Mπορεί οι Ναζί να μην πρόλαβαν να κατασκευάσουν τα περίφημα “θαυματουργά όπλα”, που διαφήμιζε ο Χίτλερ, για να κερδίσουν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ωστόσο κατάφεραν να παρασκευάσουν “θαυματουργά χάπια”, τα οποία και χρησιμοποιήθηκαν μαζικά από τους Γερμανούς στρατιώτες και πιλότους για να διεξαγάγουν τον “αστραπιαίο πόλεμο” (Blitzkrieg), να εκτελούν εν ψυχρώ αθώους αμάχους, και να πολεμούν “μέχρις εσχάτων”.
Αλλά ευτυχώς δε νίκησαν.
Δεν ήταν λοιπόν μόνον η προπαγάνδα και η ναζιστική ιδεολογία που εμψύχωνε τους Γερμανούς στρατιώτες, αλλά και μια “εθνικοσοσιαλιστική μαστούρα” που προέρχονταν από μια σειρά από πρωτοποριακά, γερμανικής ανακάλυψης, ψυχότροπα, όπως η Μεθαμφεταμίνη, το MDMA (Ecstacy) κ.α, στα οποία ήταν εθισμένοι. Επίσης χρησιμοποιήθηκαν ευρέως από το γερμανικό στρατό η μορφίνη, ενώ έγιναν και πειράματα πάνω στο παραισθησιογόνο LSD. Ακόμη και η ναζιστική ηγεσία, αλλά και ο ίδιος ο “Φύρερ” Αδόλφος Χίτλερ, ήταν χρήστες και εξαρτημένοι αυτών των ουσιών…
Ανατολικό Μέτωπο, χειμώνας του 1943, 30 βαθμοί υπό του μηδενός.
Μια ομάδα περίπου πεντακοσίων στρατιωτών της Βέρμαχτ έχει περικυκλωθεί από τον Κόκκινο Στρατό, που έχει εξαπολύσει σφοδρή αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα. Οι Γερμανοί στρατιώτες είναι εξαντλημένοι και με το ηθικό τους πεσμένο. Τα πολεμοφόδια τελειώνουν και σκέφτονται να παραδοθούν ή να πεθάνουν ξαπλωμένοι στο παγωμένο χιόνι. Ούτε σκέψη για ν’ αντεπιτεθούν και να διασπάσουν τον εχθρικό κλοιό. Την κρίσιμη εκείνη στιγμή ο γιατρός της μονάδας ανοίγει ένα ιατρικό κιβώτιο και βγάζει από μέσα του κουτιά με τα “θαυματουργά” χάπια Pervitin (Μεθαμφεταμίνη) και δίνει από δύο δισκία σε κάθε εξαντλημένο στρατιώτη. «Αποφάσισα να τους δώσω Pervitin καθώς άρχισαν να ξαπλώνουν στο χιόνι και να θέλουν μόνο να πεθάνουν», έγραφε στο ημερολόγιο του ο Γερμανός γιατρός: «Μετά από μισή ώρα οι άνδρες άρχισαν αυθόρμητα να αναφέρουν ότι αισθάνονταν καλύτερα. Άρχισαν να προχωρούν, ομαλά και πάλι».
Μια ώρα αργότερα η μέχρι πρότινος εξουθενωμένη ομάδα απέκτησε ξαφνικά μια απίστευτη ενεργητικότητα. Ήταν και πάλι έτοιμοι για τη μάχη. Όρμησαν δυναμικά κατά των ρωσικών στρατευμάτων, που αιφνιδιάστηκαν από την ξαφνική αντεπίθεση. Οι Γερμανοί στρατιώτες, νιώθοντας μια ασυνήθιστη ευφορία κατά τη μάχη, διασπούν τελικά τον κλοιό και, περνώντας μέσα από τις εχθρικές γραμμές, ενώνονται με τα υπόλοιπα στρατεύματα της Βέρμαχτ που υποχωρούσαν.
