Σ.Ν. "Chinaski"

Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.

Ντίνος Σιώτης – Τίποτα

Authoring, Culture

Οι τελευταίες ώρες του τίποτα πλησιάζουν από ένα καφενείο που έχει ν ανοίξει τις πόρτες του εδώ και 15 χρόνια. Μόνο τα παράθυρα είναι ανοιχτά από τις 7 το πρωί μέχρι τις 11 το βράδυ και οι πελάτες του — καφενόβιοι κατά το πλείστον, χαρίζοντας τσιγάρα και διαβάζοντας στις απογευματινές εφημερίδες τις πρωινές ειδήσεις.

Παράπλευρα από την μεγάλη και κυρία είσοδο υπάρχει ένα μεγάλο παράθυρο που ανοίγει μόνο τις Κυριακές το απόγευμα για τον πρόεδρο της δημοκρατίας που έρχεται να βγάλει κήρυγμα. Ο κ. πρόεδρος είναι κουφός (δεν ακούει τίποτα) και δεν βλέπει καλά μακρυά η κοντά, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία για τις ικανότητες του σαν άξιου ηγέτη της χώρας του, γιατί με περισσή ευκολία έχει καταφέρει το λαό να πιστέψει πως οι τελευταίες ώρες του τίποτα που πλησιάζουν θα φέρουν μια κάποια λύση στα ολοένα διογκούμενα και στοιβαζόμενα προβλήματα τους.

Όλοι λοιπόν οι κάτοικοι, άντρες και γυναίκες, τίποτα άλλο δεν χάνουν παρά να κουβεντιάζουν για τις τελευταίες ώρες του τίποτα, ή, τελευταία, και γι’ αυτό το ίδιο το τίποτα. Κουβεντιάζουν γιά το πως θα τους φανή, πως θα το υποδεχτούν, τι αλλαγές πιθανόν να συμβούν στις ζωές τους και όλοι παρακολουθούν ειδικά προγράμματα στην τηλεόραση με το γενικό τίτλο ΕΙΣΑΙ ΣΤΟ ΤΙΠΟΤΑ, ΜΑΘΕ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙΠΟΤΑ

Ένα πρωινό μιας άτυχης Δευτέρας που τίποτα δεν προμηνούσε τίποτα, οι τελευταίες ώρες του τίποτα άρχισαν να βγαίνουν στριμωγμένες από τις ορθάνοιχτες πόρτες του καφενείου. Πήραν την κεντρική λεωφόρο που βγάζει στο προεδρικό μέγαρο κι από κει άλλες τράβηξαν δεξιά για το χρηματιστήριο και τις εκκλησίες και άλλες αριστερά για τα βιβλιοπωλεία και τις πινακοθήκες. Μέχρι τις 12 το μεσημέρι η πόλη όλη είχε γεμίσει με τίποτα, η συγκοινωνία λόγω συνωστισμού είχε διακοπεί, τα μαγαζιά είχαν κλείσει και ο κόσμος είχε βγει στους δρόμους να χαζέψει με τα τίποτα που τίποτα δεν τα εμπόδιζε να πηγαίνουν όπου θέλουν και να κάνουν ότι τους καπνίσει.

Το θέαμα, αλλά και το θέμα, ήταν άκρως διασκεδαστικό. Όπου περνούσαν τα τίποτα δεν άφηναν τίποτα πίσω τους. Για παράδειγμα, όταν ο διευθυντής μιας τράπεζας είπε στην γραμματέα του αν ήθελε να πάνε πουθενά να φάνε τίποτα, κυριολεκτούσε. Γιατί μόλις μπήκανε σε παραπλήσιο εστιατόριο για το μεσημεριανό τους το γκαρσόν τους είπε ότι δεν υπήρχε τίποτα να φάνε. Αλλά ούτε και κανένας άλλος από τους φιλήσυχους και ξαφνικά αναστατωμένους κατοίκους ήταν ικανός να βάλει μια μπουκιά στο στόμα του. Άνοιγαν τα ψυγεία τους και δεν βρίσκαν τίποτα, άνοιγαν το ραδιόφωνο και δεν άκουγαν τίποτα, άνοιγαν την τηλεόραση και δεν έβλεπαν τίποτα, σήκωναν το τηλέφωνο που χτυπούσε και δεν άκουγαν τίποτα.

Σιγά-σιγά τα πάντα άρχισαν να υποχωρούν μπροστά στο τίποτα. Πρώτα τα εργοστάσια, μετά τα σφαγεία, οι βιβλιοθήκες, τα γηροκομεία, τα μαγαζιά και τελευταίες οι αλογοουρές των γυναικών. Μέσα σε δυο μέρες τίποτα δεν υπήρχε, μονάχα πεινασμένοι άνθρωποι που έσερναν τα πεινασμένα τους κορμιά ζητώντας έλεος από τα τίποτα, αλλά εκείνα τίποτα δεν έκαναν παρά μονάχα γέμιζαν ότι έβρισκαν μπροστά τους με τίποτα. Γέμισαν τους δρόμους, τα σπίτια, τις πολυκατοικίες, τα γκαράζ, τα δημόσια κτίρια. Καβάλησαν τοίχους, πέταξαν στον αέρα και τον γέμισαν κι αυτόν με τίποτα, κατέβηκαν στα λιμάνια και την ξεχείλισαν με τίποτα τόσο που το νερό (τιποτένιο) ανέβηκε δυο μέτρα.

Ο πρόεδρος της δημοκρατίας δεν είχε ακούσει ούτε δει τίποτα και την τελευταία στιγμή, τότε που οι άνθρωποι πεθαίνανε κατά εκατοντάδες, ο υπουργός ασφαλείας τον ενημέρωσε για τα καθέκαστα. Παίρνει τηλέφωνο λοιπόν τον πρόεδρο μιας άλλης πιο μεγάλης δημοκρατίας για να ζητήσει τη συμβουλή του αλλά δεν ακούει τίποτα και μάταια ψάχνει με το υπουργικό του συμβούλιο να βρει μιαν άλλη λύση. Στο μεταξύ τα τίποτα κατέλαβαν και το πεντάγωνο κι ελέγχουν πλήρως την κατάσταση στη χώρα. Σε ένα μήνα τίποτα δεν είχε μείνει που να θυμίζει πως κάποτε η χώρα αυτή κατοικούνταν από όντα ανθρώπινα. Τα τίποτα έχουν εγκαταστήσει μια δικιά τους πολιτεία που δεν περιγράφεται με τίποτα.

