου πρέπει να είναι πολλαπλάσια των «ναι» σου! Γιατί μόνο τότε είσαι ελεύθερος άνθρωπος, ζωντανός και τίμιος στις συναλλαγές σου. Τότε αξίζεις να αγαπηθείς και να αγαπήσεις γιατί το κάνεις συνειδητά για εσένα και όσους νοιάζεσαι!

Δε λέω να κάνεις επανάσταση, ούτε και να ακυρώσεις όσα έχεις κτίσει στο πέρας της ζωής σου. Λέω, όμως, πως μπορείς να αρκείσαι στα αυθεντικά, τα ολόκληρα και όχι τα μισά. Δηλαδή μισούς έρωτες, μισές φιλίες και μισές δουλειές για να μη σε σχολιάζουν και σε λένε μισερή.

Ο χρόνος κυλάει σαν το νερό και δε γυρίζει ποτέ πίσω. Το ίδιο και τα όνειρά μας!

_______________________

   Πηγή: efisecrets.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com