Στο ίδιο μέτωπο, στις 2 Φεβρουαρίου του 1943, τα υπολείμματα της άλλοτε κραταιάς Γερμανικής 6ης Στρατιάς στο Στάλινγκραντ υπό τον στρατηγό Φον Πάουλους παραδίδονται στο νικηφόρο Κόκκινο Στρατό, έπειτα από δύο μήνες ασφυκτικής πολιορκίας και συνεχόμενων μαχών και οδομαχιών στα παγωμένα χαλάσματα της πόλης του Βόλγα. Από τους ένα εκατομμύριο άνδρες της 6ης Στρατιάς, που στις 21 Αυγούστου του 1942 επιτέθηκαν στο Στάλινγκραντ, στις όχθες του Βόλγα, έχουν απομείνει μόνον 91.000 ρακένδυτοι και λιμοκτονούντες, που δεν είχαν δύναμη να σταθούν όρθιοι, αιχμάλωτοι, που τους περίμενε η κόλαση των στρατοπέδων της Σιβηρίας. Μετά την παράδοση των υπολειμμάτων της 6ης Στρατιάς στο Στάλινγκραντ, ένας σοβαρά τραυματισμένος Γερμανός στρατιώτης, που ήταν αναγκασμένος να περπατήσει εκατοντάδες χιλιόμετρα ως αιχμάλωτος σε θερμοκρασία 38 βαθμούς υπό το μηδέν, κατόρθωσε να επιζήσει με την βοήθεια του “θαυματουργού” Pervitin: «Περπατούσα σαν ήμουν σε έκσταση. Τα πληγωμένα μου πόδια κινούνταν αυτόματα, δεν ένιωθα το κρύο, την πείνα και την δίψα».
Ένας ντοπαρισμένος «αστραπιαίος πόλεμος»
Με την έναρξη του πολέμου και την επίθεση της Βέρμαχτ στην Πολωνία υπήρχαν ήδη πολλοί στρατιώτες που είχαν εθιστεί στη χρήση του Pervitin. Ένας νεαρός Γερμανός στρατιώτης έγραφε στους δικούς του από το μέτωπο της Πολωνίας στις 9 Νοεμβρίου του 1939: “Αγαπητοί γονείς και αδέλφια. Εδώ έξω είναι πολύ σκληρά κι ελπίζω να καταλάβετε γιατί σας γράφω μόνο κάθε τέσσερις μέρες. Σήμερα σας γράφω για να σας ρωτήσω αν μπορείτε να μου στείλετε χάπια Pervitin. Με αγάπη Hein”.
Συχνά οι Γερμανοί στρατιώτες, όντας εθισμένοι στη μεθαμφεταμίνη, επιζητούσαν το Pervitin ακόμη και σε λιγότερο οριακές καταστάσεις, όπου δεν ήταν θέμα ζωής και θανάτου.
Στις 20 Μάιου του 1940, σύμφωνα με άρθρο της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail., ένας νεαρός στρατιώτης ονόματι Χάινριχ Μπολ (Heinrich Theodor Böll), ο διάσημος μετέπειτα Γερμανός συγγραφέας που το 1972 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, έγραφε από την πρώτη γραμμή του μετώπου στους γονείς του παραπονούμενος για την εξάντληση της μάχης και ζητούσε απεγνωσμένα κι άλλο pervitin:
“Ίσως θα μπορούσατε να μου στείλετε λίγο περισσότερο Pervitin, ώστε να μπορώ να το έχω εφεδρικά”.
Ο ίδιος, σε επιστολή του που έστειλε στις 19 Ιουλίου του 1940, έγραφε στους δικούς του, μη ζητώντας τίποτε άλλο εκτός από το: “Αν μπορείτε, σας παρακαλώ, στείλτε μου λίγο περισσότερο Pervitin”.
Φαίνεται πως ο “αστραπιαίος πόλεμος” (Blitzikrieg) της Βέρμαχτ, ειδικά κατά την πρώτη φάση της επίθεσης στην Πολωνία και κατόπιν στη Γαλλία (που καταλήφθηκαν σχεδόν κεραυνοβόλα), δεν θα ήταν και τόσο ταχύτατος αν δεν χορηγούνταν εκατομμύρια χάπια μεθαμφεταμίνης στους επιτιθέμενους Γερμανούς στρατιώτες ώστε να είναι ακούραστοι και να μην ξεμείνουν από ενέργεια ως την “τελική νίκη”. Ρίχνονταν στη μάχη μοιάζοντας με ντοπαρισμένα “ζόμπι”, εξού και όλη αυτή η παραφιλολογία και οι σύγχρονες ταινίες και τα κόμικ για τους Nazi Zombies…
Αυτά τα χάπια μεθαμφεταμίνης ήταν τμήμα ενός γενικότερου σχεδίου του Γερμανικού Επιτελείου, το οποίο αποσκοπούσε να κάνει τους Γερμανούς πιλότους, ναυτικούς και στρατιώτες ικανούς για “υπεράνθρωπες” επιδόσεις. Η στρατιωτική ηγεσία των Ναζί φαίνεται πως ενθάρρυνε την ελεύθερη χορήγηση διεγερτικών χαπιών, όπως η μεθαμφεταμίνη, όπως επίσης και του αλκοόλ και των οπιούχων, προκειμένου τα “μαστουρωμένα” στρατεύματά τους να είναι σε θέση να επιφέρουν τη νίκη επί των αντιπάλων τους. Εκείνο όμως που δεν προέβλεψαν ήταν οι καταστροφικές παρενέργειες και ο εθισμός, που οδήγησε τελικά στη διάλυση του ηθικού αλλά και στη γενικότερη δυσφήμιση του γερμανικού στρατού που ξεπέρασε κάθε όρια αγριότητας, ειδικά στις κατεχόμενες χώρες.