***

Ντίνος Σιώτης – Περιοδικό “Η λέξη” – 1981

Ο Ντίνος Σιώτης (γεν. Τήνος, 19 Δεκεμβρίου 1944) είναι Έλληνας ποιητής, δημοσιογράφος και εκδότης λογοτεχνικών περιοδικών.

Φωτό: GREECE. Attica. Near Sounion. 1937. “Taverna by the sea”.

Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Φωτογραφίες Αναγνωστών @ Κορινθία

Culture, Photographies

Είναι η δεύτερη φορά που “απαιτούμε” μια φωτογραφία για να κοσμήσει τις στήλες του περιοδικού. Στον instagram άλλωστε πέρα από τα φαγητά, τις μουσικές με μαύρο φόντο και τα αλκοολίκια, τα φλαμίνγκο και τα μαγιώ χωρίς ίχνος μαγιώ, δημοσιεύονται κατά καιρούς από χρήστες του δικτύου μερικές εξαιρετικές λήψεις.

Από την φίλη του περιοδικού Φάλια Βαλιμήτη η φωτογραφία που δημοσιεύουμε σήμερα. Την ευχαριστούμε.

*Ξυλόκαστρο το ξημέρωμα, κοντά στην Μαρίνα, με φόντο τα χρώματα του Κορινθιακού.

Ότι “σκοτώνεις” δεν είναι δικό σου για πάντα..

Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

“Ότι σκοτώνεις είναι δικό σου για πάντα..” τραγουδούσαν πριν αρκετά χρόνια οι τρύπες στο τραγούδι που έφερε τον ίδιο ακριβώς τίτλο.

Παρότι λοιπόν είμαι από του δυνατούς φαν του συγκροτήματος που καθόρισε την ελληνική ροκ σκηνή με την επαναστατική του ποίηση, θα διαφωνήσω με τον συγκεκριμένο στίχο. Κουβαλά μεγάλη ηττοπάθεια μέσα του, δεν μου ταιριάζει ακόμη και που τον διαβάζω.

Ότι σκοτώνεις δεν είναι δικό σου για πάντα. Ίσως τελικά να μην ήταν ποτέ δηλαδή, γιατί αν ήταν δεν θα το σκότωνες. Αλληγορικές οι έννοιες για να μην μπερδευτούμε.

Το πιο εκνευριστικό είναι στην περίπτωση που συζητάμε, όταν ότι “σκότωσες” εντελώς αψυχολόγητα, έχεις την απαίτηση να σε ακολουθήσει, να σε στηρίξει, να σου χαϊδέψει τα αυτιά.

Είναι στην ευχέρεια του “σκοτωμένου” όμως να διαφοροποιήσει την θέση του και να κρατήσει την αξιοπρέπεια που του επιβάλλει η ανθρώπινη υπόσταση. Γιατί ότι “σκοτώνεται” το παθαίνει συνειδητά. Ότι “σκοτώνεται” ήθελαν να “σκοτωθεί” και δεν έγινε τυχαία. Ήταν μια προμελετημένη πράξη.

Όλοι έχουμε στο παρελθόν και στην διάρκεια του βίου μας αισθανθεί τέτοιου είδους αδικίες που ενδεχομένως δεν τις αξίζαμε. Εγώ προσωπικά που γράφω αυτές τις γραμμές δεν ξεχνώ και δεν κάνω συμβιβασμούς. Θυμάμαι πάντα τα βρώμικα χέρια που έδειξαν προς το μέρος μου ως άλλοι καταδότες. Θυμάμαι πάντα πως αισθάνεται κανείς την προδοσία από εκεί που δεν την περίμενε. Θυμάμαι πάντα πως είναι το ψέμα να προσπαθεί να λερώσει μια καθαρότατη συνείδηση. Θυμάμαι πάντα τους ανάξιους, τους χείριστους.

Γι’αυτό, κρατήστε όση αξιοπρέπεια σας απέμεινε και μείνετε μακριά από το καθαρό οπτικό μου πεδίο. Δεν επιθυμώ ούτε να σας βλέπω, ούτε να μιλάω πια για εσάς. Ευτυχώς δεν με διακατέχει κάποιο σύνδρομο σαν εκείνο της Στοκχόλμης. Μπορεί να συνηθίσατε να ζείτε με αυτό, όμως εγώ όχι.

 

 

Aλμπέρ Καμύ: “Ετσι είναι ο άνθρωπος, αγαπητέ κύριε, διπρόσωπος..”

