Έτος: 2017
Σκηνοθεσία: Denis Villeneuve
Πρωταγωνιστούν: Ryan Gosling, Harrison Ford, Ana de Armas, Sylvia Hoeks
Διάρκεια: 2ω 44λ
Το 1982 ο Ridley Scott σκηνοθέτησε το Blade Runner, με πρωταγωνιστή τον Harrison Ford. Η ταινία δίχασε τους κριτικούς, καθώς θεώρησαν πως η πλοκή ήταν κάπως αταίριαστη για τα εφέ και το κλίμα της, ενώ ευθύνες έριξαν και στο στούντιο, που την προώθησε σαν μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Αργότερα όμως αναλύθηκε θεματικά και σκηνοθετικά και η αξία της αναθεωρήθηκε, αποτελώντας πλέον ένα κινηματογραφικό διαμάντι. Πρόκειται για ένα neo-noir sci-fi που έχει πολλά να δώσει, καθώς δεν αναλώνεται σε ατελείωτες σκηνές δράσης, αντιθέτως εξελίσσεται αργά, σαν μια αστυνομική ιστορία της χρυσής εποχής του Hollywood, τοποθετημένη σε ένα σκοτεινό δυστοπικό μέλλον. Τα εφέ θεωρούνται από τα καλύτερα που έχουν υπάρξει, καθώς είχε χρησιμοποιηθεί στο μέγιστο η τότε διαθέσιμη μη-ψηφιακή τεχνολογία, καθώς και πολλά σκηνοθετικά τεχνάσματα. Η καταπληκτική, αναντικατάστατη, ατμοσφαιρική μουσική από τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, προσθέτει την τελευταία πινελιά τελειότητας, στο έπος που ακούει στο όνομα Blade Runner.
Όταν ανακοινώθηκε το sequel, Blade Runner 2049, δικαιολογημένα υπήρχαν ανησυχίες για το αν θα καταφέρει να σταθεί αξιοπρεπώς, τόσο σαν ταινία όσο και σαν συνέχεια ενός θρύλου. Την σκηνοθεσία ανέλαβε ο έμπειρος Denis Villeneuve (Arrival, Sicario, Prisoners), την φωτογραφία ο άξιος Roger Deakins (The Shawshank Redemption, No Country for Old Men, Skyfall), τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο εξαιρετικός Ryan Gosling και στην παραγωγή συμμετείχε ο Ridley Scott. Και κάπως έτσι δημιουργήθηκε ένα αριστούργημα που ξεπερνά κάθε προσδοκία, όχι επειδή συγκρίθηκε με το προηγούμενο αλλά επειδή το σεβάστηκε.
Ένας νεαρός Blade Runner, με το όνομα Κ, θα ανακαλύψει ένα θαμμένο κουτί, το περιεχόμενο του οποίου θα ανατρέψει τα δεδομένα και ο Κ θα πρέπει να αναζητήσει τον πρώην Blade Runner Rick Deckard, ο οποίος αγνοείται εδώ και 30 χρόνια, προκειμένου να πάρει απαντήσεις. Το σενάριο είναι εξαιρετικό, εκτυλίσσεται αργά, χωρίς να βιάζεται, με έναν τρόπο που κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο, ενώ ρέει αβίαστα με τρομερή συνοχή και ανατροπές. Κινείται στους ρυθμούς του προηγούμενου, χωρίς να το αντιγράφει ή να το επιδεικνύει.
Ανεξαρτητοποιείται, καταφέρνοντας όχι μόνο να διατηρήσει την ταυτότητα του πρώτου αλλά και να δημιουργήσει τη δική του. Για τη σκηνοθεσία και την φωτογραφία απλά δεν έχω λόγια. Ο τρόπος που τοποθετεί την κάμερα είναι απίστευτος. Τα μακρινά πλάνα του εξαιρετικά, τα κοντινά εξίσου, πιάνει το νόημα της κάθε σκηνής και της δίνει χαρακτήρα, ενώ κάποιες εναλλαγές των πλάνων είναι αξιοθαύμαστες. Η φωτογραφία καταπληκτική. Παίζει με τις σκιές και τα φίλτρα, δημιουργώντας ατμόσφαιρα ιδανική για την κάθε σκηνή.
Η καλλιτεχνική διεύθυνση έχει κάνει απίστευτη δουλειά με τα σκηνικά και το στυλ της ταινίας, ενώ τα χρώματα, σε συνδυασμό με τα φίλτρα, συνθέτουν και από μια ξεχωριστή ταυτότητα για κάθε μια από τις περιοχές και τους χώρους που διαδραματίζονται τα γεγονότα.
Ο Ryan Gosling δίνει μια ακόμα εξαιρετική, λιγομίλητη, αλλά εκφραστική ερμηνεία. Ο Jared Leto αν και εμφανίζεται λίγο αφήνει το στίγμα του. Τα λόγια περιττά για το Harrison Ford, ο οποίος δεν συμμετέχει στην ταινία μόνο και μόνο για να τραβήξει τον κόσμο στις αίθουσες, αλλά επειδή έχει να εξυπηρετήσει κάποιον σημαντικό, για την πλοκή, σκοπό. Εξαιρετικές οι ερμηνείες και από το υπόλοιπο καστ. Τα εφέ καταπληκτικά και η μουσική, γραμμένη από τους Benjamin Wallfisch και Hans Zimmer, κινείται στο στυλ αυτής του Βαγγέλη και ο συνδυασμός της με τις κατάλληλες σκηνές, προσδίνουν έναν δυστοπικό επικό τόνο, αποτέλεσμα της σωστής χρήσης της.
Στην εποχή που το Hollywood θεωρεί ότι η συνταγή της επιτυχίας ενός remake ή ενός sequel μιας παλιάς ταινίας, είναι να εστιάσει στο οπτικό κομμάτι και στη δράση, αδιαφορώντας για την ατμόσφαιρα και το χαρακτήρα, το Blade Runner 2049 αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο, με τρόπο μάλιστα διδακτικό. Γιατί το οπτικό αποτέλεσμα παραμένει μετέωρο αν η ποιότητα εκλείπει. Ένα σύγχρονο αριστούργημα, που στέκεται και κοιτάζει στα ίσα το προηγούμενο, άξιο να φέρει τη βαριά του κληρονομιά, ένα στολίδι του σύγχρονου κινηματογράφου από έναν καταξιωμένο σκηνοθέτη που, όπως φαίνεται, έχει ακόμα πολλά να προσφέρει.
Κριτική: 9,5/10
Γράφει ο Δημήτρης Αδαλάκης
