Έτος: 2018
Σκηνοθεσία: David Gordon Green
Πρωταγωνιστούν: Jamie Lee Curtis, Judy Greer, Andi Matichak
Διάρκεια: 1ω 46λ

Το παρών Halloween είναι η 11η ταινία του ομότιτλου κινηματογραφικού franchise. Επίσης είναι μια slasher ταινία τρόμου (υποκατηγορία των ταινιών τρόμου όπου ένας ψυχοπαθής παρακολουθεί και σκοτώνει χρησιμοποιώντας κυρίως αιχμηρά εργαλεία). Με λίγα λόγια είναι κάτι πολύ κορεσμένο που θα έπρεπε να περάσει αδιάφορο. Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε, ίσα ίσα συνέβη το αντίθετο. Ο λόγος είναι απλός. Το συγκεκριμένο Halloween, σε σχέση με όλα τα προηγούμενα sequel/remake του κλασικού πλέον Halloween του 1978 του σπουδαίου κινηματογραφιστή John Carpenter, έχει λόγο ύπαρξης.

Ο Michael Myers, μετά τα γεγονότα της ημέρας του Halloween 40 χρόνια πριν, βρίσκεται φυλακισμένος σε ένα ίδρυμα, ενώ πρόκειται να μεταφερθεί σε νέες εγκαταστάσεις. Η Laurie Strode, που επιβίωσε εκείνη τη νύχτα του 1978, έχει γίνει ψυχωτική με τον Michael και προετοιμάζεται για να τον αντιμετωπίσει στην περίπτωση που επιστρέψει. Η ψύχωσή της όμως έχει δημιουργήσει ρήξη με την κόρη της. Κατά την μεταφορά του στις νέες εγκαταστάσεις ο Michael δραπετεύει.

Η πλοκή συνεχίζεται από την πρώτη ταινία καταργώντας θεματικά όλες τις υπόλοιπες που μεσολάβησαν. Σενάριο cliché, αλλά καλογραμμένο με συνοχή, χωρίς το περιθώριο ιδιαίτερων εκπλήξεων, διηγείται μια ιστορία ανάμεσα σε δύο ‘τέρατα’. Το ένα είναι ο δολοφόνος Michael και το άλλο η ψυχωτική Laurie. Ο όρος τέρας είναι κατανοητός για τον πρώτο, αλλά για την δεύτερη είναι πιο μεταφορικός, καθώς η εμμονή της με τον Myers την έχει μεταμορφώσει σε ένα αντικοινωνικό άτομο, με τις συνέπειες να είναι εμφανείς στις οικογενειακές της σχέσεις. Το θύμα που γίνεται κυνηγός, αναμένοντας μονίμως τον κίνδυνο, ανίκανο να ξεχάσει το πλάσμα που σκόρπισε τον τρόμο και τον θάνατο 40 χρόνια πριν. Αυτή είναι και η ιδέα που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας και την κάνει ενδιαφέρουσα. Δεν εστιάζει μόνο σε jump scares και σκηνές σφαγής αλλά σε κάτι βαθύτερο με περισσότερο νόημα.

Οι χαρακτήρες, πλην των δύο βασικών, δηλαδή των Myers και Laurie, δεν παρουσιάζουν κάποιο ενδιαφέρον αλλά δεν χρειάζεται και κάτι τέτοιο μιας και είναι ‘κομπάρσοι’ στο παιχνίδι των δύο πρωταγωνιστών. Ο Dr. Sartain όμως χρειαζόταν λίγο περαιτέρω ανάπτυξη.

Οι ερμηνεία των Jamie Lee Curtis και Andi Matichak (της εγγονής της Laurie) είναι πολύ καλές και το υπόλοιπο καστ καταφέρνει και αυτό μια χαρά να αποδώσει τους χαρακτήρες του, χωρίς να έχει βέβαια να ανταποκριθεί σε κάποιες ιδιαίτερες απαιτήσεις.

Ένα όμως από τα καλύτερα σημεία της ταινίας είναι η ατμόσφαιρα, αποτέλεσμα συνδυασμού σωστής σκηνοθεσίας, με κάποια όμορφα (στα πλαίσια ταινίας τρόμου)και ενδιαφέροντα πλάνα και μιας σκοτεινής και μουντής φωτογραφίας. Το κερασάκι όμως στην τούρτα είναι η μουσική. Με θεμέλιο το κλασικό soundtrack που έγραψε ο Carpenter για το πρώτο Halloween, στην συγκεκριμένη ταινία ο ίδιος, που συμμετέχει πάλι στην σύνθεση μαζί με τον γιο του Cody Carpenter και τον Daniel Davis (Βρετανο-Αμερικάνος μουσικός και συνθέτης που έχει συμμετάσχει στα προσωπικά μουσικά άλμπουμ του John Carpenter), την απογειώνει κάνοντας την ακόμα πιο ατμοσφαιρική και βαριά αλλά και ιδανική για την ταινία.

Το Halloween δικαιώνει ένα αποτυχημένο franchise ταινιών με το να κάνει τις αποτυχίες που μεσολάβησαν να ξεχαστούν ακόμα περισσότερο και ταυτόχρονα ξυπνάει μνήμες στους φαν του original, άσχετα με το αν ακολούθησαν τις υπόλοιπες ταινίες ή όχι, ενώ εύκολα μπορεί να δημιουργήσει και καινούργιο κοινό, κάνοντας το να κοιτάξει πίσω στο 1978 και να βρει ένα κινηματογραφικό διαμαντάκι. Με λίγα λόγια η ταινία είναι μια απολαυστική cliché ουσιώδης νοσταλγία με καθηλωτική ατμόσφαιρα που σίγουρα αξίζει την προσοχή που επιζητά.

Κριτική: 7,5/10

Γράφει ο Δημήτρης Αδαλάκης