Σ.Ν. "Chinaski"

Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.

Οι επιζήσαντες της καθημερινότητας.. Του Στάθη Ντάγκα

Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

Κανένα πρόβλημα με το γνωστό παιχνίδι στην τηλεόραση. Άλλωστε στη ζωή ισχύει ο κοινωνικός νόμος που λέει: “Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα”. Μπορεί να μην γουστάρω τέτοιου είδους σκηνοθετημένες αηδίες, αλλά δεν έχω και κανένα θέμα με τον κόσμο που ψυχαγωγείται μέσω αυτού. Ειλικρινά.

Ο τίτλος του μόνο με παραπέμπει στην καθημερινότητα. Για να είμαι ακριβής, αφορμή γι’αυτές τις γραμμούλες είναι μια δήλωση ενός από τους διαγωνιζόμενους, που έλεγε μεταξύ άλλων σε ένα ζάπινγκ – πέρασμά μου, ότι “ήταν ωραίο που μαχόμαστε για αστεία πράγματα, όπως το αν θα φάμε ρύζι ή μακαρόνια, πράγματα που στην αληθινή μας ζωή δεν μας απασχολούν καθόλου..”.

Σκέφτομαι πως τελικά είναι σε ισχύ περισσότερο από ποτέ στην ελληνική κοινωνία ένας διαχωρισμός. Δεν θα το πω κοινωνικές τάξεις, δεν θα επιχειρήσω να τοποθετήσω ταμπέλες στις ανθρώπινες ομάδες. Όμως σίγουρα αυτή η άνευ προηγουμένου κρίση, κι εδώ αναφέρομαι ξεκάθαρα στην οικονομική, έφτιαξε πολίτες διαφόρων ταχυτήτων. Για άλλους το πρόβλημα είναι που θα πιούνε το ποτό τους την Παρασκεύη, για άλλους πως θα εξασφαλίσουν στο παιδί του γάλα για σήμερα, σε άλλους αν ήρθε το κινητό που παρήγγειλαν και μαγειρεύει κιόλας, υπάρχουν κι εκείνοι που δεν τους αγγίζει τίποτα, αλλά και εκείνοι που ψάχνουν στα σκουπίδια για λίγο πεταμένο ρύζι. Δεν θα ήταν δυνατό να ενταχθεί ο κάθε ένας από τους παραπάνω σε κοινωνικές τάξεις. Αυτά είναι ξεπερασμένα στερεότυπα. Παρατηρείται όμως μια τεράστια ανισότητα και ένα μεγάλωμα της ψαλίδας ανάμεσα τους.

Στέκομαι στην επιβίωση. Γιατί ένα τραγικά μεγάλο ποσοστό συνανθρώπων μου κι εγώ μαζί τους, έχουμε ξαχάσει τι πάει να πει διασκέδαση ουσιαστική. Η επιβίωση έχει ρουφήξει τόσο έντονα το είναι μας μέσα της, που τελικά κοντεύουμε να γίνουμε ζόμπι. Άσχημο πράγμα και κρίμα. Να βλέπεις τον εαυτό σου να μετατρέπεται σιγά – σιγά σε μηχανή – μαχητή, μόνο και μόνο για λίγο “σήμερα”. Για να περάσεις την ημέρα. Έτσι σταμάτησες τα όνειρα κι όταν κάποιος δεν ονειρεύεται, δεν παθιάζεται να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του, γίνεται ένα με τον χρόνο και δεν έχει την δύναμη να καταφέρει τίποτα. Επιβιώνει αλλά δεν ζει.

Η πραγματική επιβίωση λοιπόν είναι εκεί έξω. Εδώ έξω, τριγύρω, πάνω μας και στις σκέψεις μας. Μερικοί καταφέρνουμε να γίνουμε οι τέλειοι επιζήσαντες. Άλλοι δυσκολεύονται πολύ, μερικοί δεν θα τα καταφέρουν ποτέ. Τα χαρτιά είναι για όλους σημαδεμένα και το παιχνίδι μοιάζει με εκείνο της τηλεόρασης. Καλοσκηνοθετημένο με κάκιστο σενάριο.

 

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας

Δυο λόγια για το revista.gr – Του Στάθη Ντάγκα

Απόψεις, Τρίτη Ματιά

Το έχουμε ξανασημειώσει και θα το κάνουμε αρκετές φορές ακόμη για να γίνει απόλυτα κατανοητό. Το revista.gr και οι αρθρογράφοι – συντελεστές του, δεν φέρουν την παραμικρή ευθύνη για σχόλια που κάνουν αναγνώστες του στα κοινωνικά δίκτυα. Ευθύνη φέρει το περιοδικό και οι συντελεστές του, μόνο για όσα γράφονται και διανέμονται από τους ίδιους και φέρουν την υπογραφή τους.