Authoring, Culture
Mετά τον “Ξένο” και την “Πανούκλα”, ο Kαμύ με την “Πτώση” ολοκληρώνει την αριστουργηματική του τριλογία που τον έκανε διάσημο σ’ όλο τον κόσμο χαρίζοντάς του και ένα από τα πιο δίκαια βραβεία Νόμπελ στην ιστορία του θεσμού.
‘Ενα απόσπασμα από την “Πτώση” για την φιλία και τον άνθρωπο:
“Που λέτε, μου είχαν πει παλιά για κάποιον ο οποίος, επειδή ο φίλος του ήταν φυλακή, κοιμόταν κάθε νύχτα καταγής στη κάμαρά του, για να μην απολαμβάνει την άνεση που είχαν στερήσει από εκείνον που αγαπούσε. Ποιος, αγαπητέ κύριε, ποιος θα κοιμόταν καταγής για μας; Αν είμαι ικανός εγώ για κάτι τέτοιο; Ακούστε να δείτε, θα ήθελα να είμαι. Ναι, θα είμαστε όλοι ικανοί να κάνουμε το ίδιο κάποια μέρα, κι αυτό θα είναι η σωτηρία.
Μα δεν είναι εύκολο, γιατί η φιλία είναι αφηρημένη ή τουλάχιστον ανίσχυρη. Εκείνο που θέλει δεν το μπορεί. Μήπως πάλι, σε τελευταία ανάλυση, δεν το θέλει όσο το χρειάζεται; Μήπως δεν αγαπάμε αρκετά τη ζωή; Έχετε προσέξει ότι μόνο ο θάνατος ξυπνά τα αισθήματά μας; Πόσο αγαπάμε τους φίλους που μόλις έφυγαν…έτσι δεν είναι; Πόσο θαυμάζουμε τους δασκάλους μας που δεν μας μιλούν πια, που χουν το στόμα τους γεμάτο χώμα! Ο σεβασμός έρχεται τότε με τον πιο φυσικό τρόπο, αυτός ο σεβασμός που περίμεναν ίσως από εμάς σε όλη τους τη ζωή.
Ξέρετε όμως γιατί είμαστε πάντα πιο δίκαιοι και πιο γενναιόδωροι με τους νεκρούς; Η αιτία είναι απλή!Δεν έχουμε καμιά υποχρέωση απέναντί τους. Μας αφήνουν ελεύθερους, μπορούμε με το πάσο μας, να τους δείχνουμε το σεβασμό μας μετά από ένα κοκτέιλ και και πριν από το ραντεβού μας με μια νόστιμη ερωμένη, εν ολίγοις, όταν βρεθεί ελεύθερος χρόνος.
Αν μας υποχρέωναν να κάνουμε κάτι, θα μας ζητούσαν να τους θυμόμαστε, και η μνήμη είναι ασθενική. Όχι, μεταξύ των φίλων μας προτιμάμε τον προσφάτως αποδημήσαντα, τον νεκρό που μας κάνει να πονάμε, τη συγκίνησή μας, τον εαυτούλη μας τελικά.
Είχα κάποτε έναν φίλο που πολύ συχνά τον απέφευγα. Τον βαριόμουν λίγο, κι επιπλέον ήταν ηθικολόγος. Όταν όμως ήταν στα τελευταία του, με ξαναβρήκε-μείνετε ήσυχος. Δεν έφυγα ούτε στιγμή από το πλάι του. Πέθανε ευχαριστημένος από μένα, σφίγγοντάς μου τα χέρια…..
Αφήστε δε όταν ο θάνατος είναι από αυτοκτονία! Θεέ μου, τί γλυκιά ταραχή! Το τηλέφωνο χτυπά, η καρδιά ξεχειλίζει από αισθήματα, οι φράσεις είναι θεληματικά σύντομες μα γεμάτες υπονοούμενα, ο πόνος συγκρατημένος , και μάλιστα, ναι, υπάρχει και μια δόση αυτοκατηγορίας!
Έτσι είναι ο άνθρωπος, αγαπητέ κύριε, διπρόσωπος.. Δεν μπορεί να αγαπά δίχως να αγαπά τον εαυτούλη του. Παρατηρήστε τους γείτονές σας, αν τύχει και πεθάνει κάποιος στη πολυκατοικία. Κοιμόνταν σε όλη τη διάρκεια της ασήμαντης ζωής τους, και να, ο θυρωρός πεθαίνει. Αμέσως ξυπνούν, ζωηρεύουν, παίρνουν πληροφορίες, συμπονούν. Ένας θάνατος επί του πιεστηρίου, και το θέαμα επιτέλους αρχίζει. Την χρειάζονται την τραγωδία, τί τα θέλετε, είναι η μικρή τους υπέρβαση, το απεριτίφ τους… “
Πηγή: enallaktikos.gr

Φωτογραφίες Αναγνωστών @ Κορινθία

Culture, Photographies

Μια όμορφη φωτογραφία μας έστειλε ο μικρός φίλος του περιοδικού Γρηγόρης Λιάπης.

Είναι από το Μελίσσι Κορινθίας, σε κάποια εποχή με εξαιρετικούς χρωματισμούς στον ορίζοντα.

Στείλτε κι εσείς τις δικές λήψεις όπως έχουμε συνηθίσει για να τις μοιραζόμαστε περισσότεροι.

 

Ένας άνθρωπος απλός και συνηθισμένος – Χόρχε Μπουκάϊ

Authoring, Culture

ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΦΟΡΑ κι έναν καιρό ένας κύριος που ζούσε σύμφωνα με αυτό που ήταν:

ένας άνθρωπος απλός και συνηθισμένος.

Μια ωραία πρωία, μυστηριωδώς, παρατήρησε ότι ο κόσμος άρχιζε να τον κολακεύει λέγοντάς του πόσο ψηλός ήταν:

“Τι ψηλός που είσαι!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

Στην αρχή αυτό τον εξέπληξε, οπότε, για μερικές μέρες, πρόσεξε ότι κοίταζε λοξά τον εαυτό του περνώντας από τις βιτρίνες των μαγαζιών και τους καθρέπτες των λεωφορείων.

Αλλά έβλεπε τον εαυτό του ίδιο – ούτε ψηλό ούτε πολύ κοντό….

Προσπάθησε να μη δώσει σημασία, αλλά όταν μερικές εβδομάδες αργότερα άρχισε να παρατηρεί ότι τρεις στους τέσσερις ανθρώπους τον κοίταζαν από χαμηλά, άρχισε να ενδιαφέρεται για το φαινόμενο.

Ο κύριος αγόρασε ένα μέτρο για να μετρηθεί. το έκανε μεθοδικά και σχολαστικά, και μετά από πολλές μετρήσεις και επαληθεύσεις, επιβεβαίωσε ότι το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα.

Οι άλλοι συνέχιζαν να τον θαυμάζουν:

“Τι ψηλός που είσαι!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

Ο άντρας άρχισε να περνά πολλές ώρες μπροστά στον καθρέφτη κοιτάζοντας τον εαυτό του. Προσπαθούσε να επιβεβαιώσει αν πραγματικά ήταν πιο ψηλός από πριν.

