Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.
«Νομίζω πως είναι πια πολύ αργά… εδώ που έχουμε φθάσει είναι παρά πολύ αργά πια… ίσως αυτή η βόμβα υδρογόνου να είναι τόσο τρομερή ώστε να καταφέρει να μας τρομάξει βαθιά όλους, όλους εμάς, και έτσι ίσως να συνειδητοποιήσουμε ότι φαινόμενα όπως ο τρόμος και το έθνος δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα – ζοφεροί ψαλμοί σ’ ένα άδειο παρεκκλήσι, και πως εμείς επιτρέπουμε στα ανδρείκελα, να κάνουν κουμάντο στα μυαλά μας, στα ανδρείκελα που πιθανό να κατακτήσουν το μέλλον μας, εάν αφεθούμε στον πόλεμο για τον οποίο μας έχουν εκπαιδεύσει όλους μας. Ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε και να εκφραστούμε όπως μας προστάζει αυτό το πελώριο θηρίο που έχουμε μέσα μας. Ήρθε η ώρα για πιο σημαντικά και μεγαλύτερα θαύματα και ήρθε η ώρα να μιλήσουμε γι’ αυτά, για να δούμε για ποιον λόγο μας είχαν πιάσει για τόσους αιώνες κορόιδα… αυτή είναι μια αρχή, όχι μια παράκληση. Η ειρήνη απαιτεί μονάχα την πραγμάτωση της.
Φεύγω τώρα, ειρήνη σε όλους, Τσαρλς Μπουκοβσκι.»
——————
• Από το διήγημα «Η ειρήνη δικέ μου δεν πουλάει». – «Η απουσία του ήρωα» (1945-1992).
Θα ήταν δεν θα’ ταν τέλη Αυγούστου, στο περιθώριο μιας λαϊκής αγοράς όπου εκείνος ο “κοτάς” πουλούσε τα πουλερικά του. Μικρά πουλάκια, μεγάλες κότες, παπιά, πάπιες, χήνες και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Στον γέρο Χρήστο εντύπωση έκανε ένα γαλοπουλάκι μικρό, ημερών, που είχε μείνει μονάχο του καθώς όπως υπέθεσε όλα τα υπόλοιπα θα είχαν πουληθεί. Έτσι το αγόρασε κιόλας, το πήρε και με έκπτωση αφού ήταν τελευταίο κομμάτι, από έξι στα τρία ευρώ. Το πήγε στο σπίτι στη γυναίκα του κι εκείνη αφού του έβαλε τις φωνές για τον επιπλέον καθημερινό φόρτο της φροντίδας του, το συγύρισε καλά – καλά σε ένα ξύλινο κλουβί που είχε από παλιά για τους νεοσσούς.
Ο καιρός πέρασε και το γαλί μεγάλωνε και έγινε ένα “θηρίο” με μαύρα φτερά και κατακόκκινο κεφάλι. Κάθε τόσο έριχνε ένα σάλτο και βρίσκονταν έξω από το κοτέτσι με τις κότες. Δεν είχε στασιό που λέμε, έσκαβε τις λεμονιές, κουτσούλαγε στα μάρμαρα της αυλής, ανέβαινε στο κάγκελο της πόρτας, φτεράκαγε και σήκωνε ντουμάνι τη σκόνη. Όλο να το ξεπαστρέψει έλεγε η κυρά του σπιτιού κι όλο κάτι την κρατούσε πίσω. Ίσως μάλλον η ημεράδα του πουλιού, που έρχονταν στα χέρια της σαν το πιστό σκυλί και που ήταν ήμερο και καλοσυνάτο. Παρά τις ζαβολιές του όλο τελικά τη γλίτωνε.