Εξάρτηση και παρενέργειες της ναζιστικής ναρκωμανίας
Κι όταν το προέβλεψαν ήταν ήδη αργά. Όταν ο Γερμανός διοικητής Βάλτερ Φον Μπράου, κατέληξε στο δυσάρεστο συμπέρασμα πως τα γερμανικά στρατεύματα είχαν αρχίζει να εκτραχύνονται και να διαπράττουν “τις πιο σοβαρές παραβιάσεις της ηθικής και της πειθαρχίας”, ο πόλεμος ήδη έκλεινε εις βάρος τους. Στο μεταξύ έρχονταν στο γερμανικό επιτελείο συχνές αναφορές για αιματηρές συγκρούσεις μεταξύ των στρατιωτών, για αφύσικα ατυχήματα, για κακομεταχείριση των υφισταμένων, για βία προς ανώτερους αξιωματικούς, για εγκλήματα που αφορούσαν “μη φυσιολογικές σεξουαλικές πράξεις”, αλλά αυτά δεν ήθελαν να τα διασυνδέσουν -λόγω και του κόμπλεξ ανωτερότητας που τους διακατείχε- με τη χρήση και κατάχρηση των ψυχοτρόπων ουσιών και του αλκοόλ. Ωστόσο η πικρή αλήθεια ήταν πως όλα αυτά έθεταν, αν μη τι άλλο, σε κίνδυνο την “πειθαρχία εντός του στρατεύματος”.Η ειρωνεία βέβαια είναι πως και οι ίδιοι οι Γερμανοί στρατιωτικοί γιατροί πειραματίζονταν πάνω στον εαυτό τους στη χρήση των ψυχοτρόπων ουσιών.
Είχαν έτσι και οι ίδιοι εμπειρία από “πρώτο χέρι”.
Ειδικά σε σχέση με τη μορφίνη που ήταν και το κύριο ναρκωτικό και αναλγητικό σε περιπτώσεις βαριών τραυματισμών κατά τη διάρκεια της μάχης. Η χρήση και η κατάχρηση της μορφίνης ήταν άλλο ένα πρόβλημα της ναζιστικής ναρκωμανίας, που δεν μπόρεσε να αποφευχθεί. Ο καθηγητής Otto Wuth, που υπηρετούσε στο γερμανικό στρατό διεξάγοντας σχετική έρευνα έστειλε μια αναφορά τον Φεβρουάριο του 1941 με τίτλο “Πρόταση για την Καταπολέμηση της Μορφινομανίας”. Με βάση την έρευνά του συμπέρανε και πρότεινε πως όλοι οι τραυματίες στρατιώτες που εθίστηκαν στη μορφίνη κατά τη διάρκειας της νοσηλείας τους θα έπρεπε να καταγράφονται σε κεντρικό επίπεδο και θα έπρεπε στη συνέχεια να αποστέλλονται σε ειδικά κέντρα απεξάρτησης από τα ναρκωτικά. “Μ’ αυτόν τον τρόπο”, υποστήριζε ο καθηγητής Wurth, “οι τοξικομανείς της μορφίνης, θα καταγράφονταν και θα παρακολουθούνταν ώστε να εμποδίζονταν να γίνουν εγκληματίες”.
Αντίθετα με ορισμένους Γερμανούς επιστήμονες η ηγεσία των Ναζί –μέρος της οποίας ήταν κι αυτή εθισμένη στα ναρκωτικά (βλέπε Γκέρινγκ)– δεν ήταν πιο επιεικής απέναντι μ’ αυτούς που έγιναν τοξικομανείς.
