Κι ενώ όλα κυλούσαν μέτρια ως άσχημα με καμία διάθεση και τίποτα διαφορετικό να συμβαίνει, ξαφνικά, γυρίζει και ρωτά: “Μα, τι κάνουμε εμεις εδώ;”

Αλήθεια, δεν ξέρω τι κάνουμε εδώ, πάντως το έργο που παίζεται μπροστά στα μάτια μας το έχουμε δει δεκάδες φορές. Τόσες πολλές, που είναι σα να μη συμβαίνει στην πραγματικότητα. Εργο γενικής υποθέσεως, που ο καθένας μπορεί να φτιάξει το δικό του σενάριο.

Ετσι όπως είναι φτιαγμένο το παιχνίδι στις μέρες μας, με τους ρυθμούς που κινείται η κοινωνία, μάλλον δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που μπορούν να ταιριάξουν στο καλούπι της. Μένουν απ’έξω ως ρομαντικοί..

Ας είναι.

“Σήμερα σκεφτόμουνα το φως σ’ εκείνο το παράξενο δεντρόσπιτο καθόμουν μέσα με τις ώρες σιωπηλός το καλοκαίρι φίδι ήσυχο αργόσυρτο..”

Γράφει ο Στάθης