“Όταν αρχίζουν να αντιγράφουν το στυλ σου, τότε κάτι γίνεται” έλεγε κάποτε ο μεγάλος περφόρμερ των Metallica Τζεϊμς Χέτφιλντ. Και είναι λογική αυτή η διαπίστωση γιατί οι Αμερικανοί ήταν το συγκρότημα που έφερε μια νέα εποχή με το παίξιμό και τους δίσκους του. Ήταν το κάτι διαφορετικό που κανείς άλλος δεν είχε πλησιάσει μέχρι τότε. Όμως το θέμα δεν είναι η “αντιγραφή”. Γιατί όσο κάποιος και αν αντιγράψει ένα στυλ, σε καμία περίπτωση δεν θα καταφέρει να φθάσει το επίπεδο εκείνου που το γέννησε.

Αν οι εποχές ήταν διαφορετικές και μπορούσε να ζήσει κάποιος αποκλειστικά από την ενασχόλησή του με την ενημέρωση, συγκεκριμένα αν μπορούσε το revista να μας ζήσει (μιλάμε για οικονομικούς όρους), τότε θα φτιάχναμε πράγματα που ούτε σε μεγάλα κανάλια δεν συναντά κανείς. Αυτό όχι για να το παίξουμε διάννοιες, αλλά γιατί μπορούμε και το έχουμε. Γιατί δεν θα μας ενδιέφερε αν ένα άρθρο είχε 1ο κλικαρίσματα ή 5000. Θα μας ενδιέφερε όπως και τώρα το αισθητικό κομμάτι, εκείνο του “τι μου έμαθε το άρθρο που μόλις διάβασα” και του “πόσο με έκανε να σκεφτώ” ή του “δεν με φανάτισε, μου παρουσίασε απλά τα γεγονότα”. Μεράκι, ταλέντο, αγάπη για ότι κάνεις.

Όμως οι εποχές δεν είναι τέτοιες και ο χρόνος είναι περιορισμένος. Γι’αυτό η περιοδική δουλειά μας εδώ θα παραμείνει τέτοια. Το σίγουρο είναι πως με ότι καταπιαστούμε, δεν θα ξεχάσουμε την αισθητική. Εκείνη που μας οδήγησε να ξεκινήσουμε πάλι.