“Συχνά τα πιο ωραία διαστήματα στη ζωή είναι όταν δεν κάνεις τίποτε απολύτως, όταν απλώς συλλογιέσαι, όταν μονάχα χάνεσαι γιατί ρεμβάζεις. Πες, για παράδειγμα, ότι λες πως όλα είναι δίχως νόημα, και μετά λες ότι δεν μπορεί να είναι απολύτως δίχως νόημα αφού γνωρίζεις ότι όλα είναι δίχως νόημα, και συνεπώς το γεγονός οτι το Read more
Όταν ξεκίνησε αυτή η ιστορία που βιώνουμε με τον επικίνδυνο και αόρατο εχθρό που φέρει το όνομα ενός ιού, και συγκεκριμένα την πρώτη νύχτα που θεωρήθηκε “νύχτα καραντίνας”, τυχαία, χωρίς να το έχω προγραμματίσει, παρακολούθησα για πρώτη φορά την ταινία “Into the wild”. Αν έχουμε κάνει πάλι παρέα μέσα από τα γραπτά μου τα προηγούμενα Read more
Τις τελευταίες ημέρες επιχειρώ τακτικά ένα διαχωρισμό. Έχει να κάνει με την εποχή προ virus από τη μια πλευρά και με την εποχή που διανύουμε right now από την άλλη. Ξέρετε, για τις συνήθειες που είχε το σύνολο της κοινωνίας, για τα πράγματα που έκανε, για τη συμπεριφορά του, για τα social media, για την Read more
Ζούμε στην εποχή όπου η μετριότητα σε κάθετης μορφή και χρήση βασιλεύει όσο ποτέ άλλοτε. Είναι μια διαρκής πλύση εγκεφάλου που δέχεται ο μοντέρνος άνθρωπος στη δυτική κοινωνία στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής του. Μας μάθανε να αποδεχόμαστε,να θαυμάζουμε και να εξυμνούμε την πάσης φύσεως μετριότητα ως το κοινά αποδεκτό και ιδανικό.Η ικανότητα κριτικής σκέψης Read more
Πρώτα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν με την ανυπόφορηφτώχειακι ύστερα δοκιμάζουν να σε τσακίσουν με τη μάταιηφήμηκι αν δεν σπάσειςμε κανένα από τα δύουπάρχουν οι φυσιολογικές μέθοδοιόπως οι κοινές ασθένειεςπου ακολουθούνται από έναν ανεπιθύμητοθάνατοοι περισσότεροι από μας ωστόσο σπάμε πολύ πριναπ’ αυτόόπως ήτανκανονισμένο εξάλλουαπό σεισμόκατακλυσμόπείναοργήαυτοκτονίααπελπισίαή απλάαπό σοβαρό έγκαυμαστη μύτητην ώρα που ανάβειςτο τσιγάρο σου. Read more
Είμαστε εδώΧωρίς να είμαστεΑναπνέουμεΠερπατάμεΜισούμεΑγαπάμεΑγοράζουμεΠουλάμεΜόνο και μόνοΓια να δικαιολογούμεΤην απουσία μαςΠώς μπορεί να ονομάζεταιΈνας κόσμοςΦτιαγμένος από σκιέςΑνύπαρκτων σωμάτωνΟι καθρέφτες αποτυπώνουνΕντυπώσεις δυνατών ψευδαισθήσεων πόνουΕίμαστε όλοιΑσθενικά αιμορραγούντα φαντάσματαΜάταια προσπαθούμε ν’ αφήσουμε τα χνάρια μαςΓια την εποχή των πραγμάτωνΠου θα ακολουθήσειΤη δικιά μας εποχή των σκιών Γιάννης Αγγελάκας Το «Πως τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;» κυκλοφόρησε το 1999. Περιέχει ποιήματα, Read more
Επιστρέφοντας συχνά εκεί που ξεκίνησαν όλα. Ο παλιός σταθμός, τα τζάμια που έτριζαν κάθε που περνούσε η αμαξοστοιχία, μια για Πάτρα, την άλλη για Αθήνα. Κάτι αμαξοστοιχίες απόκοσμες πια, μοιάζουν όπως εκείνες από τις παλιές ταινίες που όταν τις βλέπεις, νιώθεις την ψυχή σου να είναι 1000 χρόνων. Πέρασαν αλήθεια τόσα χρόνια; Πέρασαν. Μπορεί να Read more
Ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώΓιατί όποτε ερωτεύομαι με πνίγει ο μαύρος πόνοςΞεχύνεται η μουσική κι εσύ μπροστά στα μάτια μουΓυμνώνεις την καρδιά σουΤελείωσα την μπύρα μου κι ακούωνα φωνάζεις τ’ όνομά μουΚι ελπίζω μόνο να μη σ’ ερωτευτώ. Κόσμος παντού, το μαγαζί γεμάτοΝα σου προσφέρω άραγε τη διπλανή μου θέση;Μα αν κάτσεις με τούτο Read more
Πρόσφατα άκουσα πως η μεγαλύτερη επιδημία της εποχής μας είναι η μοναξιά. Έκτοτε αναρωτιέμαι: είναι αρρώστια το να είσαι μόνος; Και αν ναι, γιατρεύεται; Και τι γίνεται αν δεν την προλάβεις; Εξαπλώνεται, σαν καρκίνωμα; Πολλοί μπορεί να βρουν τα ερωτήματα αφελή, καθώς ποιος μπορεί να είναι σε θέση να ξέρει για τις επιλογές των άλλων. Read more
Στη Δύση υπήρξε πανικός, όταν οι μετανάστες πολλαπλασιάστηκαν στις εθνικές οδούς. Οι κατέχοντες ιδιοκτησία ήταν τρομοκρατημένοι για την ιδιοκτησία τους. Άνθρωποι που ποτέ δεν είχαν πεινάσει είδαν τα μάτια των πεινασμένων. Άνθρωποι που ποτέ δεν τους έλειψε κάτι πολύ, είδαν την αναλαμπή της στέρησης στα μάτια των μεταναστών. Και οι άντρες των πόλεων και των Read more