Ο λόγος ήταν πως η ηγεσία της Βέρμαχτ εξέφρασε την ανησυχία πως θα μπορούσε κάποια στιγμή να ζητηθεί αποζημίωση εκ μέρους των στρατιωτών και των οικογενειών τους, επειδή εκείνη ήταν στην πραγματικότητα υπεύθυνη για τη μαζική διανομή ψυχοτρόπων χαπιών στους στρατιώτες του μετώπου.
Είναι ωστόσο γεγονός πως προς το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όλο και πιο νέοι, ακόμη και έφηβοι Γερμανοί επιστρατεύονταν για να πολεμήσουν και πολλοί απ’ αυτούς προτρέπονταν να χρησιμοποιούν αλκοόλ και ψυχοτρόπες ουσίες, όπως η μεθαμφεταμίνη για να πάρουν θάρρος και να αντέξουν. Τα ναρκωτικά αυτά ήταν βέβαια πρόβλημα, όμως οι Ναζί αξιωματούχοι αρνούνταν να δουν τις επιπτώσεις τους στην υγεία και στη συμπεριφορά των στρατιωτών τους, αρκεί να μπορούσαν να πολεμήσουν.
Ένα Pervitin κάθε 100 χιλιόμετρα
Η πολεμική μηχανή των Ναζί φαίνεται πως ήταν “καλολαδωμένη” και λειτουργούσε, στην αρχή τουλάχιστον του πολέμου, αποτελεσματικά εξ αιτίας και της μαζικής κατανάλωσης ψυχοτρόπων ουσιών και ειδικά του Pervitin (μεθαμφεταμίνη).
Η χρήση αυτών των ουσιών από τα γερμανικά στρατεύματα ήταν κάτι το συνηθισμένο, αν μη τι άλλο για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας και “παραγωγικότητας”, δηλαδή για να σκοτώνουν χωρίς κούραση και τύψεις ακόμη περισσότερους εχθρούς και αμάχους σ’ έναν πόλεμο που είχε χαρακτηριστεί ως “τελικής εξόντωσης”.
Ήταν άλλωστε ένα ναρκωτικό που ταίριαζε στην ιδιοσυγκρασία, την ιδεολογία και την Κοσμοθεωρία (Weltnaschauung) των Ναζί, που έβλεπαν τον πόλεμο ως έναν ολοκληρωτικό αγώνα που στόχο είχε την επικράτηση της “Αρίας Φυλής” και την εξόντωση ή την υποδούλωση των άλλων “κατώτερων” φυλών.
Στις μονάδες των τεθωρακισμένων το Pervitin ήταν επίσης γνωστό και ως «Panzer Chokolat».
Ένας Γερμανός διοικητής μονάδας τεθωρακισμένων, ο Hans von Luck, που μετατέθηκε από την Ρωσία στη βόρεια Αφρική, τον Ιανουάριο του 1942 είχε διατάξει τον οδηγό του: «Θα οδηγούμε χωρίς διαλείμματα μέχρι να βγούμε από την Ρωσία. Θα αλλάζουμε ο ένας τον άλλο κάθε 100 χιλιόμετρα. Θα παίρνουμε Pervitin και θα σταματούμε μόνο για ανεφοδιασμό με καύσιμα».
Εδώ παρατηρούμε πως η χρήση της ψυχοτρόπου ουσίας δε γινόταν περιστασιακά, αλλά με πρόγραμμα και “γερμανική μέθοδο” ώστε να επιτευχθεί το “βέλτιστο αποτέλεσμα”. Έτσι, δεν ήταν απλά οι στρατιώτες θύματα της απληστίας των γερμανικών φαρμακοβιομηχανιών, όπως της Temmler Werke, αλλά κυρίως ενεργούμενα της προσπάθειας του Επιτελείου και των αξιωματικών τους να υποβοηθήσουν τη θετική γι’ αυτούς έκβαση του πολέμου με την χρήση των ψυχοτρόπων φαρμάκων.