Με λίγα λόγια, μέχρι σήμερα είμαστε απόλυτα τυπικοί απέναντι σε ότι έχουμε καταπιαστεί και έχει να κάνει με τις δημοσιεύσεις του περιοδικού. Στα σχόλιά μας, στις απόψεις και τις κρίσεις μας και γενικότερα στην δημόσια έκφραση του λόγου μας.

Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε αδικήσει κανέναν. Σε καμία περίπτωση δεν θα αδικήσουμε στο μέλλον κανέναν. Όπως και δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να μας αδικήσει. Με απόλυτο σεβασμό στους χιλιάδες αναγνώστες που επισκέπτονται το site κάθε μήνα και με αίσθημα ευθύνης για το λειτούργημα που ασκούμε, θα συνεχίσουμε τον δρόμο μας.

To revista.gr δεν φτιάχτηκε για να κάνει “πολιτική” και πολιτική σε κανένα τομέα. Το revista.gr δεν έχει στόχο τα κλικ και μόνο αυτά. Αυτό το περιοδικό έχει ως αρχισυντάκτη έναν εργάτη – δημοσιογράφο που έμαθε στη ζωή του να μη θίγει ούτε μυρμήγκι. Να μιλάει μόνο με στοιχεία και να υπερασπίζεται την αλήθεια όσο περισσότερο του επιτρέπουν οι δυνάμεις του.

Αυτά τα λίγα και ανα διαστήματα θα φροντίζουμε να φρεσκάρουμε το συγκεκριμένο θέμα, γιατί έχει σημασία. Ως τότε συνεχίζουμε και σας ευχαριστούμε για την μεγάλη εμπιστοσύνη και την αγάπη σας.

 

Για το revista.gr

Στάθης Ντάγκας

Φοβού τη μοναξιά των social media

Web, Τρίτη Ματιά

Μπορεί να αποκαλούνται «μέσα κοινωνικής δικτύωσης» αλλά το facebook, το Instagram και το twitter δεν μας φέρνουν κατ’ ανάγκην πιο κοντά. Τουναντίον, οι νέοι που περνούν πολλές ώρες ασχολούμενοι με αυτά μπορεί να νιώθουν στην πραγματικότητα μεγαλύτερη μοναξιά απ’ όση οι συνομήλικοί τους που βλέπουν και κανέναν άνθρωπο διά ζώσης.

Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας νέας μελέτης, η οποία έδειξε πως οι μανιώδεις χρήστες των μέσων αυτών είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αισθάνονται κοινωνικώς απομονωμένοι, σε σύγκριση με τους λιγότερο κολλημένους με τα social media φίλους τους.

Το εύρημα αυτό, που δημοσιεύεται στην Αμερικανική Επιθεώρηση Προληπτικής Ιατρικής (AJPM), «μας υπενθυμίζει ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν αποτελούν πανάκεια για όσους αισθάνονται μοναξιά» δήλωσε ο επικεφαλής ερευνητής δρ Μπράιαν Α. Πρίμακ, καθηγητής Ιατρικής και διευθυντής του Ερευνητικού Κέντρου Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, Τεχνολογίας και Υγείας στο Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ.


ΜΕΛΕΤΗ ΜΑΜΟΥΘ. Η νέα μελέτη, που είναι η μεγαλύτερη έως σήμερα για το θέμα, συμπεριέλαβε 1.787 εθελοντές ηλικίας από 19 έως 32 ετών, οι οποίοι συμπλήρωσαν ένα διαδικτυακό ερωτηματολόγιο για τη χρήση κάθε είδους μέσου κοινωνικής δικτύωσης (facebook, twitter, Google Plus, YouTube, LinkedIn, Instagram, Pinterest, Tumblr, Vine, Snapchat και Reddit) και για το επίπεδο της μοναξιάς που ένιωθαν.

Η μέση διάρκεια χρήσης των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ήταν 61 λεπτά την ημέρα. Οσοι εθελοντές ανέφεραν ότι περνούσαν πάνω από 121 λεπτά την ημέρα στα social media είχαν διπλάσιες πιθανότητες να αισθάνονται κοινωνικά απομονωμένοι, σε σύγκριση με όσους αφιέρωναν λιγότερα από 30 λεπτά ημερησίως σε αυτές τις ιστοσελίδες.