Μια ημέρα πάνω από το κοτέτσι πετούσε ένα κιρκινέζι. Πουλί επιθετικό και άγριο σαν γεράκι. Είχε μάλλον εντοπίσει τους στόχους του και διερευνούσε τις συνθήκες για το πότε θα ήταν κατάλληλες να επιτεθεί. Είχε υπολογίσει όμως χωρίς τον “ξενοδόχο” που δεν φαίνονταν, αφού πάλι έκανε τις καθημερινές αταξίες του κάτω απ’ τα δέντρα του κήπου. Έτσι λοιπόν, το κιρκινέζι επιτέθηκε κάποια στιγμή. Βούτηξε από μεγάλο ύψος και με κλεισμένα τα φτερά σαν θανατερό βέλος όρμησε για να αρπάξει κότες, πουλιά και κοτοπουλικά. Λίγο πριν φθάσει όμως στον στόχο του, σαν από μηχανής θεός το γαλάκι, το χαζό γαλί που λένε οι πολλοί, με ένα σάλτο βρέθηκε μέσα από το κοτέτσι, και με μια μόλις κίνηση ανοίγοντας τις φτερούγες του έχωσε κάτω από αυτές όσες περισσότερες κότες μπορούσε. Σαν στοργική μαμά που αγκαλιάζει τα παιδιά της, σαν σε σκηνή από ταινία οσκαρική, κατάφερε να αποτρέψει το επικίνδυνο κιρκινέζι να αρπάξει τα υποψήφια θύματά του.
Το μαύρο το γαλί έζησε για μερικά χρόνια ακόμη. Πολύ έξυπνο δεν ήταν αλλά η οικογένεια το είχε αγαπήσει, το δίχως άλλο. Οι γαλοπούλες λένε δεν είναι έξυπνα πουλιά, αυτό το ήξερε καλά. Γι’ αυτό εκείνο είχε αναπτύξει άλλες αρετές. Ήταν γενναίο, προστατευτικό, αγαπούσε τους οικείους του. Και δεν απορούσε που δεν συναντούσε κι άλλα πουλιά εκεί έξω με τις ίδιες αρετές τόσο συχνά…
Το ματς είχε μόλις τελειώσει. Έπειτα από την παράταση και τα πέναλτι, όπου η αγωνία είχε χτυπήσει κόκκινο και καρδιές πήγαν να σπάσουν, ήρθε η αναπάντεχη πρόκριση στην επόμενη φάση του θεσμού. Επρόκειτο φυσικά για μια αναπάντεχη πρόκριση, για μια επικράτηση σαν να λέγαμε του Δαυίδ απέναντι στον Γολιάθ, ή τέλος πάντων κάπως έτσι.
-Ρε μαλάκα εσύ κλαις! Κλαις ρε συ;
Και αλήθεια έκλαιγε, δεν μπορούσε να το ελέγξει. Ίσως να ήταν και ο μόνος πριν την έναρξη του παιχνιδιού που είχε πιστέψει σε αυτή την εξέλιξη. Περιέργως ή όχι είχε πιστέψει, βαθιά προσηλωμένος στην ιδέα που εξέφραζε η φανέλα της ομάδας που υπηρετούσε, με όποιον τρόπο εκείνος μπορούσε, ότι τίποτα δεν ήταν ακατόρθωτο. Και όντως τίποτα δεν ήταν.
Ακόμη όμως και εκείνοι οι άνθρωποι που βουρκώνουν ή κλαίνε στη σκέψη μιας ιδέας, μιας φανέλας και της ιστορίας της, σε ετούτη τη μεριά της γης δεν έχουν αποδοχή. Κυρίως υπάρχουν κύκλοι οι οποίοι δεν τους θέλουν να υπάρχουν στα πόδια τους, να τους χαλάνε την “πιάτσα”, να κάνουν τα πράγματα με τον ρομαντικό τρόπο σε μια εποχή που υπάρχει μόνο σκοτεινιά. Ακόμη και αυτοί οι άνθρωποι, σε ετούτη τη μεριά της γης, δεν έχουν την παραμικρή τύχη να δουν τα όνειρά τους για ανιδιοτέλεια να πραγματοποιούνται.
Όμως αυτή η μικρή ιστοριούλα δεν γράφτηκε για να αναθεματίσει, ούτε για να καταδείξει πράγματα από αιώνες γνωστά και από καιρού εις καιρόν παγιωμένα. Η μικρή μας ιστορία σημειώθηκε για τους ρομαντικούς. Και μόνο. Που υπάρχουν εκεί έξω και κάποτε θα αποτελέσουν το ξεκίνημα ενός νέου κόσμου, πολύ πιο ελπιδοφόρου από εκείνου που μας φόρεσαν σαν στενά ξυλοπάπουτσα οι φωστήρες.