Αναζητώντας το «τέλειο ναρκωτικό»
Ακόμη και προς το τέλος του πολέμου, όταν όλα φαίνονταν πως βαίνουν εναντίον τους, οι Ναζί αξιωματούχοι ευελπιστούσαν για κάποιο “θαυματουργό χάπι” που θα ενεργοποιούσε τα στρατεύματα τους ώστε να επιφέρουν την πολυπόθητη γι’ αυτούς “τελική νίκη”. Στις 16 Μαρτίου του 1944, στο λιμάνι του Κιέλου της βόρειας Γερμανίας, ο Αντιναύαρχος Hellmuth Heye (που μεταπολεμικά έγινε στη Δυτική Γερμανία βουλευτής του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος CDU), ζήτησε από τους Γερμανούς επιστήμονες να παρασκευάσουν ένα φάρμακο που θα μπορούσε να κρατήσει τους Γερμανούς στρατιώτες πανέτοιμους για μάχη, ακόμη κι αν τους ζητούνταν ν’ αγωνιστούν πέραν του συνηθισμένου και ταυτόχρονα να τους ενίσχυε την αυτοεκτίμηση και το ηθικό τους.
Πράγματι λίγο αργότερα στο Κίελο ο Γερμανός φαρμακολόγος Gerhard Orzechowski παρουσίασε στον Αντιναύαρχο Heye ένα “θαυματουργό” χάπι με την κωδική ονομασία D-IX.
Επρόκειτο για ένα σκεύασμα που περιείχε ένα μείγμα από πέντε χιλιοστόγραμμα κοκαϊνης, τρία χιλιοστόγραμμα Pervitin και πέντε χιλιοστόγραμμα Eukodal (σκεύασμα με βάση τη μορφίνη).
Ήταν δηλαδή ένα πραγματικό ναρκωτικό “κοκτέιλ μολότοφ”, ικανό να διεγείρει ακόμη και μισοπεθαμένους! Αν οποιοσδήποτε σήμερα διακινούσε ένα τέτοιο σκεύασμα θα κατέληγε σίγουρα στη φυλακή με πολυετή κάθειρξη.
Όχι όμως οι Ναζί εκείνης της εποχής που χρησιμοποιούσαν τέτοιου είδους ναρκωτικά σε καθημερινή βάση και για χάρη του “ανώτερου” σκοπού τους. Τελικά αυτό το χάπι-δυναμιτής δοκιμάστηκε στα μέλη του πληρώματος ενός μικρού γερμανικού υποβρυχίου και ποιος ξέρει που αλλού, αλλά δεν πρόλαβε να χρησιμοποιηθεί μαζικά γιατί στο μεταξύ ο πόλεμος τέλειωσε…
Γιώργος Στάμκος (stamkos@post.com) είναι συγγραφέας και δημιουργός του περιοδικού Ζενίθ (zenithmag).
Παραπομπές:
Fabienne Hurst, WWII Drug: The German Granddaddy of Crystal Meth, Der Spiegel, 30.5.2013
Andreas Ulrich, The Nazi Death Machine: Hitler’s Drugged Soldiers, Der Spiegel,6.05.2005
Steve Robson: Nazis on narcotics: How Hitler’s henchmen stayed alert during war by taking CRYSTAL METH, Dailymail, 1.06.2013
Hitler the drug addict: How he used a cocktail of drugs including cocaine to make him a ‘Nazi superman’, Dailymail, 24.8.2013
A Brief History of Methamphetamine: Methamphetamine Prevention in Vermont Government of Vermont. Retrieved 29.12012. # Colin A. Ross,
Οι Γιατροί της CIA, Λιβάνης 2011 #
Γιώργος Στάμκος, Mind Control: O Πόλεμος για τον Έλεγχο του Νου, Άγνωστο 2005
Harry Shapiro, Drugs: Ένας Πλήρης Οδηγός για τις Νόμιμες και Παράνομες Ουσίες, ΚΕΘΕΑ 2009
Ψυχεδέλεια και Ψυχότροπα (ειδική έκδοση), εκδ. Άγνωστο 2009 # Ravenscroft, Travor, Η Απόκρυφη Ιστορία του Ναζισμού, Αρχέτυπο 2001
Κάισλερ Άρθουρ, Ο Κομισάριος και ο Γιόγκι, Γαλαξίας, 1962
Lee M. and Shlain B. Acid Dreams: The CIA, LSD and the Sixties Rebellion, Grove Press, 1986
Gordon Thomas, Journey into Madness: Τhe True Story of Secret CIA Mind Control and Medical Abuse, Bantam Books, USA, 1989
Stephen Snelders and Toine Pieters, Social History of Medicine, Oxford University Press, 19.02.2011
tvxs.gr