Ωστόσο δεν είναι μόνο η διάρκεια των επισκέψεων που συσχετίζεται με το αίσθημα της μοναξιάς, αλλά και η συχνότητά τους: σύμφωνα με τη μελέτη, όσοι εθελοντές επισκέπτονταν συχνότερα τα σάιτ κοινωνικής δικτύωσης είχαν σχεδόν τριπλάσιες πιθανότητες να νιώθουν κοινωνική απομόνωση σε σύγκριση με όσους τα επισκέπτονταν σπανιότερα.

Η σπανιότερη χρήση που κατέγραψε η μελέτη ήταν εννέα ή λιγότερες επισκέψεις την εβδομάδα και η συχνότερη χρήση 58 ή περισσότερες επισκέψεις την εβδομάδα.

Οι ερευνητές διευκρινίζουν πως τα ευρήματά τους δεν σημαίνουν ότι το facebook προκαλεί μοναξιά, ούτε το αντίστροφο, ενώ δεν είναι σαφές τι από τα δύο προηγείται (το αίσθημα της μοναξιάς ή η χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης).

Πού θα μπορούσε, λοιπόν, να οφείλεται η παρατηρούμενη συσχέτιση; «Μία πιθανή εξήγηση είναι ότι οι άνθρωποι που νιώθουν κοινωνικώς απομονωμένοι στρέφονται στα μέσα αυτά για να αυξήσουν τον κοινωνικό κύκλο τους» εξήγησε ο δρ Πρίμακ. «Ή πάλι προσπαθούν μέσω των ιστοσελίδων αυτών να καταπολεμήσουν τη μοναξιά τους, δίχως να αντιλαμβάνονται ότι στην πραγματικότητα την εντείνουν».

Η ΛΥΣΗ. Για τους ανθρώπους αυτούς, η λύση πιθανώς είναι «να βγουν από το Ιντερνετ και να επιδιώξουν να δημιουργήσουν αληθινές, διαπροσωπικές σχέσεις» συνέχισε. Και κατέληξε: «Ασφαλώς τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποτελούν ισχυρό εργαλείο για να καλλιεργεί κάποιος τις σχέσεις του, αλλά από μόνα τους δεν επαρκούν για να δημιουργηθούν αυτές οι σχέσεις».

_______________________

   Πηγή: tanea.gr

by Αντικλείδι , http://antikleidi.com

Ο “Κρισσαίος” σύλλογος για την υπεραλίευση στον Κορινθιακό κόλπο..

Save Environment, Περιβάλλον

Τεράστια  οικολογική  καταστροφή  έγινε  χθες στο  Κορινθιακό κόλπο  από  γρι -γρι που δρουν ως επί το πλείστων τις νυχτερινές ώρες.

Όπως βλέπουμε στην φωτογραφία η καταστροφή από τόνους είναι τεράστια ,  άδειασαν  κυριολεκτικά  όλη τη θάλασσα .
Ο κόλπος μας αδειάζει απο ψάρια  ενώ δεν…..

γίνετε  καμία ουσιαστική  προσπάθεια για την προστασία του.
Η υπερχείλιση σε συνδυασμό με την καταστροφή των οικοσυστημάτων  έχει αρνητικές  επιπτώσεις στο θαλάσσιο περιβάλλον.
Ο πληθυσμός του τόνου και του μπακαλιάρου έχει μειωθεί κατά 90% στη περιοχή μας, πρέπει να λυθούν άμεσα δραστικά μέτρα για την προστασία του Κορινθιακού  κόλπου. 

Να απαγορευτούν οι μηχανότρατες οι  παράκτιες τράτες και τα γρι-γρι που δραστηριοποιούνται στο κόλπο.

Πηγή: “Κρισσαίος” – Σύλλογος ελεύθερων και αυτόνομων δυτών Νομού Φωκίδος

 

Κυριακή των Βαΐων ~ Η φωτογραφία της ημέρας

Culture, Photographies

Στο δρόμο για το Ζεμενό Κορινθίας στάθηκα να βγάλω μια φωτογραφία. Τι να σου κάνει μια φωτογραφία όμως; Πως να αποτυπώσει την απίστευτη ομορφιά της εποχής;

Κυριακή των Βαϊων σήμερα.

Στον δρόμο με τη μηχανή για το βουνό..

 

Η ΑΕΚ στη σκιά του πολέμου..

Retro Stories, Μηχανή του χρόνου

Το ημερολόγιο γυρίζει 18 χρόνια πριν. Μεγάλη Τετάρτη, 7 Απριλίου του 1999. Η μέρα που η ΑΕΚ έγραψε ιστορία και άφησε παρακαταθήκη θάρρους και ανθρωπιάς με το ταξίδι στο Βελιγράδι του πολέμου. Οι παίκτες δεν ήξεραν τίποτα. Μπήκε στα αποδυτήρια ο Δημητριάδης και το ανακοίνωσε: «Θα πάμε στο Βελιγράδι και θα παίξουμε φιλικό με την Παρτιζάν». Φυσικά νόμιζαν ότι τους έκανε πλάκα.