Δεν υπήρχε τρόπος: αυτός έβλεπε τον εαυτό του  φυσιολογικό: ούτε πολύ ψηλό ούτε πολύ κοντό.

Καθώς αυτό δεν τον ικανοποιούσε, αποφάσισε να σημειώσει το πιο ψηλό σημείο του κεφαλιού του με μια κιμωλία στον τοίχο (έτσι ώστε να έχει ένα αξιόπιστο σημείο αναφοράς σχετικά με την εξέλιξή του).

Ο κόσμος επέμενε να του λέει:

“Τι ψηλός που είσαι!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

….και έγερναν για να τον κοιτάξουν από χαμηλά.

Πέρασαν οι μέρες.

Ο άνθρωπος έβαλε και πάλι σημάδι στον τοίχο με κιμωλία αρκετές φορές, αλλά το σημάδι βρισκόταν πάντα στο ίδιο ύψος.

Ο άνθρωπος άρχισε να πιστεύει πως τον κορόιδευαν. Έτσι, κάθε φορά που κάποιος του μιλούσε για ύψος, αυτός άλλαζε θέμα, τον προσέβαλλε, ή απλά έφευγε χωρίς να πει λέξη.

Δε βοήθησε σε τίποτα…Το πράγμα συνεχιζόταν:

“Τι ψηλός που είσαι!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

Ο άνθρωπος ήταν ορθολογιστής και σκέφτηκε ότι όλα αυτά θα έπρεπε να έχουν μια εξήγηση.

Του έδειχναν τόσο θαυμασμό κι αυτό ήταν τόσο όμορφο, ώστε ο άντρας επιθύμησε να ήταν αλήθεια….

Και μια μέρα σκέφτηκε ότι, ίσως, τα μάτια του να τον ξεγελούσαν.

Ίσως αυτός να είχε μεγαλώσει σαν γίγαντας και, από κάποιο ξόρκι ή μάγια, να ήταν ο μόνος που δεν μπορούσε να το δει…

“Αυτό είναι! Αυτό θα πρέπει να συμβαίνει!”

Έχοντας αυτήν την ιδέα στο μυαλό του, ο κύριος άρχισε να βιώνει, από εκείνη τη στιγμή, μια ένδοξη εποχή.

Απολάμβανε τα σχόλια και τα βλέμματα των άλλων:

“Τι ψηλός που είσαι!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

Είχε σταματήσει να αισθάνεται αυτό το σύμπλεγμα του ψεύτη που τόσο τον ενοχλούσε.

Μια μέρα, συνέβη ένα θαύμα.

Στάθηκε μπροστά στον καθρέφτη και, πραγματικά, του φάνηκε ότι είχε ψηλώσει.

Όλα άρχιζαν να ξεκαθαρίζουν. Τα μάγια είχαν λυθεί. Τώρα μπορούσε κι αυτός να δει τον εαυτό του πιο ψηλό.

Συνήθισε να περπατά πιο στητός.

Περπατούσε ρίχνοντας το κεφάλι προς τα πίσω.

Χρησιμοποιούσε ρούχα που του έδιναν τύπο και αγόρασε διάφορα ζευγάρια παπούτσια με ψηλή σόλα.

Ο άντρας άρχισε να κοιτά τους άλλους αφ’ υψηλού.

Τα μηνύματα που δεχόταν από τον περίγυρο ήταν όλο κατάπληξη και θαυμασμό:

“Τι ψηλός που είσαι!”

“Πόσο έχεις μεγαλώσει!”

“Ζηλεύω το ύψος σου…”

Ο κύριος πέρασε από την ικανοποίηση στην ματαιοδοξία κι από αυτήν στην υπεροψία, χωρίς να μεσολαβήσει τίποτε άλλο.

Δεν έμπαινε πια σε συζητήσεις με  όποιον του έλεγε ότι είναι ψηλός. Επικροτούσε το σχόλιο και εφεύρισκε κάποια συμβουλή για το πως να ψηλώσει κάποιος γρήγορα.

Έτσι πέρασε ο καιρός, μέχρι που μια μέρα….Συναντήθηκε με τον νάνο. Ο ματαιόδοξος κύριος έσπευσε να σταθεί δίπλα του, ενώ φανταζόταν με ανυπομονησία τα σχόλιά του. Αισθανόταν πιο ψηλός από ποτέ….

Αλλά, προς έκπληξή του, ο νάνος παρέμενε σιωπηλός.

Ο ματαιόδοξος κύριος έβηξε, αλλά ο νάνος δεν φάνηκε να δίνει σημασία. Κι αν και τεντώθηκε και ξανατεντώθηκε μέχρι να κοντεύει να του βγει ο λαιμός, ο νάνος παρέμεινε απαθής.

Όταν πια δεν κρατιόταν άλλο, του ψιθύρισε:

“Δεν σε εκπλήσσει το ύψος μου; Δεν σου φαίνομαι γιγαντιαίος;”

Ο νάνος τον κοίταξε από πάνω ως κάτω, τον ξανακοίταξε, και είπε με σκεπτικισμό:

“Κοιτάξτε: από το ύψος μου όλοι είναι γίγαντες, και η αλήθεια είναι ότι από εδώ κάτω εσείς δεν μου φαίνεστε πιο γίγαντας από τους υπόλοιπους.”

Ο ματαιόδοξος κύριος τον κοίταξε περιφρονητικά και, αντί άλλου σχολίου, του φώναξε:

“Νάνε!”

Γύρισε σπίτι του, έτρεξε στον μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού και στάθηκε μπροστά του…

Δεν βρήκε τον εαυτό του τόσο ψηλό όσο του είχε φανεί το πρωί.

Στάθηκε δίπλα στα σημάδια στον τοίχο.

Σημείωσε με μια κιμωλία το ύψος του, και το σημάδι…ήταν πάνω σε όλα τα προηγούμενα!

Πήρε το μέτρο και, τρέμοντας, μετρήθηκε, επιβεβαιώνοντας αυτό που ήδη ήξερε:

Δεν είχε ψηλώσει ούτε ένα χιλιοστό….

Ποτέ του δεν είχε ψηλώσει ούτε ένα χιλιοστό….

Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ξαναείδε τον εαυτό του σαν έναν άνθρωπο ίδιο με όλους τους άλλους.

Βίωσε και πάλι το ύψος του: ούτε ψηλός ούτε κοντός.

Τι θα έκανε όταν θα συναντιόταν με τους άλλους;

Τώρα, ήξερε ότι δεν ήταν πιο ψηλός από κανέναν.

Ο κύριος έκλαψε.

Χώθηκε στο κρεβάτι και πίστεψε πως δεν θα ξανάβγαινε ποτέ από το σπίτι.

Ντρεπόταν πολύ για το πραγματικό του ύψος.

Κοίταξε από το παράθυρο και είδε τους ανθρώπους της γειτονιάς του να περνούν μπροστά από το σπίτι του…

Όλοι του φαίνονταν τόσο ψηλοί!

Τρομαγμένος, έτρεξε ξανά μπροστά στον καθρέφτη του σαλονιού – αυτή τη φορά για να βεβαιωθεί ότι δεν είχε κοντύνει.

Όχι. Το ύψος του ήταν το ίδιο όπως πάντα…

Και τότε κατάλαβε…

Ο καθένας βλέπει τους υπόλοιπους κοιτάζοντάς τους από ψηλά ή από χαμηλά.

Ο καθένας βλέπει τους ψηλούς και τους κοντούς ανάλογα με τη δική του θέση στον κόσμο.

Ανάλογα με τα όριά του,

ανάλογα με τις συνήθειές του,

ανάλογα με την επιθυμία του,

ανάλογα με την ανάγκη του….

Ο άντρας χαμογέλασε και βγήκε στο δρόμο.

Αισθανόταν τόσο ανάλαφρος, που σχεδόν πετούσε.

Ο κύριος συναντήθηκε με εκατοντάδες ανθρώπους που τον βρήκαν γίγαντα και με άλλους που αδιαφόρησαν, μα κανένας απ΄όλους αυτούς δεν κατάφερε να τον ταράξει.

Τώρα, ήξερε ότι ήταν ένας ακόμα σαν όλους τους άλλους…

Ένας ακόμα….

Όπως όλοι….

****

  ~ Χόρχε Μπουκάι – Ιστορίες Να Σκεφτείς 

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

23 μαθήματα ζωής από τα αδέρφια Αντετοκούνμπο

Web, Τρίτη Ματιά

Πρέπει να ανεβάσουμε τα αδέρφια Αντετοκούνμπο σε μια εξέδρα, στην πλατεία Συντάγματος και να περάσουμε από μπροστά τους ένας ένας, 11.000.000 Έλληνες και να τους φιλήσουμε τα χέρια”. Αυτή ήταν η κατακλείδα της συζήτησής μου με ένα φίλο σχετικά με την κουβέντα του Γιάννη και του Θανάση με την Αφροδίτη Παναγιωτάκου στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών του ιδρύματος Ωνάση, το Σάββατο, 26 Ιουνίου.

Όχι, γιατί αποτελούν ήδη, αλλά και θα συνεχίσουν για πάνω από μία δεκαετία να αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της Εθνικής Ελλάδας στο μπάσκετ. Ούτε γιατί, ο Γιάννης είναι θέμα χρόνου να γίνει MVP του NBA και να πάρει δαχτυλίδι. Ούτε γιατί ο Θανάσης αγωνίζεται στην ACB. Αλλά γιατί, όπως είπε η κα Παναγιωτάκου στο κλείσιμο της κουβέντας:

τα αδέρφια Αντετοκούνμπο μας έδωσαν πίσω το δικαίωμα να μιλάμε για εθνικό φρόνημα και να δηλώνουμε υπερήφανοι που είμαστε Έλληνες, χωρίς να είμαστε (τρελοί) εθνικιστές

Το video με τα όσα ειπώθηκαν στη Στέγη, θα πρέπει να προβληθεί σε όλα τα σχολεία της επικράτειας και να το κατεβάσουμε όλοι στο κινητό μας και να το βλέπουμε, κάθε φορά που θα μας πηγαίνει κάτι στραβά, αφού περιλαμβάνει μια σειρά από μεγάλα μαθήματα ζωής. Μπορεί ο Θανάσης (25) και ο Γιάννης (22) να είναι ακόμα ηλικιακά άγουροι, ωστόσο τα συγκεκριμένα μαθήματα ζωής όχι μόνο έχουν προλάβει να τα ζήσουν, αλλά έχουν αρχίσει να τα διδάσκουν κιόλας.

Πάρτε μολύβι και χαρτί και αρχίστε να σημειώνετε:

> Όλοι περνάμε δύσκολες στιγμές, αλλά για να τις ξεπεράσουμε, στηρίζουμε ο ένας τον άλλο.*

> Το σχέδιο Α ήταν να παίξω μπάσκετ. Το σχέδιο Β ήταν να κάνω τα πάντα για να δουλέψει το σχέδιο Α.

> Αν δεν γινόμουν μπασκετμπολίστας, το πιο σημαντικό θα ήταν να έκανα κάτι με το οποίο θα μπορούσα να βοηθήσω τους συνανθρώπους και την οικογένειά μου.

> Θέλω να είμαι το καλύτερο δυνατό παράδειγμα για τα αδέρφια μου.

> Θέλω να γίνω για τα παιδιά σε Ελλάδα και Αφρική εκείνος ο Αμερικάνος που μου έδωσε την ευκαιρία να πάω στο NBA. Θέλω να βοηθήσω και να δώσω ευκαιρίες σε παιδιά, σαν αυτές που δόθηκαν σε εμένα.

> Θέλω στα 45 μου να μου σφίγγουν το χέρι, όχι γιατί ήμουν καλός στο μπάσκετ, αλλά επειδή θα έχω προσφέρει πολλά σαν άνθρωπος.

> Να μην είσαι εγωιστής. Να σκέφτεσαι τον συνάνθρωπό σου και να δουλεύεις σκληρά.

> Να σπρώχνεις τον εαυτό σου στα όρια του.

