Ζώντας λοιπόν μέσα σε μια δημιουργική μα επίπλαστη εικόνα, μέσα σε μια φούσκα ας πούμε, έχουμε την αίσθηση πως όλα είναι εντάξει. Κάνουμε βόλτες εκεί μέσα και παρατηρούμε τα έξω από εκεί πράγματα ως ξένα. Ότι δεν αγγίζουν εμάς, ότι δεν θα μας αγγίξουν ποτέ. Ζώντας μέσα σε μια εικόνα δημιουργική μα επίπλαστη, που έχει φτιαχτεί κατά παραγγελία και με την οποία όλοι έχουν “βομβαρδιστεί”, ίσως ξεχνάς για λίγο την πραγματικότητα που είναι στην πόρτα και χτυπάει το κουδούνι. Όσο κι αν παρατείνεις όμως την απόκριση στο άνοιγμα της πόρτας, εκείνη θα έρθει αργά ή γρήγορα. Έτσι μάλλον γίνεται με όλες τις καταστάσεις στις ζωές μας. Τα σημειώνω καθώς εδώ στη χώρα μας έχουμε την τάση να παραμένουμε για λίγο περισσότερο από το κανονικό εντός της φούσκας. Κι όταν εκείνη σπάει, συνηθίζει να κάνει κρότο. Πονάει στα αυτιά ύστερα ο κρότος, όμως αυτό είναι κάτι που θα έπρεπε πια να το έχουμε μάθει..