Ο Ντέμης Νικολαϊδης που είχε εκπροσωπήσει τους ποδοσφαιριστές στη συνέντευξη Τύπου της 3ης Απριλίου, είχε πει: «Οι Ελληνες και οι Σέρβοι είναι οι μοναδικοί λαοί στα Βαλκάνια που πολέμησαν τους ναζί. Το μήνυμα είναι το εξής: Ειρήνη, κουράγιο και ελπίδα σε όσους ταλαιπωρούνται. Θέλω να καταδείξω την απέχθεια των Ελλήνων στον πόλεμο».

Το ταξίδι άρχισε την Μεγάλη Τρίτη το απόγευμα. Προορισμός η Ουγγαρία, διανυκτέρευση στη Βουδαπέστη και τη Μεγάλη Τρίτη, ένα κομβόι από πούλμαν έφυγε για το Βελιγράδι. Οι τοπικές αρχές υποδέχθηκαν την ΑΕΚ με ελληνικές σημαίες και προσέφεραν στα μέλη της αλάτι και ψωμί. Η συγκίνηση κορυφώθηκε στο γήπεδο. Στη γιγαντοοθόνη εμφανίζονταν τα μηνύματα «Σταματήστε τον πόλεμο» και «Ευχαριστούμε τον ελληνικό λαό», ενώ από τα μεγάφωνα έπαιζαν ελληνικά τραγούδια.

Οι δύο ομάδες παρουσιάστηκαν κρατώντας πανό με το ξεκάθαρο μήνυμα: «ΝΑΤΟ SΤΟP ΤΗΕ WΑR, SΤΟP ΤΗΕ ΒΟMΒΙΝG». Ο αγώνας δεν κράτησε ούτε μια ώρα. Μόλις στο 58′ υπήρξε διακοπή λόγω της ειρηνικής εισβολής του κόσμου στο γήπεδο, για να αγκαλιάσει τους ποδοσφαιριστές των δύο ομάδων και να εκφράσει την αγάπη του. Μέχρι το σημείο της διακοπής, το σκορ ήταν στο 1-1. Ο Ματέγια Κέζμαν είχε ανοίξει το σκορ στο 13′, ενώ ο Πάρης Ζουμπούλης είχε ισοφαρίσει στο 26′.

Οι συνθέσεις των δύο ομάδων:

Παρτιζάν (Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς): Νταμιάνοβιτς, Κράσοβιτς, Σάβιτς, Σανόγεβιτς, Στογιάνοβιτς, Βούκοβιτς, Ιλιτς, Βλ. Ιβιτς, Μπιέκοβιτς, Τόμιτς, Κέζμαν

ΑΕΚ (Όλεγκ Μπλαχίν): Ατματσίδης (29’ Μιχαηλίδης – 40’ Κουρκούνας), Κοπιτσής (40’ Κωστένογλου), Μπαμπούνσκι, Μιλοβάνοβιτς (42’ Καψής), Τσέκολι (45’ Ζήκος), Κατσαβός, Σαβέβσκι (32’ Κασάπης), Μαλαδένης, Καλιτζάκης, Ζουμπούλης, Νικολαΐδης.

Υπόκλιση απ’ όλο τον κόσμο

«Απίστευτο! Μια ελληνική ομάδα πήγε να παίξει ποδόσφαιρο στα χαρακώματα», έγραψε η Marca, ενώ η Bild τόνισε: «Η ΑΕΚ πήγε να παίξει εναντίον της Παρτιζάν, με το σύνθημα έξω ο πόλεμος από τη Γιουγκοσλαβία».

Η Politica είχε τίτλο: «Νικήσαμε τον πόλεμο δίπλα στους Έλληνες ήρωες». Η Borba πήγε ένα βήμα παραπέρα: «Είναι Έλληνες και παραμένουν ήρωες». «Αδέλφια με αδέλφια, κόντρα στον πόλεμο», σημείωσε η Sport, ενώ η Sportski Zurnal είχε τίτλο: «Ανάσανε η ειρήνη».

