Η αγάπη μου για την Κορινθία με οδηγεί ανέκαθεν, σε κάθε ευκαιρία, να τριγυρίζω από τόπο σε τόπο, είτε με το αυτοκίνητο είτε με τη μηχανή, και να παρατηρώ πράγματα που ακόμη δεν έχω δει. Η ομορφιά του τόπου μας άλλωστε είναι τέτοια, που δεν φθάνει μια ολόκληρη ζωή για να την ανακαλύψεις. Θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι εμείς οι Κορίνθιοι, από άκρη σε άκρη του νομού, είμαστε τυχεροί και θα είχε δίκιο, καθότι μέσα σε λίγα λεπτά της ώρας, χωρίς ιδιαίτερο κόπο ή έξοδα, μπορείς να βρεθείς από την μαγεία της θάλασσας σε εκείνη του βουνού. Όλες τις εποχές του χρόνου έχεις κάτι να θαυμάσεις, κάτι να ανακαλύψεις, κάτι να ονειρευτείς. Το Φθινόπωρο δε, με τους εξαίσιους χρωματισμούς του, είναι μια εποχή που σε προκαλεί να βγεις έξω και να δεις, να φωτογραφίσεις, να το αναπνεύσεις.

Την Κυριακή βρέθηκα για ακόμη μια φορά σε μια βόλτα που περιλάμβανε οδήγηση μέχρι το Σαραντάπηχο, “κυνήγι” μανιταριών, κάθοδο στον Κάτω Ταρσό και επίσκεψη στην Παναγία του Βράχου, και τέλος φαγητό και ηρεμία στο Στενό. Ανάμεσα σε δύο Δήμους της Κορινθίας που μοιάζουν τόσο, οι μπαταρίες μου γέμισαν για τα καλά. Σε ότι αφορά την απόστασή μας από την πρωτεύουσα για τους επισκέπτες μας, οι χρόνοι είναι επίσης εξόχως μικροί για μια τέτοια βόλτα, αλλά και για το πλήθος των επιλογών που προσφέρει η φύση καθώς και ο άνθρωπος.

Δείτε μια παλαιότερη αναφορά μας για την Παναγία των Βράχων πολύ πριν την ανακαλύψουν δεκάδες σαιτ από όλη την Ελλάδα εδώ: Οδοιπορικό του revista.gr στα “Μετέωρα” της ορεινής Κορινθίας @ Κάτω Ταρσός .