> Να μην νομίζεις ότι είσαι μέτριος, γιατί τότε θα γίνεις μέτριος.

> Μας λένε ότι έχουμε καταφέρει πολλά, αλλά δεν έχουμε καταφέρει ακόμα τίποτα.

> Στόχος μου είναι να γίνω πρωταθλητής, MVP, ένας από τους καλύτερους 50 παίκτες που έχουν πατήσει ποτέ γήπεδο μπάσκετ. Πιστεύω ότι είμαι ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών και ξέρω ότι θα γίνω.

> Το πιο σημαντικό για να φτάσεις ψηλά είναι η δουλειά και όταν φτάνεις εκεί πρέπει να δουλέψεις ακόμα περισσότερο για να διατηρηθείς.

> Αν όχι εμείς τότε ποιος; Αν όχι τώρα τότε πότε;

> Υπάρχει ομορφιά στον μόχθο και ασχήμια στην επιτυχία.

> Όταν περνούσαμε δύσκολα, ήταν όμορφη η ζωή μας, γιατί ήταν ολόκληρη η οικογένειά μας μαζί. Τώρα κάνω 42 ταξίδια εκτός έδρας το χρόνο και είναι δύσκολο να βλέπω τα αδέρφια και τους γονείς μου.

> Έλληνας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.

> Η ζωή είναι πολύ μικρή για να κρατάς κακία.

> Είμαστε τα παιδιά 11.000.000 Ελλήνων.

> Δεν θα πρέπει να είσαι Αντετοκούνμπο για να μπορείς να πάρεις ελληνική ιθαγένεια.

> Δεν μπορεί να μου πεις κάποιος πως δεν είμαι Έλληνας. Μα δεν ξέρω να είμαι κάτι άλλο. Είμαι 22 ετών και δεν έχω πάει ποτέ στη Νιγηρία, από όπου είναι η μητέρα μου.

> Τα σκληρά χρόνια δεν διαρκούν πολύ, οι σκληροί όμως άνθρωποι αντέχουν στον χρόνο.

> Χαμογελάω συχνά, γιατί μεγάλωσα στενοχωρημένος.

> Δεν υπάρχουν όνειρα που παραείναι μεγάλα.

Να σημειώσουμε ότι η στάση του σώματος και των δύο όσο έλεγαν τις παραπάνω ατάκες φανέρωνε το πόσο μετριόφρονες είναι και το πόσο σταθερά πατούν τα πόδια τους στη γη.

*Κάποιες φράσεις ανήκουν στον Θανάση και κάποιες στον Γιάννη, αλλά το ποιος είπε ποια δεν έχει καμία σημασία.

_______________________

   Πηγή: msn.com

Food Waste: To παγκόσμιο πρόβλημα της σπατάλης τροφίμων

Save Environment, Περιβάλλον

Περίπου 88 εκ. τόνοι τροφίμων εκτιμάται ότι σπαταλιόνται στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε ετήσια βάση, αξίας 143 δις ευρώ, ενώ σε παγκόσμιο επίπεδο περίπου 1,3 δισ. τόνοι ετησίως, δηλ. το 1/3 των τροφίμων που παράγονται για κατανάλωση από τον άνθρωπο. Την ίδια στιγμή περίπου 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι παγκοσμίως, πηγαίνουν κάθε βράδυ για ύπνο εντελώς νηστικοί, χωρίς να έχουν καταναλώσει ούτε ένα γεύμα κατά τη διάρκεια της ημέρας…!

Σε παγκόσμιο επίπεδο, το 1/4 της τροφής που παράγεται πετιέται πριν ακόμη καταναλωθεί. Κάθε χρόνο, το 40% της διαθέσιμης τροφής στις ΗΠΑ, πετιέται σύμφωνα με έρευνα του επιστημονικού περιοδικού PLOS One. Στην Μεγάλη Βρετανία, σύμφωνα με επίσημες έρευνες εκτιμάται ότι το 1/3 της τροφής που θα αγορασθεί θα βρεθεί στα σκουπίδια, όντας κατάλληλο προς κατανάλωση. Η σπατάλη αντιστοιχεί σε 13 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο και στο 2,4% των ετήσιων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου της χώρας. Τα νούμερα είναι συνταρακτικά τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι το 13% του παγκόσμιου πληθυσμού υποφέρει από υποσιτισμό. Μόνο στην Ευρώπη, οι άνθρωποι που το 2014 δεν ήταν σε θέση να έχουν ένα ποιοτικό γεύμα κάθε δεύτερη μέρα έφτασαν τα 55 εκατομμύρια, (9,6% του πληθυσμού της ΕΕ).

Σύμφωνα και με τον FAO (Food and Agriculture Organization) η απώλεια και η σπατάλη των τροφίμωνπαρατηρείται σε ολόκληρη την αλυσίδα εφοδιασμού, από την αγροτική παραγωγή έως την τελική κατανάλωση των νοικοκυριών. Στην ΕΕ, οι τομείς που συμβάλλουν κυρίως στην σπατάλη των τροφίμων είναι τα νοικοκυριά (53%), η μεταποίηση (19%), ακολουθούμενες από τις υπηρεσίες τροφίμων (12%), την πρωτογενή παραγωγή (11%) και το χονδρικό και λιανικό εμπόριο (5%).

Οι αιτίες που προκαλούν είτε την απώλεια είτε τη σπατάλη των τροφίμων εντοπίζονται από το στάδιο της προ-συγκομιδής έως την κατανάλωση και εντοπίζονται στις πρακτικές παραγωγής, στα πρότυπα ποιότητας, στη μη συγκομιδή, στην υπερ-παραγωγή, στον ανεπαρκή προγραμματισμό, στις τεχνικές συγκομιδής, στις συνθήκες αποθήκευσης, στη μεταφορά ιδιαίτερα των νωπών προϊόντων, στην «διαστρεβλωμένη» ευημερία των νοικοκυριών, στην ανάπτυξη του τομέα των εστιατορίων και της τροφοδοσίας, στην κακό σχεδιασμό των αγορών των νοικοκυριών, στην απόρριψη τροφίμων λόγω σύγχυσης με τις ημερομηνίες, στις υπερβολικές μερίδες που δεν καταναλώνονται, στις καταναλωτικές συνήθειες (πχ. προμήθειες για μεγάλες χρονικές περιόδους), στο μέγεθος της συσκευασίας, στις μαζικές προσφορές κ.λπ.