“Χαρά στον έλληνα που ελληνοξεχνά” τραγουδούσε ο μεγάλος Νίκος Παπάζογλου εκείνα τα χρόνια που υπήρχε ακόμη καλλιτεχνική δημιουργία, ή μάλλον για να το θέσουμε καλύτερα, χώρος για καλλιτεχνική δημιουργία. Και συνέχιζε παρακάτω με εκείνο το θρυλικό ρεφραίν:
Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ Και βαθιά σ’ ευχαριστώ Γιατί μ’ έμαθες και ξέρω Ν’ ανασαίνω όπου βρεθώ Να πεθαίνω όπου πατώ Και να μην σε υποφέρω
Αχ Ελλάδα θα στο πω Πριν λαλήσεις πετεινό Δεκατρείς φορές μ’ αρνιέσαι Μ’ εκβιάζεις μου κολλάς Σαν το νόθο με πετάς Μα κι απάνω μου κρεμιέσαι
Μου ήρθε στο μυαλό πρωί – πρωί παρατηρώντας την όποια επικαιρότητα προκύπτει, εν μέσω “βομβαρδισμών” από τα μέσα, που πια είναι τόσα πολλά, ώστε να μη μαθαίνει κανείς μας τίποτα.
Από την άλλη σκέφτομαι πως μπορεί να φταίει ετούτο το απόβροχο και η πρωϊνή μουντίλα και πως τα πράγματα τα βλέπω λίγο μαύρα σήμερα. Αλλά πόσο μαύρα να βλέπει κάποιος τα πράγματα που από μόνα τους είναι μαυρισμένα…(;)
Η 1η Φεβρουαρίου, η ημέρα που δολοφονήθηκε άγρια ο Άλκης Καμπανός, άλλαξε για πάντα τη ζωή τους. Σοκαρίστηκαν, θύμωσαν, τρόμαξαν, έκλαψαν, όμως παρά τη θλίψη τους, αποφάσισαν να δράσουν. Εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς του 11ου δημοτικού Καλαμαριάς, αποφάσισαν να δημιουργήσουν γκράφιτι σε μεγάλη κλίμακα, στον τοίχο του σχολείου τους, στο οποίο ο Άλκης, με ένα υπέροχο φωτεινό χαμόγελο, προστατεύει παιδιά που φορούν τις φανέλες όλων των ομάδων.
“Ήταν αδύνατο για όλους μας, να δεχτούμε ότι ένα παιδί έχασε τη ζωή του μ’ αυτόν τον τρόπο. Ακόμη όμως πιο δύσκολο ήταν να αποδεχτούμε ως δάσκαλοι ότι νέα παιδιά, που θα μπορούσαν να είναι και μαθητές μας, ήταν ικανοί να προβούν σε μια τόσο αποτρόπαια πράξη”, επισημαίνει, μιλώντας στο Αθηναϊκό/ Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η διευθύντρια του 11ου δημοτικού Καλαμαριάς Μαρία Καπόγιαννη και εξηγεί πως όλη η εκπαιδευτική κοινότητα του σχολείου, θεώρησε πως ήταν υποχρέωση και καθήκον της να δράσει άμεσα.
“Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στη δημιουργία μιας τοιχογραφίας στο σχολείο, για να θυμίζει σε όλους μας ότι η ευτυχία, η χαρά, βρίσκεται μέσα από υγιείς ανθρώπινες σχέσεις και όχι μέσα στην ένταση των οπαδικών συμφερόντων και συγκρούσεων. Να υπενθυμίσουμε ότι ένα παιδί χάθηκε και μια οικογένεια θρηνεί αναίτια”, λέει συγκινημένη.
Παράλληλα, όπως λέει, στο σχολείο, συντονισμένα και με εκπαιδευτικά προγράμματα υπενθυμίζουν στους μαθητές ότι η ανθρώπινη ζωή βρίσκεται στην κορυφή του αξιακού συστήματος και ότι κάθε μορφή βίας είναι όχι μόνο καταδικαστέα, αλλά και έξω από το πλαίσιο οποιασδήποτε κοινωνικής συναναστροφής.
