Επιστρέφουμε έπειτα από ένα μικρό διάλλειμα με τις φωτογραφίες που μας στέλνετε, με δικές μας λήψεις αυτή τη φορά. Έχουμε κι εμείς μεράκι, το έχετε καταλάβει άλλωστε.
Συλλέγουμε τις δικές σας βέβαια και λαμβάνουμε ότι μας στέλνετε. Συνεχίστε να το κάνετε με φωτογραφίες από την καθημερινότητά σας. Έχει γούστο.
Κάπου στον Πευκιά Ξυλοκάστρου.
Ο Χοσέ είναι ένας μοναχικός και ντροπαλός άνδρας. Ένα πρωινό, πηγαίνει για καφέ στο μπαρ όπου δουλεύει η Άνα. Ο ερχομός αυτού του ανθρώπου στη δύσκολη ζωή της δίνει κουράγιο στην Άνα, ύστερα από οχτώ χρόνια που πέρασε περιμένοντας τον Κούρο, τον σύζυγό της, να εκτίσει την ποινή του. Ο Κούρο βγαίνει ελπίζοντας πως θα μπορέσει να ξεκινήσει απ’ την αρχή με την Άνα. Αντ’ αυτού, βρίσκει μια μπερδεμένη γυναίκα κι έναν ξένο που θα τον αναγκάσει να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος… Μια δυνατή ιστορία για τη βίαιη φύση του ανθρώπινου είδους και την ψευδαίσθηση της εξιλέωσης.
Το ελληνικό παλαιό σινεμά το λατρέυω. Όχι μόνο εγώ δηλαδή, αλλά νομίζω και κάθε έλληνας που γεννιέται μαθαίνει να ζει με τις ασπρόμαυρες ταινίες. Είναι μια ιστορία που ποτέ δεν τελειώνει.
Ανάμεσα στους λαμπερούς αστέρες του παρελθόντος, ο Λάμπρος Κωνσταντάρας ξεχωρίσε για την αριστοκρατική παρουσία του. Γόνος ευκατάστατης οικογένειας με Κωνσταντινοπολίτικη καταγωγή, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1913 και μεγάλωσε στο Κολωνάκι. Ο πατέρας του είχε χρυσοχοείο και αδερφή του ήταν η επίσης γνωστή ηθοποιός Μίτση Κωνσταντάρα, ενώ είχε ακόμη μια αδερφή.
Αυτή η θρυλική κορμοστασία του Λάμπρου που βλέπουμε όλοι στις ταινίες, είχε εξήγηση καθώς υπήρξε από νεαρός αθλητής. Ήταν αθλητής της ΑΕΚ, τερματοφύλακας στην Β΄ομάδα την περίοδο 1929-30 και αθλητής στίβου σε αγωνίσματα ταχύτητας. Έπειτα κατατάχθηκε στο ναυτικό στην Κέρκυρα στην σχολή υπαξιωματικών. Επειδή όμως αυτό έγινε υπό την πίεση των γονιών του, δραπέτευσε μια ημέρα κολυμπώντας και γλίτωσε το στρατοδικείο ύστερα από μεγάλες προσπάθειες της οικογενείας του. Το 1934 μετέβη στο Παρίσι προκειμένου να σπουδάσει χρυσοχόος, με σκοπό να αναλάβει στην συνέχεια το οικογενειακό χρυσοχοείο στο κέντρο της Αθήνας. Εγκατέλειψε τις σπουδές του κι έκανε διάφορες δουλειές, ώσπου τον ανακάλυψε ο Γάλλος σκηνοθέτης Λουί Ζουβέ να παίζει ως κομπάρσος σε θεατρική παράσταση. Σπούδασε ηθοποιός στο θέατρο «Ατενέ» και το καλοκαίρι του 1938 επέστρεψε στην Ελλάδα, ξεκινώντας πλέον καριέρα ηθοποιού. Πολέμησε και τραυματίστηκε στον πόλεμο του 1940 στα Αλβανικά βουνά. Μάλιστα ύστερα από τον τραυματισμό του και ενώ είχε παρασημοφορηθεί, θέλησε και πάλι να τον στείλουν πίσω στο μέτωπο.
Είναι γνωστή η μεγάλη του αγάπη για τις γυναίκες. Παρότι παντρεύτηκε δύο φορές, παρέμενε αθεράπευτος λάτρης του γυναικείου φύλου. Από τον πρώτο του γάμο με την Γιούλη Γεωργοπούλου, απέκτησε ένα παιδί, τον δημοσιογράφο και βουλευτή Δημήτρη Κωνσταντάρα, ο οποίος του χάρισε δυο εγγόνια : την Παυλίνα (1974) και τον Λάμπρο (1979). Ιδιαίτερος στις συνεργασίες του στις οποίες τον καταδίωκε, όπως έχουν δηλώσει πολλοί κατά το παρελθόν, μια τελειομανία σε όσες κινηματογραφικές ή θεατρικές προσπάθειες συμμετείχε. Μυθικό έχει μείνει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου το “βαρύ χέρι” του, με τον Αλέκο Τζανετάκο να έχει πληρώσει περισσότερο από όλους το μάρμαρο.