Αναμφισβήτητα, η σπατάλη των τροφίμων αποτελεί ένα παγκόσμιο πρόβλημα, με πτυχές οικονομικές αλλά και περιβαλλοντικές, αν αναλογιστούμε ότι καταναλώνονται φυσικοί πόροι για την παραγωγή τροφίμων. Η ανάγκη μείωσης της σπατάλης των τροφίμων καθίσταται επιτακτικότερη, αν λάβουμε υπόψη ότι η παγκόσμια ζήτηση για τρόφιμα αναμένεται να αυξηθεί σε 60%, λόγω και της αύξησης πληθυσμού και της αλλαγής καταναλωτικών προτύπων. Ωστόσο, η σπατάλη των τροφίμων δεν έχει μόνο οικονομικές και περιβαλλοντικές διαστάσεις. Αποτελεί ταυτόχρονα ένα τεράστιο κοινωνικό και ηθικό πρόβλημα, εάν αναλογιστούμε την επισιτιστική ανασφάλεια και την πείνα, εάν αναλογιστούμε ότι περίπου 800 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από χρόνιο υποσιτισμό, ο οποίος πλήττει σχεδόν έναν στους τρεις ανθρώπους στον πλανήτη (OHE).

Οι φάρμες, η μεταποίηση, οι κατασκευές, οι χώροι εστίασης και τα νοικοκυριά αποτελούν βασικούς τομείς σπατάλης τροφίμων σε όλη τη διάρκεια της αλυσίδας εφοδιασμού. Ωστόσο, κατά μέσο όρο και σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι τομείς που συμβάλουν περισσότερο στη δημιουργία απορριμμάτων τροφίμων στην ΕΕ είναι με ποσοστό 53% τα νοικοκυριά και με 19% η μεταποίηση.

Οι καταναλωτές συχνά αγνοούν το ζήτημα αλλά και τις αιτίες του. Σύμφωνα με έρευνα του Ευρωβαρόμετρου οι ενδείξεις για την ημερομηνία λήξης ή κατανάλωσης, δεν γίνονται πλήρως κατανοητές από τους καταναλωτές, παρόλο που σχεδόν 6 στους 10 Ευρωπαίους λένε ότι πάντα ελέγχουν τις ετικέτες πριν αγοράζουν ένα προϊόν.

Το ενεργειακό κόστος και τα απορρίμματα τροφίμων

Εκτός ότι είναι σπατάλη πόρων που βλάπτει το οικογενειακό σας εισόδημα, ταυτόχρονα βλάπτει ανυπολόγιστα και το περιβάλλον για το οποίο όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Η αλόγιστη σπατάλη τροφίμων συμβάλλει στην υπερθέρμανση του πλανήτη, καθώς για την παραγωγή και μεταφορά τους χρησιμοποιούνται μεγάλα ποσοστά ενέργειας. Αντίστοιχα προκαλούν και σπατάλη λιπασμάτων, φυτοφαρμάκων για την παραγωγή τους, που επίσης βλάπτουν το περιβάλλον. Έχει υπολογιστεί ότι αν μειώναμε τα απορρίμματα τροφίμων κατά το ήμισυ, θα περιορίζαμε τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου κατά 25%.

Βάσει πρόσφατων μελετών, για την παραγωγή ενός κιλού τροφής εκλύονται στην ατμόσφαιρα κατά μέσον όρο 4,5 κιλά CO2· δηλαδή στην Ευρώπη τα 89 περίπου εκατομμύρια τόνοι τροφής που σπαταλούνται προκαλούν έκλυση 170 εκατομμυρίων τόνων ισοδύναμου CO2 ετησίως. Για την παραγωγή ενός κιλού βοδινού κρέατος καταναλώνονται έως και 10 τόνοι νερού.

Το φαγητό που παράγεται αλλά δεν καταναλώνεται απαιτεί για την παραγωγή του μια ποσότητα νερού «ίση με την ετήσια ροή του ποταμού Βόλγα στη Ρωσία» και ευθύνεται για «επιπλέον 3,3 δισεκατομμύρια τόνους αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα του πλανήτη» επισημαίνει η έκθεση. Το φαινόμενο όμως επιδεινώνεται λόγω του μεθανίου που απελευθερώνεται από τρόφιμα που σαπίζουν στις χωματερές.

Ο Άκιμ Στάινερ, επικεφαλής του Περιβαλλοντικού Προγράμματος του ΟΗΕ (UNEP) χαρακτήρισε τη σπατάλη «σοκαριστική».

Σύμφωνα με έρευνα του βρετανικού οργανισμού WRAP, εάν οι Άγγλοι σταματούσαν να ξοδεύουν άσκοπα τροφή, οι θετικές συνέπειες για τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, θα ισοδυναμούσαν με την κατάργηση ενός στα πέντε αυτοκίνητα που κυκλοφορούν: το 60% της τροφής που πετιέται αρκεί για να παράγει ενέργεια που ηλεκτροδοτεί πόλεις του 1 εκατομμυρίου κατοίκων.

Η τροφή είναι η πρώτη πηγή εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου. Από τη στιγμή της παραγωγής έως την διαχείριση αποβλήτων, ο κύκλος ζωής της τροφής ενός Γάλλου, αντιπροσωπεύει κατά μέσο όρο περίπου το 20% του συνόλου των καθημερινών εκπομπών. Επίσης, κατά την διάρκεια της παραγωγής και μέσα στα νοικοκυριά, χάνονται τεράστιες ποσότητες νερού.