 

Πηγή: provocateur.gr

Λες να χρειάζομαι γυαλιά;

Απόψεις, Αρθρογραφίες μας, Τρίτη Ματιά

Πηγαίνω από μικρό παιδάκι στα γήπεδα και βλέπω μπάλα. Όταν μεγάλωσα λιγάκι (μικρός ήμουν και πάλι για να λέω την αλήθεια), πήγαινα στα γήπεδα και έβλεπα μπάλα για επαγγελματικούς λόγους, δημοσιογραφικά ή φωτογραφικά για τα Μέσα ενημέρωσης που συνεργαζόμουν κάθε φορά. Αυτό που ανέκαθεν μου προξενούσε εντύπωση ήταν το ότι κάποιος που βλέπει μπάλα, δημοσιογραφικά ή ως φίλαθλος, το κάνει με την δική του οπτική γωνία πάντα. Γι’αυτό η πολυφωνία και οι απόψεις. Όμως ξεχνάτε κάτι κύριοι μεγαλύτεροι και μικρότεροι, πιο έμπειροι ή πιο άπειροι. Ότι δεν γίνεται στο ποδόσφαιρο να βλέπουμε ότι εμείς θέλουμε. Στον αθλητισμό γενικότερα το προφανές είναι προφανές και το αθέατο είναι αθέατο. Όταν κάνουμε ρεπορταζ αγώνα λοιπόν, καταγράφουμε μόνο ότι μας είναι ορατό και ότι σίγουρα είδαν τα μάτια μας. Τα υπόλοιπα που ανήκουν στην αθέατη πλευρά, στην σφαίρα της πραγματικότητας ή την σφαίρα της φαντασίας μας, τα αφήνουμε για άλλου είδους ρεπορταζ, όχι για το καθαρά αγωνιστικό.

Έτσι μια σημείωση γιατί έχω τρίψει πολλές φορές τα μάτια μου την φετινή σεζόν για πράγματα που έχω διαβάσει. Να πάρω γυαλιά τελικά ή να αρκεστώ στα μάτια μου;

 

Μάρτιν Λούθερ Κινγκ:«Εχω ένα όνειρο…»

Like Today, Μηχανή του χρόνου

Σαν σήμερα, 4 Απριλίου 1968, δολοφονήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

Το καλοκαίρι του 1963 οι Ηνωμένες Πολιτείες συγκλονίζονται, για μια ακόμη φορά, από αιματηρές φυλετικές συγκρούσεις. Μάλιστα, σύμφωνα με τον υπουργό Εσωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Ρασκ, η χώρα αντιμετώπιζε τη χειρότερη εσωτερική κρίση, μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου.

Σε πολλές περιοχές της χώρας και ειδικά στις νότιες Πολιτείες, εξτρεμιστικές ρατσιστικές οργανώσεις, με επικεφαλής τη διαβόητη «Κου – Κλουξ – Κλαν», αλλά και οι αστυνομικές δυνάμεις απαντούν με ωμή βία στην αφύπνιση των μαύρων που ζητούν την αποκατάσταση των δικαιωμάτων τους στην εργασία και την εκπαίδευση, αλλά και την αναγνώριση των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων, τα οποία παραβιάζονται συστηματικά.

Την ίδια περίοδο, παρατηρείται ένας αυξανόμενος ριζοσπαστισμός του κινήματος των μαύρων. Σε ορισμένες, μάλιστα, περιπτώσεις διατυπώνονται και αιτήματα όπως «Ανεξαρτησία από τις ΗΠΑ στο Νότο», ή «Δημοκρατία των αφρικανικών λαών στο Νότο – ΤΩΡΑ!».

Παράλληλα, συνεχίζονται οι εκδηλώσεις του αντιρατσιστικού κινήματος στις ΗΠΑ, όπου συμμετέχουν μαύροι και λευκοί. Αποκορύφωμα αυτών των εκδηλώσεων είναι η μνημειώδης διαδήλωση στις 28 Αυγούστου 1963 στην Ουάσιγκτον, στην οποία πήραν μέρος πάνω από 200.000 άτομα. Κεντρικός ομιλητής στην τεράστια συγκέντρωση είναι ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (1929 – 1968) και η ομιλία του έμεινε στην ιστορία με τον τίτλο «Εχω ένα όνειρο…», το μοτίβο που χρησιμοποιούσε ο ηγέτης των μαύρων. Η ομιλία άρχιζε ως εξής: «Εχω ένα όνειρο… Οτι τα παιδιά των παλιών σκλάβων και τα παιδιά των παλιών αφεντάδων θα καθίσουν μια μέρα πλάι – πλάι, στο κοινό τραπέζι της αδελφοσύνης».

Την ίδια εποχή, όμως, οι φυλετικές διακρίσεις συνεχίζονταν και έπαιρναν μεγαλύτερες διαστάσεις. Οι κυβερνήτες του Μισισιπή Ρος Μπαρνέτ και της Αλαμπάμα Τζορτζ Ουάλας εμπόδιζαν με ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις την εγγραφή δύο μαύρων στα Πανεπιστήμια των Πολιτειών τους, αψηφώντας και αυτό το Ανώτατο Δικαστήριο. Μπροστά στη διαμορφούμενη κατάσταση ο Πρόεδρος Κένεντι αναγκάζεται να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης και να κινητοποιήσει ισχυρότατες δυνάμεις του στρατού και της Εθνοφρουράς.

