“Χαρά στον έλληνα που ελληνοξεχνά” τραγουδούσε ο μεγάλος Νίκος Παπάζογλου εκείνα τα χρόνια που υπήρχε ακόμη καλλιτεχνική δημιουργία, ή μάλλον για να το θέσουμε καλύτερα, χώρος για καλλιτεχνική δημιουργία. Και συνέχιζε παρακάτω με εκείνο το θρυλικό ρεφραίν:

Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ
Και βαθιά σ’ ευχαριστώ
Γιατί μ’ έμαθες και ξέρω
Ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ
Να πεθαίνω όπου πατώ
Και να μην σε υποφέρω

Αχ Ελλάδα θα στο πω
Πριν λαλήσεις πετεινό
Δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι
Μ’ εκβιάζεις μου κολλάς
Σαν το νόθο με πετάς
Μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Μου ήρθε στο μυαλό πρωί – πρωί παρατηρώντας την όποια επικαιρότητα προκύπτει, εν μέσω “βομβαρδισμών” από τα μέσα, που πια είναι τόσα πολλά, ώστε να μη μαθαίνει κανείς μας τίποτα.

Από την άλλη σκέφτομαι πως μπορεί να φταίει ετούτο το απόβροχο και η πρωϊνή μουντίλα και πως τα πράγματα τα βλέπω λίγο μαύρα σήμερα. Αλλά πόσο μαύρα να βλέπει κάποιος τα πράγματα που από μόνα τους είναι μαυρισμένα…(;)

Την καλημέρα μου.

Σ.Ν. Chinaski”