Στην προσπάθειά τους αυτή, αρωγός είναι ο Αλέξανδρος Τσιμπιλής, ο εμπνευστής και δημιουργός της “Δομής 1ης Φεβρουαρίου Εις το Όνομα του Άλκη”, που έχει ως στόχο να μην ξεχαστεί η δολοφονία του 19χρονου φοιτητή, να αποτελέσει σύμβολο αλλαγής, να υποστηρίξει τα θύματα της οπαδικής βίας και να αλλάξει η οπαδική κουλτούρα στην Ελλάδα.
“Ξέραμε ότι ο πόνος τον οποίο νιώσαμε, πρωτόγνωρος μέχρι τότε, δεν θα μετριαζόταν ποτέ. Έπρεπε να δράσουμε”, δηλώνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Αλέξανδρος Τσιμπιλής και διευκρινίζει πως η “Δομή”, σε συνεργασία με τον σύλλογο γονέων κηδεμόνων και την πολύτιμη εμπειρία και συντονισμό της Urban Act, αποφάσισαν όλοι μαζί να φυτέψουν τους σπόρους της ενσυναίσθησης, του σεβασμού, της διαφορετικότητας και της συνύπαρξης, με μία καλλιτεχνική τοιχογραφία στην αυλή του σχολείου.
“Δημιουργούμε αυτή την τοιχογραφία για να τη βλέπουν τα παιδιά κάθε πρωί, κάθε μέρα, και να τους βλέπει και να χαμογελάει ο Άλκης από εκεί ψηλά. Να χαμογελάει γιατί τα παιδιά ξέρουν και μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο μας. Γιατί αλήθεια δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα από το να απολαμβάνεις το σκοράρισμα ενός γκολ στην αυλή του σχολείου, φορώντας την μπλούζα της αγαπημένης σου ομάδας και να πνίγεσαι στις αγκαλιές των φίλων σου και στα χρώματα των δικών του αγαπημένων ομάδων”, εξηγεί ο κ. Τσιμπιλής.
“Το πρόγραμμα που εκκινούμε με τη “Δομής 1ης Φεβρουαρίου Εις το Όνομα του Άλκη”, εντάσσεται σε αυτές μας τις προσπάθειες να προβάλουμε με ένα σύγχρονο τρόπο και μέσα από την εικαστική γλώσσα της streetart, που αγγίζει ιδιαίτερα τους νέους, θέματα κοινωνικά και θέματα που μας αγγίζουν όλους”, υπογραμμίζει ο Κυριάκος Ιωσηφίδης από την Urban Act.
Αναφερόμενος στο συγκεκριμένο έργο, ο κ. Ιωσηφιδης διευκρινίζει πως “το πρόγραμμα περιλαμβάνει τη δημιουργία μιας μεγάλης τοιχογραφίας από τον καλλιτέχνη Same84, με θεματική ενάντια στην οπαδική βία και τη βία γενικότερα. Το τελικό προσχέδιο που θα υλοποιηθεί συναποφασίζεται με τη σχολική κοινότητα. Επίσης γίνονται και συμμετοχικές δράσεις με τους μαθητές, όπου δικά τους έργα ή και φράσεις αποτυπώνονται σε χαμηλά σημεία του τοίχου του σχολείου και ζωγραφίζονται από τους ίδιους”.
Η Πρώτη αγωνιστική του 2ου γύρου για την Α’ ΕΠΣ Κορινθίας έρχεται αύριο Κυριακή στα γήπεδα του Νομού. Ο πρώτος γύρος ολοκληρώθηκε όπως είδαμε την περασμένη εβδομάδα με το μεγάλο διπλό του Πέλοπα Κιάτου, στην Κόρινθο, όπου και επικράτησε του πρωτοπόρου ΠΑΣ Κόρινθος με 1 – 2 σκορ. Θα δούμε λοιπόν κατά πόσο αυτή η μεγάλη νίκη των “Πελοπίδων” είναι ικανή για να δημιουργήσει περαιτέρω αναταράξεις σε όσα αφορούν την κορυφή του βαθμολογικού πίνακα. Τη δεδομένη στιγμή πάντως, όπως σημειώσαμε πριν, η Κόρινθος παραμένει στην κορυφή, με τους ΠΑΣ Κύψελο και ΑΟ Λουτράκι, Πέλοπα Κιάτου να ακολουθούν σε απόσταση βολής. Πάμε όμως να δούμε αναλυτικά το πρόγραμμα της 16ης αγωνιστικής του πρωταθλήματος, που είναι προγραμματισμένη για αύριο Κυριακή και με κοινή ώρα έναρξης (15:00 μ.μ.) για όλα τα παιχνίδια:
Στεκόμουν πάνω σ’ ένα λόφο κι είδα το Παλιό να πλησιάζει, μα ερχόταν σα Νέο. Σέρνονταν πάνω σε καινούργια δεκανίκια που κανένας δεν είχε ξαναδεί και βρωμούσε νέες μυρουδιές σαπίλας που κανείς δεν είχε ξαναμυρίσει.