Τα όσα συνέβαιναν ήταν μια συντριπτική μαρτυρία για την κατάσταση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των μαύρων στις ΗΠΑ, έναν αιώνα μετά την υπογραφή της Πράξης Χειραφέτησης των Νέγρων, από τον Αβραάμ Λίνκολν.

Ακολουθεί απόσπασμα της ιστορικής ομιλίας του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (χωρίς υπότιτλους στα ελληνικά). Παραθέτουμε ορισμένα αποσπάσματα μεταφρασμένα κάτω από το βίντεο.

«…Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει το αληθινό νόημα της πεποίθησής του: «Θεωρούμε αυτές τις αλήθειες αυταπόδεικτες, ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δημιουργηθεί ίσοι».

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα στους κόκκινους λόφους της Τζάρτζαρα, οι γιοι των πρώτων σκλάβων και οι γιοι των πρώτων ιδιοκτητών θα μπορέσουν να καθίσουν μαζί στο τραπέζι της αδελφότητας.

Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα ακόμη και η Πολιτεία του Μισισίπι, μια έρημη πολιτεία, πνιγμένη από τη λάβρα της αδικίας και της καταπίεσης, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης. Έχω ένα όνειρο ότι τα τέσσερα παιδιά μου μια μέρα θα ζήσουν σε ένα έθνος, όπου δε θα κριθούν από το χρώμα του δέρματος τους, αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.

(…) Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα η πολιτεία της Αλαμπάμα  θα μεταμορφωθεί σε μια πολιτεία, όπου τα μικρά μαύρα αγόρια και κορίτσια θα μπορέσουν να πιαστούν χέρι με χέρι με τα μικρά λευκά αγόρια και κορίτσια και να περπατήσουν μαζί σας αδελφές και αδελφοί».

Ο Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ έφυγε από τη ζωή σαν σήμερα, 4 Απριλίου 1968. Ήταν μόλις 39 ετών.  Βρισκόταν σε ταξίδι στο Μέμφις του Τενεσί για την υποστήριξη μιας απεργίας εργαζομένων στα νοσοκομεία. Δολοφονήθηκε από ένα λευκό ελεύθερο σκοπευτή. Στεκόταν στο μπαλκόνι του μοτέλ, όπου ήταν με τους στενούς συνεργάτες του. Στις 10 Μαρτίου 1969 ο δολοφόνος του, Τζέιμς Ιρλ Ρέι, και καταδικάστηκε.

Πηγή: imerodromos.gr

Νίκος Κούρκουλος: ο σταρ, ο θεατρίνος και τα χρόνια του Εθνικού…

Βιογραφίες, Μηχανή του χρόνου

Ηθοποιός με τεράστιες υποκριτικές ικανότητες, ο Νίκος Κούρκουλος υπήρξε ένα από τα αγαπημένα παιδιά του Φίνου, με μια μεγάλη παρουσία στην εγχώρια έβδομη τέχνη. Στα χρόνια της χρυσής εποχής του Ελληνικού κινηματογράφου, μόνο το όνομα του αρκούσε για να έχει μια ταινία εισπρακτική επιτυχία.

Από το 1961 και τον «Κατήφορο»,  εώς  το 1974 με τη «Δίκη Των Δικαστών» ήταν το νούμερο 1 αστέρι της Φίνος Φιλμ έχοντας συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους σκηνοθέτες της, τον Δαλιανίδη, τον Δημόπουλο, τον Φώσκολο, τον Γεωργιάδη  και τον Γλυκοφρύδη.

Διαβάστε την συνέχεια με ένα κλικ εδώ: Νίκος Κούρκουλος

Η βία της αγελαίας συνείδησης..

Web, Τρίτη Ματιά

Ο απόηχος των στρατοπέδων συνείδησης, τα σκληρά προσωπεία της απαγόρευσης και του ελέγχου, της καταπίεσης και τους ξυλοδαρμού, ορμάνε στις οθόνες του κόσμου υπενθυμίζοντας την βία από μακρινές διαδρομές ανομολόγητων επιδρομών που κανείς δεν είχε αναφέρει στο πέρασμα της ιστορίας. Επιδρομές κατά την διάρκεια της παιδικής ηλικίας, που ορίσανε το πλαίσιο της ανάπτυξης των προσώπων, επεκτείνοντας το μαστίγωμα των “πρέπει”, οδηγώντας την παιδικότητα στην ενοχή και την εφηβεία τους στο ικρίωμα.

