Οι κοινωνίες των ανθρώπων και εκείνες των ζώων είναι δύο μεγάλοι κόσμοι που ακόμη δεν έχουν μάθει να συνυπάρχουν. Αυτή μου η διαπίστωση είναι κάτι που επιβεβαιώνεται τακτικά. Εδώ δεν έχουν μάθει να συνυπάρχουν οι άνθρωποι θα μους πεις ειρηνικά, περιμένουμε να συμβεί αυτό και απέναντι σε άλλες μορφές ύπαρξης; Σωστή η σημείωση.
Η ζωή είναι ένα υπέροχο μακελειό επιβίωσης. Θαυμάσιο το να αναπνέει κανεις και να μπορεί να σκέφτεται. Να λέει μέσα του “τι ωραία λιακάδα που έχει σήμερα;”.Όσο θαυμάσιο είναι όμως, αλλό τόσο υποχρεωτικό γίνεται. Και με την υποχρέωση το είδος μας δεν τα πηγαίνει καλά.
Έχω αρθογραφήσει μερικές δεκάδες φορές για το τραγικό φαινόμενο της φόλας. Η αγάπη μου για τους σκύλους είναι μεγάλη. Θεωρώ ότι οι τετράποδοι φίλοι είναι ότι πλησιέστερο στην ανθρώπινη ψυχολογία και αυτό πρέπει να το βιώσεις για να το καταλάβεις. Να έρθεις σε επαφή μαζί τους, να μάθεις αρκετά για το είδος τους.
Πριν ένας σκύλος γίνει ακόμη ένας “αδέσποτος” που έφαγε φόλα από κάποιον με κτηνώδη -αν και επιεικής ο χαρακτηρισμός- ένστικτα ανθρώπου, που δεν έχει συνείδηση και ελαφρά την καρδία εκτοξεύει θάνατο, υπήρξε κάτι άλλο. Ή γεννήθηκε ως παιδί ζώου που βρέθηκε στο δρόμο επειδή κάποιος το πέταξε εκεί, ή έζησε πρώτα την σπιτική θαλπωρή και πετάχτηκε αργότερα να αλωνίζει αλητάκος.
Σε κάθε περίπτωση η ευθύνη που βαραίνει κάποιον που πετάει μια φόλα στα σκουπίδια, είναι εξίσου η ίδια με εκείνου που πέταξε ένα ζώο ανυπεράσπιστο στον δρόμο. Και ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει ο δρόμος σε μια σύγχρονη ζούγκλα όπως η κοινωνία μας σήμερα.
Δεν έχω ζήσει στο εξωτερικό και δεν μπορώ να αφήσω κάποιο σχόλιο για την συμπεριφορά της εκάστοτε πολιτείας απέναντι σε όλες τις μορφές ύπαρξης και εν προκειμένω στα ζώα. Εδώ στη χώρα μας πάντως, η πολιτεία απουσιάζει και για τους ανθρώπους και για τα ζώα, με μοναδικό της μέλημα να κρύβει τα προβλήματα κάτω από ένα πελώριο χαλί, εκείνο του φαίνεσθαι.
Με όλα τα παραπάνω θέλω να αναδείξω την ανάγκη του να γίνουμε πιο υπεύθυνοι σαν μονάδες απέναντι στο σύνολο. Γιατί η παρουσία μας εδώ είναι μαζί και μια υποχρέωση απέναντι πρώτα στον εαυτό μας και ύστερα σε ότι αναπνέει γύρω μας. Μπορεί να έχουμε μάθει να χρησιμοποιούμε συνήθως τα ζώα για να επιβιώσουμε, δεν σημαίνει όμως ότι δεν μπορούμε να τα σεβαστούμε κιόλας. Λίγη συνείδηση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.
Καλή Κυριακή.
Γράφει ο Στάθης Ντάγκας
