Όλιβερ Χάρντι (Νόρβεν Χάρντι πραγματικό όνομα) και Σταν Λόρερ. Για να γίνω πιο σαφής, ο χοντρός και ο λιγνός. Από την δεκαετία του 1920 μέχρι και τις ημέρες μας, το πιο διάσημο κωμικό δίδυμο του κινηματογράφου και της τένχης γενικότερα.

Δεν ξέρω γιατί αλλά τώρα τελευταία με έχει πιάσει μια έντονη ρετρομανία. Είμαι της άποψης και αυτό όχι από στενοκεφαλιά, ότι η τέχνη έχει εκφυλιστεί τόσο στις ημέρες μας, που σπάνια συναντούμε κάτι για το οποίο αξίζει να αναφερθούμε σε αυτό. Μια ταινία ας πούμε. Αν δεν υπήρχε ο Ταραντίνο τι θα κάναμε;

Ο Νόρβεν Χάρντι ήταν το μικρότερο από τα έξι παιδιά της οικογένειας. Γεννήθηκε στα 1892 και μεγάλωσε στην Τζόρτζια των ΗΠΑ. Ο πατέρας του έφυγε πολύ νωρίς απ’την ζωή όταν ο μικρός Νόρβεν ήταν 10 ετών. Η οικογένεια αγαπούσε την μουσική και τις τέχνες κι έτσι σπούδασε τενόρος στην μουσική Ακαδημία της Ατλάντα. Ζύγιζε ήδη γύρω στα 130 κιλά και είχε ύψος κοντά στα 1,90, αλλά ήταν τόσο ευκίνητος, που από όταν πρωτοεμφανίστηκε στον κινηματογράφο (στην ταινία Outwitting Dad – 1914), έπαιρνε ρόλους δύσκολους και απαιτητικούς όσο ενός χορευτή. Λάτρευε άλλωστε τα σπορ και ήταν και ο ίδιος αθλητής από μικρή ηλικία.

Ο θρυλικός επίσης “λιγνός” Σταν Λόρερ (Arthur Stanley Jefferson) γεννήθηκε στο Άλβερστον του Λάνκασερ στην Αγγλία το 1890. Η οικογένειά του είχε παράδοση στις τέχνες και ο μικρός Σταν δεν άργησε να ακολουθήσει τα ίδια βήματα. Από αρκετά νεαρή ηλικία έδειχνε να “ερωτοτροπεί” με την σκηνή, στην θεατρική επιχειρήση που είχαν στήσει οι γονείς (ηθοποιοί και συγγραφείς) μαζί με τον αδερφό του. Ήταν φοβερός στις μιμήσεις και στα νούμερα των κλόουν, μια ικανότητα που τον ακολούθησε σε όλη του την καλλιτεχνική ζωή. Πλαστικές κινήσεις, απίθανες γκριμάτσες, χορευτικό περπάτημα. Έπαιξε στο μιούζικ χολ και το 1910 συνεργάστηκε με τον περίφημο θίασο ποικιλιών του Φρεντ Κάρνο, όπου αντικατέστησε τον Τσάρλι Τσάπλιν σε μία περιοδεία στην Αμερική. Για κάποιο διάστημα μάλιστα συγκατοίκησαν οι δύο κωμικοί. Ο Τσάπλιν, γνωστός για τον ανταγωνισμό και τη μισαλλοδοξία του, δεν ανέφερε ποτέ τον Σταν. Ο Σταν, αντιθέτως, ποτέ δεν είπε κακιά κουβέντα γι’ αυτόν: “Ο Τσάρλι ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο μεγαλύτερος κωμικός στον κόσμο“, δήλωσε κάποτε. Γύρω στα 1916 εγκατέλειψε το επώνυμο Τζέφερσον επιλέγοντας το Λόρελ για ένα βασικό λόγο: το Σταν Τζέφερσον περιείχε 13 γράμματα και, όπως οι περισσότεροι καλλιτέχνες, ήταν κι εκείνος προληπτικός. Άρχισε να γυρίζει (με τη Universal) πολλές μικρού μήκους ταινίες υποδυόμενος έναν χαρακτήρα που ονομαζόταν Χίκορι Χίραμ και ήταν κουτός χωρικός.