Κοινωνίες ολόκληρες στηρίχτηκαν πάνω στην απόρριψη και την δυσαρέσκεια για να μεγαλώσουν τα μέλη τους και να τα γαλουχήσουν με αξίες προσωπικής απαξίωσης, άγχοτικού υποβιβασμού και επιστημονικής υποταγής στην αυθεντία και την λειτουργία του όχλου. Μετάγγισαν το αίμα της βίας σαν βασικό οικογενειακό-εθνικό-θρησκευτικό στοιχείο, καθορίζοντας τα υπαρξιακά πλαίσια του νοήματος του φανατισμό-φασισμού, τόσο σε προσωπικό όσο και κοινωνικό επίπεδο.

Κοινωνίες στοιχημάτισαν στα ένστικτα και στην τυφλή αναπαραγωγή τους όπου ο φόβος έγινε το έθνο-οικογενειακό συστατικό που περιμένει, μεγαλώνοντας, αλαφιασμένο, να βγει στην επιφάνεια της ζωής, και να επιστρέψει την βία που δέχτηκε. Να την απλώσει στις πόλεις κυνηγώντας και σκοτώνοντας ότι μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί σαν ελεύθερο και αυτόνομο στοιχείο, ότι προσπαθεί να μεταδώσει την αυτοδιάθεση σαν υπαρξιακό κανόνα στο διάλογο με τον άλλον.

Εκπαιδευμένοι στην υπακοή και τη μισαλλοδοξία, ενωμένοι μέσα από την απάρνηση πρώτα της δικής τους ταυτότητας και μετά των άλλων, οι φασίστες των διαφορετικών αποχρώσεων αισθάνονται μια άπλετη ευχαρίστηση, να είναι κομμάτι της ομάδας.

Romare Howard Bearden2

Romare Bearden

Πάντα ήθελα να είναι αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου. Πάντα ήθελαν να υπηρετήσουν κάτι πέρα από τον εαυτό τους. Ήθελαν να γίνουν ένα γρανάζι μια βίαιης μηχανής που τους ξέρασε χωρίς να τους ρωτήσει. Πάντα, κάτω από τον φόβο της απόρριψης, προσαρμόζονται στις απαιτήσεις των άλλων παραβλέποντας τις δικές τους. Χαίρονται να αναπαράγουν την βία που δέχθηκαν σαν στοιχείο της ταυτότητα τους, σαν στοιχείο της κοινωνίας τους.

Η δίψα να ανήκουν σε κάτι πιο “μεγάλο”, εθνικό,θρησκευτικό, πιο σημαντικό,  τους γεμίζει με άγχος και φόβο. Μέσα από την αίσθηση ότι ανήκουν σε αυτό, νιώθουν και αυτοί μεγάλοι, νιώθουν δυνατοί, αντιπρόσωποι μια αλήθειας που ξεπερνάει τον πεπερασμένο και βιασμένο εαυτό τους. Η συμμετοχή τους κρύβει την αδυναμία και το φόβο της ανακάλυψης του εαυτού, καθώς και τον φόβο της μοναχικότητας και της διαφορετικότητα τους. Η διαφορετικότητα είναι που τους χαλάει.

Γι αυτούς, οι έννοιες, της ατομικότητας, της προσωπικότητας, της ανεξαρτησίας, της ελεύθερης βούλησης είναι στοιχεία που απειλούν. Στοιχεία που κρύβουν την αγωνία της μοναξιάς μπροστά στον δήμιο της παιδικότητας τους. Η αποδοχή σαν παράγωγο της βίας που υπέστησαν αποτελεί την καλύτερη απόδειξη για την απάληψη της. Η απάληψη της όμως έχει μια μικρή λεπτομέρεια, την αναπαραγωγή της. 

Με χαρά αναλαμβάνουν αυτό το ρόλο, με χαρά νιώθουν την αρρωστημένη ισχύ τους. Τώρα οι άλλοι πρέπει να φοβηθούν, πρέπει να πονέσουν, όπως φοβήθηκαν και πόνεσαν και αυτοί ! Έτσι επιτυγχάνεται η τυφλή ένταξή στην ομαδική έκφρασης της παράνοιας του βίαιου ενστίκτου, που δεν είναι παρά ένα καταφύγιο από τον ασυνείδητο φόβο που διαπερνά οργανικά, ψυχολογικά, διαχρονικά την ύπαρξή τους.