Σε όσα αφορούν τις κωμωδίες που πρωταγωνίστησε, τον κατέταξαν στην κορυφή της μνήμης των σινεφίλ, ως έναν από τους πλέον κωμικούς καλλιτέχνες που υπήρξαν στην χώρα μας. Όχι άδικα. Είχε κάτι το ξεχωριστό η ηθοποιία του. Απίθανες σκηνές και ο τρόπος που τσαλάκωνε τον εαυτό του κινηματογραφικά μοναδικός.
Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας έπαιξε σύνολο σε 78 ελληνικές ταινίες, σε τέσσερις που γυρίστηκαν στη Γαλλία την δεκαετία του 1930 («Αν ξανανεβούμε προς τα Ηλύσια Πεδία», «Σχολείο γυναικών», «Κουρσάρος», ενώ είναι άγνωστος ο τίτλος της τελευταίας) και σε μία ελληνική που γυρίστηκε στην Αίγυπτο το 1950, αλλά δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία γι’ αυτήν την ταινία. Τελευταία του ταινία ήταν «Ο Λαμπρούκος Μπαλαντέρ».
Πέθανε στο «Ασκληπιείο» της Βούλας στις 28 Ιουνίου 1985. Νωρίτερα (1978 και 1983) είχε υποστεί δύο εγκεφαλικά επεισόδια. Κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.
Το 2008 ένα θέατρο στο Αιγάλεω ονομάστηκε «Θέατρο Λάμπρος Κωνσταντάρας» σε αναγνώριση της συνεισφοράς του στο ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο.
Με μερικές πληροφορίες από την wikipedia.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
Για να εξηγηθούμε από την αρχή, δεν θεωρούμε ότι δεν υπάρχει θέμα στον Κορινθιακό με την εμφάνιση των μεδουσών κλπ. Όμως ο τρόπος που βγήκε η όλη ιστορία στα ΜΜΕ, ακόμη και η εποχή αν θέλετε που συνέβη αυτό, είναι άκρως “ελληνικός”.
Γιατί είναι δεδομένο ότι μαζί με το ενδιαφέρον των κατοίκων της μεγάλης ζώνης του Κορινθιακού, μπήκαν σφήνα και τα συμφέροντα καθώς πρόκειται για τουριστική σεζόν. Όταν μάλιστα είδαμε το θέμα να παίζει στα μεγάλα κανάλια, τότε κατανοήσαμε καλύτερα.
Πάντως στην Κορινθία οι μαρτυρίες λένε ότι ο πληθυσμός των μεδουσών έχει ελαχιστοποιηθεί, τουλάχιστον στα παράλια. Οπότε αυτό που πρέπει να γίνει στο εξής, είναι να συνεχιστεί η διαδικασία από την ελληνική πολιτεία, σύντομα, ώστε να χαρακτηριστεί περιοχή Natura ο κόλπος, να σταματήσει η υπεραλιεία, η μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα με λιπάσματα που έχουν οδηγήσει σε αύξηση της συγκέντρωσης πλαγκτόν όπως αναφέρουν ειδικοί στα διάφορα ρεπορταζ και τέλος η μείωση του αριθμού των φυσικών εχθρών της μέδουσας όπως είναι τα δελφίνια. Απαιτείται να βρεθούν οι τρόποι ώστε το οικοσύστημα να κάνει τον κύκλο του και η ζωή να επιστρέψει σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Εντός κι εκτός θαλάσσης.
Για όλες τις καταστάσεις υπάρχει λύση αρκεί η προσπάθεια να είναι συντονισμένη. Αντί για την “τρομοκρατία” των ΜΜΕ λοιπόν, ας επικεντρωθούν όλοι σε αυτές. Κυρίως η πολιτεία που πρέπει να βρει αυτά τα κοινοτικά προγράμματα με τα οποία θα βοηθήσει ως προς την επίλυση του περιβαλλοντολογικού προβλήματος.
Η στήλη θα έχει αρκετό υλικό σήμερα σε σχέση με τις προηγούμενες ημέρες. Ίσως μάλιστα να ξεχνάμε πάνω στη φούρια μερικές φωτογραφίες στα inbox μας, όμως σίγουρα τις βρίσκουμε και τις ανεβάζουμε κάποια στιγμή. Εσείς ξέρετε, συνεχίστε να στέλνετε το υλικό σας να γουστάρουμε.