Πριν γνωριστεί το μετάπειτα αχώριστο κινηματογραφικό δίδυμο (χοντός – λιγνός) είχαν συμμετέχει σε αρκετές ταινίες έκαστος. Το δίδυμο δημιουργήθηκε από τον παραγωγό Χολ Ρόουτς, πνευματικό πατέρα -μαζί με τον σκηνοθέτη Λίο Μακ Κάρεϊ- του Χοντρού και του Λιγνού. Πρωτοσυναντήθηκαν στην οθόνη στο The Lucky Dog (1921) και έπαιξαν μαζί και σε άλλες ταινίες, όπως στο Duck Soup (1927), αλλά ως πραγματικό ντουέτο εμφανίστηκαν στο Φορώντας παντελόνια στον Φίλιπ (Putting Pants on Philip, 1927), όπου ο Σταν υποδύεται έναν νεαρό Σκωτσέζο που έρχεται στην Αμερική στον θείο του Όλι. Το 1927 ο Χοντρός και ο Λιγνός γύρισαν 13 ταινίες και το 1928 11 και ως το 1932 εμφανίζονταν σε μικρού μήκους και, ως επί το πλείστον, βουβές. Μεταξύ αυτών οι: Η μάχη του αιώνα, Μουσικοί για κλάματα, Μια τέλεια μέρα (1929), Ο Χοντρός και ο Λιγνός φορτοεκφορτωτές (The Music Box, 1932), που απέσπασε ένα από τα Όσκαρ για μικρού μήκους ταινία εκείνης της χρονιάς, κ.α. Μετά το 1932 άρχισαν την παραγωγή μεγάλου μήκους και ομιλουσών, ανάμεσα στις οποίες ορισμένες από τις πιο απολαυστικές: Ο Χοντρός και ο Λιγνός πάνε στον πόλεμο, Τα παιδιά της ερήμου, Δυο εύθυμοι Σκωτσέζοι, Ο Χοντρός και ο Λιγνός καουμπόηδες, Οι δύο βλάκες, Βάρδα Φουρνέλο, Τα κούτσουρα της Οξφόρδης, κ.α.

Γύρισαν μαζί περισσότερες από 100 ταινίες με βασική τους φιλοδοξία να κάνουν τους ανθρώπους και τα παιδιά να γελούν. Γκαφαδόροι, ρομαντικοί, καλοκάγαθοι, χαζούληδες, οι δύο λατρεμένοι χαρακτήρες κατάφεραν όσο λίγοι ήρωες, να παραμείνουν αναλλοίωτοι στο χρόνο και την επέλαση νέων ηθών στην τέχνη και τη ζωή.

Την τελευταία τους ταινία τη γύρισαν στη Γαλλία το 1950 (Οι Νέοι Ροβινσώνες). Οι βασιλιάδες του γέλιου ήταν ήδη εξασθενημένοι και κουρασμένοι. Αλλά από τη στιγμή που συναντήθηκαν, τέλη του 1920, ως τη χρονιά που ο Όλιβερ Χάρντι πέθανε παρέμειναν στενά συνδεδεμένοι όχι μόνο γιατί το ντουέτο τους πωλούσε αλλά γιατί ήταν και καλοί φίλοι: “Ο Όλι ήταν σαν αδελφός μου. Νιώθαμε ο ένας τον άλλον, αν και δεν κάναμε συχνά παρέα έξω από τα πλατό. Η ζωή του έξω από το στούντιο ήταν αφιερωμένη στα σπορ και κυρίως στο γκολφ, που λάτρευε. Η δική μου ζωή, ήταν δουλειά και τίποτα άλλο. Μου άρεσε να παρακολουθώ την ταινία σε όλα τα στάδια της παραγωγής. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι δεν μαλώσαμε ποτέ“.

Ο Όλιβερ Χάρντι πέθανε το 1957, ύστερα από μακροχρόνια ασθένεια, σε ηλικία 65 χρόνων.

Το 1965, ύστερα από αλλεπάλληλα εγκεφαλικά επεισόδια ο Σταν Λόρερ έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 75 χρόνων. Από το κρεβάτι του νοσοκομείου ψιθύρισε στη νοσοκόμα: “Θα προτιμούσα να κάνω σκι από το να βρίσκομαι εδώ!“. “Κάνετε σκι, κύριε Λόρελ“, ρώτησε η νοσοκόμα. “Όχι“, απάντησε. “Αλλά θα προτιμούσα το σκι από αυτό που κάνω τώρα“. Λίγα λεπτά αργότερα έκλεισε τα μάτια του για πάντα^.

Δύο αστεροειδείς, οι 2865 και 2866 ονομάστηκαν «Λόρελ» και «Χάρντι» στη μνήμη των Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι.

Μια υπέροχη ιστορία φιλίας, αγάπης και επιτυχίας.

Μια υπέροχη ιστορία για το χαμόγελο των ανθρώπων.

 

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας.

Πηγές: wikipedia.org