Στην ουσία το φασιστικό αγελαίο ιδεώδες είναι κτισμένο τόσο στο σώμα όσο και το πνεύμα. Στηρίζεται στο κληρονομημένο φόβο που αναπαράγει την βία, χωρίς την ύπαρξη της οποίας, το νόημα της ζωής γίνεται μαλθακό, ανιαρό και χωρίς στόχο.

Έτσι οι όροι του βίαιου παιχνιδιού παραμένουν ανεπηρέαστοι. Ο Θύτης , το θύμα και η βίαιη πράξη είναι εδώ, τόσο μέσα στην ομάδα όσο και έξω από αυτή. Το μόνο που αλλάζει είναι ο θύτης και το θύμα. Το θύμα μέσα στην ομάδα… γίνεται θύτης έξω από αυτή. Ψάχνει για καινούργια θύματα ! Το θύμα υιοθετεί την βία που δέχτηκε, βαφτίζεται σε αυτή και γίνεται αποδέχτης αλλά και πομπός της. Μέσα από την υποταγή του και την παραχώρηση της βίας, γίνεται αποδεχτός από την ομάδα. Γίνεται κομμάτι της και καταφέρνει να υπερνικήσει τον φόβο και το άγχος του μοναχικού θύματος μετατρέποντας τον εαυτό του σε αγελαίο θύτη.

Ο φόβος όμως, παραμένει να είναι ο κύριος λόγος έκφρασης τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της ομάδας. Η παρουσίας του στην ομάδα απειλείται πάντα από τον φόβο της απομάκρυνση και του αποκλεισμού. Η αίσθηση του μέλους καλύπτει την συνεχή ύπαρξη του φόβου με άλλη μορφή. Όταν έχει γίνει θύτης, είναι πλέον ανεγνωρισμένα κομμάτι της ομαδικής βίας, πράγμα που αποτρέπει την συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι συνεχίζει να είναι θύμα.

Συνείδηση ​​του Σοκ - Victor Brauner 1951

Συνείδηση ​​του Σοκ – Victor Brauner 1951

Κάτω από αυτές τις συνθήκες το μέλος παραχωρεί στην ομάδα το προνόμιο, αλλά και την δυνατότητα της συνεχούς παραβίασης του εαυτού. Της δίνει το δικαίωμα του ελέγχου και της καθοδήγησης του και δηλώνει υποταγή στις αποφάσεις που φτάνουν σαν αναμφισβήτητες διαταγές σε αυτόν. Αυτή η τακτική αποτελεί το αδιάσειστο αποδεικτικό στοιχείο της καθαρότητας του βιασμού του, σαν στοιχείο αποδοχής του, το οποίο εκείνος το εκλαμβάνει σαν τεκμηρίωση του εαυτού του.

Ήδη η ομάδα έχει έτοιμα τα φοβικά της σύμβολα τόσο για εσωτερική κατανάλωση όσο και εξωτερική έκφραση. Μέσα του οι κατασκευαστές του φοβικού σύμπαντος που το περιβάλλει, αρχηγοί θρησκευτικής ή πολιτικής απόχρωσης, παραβιάζουν συνεχώς τα όρια του εαυτού, πυροδοτώντας την αίσθηση της συνεχούς απειλής, όπως τότε στην παιδική ή την εφηβική ηλικία .

Το φοβικό σύνδρομο παίρνει σάρκα και οστά από την παρουσία του διαφορετικού, του ξένου, του άγνωστου. Παίρνει σάρκα και οστά μέσα από τον θρησκευτικό φανατισμό, όπου η αίσθηση του ανήκειν, προσδίδει ένα είδος αγιοσύνης της βίας η οποία τον φέρνει πιο κοντά στο θεό. Η βία αποτελεί την μόνη δικαίωση απέναντι στην απειλή. Από την άλλη, η απειλή στηρίζεται στη στην απαράμιλλη ισχύ του εσωτερικευμένου φόβου και της βίας που το μέλος έχει υποστεί στο παρελθόν. Αυτός βρίσκει την τεκμηρίωση του ακριβώς σε αυτή την απειλητική παρουσία του ξένου, τον αλλόθρησκου, τον διαφορετικού.

Όπως η βιασμένη αγελαία συνείδηση κάνει το κάθε μέλος της ομάδας να γίνεται βίαιο από τον φόβο της απώλειας της φυλετικο-θρησκευτικής καθαρότητας, ή της εθνικής υπερηφάνειας. Έτσι και η βία της αγελαίας συνείδησης σπέρνει τον θάνατο σε όλες τις μορφές, οργανώνοντας το βίαιο σύμπαν σαν παντοτινή συνθήκη επιβίωσης για τον καθένα μας

Κερεντζής Λάμπρος –  kerentzis.blogspot

Αντικλείδι , http://antikleidi.com