Από την Κλειώ Σπηλιώτη. Καμάρι Κορινθίας.
Δερβένι Κορινθίας. Της Αλεξάνδρας Καϊτσα.
Δερβένι Κορινθίας. Της Αλεξάνδρας Καϊτσα.
Του Χαράλαμπου (Ρενέ) Κόνδη. Ξυλόκαστρο Κορινθίας.
Κυριακή σήμερα όμως δεν πρόκειται να σας αφήσουμε παραπονεμένους. Δύο όμορφες φωτογραφίες, από δικές μας παραλίες, σε διαφορετικές ώρες από τις τελευταίες ημέρες. Συνεχίστε να στέλνετε τα θέματά σας για να τα μοιραζόμαστε όλοι μαζί από το revista.
Φωτογραφία της Κωνσταντίνας Γιάννου από το Ξυλόκαστρο.
Σε μια ομάδα του facebook για το Ξυλόκαστρο, ο κύριος Βλάσης έκανε μια δημοσίευση με την οποία υπενθύμιζε στους μεγαλύτερους και έκανε γνωστό στους νεότερους, την σημαντική και μοναδική συμβολή του αείμνηστου Ξυλοκαστρινού συγγραφέα, Σταμάτη Νίκολη, στην καταγραφή της ιστορίας και της λαογραφίας του Ξυλοκάστρου. Αυτοδίδακτος και μέλος της Ελληνικής Εταιρίας Λογοτεχνών, άφησε πίσω του πλούσια βιβλιογραφία και μια παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Η συγγραφή δεν ήταν ποτέ μια εύκολη υπόθεση, πόσο μάλλον η θεματολογία με την οποία καταπιάστηκε ο σπουδαίος Ξυλοκαστρινός συγγραφέας.
Τίτλοι βιβλίων:
ΩΔΗ ΣΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΑΡΤΙΔΑ ΣΚΑΚΙ ΤΟΥ ΣΙΣΥΦΟΥ ΝΤ.
{1984, ΠΟΙΗΣΗ
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ,ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ. { 1996, ΙΣΤΟΡΙΑ}
ΤΟ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ. {1997, ΙΣΤΟΡΙΑ}
ΤΟ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ 1940-1960 {1999 , ΙΣΤΟΡΙΑ}
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΑ.{2001,ΙΣΤΟΡΙΑ}
ΤΑ ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ ΤΗΣ ΠΕΛΛΗΝΗΣ. {2002, ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ}
Η ΠΟΛΙΟΡΚΙΑ ΤΟΥ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ. {2003, ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ}
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ. {2004 , ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ}
Ο ΔΗΜΟΣ ΤΡΙΚΑΛΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΛΟΡΔΟΥ ‘ΑΝΤΟΝΥ ΝΑΪΓΚΕΛΡΑΤΚΛΙΦΤ. {2005 , ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ}
ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΙΝΑ ΑΠΟΤΥΠΩΜΑΤΑ. { 2006 , ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ}
ΤΑ ΣΕΝΤΟΝΙΑ ΤΟΥΣ ΕΙΧΑΝ ΤΗΝ ΕΥΩΔΙΑ ΤΟΥ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ. {2007, ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ}
________
© revista.gr – Ιούνιος 2017
Η Γκέλυ είναι φίλη μου και ψυχάρα. Έχει πάθος με τις μηχανές και σίγουρα είναι από τους καλύτερους οδηγούς. Για την ακρίβεια έχει πάθος με την δική της μηχανή, την “γριά” όπως την αποκαλεί. Πάντα μου άρεσε αυτή η έκφραση, κι εγώ έτσι αποκαλώ την δική μου, αλλά και όσοι έχουν “ρετρό” μοτοσακά θα καταλάβουν αμέσως
Τους ανθρώπους λοιπόν που αγαπούν με τόσο πάθος πράγματα άψυχα για τους υπόλοιπους, και που έχουν συνδέσει τόσο τη ζωή μαζί τους, να τους έχετε σε εκτίμηση λίγο περισσότερο. Φανταστείτε πόση αγάπη μπορούν να προσφέρουν σε ότι έχει ψυχή.
Αφιερωμένο στην καλή μου φίλη και σε όσους ροκάρουν ακόμη και παραμένουν παιδιά. Ας μας λένε αλητάκια, αντέχουμε, είμαστε εδώ.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
_______
© revista.gr – Ιούλιος 2017
Η διαδικτυακή ζωή μου μερικές ημέρες ξεπερνά την πραγματική και αυτό έχει να κάνει ξεκάθαρα με το περιοδικό. Γενικότερα για να μπορείς να ενημερώσεις με ακρίβεια και υπευθυνότητα, πρέπει να είσαι ενήμερος και αυτό απαιτεί χρόνο και πολύ κόπο. Αν θέλεις να κάνεις σωστά ότι κάνεις δηλαδή, γιατί πάντα υπάρχει ο εύκολος τρόπος που δεν ενστερνίστηκα ποτέ, ευτυχώς.
