Είδα τις δηλώσεις από την προετοιμασία της εθνικής μας ομάδας μπάσκετ, ενόψει του φιλικού μεθαύριο με την Ισπανία στο ΟΑΚΑ, αλλά και για το επερχόμενο ευρωμπασκετ. Φυσικά και στάθηκα σε ότι είπε το αγαπημένο μας παιδί – για πολλούς λόγους- Γιάννης Αντετοκούνμπο. Θα ήθελα να σημειώσω κάπου εδώ στην αρχή ότι πρόκειται για μπιγκ σουπερ σταρ του παγκόσμιου μπάσκετ, που έχει κατακτήσει σχεδόν τα πάντα σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο στο NBA, που είναι εκατομμυριούχος και απίστευτα αναγνωρίσιμος ανά την υφήλιο. Παρατηρήσατε κάποια μορφή έπαρσης πάνω του ενώ έκανε τις δηλώσεις; Ακούσατε να πει κάτι που δεν παρέπεμπε σε έναν απλό άνθρωπο που του αρέσει να δουλεύει για αυτό που αγαπάει; Μας έταξε μετάλλια και φιοριτούρες ή ήταν προσγειωμένος και μας είπε ότι χωρίς δουλειά, χωρίς επαγρύπνηση και ζήλο, δεν πήγε κανείς, ποτέ και για πολύ, δύο βήματα παραπέρα (;)

Οι λόγοι που με έκαναν να αγαπήσω αυτό το παιδί και την οικογένειά του δεν ήταν μόνο οι προφανείς. Δεν ήταν δηλαδή η επιτυχία και το μεγάλο όνομα που έκανε. Οι λόγοι είναι άλλοι απείρως ταπεινότεροι. Έψαχνα χρόνια να βρω έναν αθλητή πρότυπο όπως είναι ο Γιάννης για τους έλληνες, που να μιλάει για ρεαλισμό και να προσγειώνει, όσο μπορεί, με τον απλό τρόπο του, μια χώρα που δεν έμαθε ποτέ της να πατάει στη γη. Για το μπασκετ; Για τον αθλητισμό; Ναι, έστω, μέσω του αθλητισμού. Έτσι κι αλλιώς θα ήμασταν αφελείς αν περιμέναμε να μας μιλήσουν για ρεαλισμό ας πούμε οι πολιτικοί. Πραγματικά αφελείς κι εγώ δεν θέλω να είμαι τόσο.

Μερικές φορές, ακόμη και σε ετούτη τη γωνιά της γης που βασιλεύει η φαιδρότητα, εμφανίζονται κάποια φωτεινά αστέρια. Δεν είναι που λάμπουν και μας φωτίζουν το δρόμο. Ένα αστέρι άλλωστε μπορεί να μη νοιάζεται και τόσο για τη λάμψη του. Είναι που η αστερόσκονη έρχεται και κάθεται για λίγο από πάνω και μας δίνει κουράγιο πως κάτι μπορεί να αξίζουμε κι εμείς για να την έχουμε.

Κάτι..