Όταν πηγαίνεις στο γυμναστήριο και κάπου ενδιάμεσα από τις ασκήσεις σου ή στο τέλος πλακώνεσαι στις σέλφι φωτογραφίες και τα instagram stories, δεν ζεις την στιγμή. Δεν πήγες στο γυμναστήριο για την άσκηση, για την υγεία σου, για το κέφι. Πήγες για να βγάλεις φωτογραφία να δείξεις τους κοιλιακούς. Να ικανοποιήσεις την ματαιοδοξία σου, να χάσεις πολύτιμη ώρα προτού και ύστερα, γιατί καθώς γυρίσεις σπίτι θα κοιτάζεις και θα ξανακοιτάζεις πόσα λαικ έχεις μαζέψει. Θα αισθάνεσαι σούπερ γαμάτος τύπος που τον θέλουν όλες οι γκόμενες αν καταφέρεις να πιάσεις έναν ικανό αριθμό σηκωμένων αντίχειρων, ή από καρδούλες. Αν δεν τσουλήσει όμως θα απογοητευτείς. Θα φας το αυγουλάκι σου, θα χάσεις επιπλέον πολύτιμο χρόνο στα social media και τέλος θα πέσεις να κοιμηθείς. Μόλις ξυπνήσεις το πρωί, η πρώτη σου έννοια θα είναι να ανοίξεις το wifi στο κινητό σου. Έτσι πάει λέγοντας η διαδικτυακή ζωή. Μια πολύ κακής ποιότητας ζωή, εντελώς λάθος.
Όλα τα παραπάνω με το παράδειγμα του γυμναστηρίου να είναι τυχαίο, τα υπενθυμίζω κάθε ημέρα στον εαυτό μου. Παρότι η τύχη τα έφερε έτσι ώστε να χρειάζομαι τα social media για να κάνω τη δουλειά μου, να τρέχω το περιοδικό, είναι αλήθεια πως σιχαίνομαι τον κόσμο τους. Μου προκαλεί αηδία αυτό που έχουν καταφέρει να κάνουν τα ηλεκτρονικά κοινωνικά δίκτυα στις ζωές μας. Μέσα σε λίγα χρόνια έχουν καταφέρει να διαλύσουν τις ανθρώπινες σχέσεις και να κάψουν τα τελευταία εναπομείναντα μυαλά. Επειδή το ιντερνετ μπήκε στην καθημερινότητά μας όταν ήμασταν ήδη μεγάλοι, δεκαοκτώ χρόνων τουλάχιστον, έχουμε δείγμα για το πριν και το μετά.
Θα έρθει έχω την αίσθηση η ημέρα που ο κόσμος όταν κάνει σεξ θα το κάνει δημόσια. Θα καταγράφει την ιστορία live για τους διαδικτυακούς φίλους του με στόχο την αξιολόγηση. Λογικά δεν θα νιώθει ούτε καν ότι κάνει σεξ. Θα είναι ανίκανος να γευθεί την απόλαυση από κάτι τόσο ωραίο όσο ο έρωτας δηλαδή. Θα αγωνιά για το αν άρεσε στον κόσμο η στάση που χρησιμοποίησε, ο τρόπος, η τεχνογνωσία. Στα σχόλια κάτω από τα ποστ θα γίνεται το έλα να δεις. Ο χαμός.
Δεν είναι ζωή αυτό που ζούμε παιδιά. Ας το παραδεχθούμε μήπως και λύσουμε το πρόβλημα που γιγαντώθηκε. Αυτό που βιώνουμε λέγεται “εικονική πραγματικότητα”.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
Υ.Γ: Σε μια συναυλία που πήγα χθες, το 90% των ακροατών κατέγραφε στα κινητά του την “στιγμή” και μόνο το 10% άκουγε μουσική, χόρευε, έπινε κρασί, συζητούσε, χαμογελούσε ουσιαστικά..