Μοιραία λοιπόν με ανοιχτό το facebook αρκετές ώρες της ημέρας, γίνομαι παρατηρητής εικονικών ζωών. Όπως τέτοια είναι η δική μου μέσα σε αυτό το μαραφέτι, έτσι είναι και των άλλων. Με δόσεις μεγάλης κανονικότητας βέβαια, αλλά με εικονικό τρόπο σίγουρα. Παρατηρώ ανθρώπινες αντιδράσεις και σκέψεις μέσα απ’την οθόνη. Αδυνατώ σε αρκετές περιπτώσεις να αντιληφθώ το ύφος τους, την χρησιμότητά τους ή τον στόχο τους. Το ίδιο όμως συμβαίνει και με εμένα φαντάζομαι σε σχέση με τους άλλους.
Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δεν έχω συνομιλήσει από κοντά καθόλου, όμως έχουμε μοιραστεί ιδέες μέσα από το ηλεκτρονικό μέσο. Ιδέες που εκτίμησα και που τους τοποθέτησαν ψηλά στη συνείδησή μου. Γι’αυτό θεωρώ χρήσιμη αυτού του είδους την επικοινωνία. Δεν έχει μόνο αρνητικά το ηλεκτρονικό κοινωνικό δίκτυο.
Η κοινωνία είναι χωρισμένη εκ των πραγμάτων σε ομάδες. Για να θέσουμε τα όρια που είναι δυσδιάκριτα σήμερα, λόγω οικονομικής και όχι μόνο κρίσης, χρειάζεται πολλή δουλειά. Πιθανότατα θα αποτύχουμε κιόλας. Δεν περνάνε όλοι το ίδιο δύσκολα και σίγουρα πάντα υπάρχουν και δυσκολότερα.
Εκείνο που με κάνει όμως να μη σταματώ με το περιοδικό και να συνεχίζω το ίδιο παθιασμένος, είναι η ανάγκη που έχει τελικά ο κόσμος για έκφραση. Ανάγκη που ο καθένας την εκφράζει με διαφορετικό τρόπο. Ας πούμε αυτή η στήλη που τρέχει τελευταία με τις φωτογραφίες. Έχω εκπλαγεί ευχάριστα με το πόσο διαφορετικών ηλικιών άτομα στέλνουν μια φωτογραφία, εκφράζονται μέσα από ένα ηλιοβασίλεμα, από την θάλασσα, από μερικά όμορφα χρώματα.
Χθες έστειλα χρόνια πολλά σε έναν καλό φίλο μου, εδώ, με ένα γραπτό μηνυματάκι στον “τοίχο” του. Μου απάντησε να είμαι καλά και να συνεχίσω να γράφω, για να παίρνουν κουράγιο οι υπόλοιποι και να μην τα παρατούν. Εκτίμησα τόσο αυτή την πρόταση, που την σκεφτόμουν όλη τη νύχτα μέχρι που με πήρε ο ύπνος. Μερικές φορές μου είναι τόσο δύσκολο να γράψω. Σκέφτομαι όμως ότι ακόμη και λίγοι άνθρωποι να αισθανθούν καλύτερα μέσα από δύο γραμμές που θα αραδιάσω, από δύο ιδέες που θα καταγραφούν στο περιοδικό, από δύο φωτογραφίες ή μια προτροπή, τότε θα έχω κερδίσει παράλληλα μια ακόμη ημέρα που άξιζε να ζω. Μια ημέρα που έκανα κάτι για την κοινωνία στην οποία υπάρχω. Είναι ο μόνος λόγος να συνεχίζει κανείς στις ημέρες μας να κρατάει το κεφάλι του ψηλά.
Λίγο χαμόγελο στα μάτια των ανθρώπων.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
______
© revista.gr – Ιούνιος 2017
Συνεχίζουμε με τις φωτογραφίες που μας στέλνετε και για σήμερα έχουμε μερικές ακόμη εξαιρετικές λήψεις, από τους φίλους αναγνώστες του revista.gr. Καλό Σαββατοκύριακο όλοι και απολαύστε την θάλασσα και τον ήλιο, όσο περισσότερο μπορείτε, χωρίς να σκέφτεστε τίποτα!
Του Γρηγόρη Λιάπη.
Της Χριστιάνας Φουστέρη.
Της Βάσως Γεωργουλάκη.
________
© revista.gr – Ιούνιος 2017