Η εκδίκηση, είτε την επιζητάς είτε όχι, ή μάλλον καλύτερα η δικαίωση που είναι ομορφότερη λέξη, είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο. Δεν θυμάμαι ποιος το είχε πει αυτό, πάντως είναι ευρέως γνωστή έκφραση.

Για τον Σέρτζιο Λεόνε και τις ταινίες του έχω κάνει αρκετά αφιερώματα καθότι αρρωστάκι με το σινεμά του. Το “Once Upon A Time In the West” ήρθε για τον εκκεντρικό σκηνοθέτη το 1968 για να τον ξαναβάλει στο παιχνίδι. Ξεχασμένος και έπειτα από την θρυλική τριλογία με τον Ίστγουντ, εκεί που όλοι γελούσαν με τις τρελές ιδέες του για το σινεμά και τον τρόπο που γυρίζει κάποιος ταινίες, το φιλμ με πρωταγωνιστή τον Τσαρλς Μπρόνσον και συμπρωταγωνιστή τον Χένρι Φόντα, δεν είναι ένα κοινό φιλμ πιστολάδων. Είναι η εκδίκηση του Ρωμαίου σκηνοθέτη απέναντι στο σύστημα των σταρ και την επιτυχίας.

Το στόρι έχει να κάνει με έναν μοναχικό πιστολά που βλέπει όντας ακόμη μικρό παιδί τον πατέρα του να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του. Χάνει τα πάντα και το μόνο που του απομένει είναι μια… φυσαρμόνικα. Ο “άνδρας με την φυσαρμόνικα” λοιπόν μεγαλώνει και γίνεται το κορυφαίο πιστόλι της πρώην άγριας δύσης. Διαφέρει από τους άλλους κοινούς πληρωμένους δολοφόνους όμως, καθότι ο ίδιος είναι “ψυχούλα” και σκοτώνει μόνο κακούς. Έτσι, η μοίρα που τα πάντα καθορίζει, τον φέρνει μπροστά στον δολοφόνο του πατέρα του.

Σε μια από τις κορυφαίες σκηνές του παγκόσμιου σινεμά, υπό την υπόκρουση ακόμη μιας μαγικής μελωδίας από τον τεράστιο Έννιο Μορικόνε, η τελική μάχη είναι ένα μνημείο σύγχρονης τέχνης που θα πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα πανεπιστήμια του κινηματογράφου. Δηλαδή είμαι σίγουρος πως διδάσκεται. Ο Τσαρλς Μπρόνσον κερδίζει και παίρνει το αίμα του πίσω. Ο ήλιος της δικαιοσύνης βγάζει ένα πλατύ χαμόγελο και η ζωή συνεχίζεται.

Να μη λέμε πολλά όμως, ρίξτε μια ματιά..

Υ.Γ.: Όταν δε, μαζί με το έπαθλο της δικαίωσης, κερδίζεις πακέτο και την καρδιά της υπερ – κουκλάρας της εποχής, Κλαούντια Καρντινάλε, τότε μιλάμε για θρίαμβο.

Γράφει ο Στάθης Ντάγκας