Τον Πάκο τον βρήκαμε στο δρόμο. Ή μπορεί και να μας βρήκε αυτός, δεν ξέρω ποια είναι η σωστή σειρά. Ήταν στο δρόμο, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όπως είναι και τόσοι άλλοι γάτοι και γάτες. Είχε ένα απίθανο τρίχωμα σε αυτή τη μικρή ηλικία που βρίσκεται και έδειχνε ταλαιπωρημένος και αδύναμος. Εγώ με τις γάτες δεν είχα και την καλύτερη σχέση. Για να είμαι ειλικρινής δεν είχα καμία σχέση. Όμως αυτός που έδειχνε να το ξέρει με πλησίασε με τον δικό του τρόπο. Δεν ήταν επιθετικός, ήρθε σιγά – σιγά, λες και είχε βάλει πείσμα του να με κερδίσει. Στην αρχή ήμουν σκεπτικός όταν στήνονταν απ ‘έξω από την μπαλκονόπορτα και νιαούριζε σιγανά. Έπειτα ξεκίνησε να γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι της οικογένειας μου κι έπειτα, τώρα δηλαδή, όταν ανοίγω την πόρτα το πρωί θέλω πάντα να είναι απ’ έξω. Κοντεύει να γίνει θεαματικός στην εμφάνιση όμως δεν δείχνει να τον πολυνοιάζει. Άσε που όταν δεν τον βλέπουμε κουβαλάει και άλλους φίλους και φίλες του να μοιραστεί το φαγητό και το νερό του. Δεν διαμαρτύρεται καθόλου, του αρέσει να μοιράζεται. Ο Πάκο ήταν ο γάτος που πάντα ήθελα να έχω για φίλο, κι ας μην το ήξερα. Το ήξερε εκείνος και μάλλον αυτό στάθηκε αρκετό.