Η πέτρα που πέρασε κατρακυλώντας ήταν η νεότερη εφεύρεση Και τα ουρλιαχτά από τους γορίλες που βαράγανε τα στήθια τους συνθέτανε την πιο μοντέρνα μουσική. Παντού μπορούσες να δεις τάφους ανοιχτούς που χάσκανε άδειοι καθώς το Νέο πλησίαζε την πρωτεύουσα.
Ολόγυρα στέκανε όσοι εμπνέονταν από τον τρόμο, κραυγάζοντας: Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς! Κι αυτοί που ακούγανε, τίποτα άλλο δεν ακούγανε από τις κραυγές τους, Μα αυτοί που βλέπανε, βλέπανε αυτά που δεν φωνάζονταν.
Έτσι το Παλιό έκανε την εμφάνισή του σε Νέο μασκαρεμένο, Και έφερε αλυσοδεμένο μαζί του το Νέο να το παρουσιάσει σαν Παλιό. Το νέο βάδιζε αλυσοδεμένο και ντυμένο με κουρέλια. Αποκαλύπτονταν τα θεσπέσια μέλη του.
Κι η πομπή συνέχιζε να προχωράει μες τη νύχτα, μα αυτό που πήρανε για χάραμα ήταν το φως απ’ τις φωτιές στον ουρανό. Και η κραυγή: Φτάνει Το Νέο, το Ολοκαίνουργιο, χαιρετήστε το Νέο, γίνεται και εσείς νέοι σαν και εμάς! Πιο εύκολα θα ακουγότανε, αν όλα δεν είχανε πνιγεί μες τις ομοβροντίες των όπλων.
Έπειτα της εμβόλιμης 13ης αγωνιστικής που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη, σειρά παίρνει η 14η αγωνιστική για την Α’ ΕΠΣ Κορινθίας. Τα πράγματα δείχνουν να ξεκαθαρίζουν και να ακολουθούν σε ένα μεγάλο βαθμό τη λογική που είχαμε θέσει και στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος. Ο ΠΑΣ Κόρινθος έχει αποκτήσει μια διαφορά 5 βαθμών από τον 2ο της βαθμολογίας, που τη δεδομένη στιγμή είναι ο συντοπίτης από τον συνοικισμό της Κορίνθου ΠΑΣ Κύψελος. Ο ΑΟ Λουτράκι με την ήττα στα Αθίκια έχασε έδαφος χωρίς αυτό ωστόσο να σημαίνει ότι δεν είναι από τα φαβορί για την κατάληψη της 2ης θέσης. Και γράφουμε της 2ης καθότι είναι μάλλον δεδομένο ότι η “Μπάρτσα” βρίσκεται από καιρό σε τροχιά δημιουργίας ομάδας εθνικού επιπέδου και δεν θα αφήσει την ευκαιρία της ανόδου για φέτος να πάει χαμένη. Πάμε όμως να δούμε αναλυτικά το πρόγραμμα της 14ης αγωνιστικής που έρχεται την Κυριακή 08/01 στις 15:00 μ.μ.:
Όμως στην άκρη αυτής της σκιάς είναι αναπόφευκτο να υπάρχει ένα φως, που το μαντεύουμε κιόλας και δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε παρά να αγωνιστούμε για να συνεχίσει να υπάρχει. Πέρα από τον μηδενισμό, όλοι μας, ανάμεσα στα ερείπια, προετοιμάζουμε μια αναγέννηση. Αλλά λίγοι το ξέρουν..
