Κάθεσαι συχνά σε μια άκρη και ξεχνιέσαι. Αδιάφορο το που βρίσκεται αυτή η άκρη. Στην θάλασσα, στο γυμναστήριο, στο δωμάτιο, στη δουλειά, οπουδήποτε. Ξεχνιέσαι και είναι σα να βουτάς στη μηχανή του χρόνου. Πηγαίνεις πίσω, έχεις πια τρέξει έναν ικανό αριθμό χρόνων ώστε να μπορείς να “ταξιδέψεις” πάλι σε αυτά. Βλέπεις πως ήσουν, πως έγινες, τι έγινες. Άξιζε τον κόπο; Ή πήγανε στράφι οι προσπάθειες; Άξιζε τον κόπο που έμεινες εδώ να παλεύεις διαρκώς με τους δαίμονες; Γιατί οι δαίμονες δεν τελειώνουν, κυκλοφορούν τριγύρω και όσο ο χρόνος περνάει από πάνω σου πολλαπλασιάζονται. Ναι οι γαμημένοι. Δεν αλλάζουν. Μονάχα εσύ παρατηρείς το πρόσωπό σου που σιγά – σιγά παίρνει να γεμίζει με γραμμές, εκείνες τις ρυτίδες εννοώ, αχνοφαίνονται. Όσο κουλ κι αν είσαι, τρομάζεις στην ιδέα της αντίστροφης μέτρησης που όπου να’ναι ξεκινά.
Άξιζε που έμεινες εδώ χωρίς να πάρεις απολύτως τίποτα πέρα από καθαρή συνείδηση απορρίπτωντας οτιδήποτε “προωθητικό”; Σε ρωτώ ευθέως αυτή τη φορά. Σημαίνει κάτι για εσένα που έχεις 3 μήνες να πιεις έστω μια μπύρα σε ένα μπαρ και που όταν κυκλοφορείς παθαίνεις αγοραφοβία; Άξιζε που ένω το κούτελό σου είναι πεντακάθαρο εσύ απόμεινες μόνος; Γιατί κούτελο καθαρό και πολυκοσμία δεν πάνε ποτέ μαζί. Στις σύγχρονες κοινωνίες – καρμανιόλες όχι.
Καλέ μου φίλε εσένα κάπου σε ξέρω. Νομίζω ότι σε γνωρίζω καλά, δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, είσαι ο εαυτός μου. Η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα γνωρίζω ήδη πια θα είναι, αλλά δεν στη λέω. Δεν έχει νόημα. Τώρα είναι αργά για συμπεράσματα και αιτιολογήσεις. Η ζωή είναι πιο πρακτικό πράγμα, χειροπιαστό. Έρχεται και φεύγει κατά το δοκούν, δεν σε ρωτά. Το μόνο που είναι δικό σου απέναντί της, στο βάθος, είναι η ιδεούλα της συνείδησης. Για αυτή τη συνείδηση εγώ σου λέω ότι άξιζε ρε μάγκα. Και πάντα θα αξίζει όσο αναπνέεις και δεν την πουλάς. Το να ξεφεύγει κανεις από τον σωρό σήμερα, με οποιονδήποτε τρόπο, θέλει κότσια και ηρωϊσμό. Άγνωστες λέξεις. Γι’αυτό άξιζε. Η μοναξιά, τα λίγα λεφτά, τα πουλήματα και οι προδοσίες που σου έκαναν, το ότι έμεινες εδώ ενώ θα μπορούσες “υψηλές πτήσεις” και το ήξερες.. Άξιζαν. Η ελευθερία απαιτεί θυσίες αιματηρές.
Η δικιά μου ελευθερία λοιπόν βρίσκεται στις αλήτικες σόλες των παπουτσιών μου, που θα έλεγε και το Κατερινάκι. Δεν σκοπεύω να την πουλήσω για όλο το χρυσάφι του κόσμου. Για όλη την υποτιθέμενη χαρά που σου προσφέρει η κοινή σου πορεία με τον κόσμο. Με το ορθό που καθόλου ορθό δεν είναι αλλά έτσι το είπε η TV.
Άξιζε μάγκα μου. Και γουστάρω πολύ που έχω έναν τέτοιο εαυτό. Όσο σκληρός κι αν έχω υπάρξει απέναντί του κατα καιρούς.
Ψάξτο λίγο κι εσύ, μήπως τελικά γίνεις πιο άνθρωπος. Μήπως τελικά οι κρίση αξιών τελειώσει κάποια στιγμή κι ας πήγαμε χαμένοι. Τίποτα δεν πάει χαμένο..
