Έτος: 2016
Σκηνοθεσία: Barry Jenkins
Πρωταγωνιστούν: Mahershala Ali, Alex R. Hibbert, Ashton Sanders, Trevante Rhodes, Naomie Harris
Διάρκεια: 1ω 51λ
Το Moonlight είναι μια κοινωνική δραματική ταινία που δείχνει τρείς φάσεις της ζωής του Chiron, όταν είναι παιδί, έφηβος και ενήλικας, ενός εσωστρεφούς παιδιού που έχει να αντιμετωπίσει την ίδια του τη μητέρα, η οποία είναι εθισμένη στα ναρκωτικά, δεν έχει πατέρα, ενώ δέχεται ψυχολογική αλλά και σωματική βία από τα παιδιά της ηλικίας του. Βρίσκει την πατρική στοργή στο πρόσωπο ενός διακινητή ναρκωτικών ο οποίος τον μεγαλώνει μαζί με την κοπέλα του, που σιγά σιγά παίρνει το ρόλο της μητέρας που ποτέ δεν είχε. Φτάνοντας στην εφηβεία ανακαλύπτει τη σεξουαλικότητά του και παίρνει την απόφαση να υψώσει ανάστημα, μια απόφαση που θα του αλλάξει τη ζωή. Ενήλικας πλέον έχει γίνει διακινητής ναρκωτικών, έχοντας βάλει τη ζωή του σε μια τάξη, ενώ το παρελθόν του τον καλεί να θυμηθεί και να ξαναζήσει.
Πολλές κοινωνικές ταινίες πλέον ακολουθούν μια στάνταρ συνταγή επιτυχίας, η οποία έχει γίνει τόσο αναλώσιμη που τις έχει παγιδεύσει σε ένα επίπεδο απλά καλό. Δεν τους δίνει την ελευθερία να κάνουν την υπέρβαση που θα τις απογειώσει. Γιατί?. Ίσως επειδή κατά αυτόν τον τρόπο απευθύνονται σε ένα ευρύτερο κοινό, προσφέροντας έτσι στις παραγωγές ένα ικανοποιητικό χρηματικό ποσό, ώστε να ξεπεράσουν το budget, ενώ μπορεί να τους εξασφαλίσει και μια θέση στις μεγάλες διακρίσεις του χώρου (χρυσές σφαίρες, όσκαρ). Χρησιμοποιούν ένα cast διακεκριμένων ή ανερχόμενων ηθοποιών, σκηνοθεσία πολύ προσεγμένη, κυρίως με κοντινά πλάνα στα πρόσωπα των ηθοποιών ώστε να αποθανατίσουν το συναίσθημα και μακρινά πλάνα ώστε να δείξουν όμορφα τοπία. Άρα παίρνεις σαν αποτέλεσμα μια ταινία με πολύ καλές ερμηνείες και πολύ προσεγμένη σκηνοθεσία, με μια μουσική που συνοδεύει κατάλληλα τον τόνο της. So far, so good. Τέτοιες όμως υπάρχουν πολλές. Καλές μεν, αλλά πλέον προβλέψιμες και συνηθισμένες.
Το Moonlight δεν απέχει και πολύ από τις συνταγές αυτών των ταινιών, καθώς και η ίδια είναι κοινωνική, υπάρχουν όμως κάποια στοιχειά που την βοηθούν να κάνει μια, έστω και μικρή, υπέρβαση. Το σενάριο είναι πολύ καλογραμμένο και προσεγμένο, εξελισσόμενο ομαλά και με συνοχή, όχι όμως και ιδιαίτερα πρωτότυπο. Έξυπνα χωρίζει την ταινία σε τρία μέρη με τους τίτλους Little, Chiron και Black ώστε να περιγράψει αλληγορικά την παιδική, εφηβική και ενήλικη φάση, αντίστοιχα, της ζωής του Chiron. Η σκηνοθεσία έχει μια καλλιτεχνική απλότητα που χαρακτηρίζεται από διαρκή, συνεχόμενα πλάνα από προσεγμένες γωνίες, κίνηση της κάμερας αντί του μοντάζ, ενώ αποφεύγει, σε κάποιο βαθμό, τα πολύ κοντινά πλάνα στα πρόσωπα, βοηθώντας την ταινία να ξεφύγει από την σκηνοθετική ρουτίνα του είδους.
Οι ερμηνείες είναι οσκαρικού βεληνεκούς, με αυτή του Mahershala Ali (Juan) να ξεχωρίζει χωρίς όμως να επισκιάζει και αυτές των Alex R. Hibbert (Little), Ashton Sanders (Chiron) και Trevante Rhodes (Black). Ένα ακόμα στοιχείο που προσθέτει την τελευταία πινελιά της υπέρβασης είναι η μουσική. Δεν ακολουθεί το συναίσθημα της σκηνής, αντί αυτού είναι αυτόνομη, ανεξάρτητη, χωρίς να καθοδηγεί συναισθηματικά τον θεατή, αφήνοντάς τον να ψάξει τι είναι αυτό που ο ίδιος θέλει να νιώσει. Επιπλέον δίνει στην ταινία ένα πιο καλλιτεχνικό στυλ ανεξάρτητου κινηματογράφου. Ως αποτέλεσμα λοιπόν παίρνουμε μια ταινία σκέτη τέχνη, από όλες τις απόψεις, με τις λεπτομέρειες στον τρόπο γραφής του σεναρίου, τη σκηνοθεσία και τη μουσική να την απογειώνουν, κατατάσσοντάς την ένα σκαλοπάτι παραπάνω από τις υπόλοιπες του είδους.
Κριτική: 8,5/10
Αδαλάκης Δημήτρης