Η δημιουργία απορριμμάτων τροφίμων όχι μόνο συμβάλει στο να χάνονται πολύτιμοι και συχνά περιορισμένοι πόροι, όπως το νερό, το έδαφος ή ενέργεια, συμβάλλει και στην αλλαγή του κλίματος. Σύμφωνα με την Οργάνωση των Ηνωμένων Εθνών για τη Διατροφή και τη Γεωργία (FAO), για κάθε ένα κιλό τροφίμων που παράγονται, απελευθερώνονται 4,5 κιλά διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα.

Μέτρα δράσης

Στις 15 Μαΐου, οι ευρωβουλευτές συζητήσανε έκθεση που προτείνει μέτρα για τη 50% μείωση των απορριμμάτων των τροφίμων στην ΕΕ μέχρι το 2030. Ο στόχος αυτός είχε ήδη οριστεί από το νομοθετικό πακέτο για τα απόβλητα που εγκρίθηκε τον Μάρτιο.

Επίσης, η έκθεση συμπεριλαμβάνει αρκετές προτάσεις για τη μείωση των απορριμμάτων τροφίμων, όπως η διευκόλυνση της δωρεάς τροφίμων. Η έκθεση καλεί την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να προτείνει τροποποίηση της ισχύουσας οδηγίας για το ΦΠΑ, ώστε να εξουσιοδοτηθεί ρητά η φορολογική απαλλαγή για δωρεές τροφίμων. Οι δωρεές μειώνουν τα απόβλητα τροφίμων και ταυτόχρονα βοηθούν τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη.

Η Ελλάδα βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις του πίνακα. Στο σύνολο απορριμμάτων τροφίμων ανά άτομο (σε κιλά), η Ελλάδα είναι 24η στους 27, με 80 κιλά. Πρώτοι είναι οι Ολλανδοί με 541.

Πώς να αποφύγουμε τη σπατάλη στα τρόφιμα

  • Οργανώστε τα ψώνια σας. Καλύτερα να πηγαίνετε σε εβδομαδιαία βάση για να ψωνίζετε όσα σκοπεύετε να καταναλώσετε βάση διατροφικού προγράμματος.
  • Μην αγοράζετε μεγάλες ποσότητες σε τρόφιμα, ειδικά αν είναι ευπαθή. Μην μπαίνετε στον πειρασμό να τα πάρετε επειδή είναι σε προσφορά ή έχουν μεγάλη έκπτωση. Η έκπτωση συχνά συνοδεύεται από σύντομη ημερομηνία λήξης, επομένως αν δεν προλάβετε να τα καταναλώσετε θα αναγκαστείτε να τα πετάξετε.
  • Αν σας περίσσεψε φαγητό που δεν θέλετε να καταναλώσετε σύντομα, βάλτε το στην κατάψυξη. Έτσι θα διατηρηθεί πολύ περισσότερο.
  • Αναζητήστε συνταγές στο διαδίκτυο που σας επιτρέπουν να κάνετε ανακύκλωση στο μαγειρεμένο φαγητό σας. Ακόμα και για το μπαγιάτικο ψωμί υπάρχουν άπειροι τρόποι να το αξιοποιήσετε στη μαγειρική σας, αντί να το πετάξετε.
  • Αγοράζετε τοπικά και εποχιακά τρόφιμα, ειδικά φρούτα και λαχανικά. Γενικά όσο μικρότερη απόσταση διανύουν τα τρόφιμα για να φτάσουν μέχρι το πιάτο μας, τόσο λιγότερο επιβαρύνουν το περιβάλλον.
  • Αναζητήστε προϊόντα με οικολογικές συσκευασίες για το περιβάλλον.
  • Αν παρ’ όλα αυτά, αγοράσατε περισσότερα τρόφιμα από όσα μπορείτε να καταναλώσετε, μην τα πετάξετε. Μοιραστείτε τα.

 

Πηγή: tvxs.gr 

Η προσωπική γνώμη, το αγαθό την πληροφόρησης και ο διαχωρισμός..

Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

Είπαμε ότι η ελευθερία του τύπου είναι ένα μεγάλο αγαθό το οποίο στην Ελλάδα δεν έχουμε καταλάβει τη σημασία του. Δεν έχουμε καταλάβει ότι η προστασία του επιβάλλει υπεύθυνη δουλειά, γιατί η πληροφόρηση είναι κοινωνικό αγαθό. Έτσι λοιπόν δεν θα πρέπει να υπόκειται σε προσωπικές φιλοδοξίες, προπαγάνδα, εμπορία.

Με λίγα λόγια δεν μπορούμε να μεταδίδουμε ότι θέλουμε, όπως το θέλουμε και σύμφωνα με την δική μας γνώμη ή τα δικά μας συμφέροντα. Δεν μπορείς να ενημερώσεις με υπευθυνότητα τον κόσμο όταν είσαι χρωματισμένος πολιτικά ας πούμε κι όταν αυτό φροντίζεις σε κάθε σου βήμα να το διατυμπανίζεις.

Βέβαια εδώ έρχεται ο διαχωρισμός ανάμεσα στα ιστολόγια προσωπικής έκφρασης κι εκείνα των ΜΜΕ. Σε αυτή την περίπτωση κι εφόσον έχεις κάνει τον διαχωρισμό, τότε ναι, έχεις κάθε δικαίωμα να ασκείς κατά το δοκούν την προσωπική σου άποψη και να κρίνεσαι μέσα από αυτήν.

Τα όρια αντικειμενικότητας λοιπόν, ανάμεσα στις επαρχιακές φυλλάδες με τις οποίες καταπιάνεται το άρθρο είναι δυσδιάκριτα. Γι’αυτό καλό είναι να γίνει κάποια στιγμή ο διαχωρισμός που λέγαμε παραπάνω, ανάμεσα σε ιστολόγια προσωπική γνώμης και ιστολόγια υπεύθυνων ειδήσεων που πληρούν τον κώδικα δημοσιογραφικής δεοντολογίας.

Να το κοιτάξουμε όμως ε. Να το κοιτάξουμε γιατί ο κόσμος πάει με 200 χλμ την ώρα μπροστά και είναι κρίμα να βρισκόμαστε ακόμη στην εποχή των παγετώνων.

 

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας.