Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια…
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις”
Χόρχε Λούις Μπόρχες
Δεν συγκρίνω τους δύο ανθρώπους. Αυτό θα ήταν προσβολή για τον Keanu. Ακολουθήστε με στο συλλογισμό μου.
Όταν τα πρότυπα που ακολουθούν παιδιά και ενήλικες είναι ραπερς που μιλάνε για το πως «έγιναν», πως πουλάνε όπλα και ναρκωτικά και πως τα «κατάφεραν» να βγάζουν 1000 ευρώ τη βραδιά, η ταπεινότητα είναι κάτι κατακριτέο.
Πριν λίγες εβδομάδες, ο Keanu εμφανίστηκε στο “Late Night Show” του Stephen Colbert. Ο παρουσιαστής τον ρώτησε, τι πιστεύει πως συμβαίνει όταν πεθάνουμε. Ο Reeves σταμάτησε για ένα δευτερόλεπτο και σκέφτηκε. Η απάντηση ήταν: «Ξέρω πως θα λείψουμε σε αυτούς που μας αγαπάνε».
Όλοι πάγωσαν. Χειροκρότησαν. Ο παρουσιαστής του έδωσε το χέρι.
Σκεφτείτε, όμως, πόσο τηλεοπτικό σκουπίδι τρώμε. Πως τα διάσημα πρότυπα μάς flexάρουν chains, αγοράζουν αμάξια και πετάνε κατοστάευρα σε αστέγους. Μέσα σε όλη αυτήν την φλυαρία έρχεται ένας άνθρωπος να μιλήσει λίγο σοβαρά. Και ξέρεις, διάολε, γιατί ήταν καλό; Γιατί δεν είπε τίποτα για το τι πιστεύει για τον εαυτό του. Είπε τι πιστεύει ότι θα πάθουν οι άλλοι. Γιατί σκέφτηκε τους ανθρώπους που αγαπάει. Γιατί ξέρει πως είναι.
Το backstory του Keanu Reeves είναι κάτι παραπάνω από στενάχωρο. Είναι 54(!) ναι 54 (feeling old yet?) και έχει μία 30χρονη πορεία στο Hollywood. Κι, όμως, γνωρίζουμε πολύ λίγα για αυτόν. Εάν παρατηρήσεις τους ρόλους του, είναι πάντα ο εαυτός του. Ένας μυστήριος τύπος, που δεν έχει και τις «ουάου» οσκαρικές ερμηνείες και στο παρελθόν τον κορόιδευαν για αυτό. Ο πατέρας του φυλακίστηκε για ναρκωτικά και μετά άφησε την οικογένεια του. Η μητέρα του παντρέυτηκε αρκετές φορές και μετακόμισαν σε διάφορες χώρες. Την δεκαετία του ενενήντα η γυναίκα του γέννησε, αλλά το παιδί βγήκε νεκρό και δύο χρόνια μετά πέθανε και η ίδια σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Κατά τα άλλα δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο για την ζωή του. Κάτι που, όπως σχολιάστηκε και στο GQ στη συνέντευξη του τον Μάιο, είναι ακατόρθωτο για ηθοποιούς τέτοιου βεληνεκούς.
Το 2010, οι παπαράτσι τον απαθανάτησαν μόνο του σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο της Νέας Υόρκης να τρώει ένα σάντουϊτς. Κάτι που το internet έκανε παγκόσμια ημέρα με όνομα: “Cheer up, Keanu Day” (15/6).
Πολλοί άνθρωποι τον έχουν πετύχει σε διάφορες φάσεις της ζωής τους, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί ταξιδεύει μόνος του και χωρίς χλιδές και πρώτες θέσεις. Παίρνει το μετρό, πετάει με φθηνές αεροπορικές και περπατάει στον δρόμο.
Είναι, όμως, γεναιόδωρος και προσεκτικός με την παρουσία του. Μία φορά που ήταν σε πτήση απο το San Fransisco προς το Los Angeles αναγκάστηκαν να προσγειωθούν έκτακτα και βοήθησε να μισθώσουν ένα van, ώστε να μεταφέρει κάποιους επιβάτες μέχρι το LA. Στον δρόμο τούς έπαιζε κιθάρα και τους διάβαζε αποφθεύγματα.
Το 2011, εθεάθη στο πίσω μέρος ενός βίντεο να δίνει τη θέση του σε μία γυναίκα στο μετρό της Νέας Υόρκης, επειδή κρατούσε μεγάλη τσάντα. Η κοπέλα που τράβηξε το βίντεο το κατάλαβε αργότερα.
Μία συντάκτρια του New Yorker τον έχει πετύχει 2 φορές να κάθεται σε απλές θέσεις στις προβολές ταινιών, να χωράει με το ζόρι στη θέση και να τρώει ποπ-κορν.
Φαντάσου τους αγαπημένους σου ράπερς να το κάνουν αυτό. Εάν ο κόσμος είχε περισσότερους Keanu Reeves, θα ήταν ένα καλύτερο μέρος.
Δεν μας ενδιαφέρει να μας πεις πως και πόσα χρήματα έβγαλες. Θα μας άρεσε να βοηθάς και να είσαι ταπεινός, χωρίς να μας το τρίβεις στη μούρη. Σε μία εποχή που η πληροφορία παίρνει δυσθεώρητη προβολή, τα «παιδάκια» που παίζουν με τις ψωροδεκάρες τους και τα «σιδερικά» τους κούρασαν.
Αλλά άνθρωποι σαν τον Reeves είναι μία ρωγμή στον τοίχο της σκηνής του θεάματος. Μία ρωγμή από την οποία περνάει λίγο φως. Σε εμάς. Την πλέμπα που μπουχτίζει από τα πολλά εγωϊστικά «ΕΓΩ» των διασήμων. Λίγο ηρεμούμε από εναν άνθρωπο που λέει: «ΕΜΕΙΣ», παρά την τεράστια επιτυχία του.
Και φαντάζομαι πως ο Keanu Reeves έχει πολύ περισσότερα να flexάρει από αυτούς που πηγαίνουν με 200 στη στροφή.
Γνώμη μου, έτσι;
Πήγαινε στο λεπτό 9:50 του παρακάτω video:
Πηγή: mycampus.gr
Το παράδειγμα της Βαρκελώνης και τα προβλήματα που ήδη εντοπίζονται στην Αθήνα από τον “υπερτουρισμό”
Στα πιο διάσημα σημεία της πανέμορφης Βαρκελώνης θα διαβάσεις συνθήματα που προτρέπουν (με όχι ιδιαίτερα ευγενικό τρόπο) τους τουρίστες να σταματήσουν να επισκέπτονται την πόλη. Σε πολλά μπαλκόνια θα δεις κρεμασμένα πανό που ζητούν σεβασμό στους μόνιμους κατοίκους και ησυχία. Αν μάλιστα γνωρίζεις ισπανικά είναι βέβαιο ότι θ’ ακούσεις στο δρόμο συζητήσεις για το πως οι τουρίστες έχουν καταστρέψει τη ζωή της πόλης.
Για όσους εμπλέκονται με τον τουρισμό τα εκατομμύρια που επισκέπτονται ετησίως τη Βαρκελώνη είναι ευλογία, για τους υπόλοιπους όμως είναι μάστιγα. Τα ενοίκια σε σπίτια και εμπορικούς χώρους έχουν εκτοξευθεί σε σημείο που οι Καταλανοί φεύγουν μαζικά από τις δημοφιλείς περιοχές. Ο θόρυβος και η πολυκοσμία είναι μόνιμο φαινόμενο όπως και οι ακραίες συμπεριφορές σε πλατείες, μπαρ και πάρκα.
Τα συνθήματα ήρθαν και στην Αθήνα
Παρόμοια συνθήματα κατά του τουρισμού βλέπεις πλέον και στο κέντρο της Αθήνας και κυρίως σε περιοχές όπως το Κουκάκι, τα Εξάρχεια και τα Πετράλωνα. Το πρόβλημα έχει φτάσει ήδη στην πρωτεύουσα μας που καλείται να το αντιμετωπίσει πριν η κατάσταση ξεφύγει. Παρότι εδώ και περίπου μια δεκαετία η κρίση έχει πετσοκόψει μισθούς, συντάξεις και εισοδήματα τα ενοίκια στις λεγόμενες τουριστικές περιοχές παρουσιάζουν αυξητική τάση ακόμα και αν πρόκειται για σπίτια δεκαετιών χωρίς καμία ανακαίνιση. Οι ιδιοκτήτες στρέφονται στο Airbnb και χρησιμοποιούν κάθε είδους τέχνασμα για να αδειάσουν τα διαμερίσματα τους από τους μόνιμους ενοίκους. Ζητούν υπέρογκες αυξήσεις, προφασίζονται ιδιοκατοίκηση ή πληρώνουν ένα ποσό στον ενοικιαστή για να φύγει άμεσα. Παράλληλα παρατηρείται μαζική αγορά ακινήτων από μεγάλες εταιρίες που διαμορφώνουν τους χώρους αποκλειστικά για τουριστική διαμονή. Μάλιστα τα τελευταία χρόνια κυρίως εταιρίες κινεζικών συμφερόντων αγοράζουν μεγάλα κτίρια σε περιοχές όπως η Κυψέλη και τα Κάτω Πατήσια θεωρώντας ότι μπορούν να τα αξιοποιήσουν τουριστικά.
Η Αθήνα βέβαια δεν έχει πλησιάσει καν τους αριθμούς των επισκεπτών της Βαρκελώνης και είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα το “πετύχει”. Το μεγάλο της πρόβλημα όμως, σε αντίθεση με την καταλανική πρωτεύουσα, είναι πως τα δημοφιλή της μέρη είναι ουσιαστικά συγκεντρωμένα στην περιοχή του κέντρου. Η συντριπτική πλειοψηφία των τουριστών θέλει να μένει κοντά στους αρχαιολογικούς χώρους και τις “διάσημες” περιοχές. Οι περισσότεροι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν κάτι παραπάνω για να αποφύγουν τις μεγάλες μετακινήσεις και αυτό οι ιδιοκτήτες το γνωρίζουν πολύ καλά.
Η “μάχη” του Κέντρου
Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται πλέον είναι αν η Αθήνα θέλει να προστατέψει τους κατοίκους του κέντρου της ή θα επιτρέψει τη μετατροπή του σε μια αμιγώς τουριστική περιοχή. Είναι ένα δίλλημα το οποίο έχουν αντιμετωπίσει πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις καθώς τα κέρδη από τον τουρισμό είναι πάντα δελεαστικά. Αυτή τη στιγμή πάντως οι τουρίστες φαίνεται να επικρατούν στην “μάχη του Κέντρου”. Το αν η νίκη τους θα είναι ολοκληρωτική και θα οδηγήσει στην… έξοδο τους μόνιμους ενοικιαστές θα κριθεί από τους κανόνες που θα βάλει (ή όχι) το ελληνικό κράτος.
Η Βαρκελώνη πάντως έδειξε το δρόμο θεσπίζοντας αυστηρούς κανόνες για το Airbnb και τις ενοικιάσεις. Μπορεί να μην καταφέρει να ρίξει άμεσα τις τιμές αλλά κάνει ένα βήμα για να μπει τέλος στην “πειρατική ενοικίαση” με “μαύρα” χρήματα και υπερασπίζεται τα συμφέροντα της. Άλλωστε οι αυστηρότεροι κανόνες εκτός από τους μόνιμους κατοίκους θα προστατεύσουν και τους τουρίστες που πολλές φορές καταλήγουν σε διαμερίσματα-τρώγλες.
Πηγή: Janus.gr
O Χριστός δεν θέλει ούτε δούλους, ούτε ευγενείς, ούτε ένδοξους, ούτε προ πάντων “αγίους”. Δηλαδή δεν θέλει τα παιδιά του σαμαρωμένα απ΄το ντουνιά και τους ανθρώπους – καθ’ ότι η καλή γνώμη του άλλου καταντάει ένα σαμάρι που σου φοράει και σε καβαλάει όλος αυτός ο ντουνιάς.
Διότι γίνεσαι όπως σε θέλουν, για ν’ άχεις την καλή τους γνώμη.
Αφού το ξέρεις, ότι αν φερθείς ελεύθερα δεν θα σε θέλουν – δεν κάνεις γι’ “άγιος”.
Γι’ αυτό ο Χριστός θέλει ξεσαμάρωτα τα δικά του παιδιά – ελεύθερα, άνετα, όμορφα και κυρίως, να περιπαίζουν και να ειρωνεύονται τον ντουνιά και τους εν αυτώ.
Γι αυτό κι όσοι έχουν εμπειρία Θεού, αντιμετωπίζουν με ειρωνεία τη ζωή και τον κόσμο. Το μόνο που τους δεσμεύει, τους φρενάρει και τους σοβαρεύει είναι ο πόνος των άλλων ανθρώπων.
Διότι ο Χριστός τους κάνει πριγκιπόπουλα κι αναλαμβάνει να διευθετεί ο ίδιος την κάθε λεπτομέρεια της ζωής τους υπό έναν όρο: ‘Ότι θα οικειοποιούνται πλέον οι ίδιοι τον πόνο των άλλων ταλαίπωρων και ταλαιπωρημένων της ζωής, που κάποιο κύμα του βίου αναποδογύρισε την βαρκούλα τους και τους έφερε από κάτω.
Άγιος Παϊσιος
Έξι εθνικά γραφεία WWF (WWF Ισπανίας, Πορτογαλίας, Γαλλίας, Ιταλίας, Ελλάδας και Τουρκίας) ολοκλήρωσαν πριν λίγο καιρό κοινή έκθεση με τίτλο «Η Μεσόγειος φλέγεται», η οποία παρουσιάζει τις τάσεις των δασικών πυρκαγιών τις τέσσερις τελευταίες δεκαετίες και αναλύει τα απολογιστικά στοιχεία για τις δασικές πυρκαγιές για το διάστημα 2009 – 2018, τις ανθρώπινες απώλειες, αλλά και τις ζημιές που προκάλεσαν σε περιβαλλοντικό και οικονομικό επίπεδο. Παράλληλα, λαμβάνοντας υπόψη τα βασικά αυτά συμπεράσματα, η έκθεση παρουσιάζει προτάσεις για ένα αποτελεσματικό σύστημα διαχείρισης των δασικών πυρκαγιών που βασίζεται στην πρόληψη, καθώς και στην εφαρμογή πολιτικών προσαρμογής των δασικών οικοσυστημάτων στην κλιματική αλλαγή και τους κινδύνους που εγκυμονεί.
Σύμφωνα με την έκθεση, οι χώρες της Μεσογείου, στις οποίες καταγράφεται το 80% των καμένων εκτάσεων της Ευρώπης, αντιμετωπίζουν παρόμοιους κινδύνους από τις δασικές πυρκαγιές, καθώς μοιράζονται μία σειρά από κοινά χαρακτηριστικά. Πέρα από τα κοινά φυσικά και γεωμορφολογικά χαρακτηριστικά, όλες οι χώρες παρουσιάζουν αντίστοιχες τάσεις εγκατάλειψης της υπαίθρου, συσσώρευσης καύσιμης ύλης, έχουν μία διαδεδομένη κοινή «κουλτούρα» ευρείας χρήσης της φωτιάς, ενώ χαρακτηρίζονται από έντονες, μόνιμες ή εποχικές, πιέσεις στον φυσικό χώρο.
Στην Πορτογαλία, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ελλάδα και την Τουρκία, από το 2009 ως το 2018, ξεσπούν κάθε χρόνο περίπου 56.000 περιστατικά πυρκαγιών υπαίθρου και καίγονται 3.750.000 στρέμματα δασικών εκτάσεων. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι κάθε χρόνο η Μεσόγειος χάνει το 0,6% των δασικών της εκτάσεων εξαιτίας των πυρκαγιών. Μόνο το 2017 στη Μεσόγειο κάηκαν 9.000.000 στρέμματα, έκταση ίση με ολόκληρη την Κύπρο, που αποτελεί τη χειρότερη καταγραφή από το 1985.
Οι φωτιές απειλούν την πλούσια βιοποικιλότητα της Μεσογείου, καθώς πλήττουν προστατευόμενες περιοχές, βιότοπους υψηλής οικολογικής αξίας και σπάνια είδη, ενώ μειώνουν τη δυνατότητα των μεσογειακών δασών να απορροφήσουν διοξείδιο του άνθρακα, επηρεάζουν την υδρολογική ισορροπία και την ποιότητα των υδάτων και εντείνουν τη διάβρωση του εδάφους. Την ίδια στιγμή, όμως, οι πυρκαγιές απειλούν και με τον πλέον πιο άμεσο τρόπο, τους ανθρώπους, καθώς από το 2000 ως και το 2016, 488 πυροσβέστες και πολίτες έχασαν τη ζωή τους στην Ευρώπη, ενώ μόνο το 2017 και το 2018 –μέσα σε μόλις δύο χρόνια- 225 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους μόνο στην Πορτογαλία, την Ισπανία και την Ελλάδα. Οι σημερινές συνθήκες καθιστούν τις πυρκαγιές περισσότερο φονικές από ποτέ στην ιστορία!
Επιπλέον, και σύμφωνα με την έκθεση του WWF, το ετήσιο οικονομικό κόστος που συνδέεται με τις καταστροφές από τις δασικές πυρκαγιές, υπολογίζεται πως σε όλη την Ευρώπη ανέρχεται στα 3 δισ. ευρώ. Παράλληλα, και σύμφωνα με τα σενάρια αύξησης των εκπομπών των αερίων του θερμοκηπίου εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής, υπολογίζεται ότι οι οικονομικές επιπτώσεις των πυρκαγιών, για την περίοδο 2070-2100, σε Ελλάδα, Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία και Πορτογαλία μπορεί να ανέλθουν στα 5 δισ. ευρώ ανά έτος. Τέλος, επισημαίνεται ότι το κόστος διαχείρισης των δασικών πυρκαγιών στη Μεσόγειο ξεπερνά τα 2 δισ. ευρώ το χρόνο, με το 80% από αυτά να χρησιμοποιείται στην καταστολή και μόνο το 20% στην πρόληψη.
Όλα αυτά αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία, εάν αναλογιστούμε πως το 96% των πυρκαγιών στη Μεσόγειο προκαλούνται από ανθρωπογενή αίτια. Ειδικότερα, το 40% από αυτές προκαλείται από ανθρώπινη αμέλεια, ενώ το 26% από πρόθεση. Ωστόσο, η κινητήρια δύναμη για το υπόλοιπο 1/3 των πυρκαγιών (28%) από ανθρωπογενή αίτια παραμένει άγνωστη, ποσοστό που στην Ελλάδα και την Πορτογαλία αγγίζει τα μισά περιστατικά.
Τα έξι εθνικά γραφεία του WWF που συνέταξαν την έκθεση προειδοποιούν ότι η κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω αναμένεται να επιδεινωθεί περαιτέρω τα αμέσως επόμενα χρόνια και εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Ήδη, σοβαρά περιστατικά δασικών πυρκαγιών ξεσπούν και στη βόρεια Ευρώπη, όπου παραδοσιακά εμφανίζει χαμηλά ποσοστά πυρκαγιών, ενώ στον ευρωπαϊκό νότο, χρόνο με τον χρόνο, τα περιστατικά των δασικών πυρκαγιών γίνονται όλο και πιο έντονα και καταστροφικά. Όπως σημειώνει και η έκθεση, η Διακυβερνητική Επιτροπή για την κλιματική αλλαγή του ΟΗΕ προειδοποιεί ότι τα μεσογειακά οικοσυστήματα θα γίνουν ακόμα πιο ευάλωτα. Η αναμενόμενη αύξηση της θερμοκρασίας συνεπάγεται περισσότερα και μεγαλύτερης διάρκειας κύματα ζέστης, τα οποία θα κάνουν την καύσιμη ύλη ακόμα πιο εύφλεκτη, κάτι το οποίο σημαίνει πως η κλιματική αλλαγή θα φέρει στο άμεσο μέλλον σφοδρότερες και πιο εκτεταμένες δασικές πυρκαγιές. Επίσης, η κλιματική αλλαγή αλλάζει τα χαρακτηριστικά της αντιπυρικής περιόδου, η οποία γι’ αυτό τον λόγο, θα είναι πιο εκτεταμένη και έντονη.
Με αφορμή τη συγκεκριμένη έκθεση και λαμβάνοντας υπόψη τα βασικά συμπεράσματα στα οποία καταλήγει, το WWF προτείνει αλλαγές που έχουν ως κεντρικό στόχο να αναδιοργανώσουν και να βελτιώσουν τη συνολική διαχείριση των πυρκαγιών με έμφαση στην πρόληψη, να αντιμετωπίσουν τα βασικότερα αίτια και τελικά, να κάνουν τα μεσογειακά δάση πιο ανθεκτικά στις προκλήσεις της εντεινόμενης κλιματικής αλλαγής. Στο πλαίσιο αυτό, είναι απολύτως απαραίτητο να υπάρξει:
Σε δηλώσεις του ο Κωνσταντίνος Λιαρίκος, Επικεφαλής Περιβαλλοντικού Προγράμματος του WWF Ελλάς, τόνισε: «Σύμφωνα με την έκθεση, η Μεσόγειος θα αντιμετωπίσει τα επόμενα χρόνια σφοδρότερες και πιο εκτεταμένες δασικές πυρκαγιές εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής. Γι’ αυτό και είναι επιτακτική η ανάγκη να μετακινηθεί η πολιτική και επιχειρησιακή προτεραιότητα από την καταστολή στην πρόληψη, προκειμένου να μην ζήσουμε άλλες φονικές πυρκαγιές, όπως αυτές που σημειώθηκαν το 2017 και το 2018 στην Πορτογαλία την Ισπανία και την Ελλάδα, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 225 άνθρωποι. Η μελέτη καταδεικνύει επίσης ότι είτε από αμέλεια είτε από πρόθεση, το 96% των δασικών πυρκαγιών στη Μεσόγειο προκαλείται από τον άνθρωπο. Η λήψη των απαραίτητων μέτρων πρόληψης σε συνδυασμό με την κοινωνική εγρήγορση είναι μονόδρομος για την προστασία των δασών μας και των ανεκτίμητων υπηρεσιών που μας παρέχουν».
Πηγή: thepressproject,gr
Ωραίος ο τίτλος; Και πιασάρικος έτσι δεν είναι; Η φωτογραφία; Ε καλά, αυτή είναι όλο το ζουμί της υπόθεσης. Φοβάμαι μη φανεί σαν εγωπαθητική προβολή η όλη φάση και γι’αυτό θα εξηγηθώ ευθύς αμέσως.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το “πούλημα” για έναν άνθρωπο. Ή μάλλον όχι για όλους τους ανθρώπους, απλά για εκείνους που έχουν αξία και δεν έχουν μάθει να τα παρατάνε και που βασανίζουν την ύπαρξή τους, το μυαλό τους, συνέχεια, με σκοπό να βρουν ένα νόημα. Ένα νόημα που θα μπορέσουν να μεταδώσουν στον κόσμο, έστω κι αν ποτέ δεν τα καταφέρνουν. Τα έχουμε ξαναπεί άλλωστε, αυτοί οι τύποι κάνουν τη γη ακόμη να γυρίζει στην όμορφη πορεία της.
Εκείνοι που δεν πίστεψαν σε εσένα ήσαν εκείνοι που ήθελες περισσότερο από όλους να πιστέψουν. Συνήθως εκείνοι που θέλεις περισσότερο από όλους να πιστέψουν, είναι εκείνοι που σε “πουλάνε” πιο εύκολα από όλους και εκείνοι που σου δίνουν τα δυνατότερα μαθήματα στη ζωή. Αν το καλοσκεφθείς, θα έπρεπε να τους έλεγες ευχαριστώ και αν το έκανες κιόλας, θα έλεγα πως είσαι ένας τεράστιος μάγκας. Εγώ το έχω εκφράσει πάντως!
Η προδοσία έρχεται πάντοτε από μέσα. Δεν θα ήταν προδοσία και δεν θα της αποδίδονταν αυτή η έννοια αν δεν είχε αυτό το βασικό χαρακτηριστικό. Η προδοσία είναι μια φάση που μάλλον προκαλεί ο ίδιος ο άνθρωπος στον εαυτό του, αφού έχει νωρίτερα μοιράσει απλόχερα εμπιστοσύνη εκεί που δεν έπρεπε. Πολλές φορές συνέχιζε να το κάνει, με μια τυφλή λειτουργία απέναντι σε κάτι που έβλεπε, σε κάτι που δεν μπορεί να μην το έβλεπε.
Σε ότι αφιέρωσες πολύτιμο χρόνο, σε ότι πίστεψες αφελώς, σε ότι δεν σε πίστεψε και μάλιστα με αποκρουστικό τρόπο, χρωστάς τα μεγαλύτερα ευχαριστώ. Χρωστάς την υπαρξή σου κατά κάποιο τρόπο. Αυτό που έγινες. Γιατί μέσα από την προδοσία γίνεται κανείς δυνατός, προχωρά, από τον πάτο που έξυσε χθες, θα φθάσει πάλι μια ημέρα την κορυφή να ξαναδεί τον κόσμο. Η προδοσία είναι η φόρα που χρειάζεσαι για να νικήσεις. Και θα νικήσεις! Πιστεψέ με.
Είμαι τυχερός, νιώθω τυχερός…
ΥΓ: Η παραπάνω μικρή παραδοχή γράφτηκε σε πρώτο πρόσωπο, έτσι όπως ο συγγραφέας χρόνια τώρα προσπάθεί να περάσει τα μηνύματα που γουστάρει να περάσει. Μη το θεωρήσετε εγωιστική γραφή ούτε ανάγκη προβολής. Καλό καλοκαίρι και τα καλύτερα είναι πάντα μπροστά, να μη μασάτε!
Σκεφτόμουν σήμερα την φάση που γίνεται στην Ελλάδα με το να ψηφίζουμε ανθρώπους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους και που δεν θα κατανοήσουν ποτέ το πως είναι να δουλεύεις. Πως είναι η εργασία, η κούραση βρε παιδί μου, να μην μπορείς να πάρεις τα πόδια σου μερικές φορές, να έχεις αλλάξει 10 εργοδότες, να έχεις γνωρίσει κόσμο, να έχεις βιώσει καταστάσεις, να έχεις κολλήσει ένσημο της πιάτσας και του μεροκάματου ή του νυχτοκάματου. Ωραίες οι σπουδές τους, όμως ούτε πάνω σε αυτές στις περισσότερες περιπτώσεις δεν βρίσκεις μια ημέρα εργασίας. Μόνο βουλευτικές!
Τα καλοκαίρια ξεκινούσαν πάντα με την ίδια αγωνία από τα 15. Που θα δουλέψουμε φέτος; Αργότερα δεν χρειαζόνταν να αγχωθούμε τόσο πολύ καθώς ο κύκλος είχε γίνει και υπήρχαν συστάσεις προϋπηρεσίας. Πολλά παιδιά την ίδια αγωνία είχαν. Σχολές, εξετάσεις, αφραγκίες, ώρες ατελείωτες, βράδια αξημέρωτα και μοναδικές στιγμές… όλες στο πόδι. Πόσες χιλιάδες, πόσα εκατομμύρια ανθρώπων άραγε δεν έχει ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο. Όλοι αυτοί, όλοι εμείς δεν είμαστε που δεχόμαστε να μας κυβερνούν όποιοι μας κυβερνούν και εκείνοι που θα μας κυβερνήσουν, διαχρονικά; Εμείς είμαστε…
Μην αναζητήσετε το χειροκρότημα σε όλους εμας κύριοι και κυρίες της πολιτικής. Δεν πρόκειται να γίνουμε οπαδοί σας. Και θεωρήστε τους εαυτούς σας τυχερούς που υπάρχετε και που εξαιτίας της αηδίας που νιώθουμε πλέον, έχετε την ευκαιρία να αλωνίζετε. Εμεις τα όνειρα μας θα τα κάνουμε πράξη όπως πάντα, μέσα από τις δυσκολίες, μέσα από την κατανόηση, μέσα από την σμπαραλιασμένη κοινωνική συνοχή που μια ημέρα θα ξανακολλήσουμε. Στο παιχνίδι σας δεν συμμετέχουμε και την γη θα την γυρίζουμε ακόμη σε πείσμα των καιρών, σε πείσμα του τίποτα που ποτίσατε τον χρόνο.
Γράφει ο πάλαι ποτέ καλύτερος σερβιτόρος της Κορινθίας, που έχει διανύσει όσα χιλιόμετρα δεν θα περπατήσετε ποτέ, ακόμη κι αν ζήσετε 10 ζωές. Κι αν δεν τον πιστεύετε, ρωτήστε να σας το πουνε τα παιδιά του μεροκάματου..
______________________________________________________________________________
revistakias
Κι ενώ όλα κυλούσαν μέτρια ως άσχημα με καμία διάθεση και τίποτα διαφορετικό να συμβαίνει, ξαφνικά, γυρίζει και ρωτά: “Μα, τι κάνουμε εμεις εδώ;”
Αλήθεια, δεν ξέρω τι κάνουμε εδώ, πάντως το έργο που παίζεται μπροστά στα μάτια μας το έχουμε δει δεκάδες φορές. Τόσες πολλές, που είναι σα να μη συμβαίνει στην πραγματικότητα. Εργο γενικής υποθέσεως, που ο καθένας μπορεί να φτιάξει το δικό του σενάριο.
Ετσι όπως είναι φτιαγμένο το παιχνίδι στις μέρες μας, με τους ρυθμούς που κινείται η κοινωνία, μάλλον δεν είναι όλοι οι άνθρωποι που μπορούν να ταιριάξουν στο καλούπι της. Μένουν απ’έξω ως ρομαντικοί..
Ας είναι.
“Σήμερα σκεφτόμουνα το φως σ’ εκείνο το παράξενο δεντρόσπιτο καθόμουν μέσα με τις ώρες σιωπηλός το καλοκαίρι φίδι ήσυχο αργόσυρτο..”
Γράφει ο Στάθης
Έχω αναφερθεί αρκετές φορές από το βήμα του περιοδικού στην φωτογραφία. Ίσως δεν οφελεί να το κάνω μια ακόμη καθώς μιλάμε ίσως για την κορυφαία τέχνη της εποχής μας και αυτό μπορούμε να το κατανοήσουμε όλοι στην καθημερινότητα. Παρότι η ευκολία της φωτογραφίας πλέον είναι μεγάλη, τα μέσα είναι αρκετά και σε σχέση με το παρελθόν τεχνολογικά άρτια, ωστόσο, η φωτογραφία με ψυχή απουσιάζει. Ποιος δηλαδή μπορεί να πει ότι ένας καλλιτέχνης σαν τον Γιάννη Μπεχράκη που πρόσφατα έφυγε από κοντά μας μπορεί να αντικατασταθεί. Μάλλον κανείς. Αρα λοιπόν από εμένα μην περιμένετε να βάλω ποτέ στην ίδια μοίρα ένα τυχαίο καρέ, με την φωτογραφία ψυχής. Καλλιτέχνες πια υπάρχουν λίγοι και προσπαθώ να τους εντοπίζω. Καλλιτέχνης είναι και μια φίλη μου φωτογράφος από το Ξυλόκαστρο, η Έλενα. Συχνά ανεβάζω τα φιλμ της και παρατηρώ με χαρά την βελτιωσή της. Φωτογραφίζει πρόσωπα και μέρη και έχει την ικανότητα μερικές φορές να τα κάνει να μιλάνε….
Καλησπέρα! Όσοι διαβάσετε τον παρακάτω παραλογισμό, ιδιαίτερα αν είσαστε τελειόφοιτοι του Λυκείου και ξεκινάτε πανελλαδικές την Παρασκευή, μη του δώσετε ιδιαίτερη σημασία, θεωρήστε το μια χιουμοριστική παρένθεση. Άλλωστε δεν πρόκειται για τη δική σας ζωή αλλά για την δική μας, ε και αυτή έχει πια πάρει το δρόμο της λίγο πολύ.
Από το πρωί μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα μου το 2001, το 2001 μαλάκα, να ετοιμάζομαι για πανελλήνιες εξετάσεις. Να ετοιμάζομαι…
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή. Η δική μου γενιά ήταν αυτή που σήμερα ονομάζουμε με τεράστια περηφάνια (λαλακίες), η γενιά του ’90. Τη δεκαετία αυτή συνέβησαν πολλά πράγματα και νομίζω γι’αυτό βγήκαμε όλα έτσι πυροβολημένα. Ίσως να φταίει και λίγο νωρίτερα το Τσερνόμπιλ με τον αντιδραστήρα που σκόρπισε τον όλεθρο, ίσως να φταίει η επανάσταση της ιδιωτικής τηλεόρασης και οι live πόλεμοι στα δελτία των 20:30, ίσως η άνθιση της ποπ κουλτούρας που μας ήρθε εισαγώμενη ως αποτέλεσμα των παραπάνω, ίσως το ΠΑΣΟΚ, ίσως η ΝΔ… δεν ξέρω βασικά τι μπορεί να φταίει. Το μόνο σίγουρο είναι πως παρότι μου τη σπάει που μεγαλώνω, δεν θα άλλαζα με τίποτα την ημερομηνία γέννησής μου, ούτε όλη αυτή την εποχή των παιδικών και εφηβικών χρόνων για το σήμερα και για κανένα σήμερα.
Η τρίτη λυκείου ξεκίνησε στην τουριστική κωμόπολη μας το Ξυλόκαστρο με μια τραγική απώλεια, δεν θα επεκταθώ σε αυτό. Πριν από την αφετηρία αυτής της σεζόν όλα είχαν τελειώσει ονειρικά για το σύνολο των συμμαθητών μου. Οι περισσότεροι ήμασταν ένα μάτσο αλητάκια παλαιάς κοπής, όμως παραδόξως, ήμασταν και εξόχως έξυπνα και διαβασμένα βλαμμένα ως και καλοί μαθητές ακόμη. Πήγαινε το 20 στεφάνι από τη μια μεριά, ενώ από την άλλη κοβόμασταν από τις απουσίες. Να, αν έχετε αμφιβολίες, εδώ είναι οι καθηγητές στο fb ρωτήστε τους. Από πιτσιρίκια διαβάζαμε βιβλία και ακούγαμε ωραίες μουσικές και με την έλλειψη του ίντερνετ κάναμε πολλή παρέα. Ναι, μιλούσαμε και συζητούσαμε για τα πάντα, πηγαίναμε βόλτες, κάναμε μπάνιο μαζί στη θάλασσα, κλείναμε ραντεβού από το σταθερό τηλέφωνο ή από κοντά, την πέφταμε στα κορίτσια στα ίσα χωρίς μηνύματα (τα κινητά ότι είχαν κάνει την εμφάνισή τους), γράφαμε γράμματα, παίζαμε μπάλα και μπάσκετ, γενικά ήμασταν εξωστρεφείς και επικοινωνούσαμε. Τόσο άσχημα ήταν τα πράγματα.
Στο μυαλό μας δεν υπήρχε τόσο έντονα η επαγγελματική αποκατάσταση. Δουλεύαμε ήδη όλοι λίγο – πολύ μερικά καλοκαίρια τώρα, οικονομική κρίση δεν υπήρχε κι έτσι πηγαίναμε σχολείο μέχρι και την τελευταία ημέρα πριν τις εξετάσεις. Τα μαθήματα τα συζητούσαμε με τους καθηγητές, είχαμε ενστάσεις, δεν την αφήναμε έτσι την ιστορία, τη συγκρίναμε. Τέλος πάντων όλα τα παραπάνω μέχρι την 3η λυκείου είπαμε. Εκείνη η χρονιά όμως δεν ξεκίνησε καθόλου καλά. Ως εκ τούτου για αρκετούς από εμάς δεν τελείωσε και καλά. Απουσίες, τσακωμοί, αδιαφορία.. μας είχε χτυπήσει η εφηβεία κάπως αργά στο κεφάλι. Μερικοί βαπτίσαμε κιόλας εκείνη τη χρονιά ως αντίδραση στο εκπαιδευτικό σύστημα που όλο άλλαζε και πάντα παρέμενε ίδιο. Εποχές υπουργού Ευθυμίου για όσους θυμούνται κλπ. Ίσως τελικά να ήταν όντως αντίδραση. Για εμένα πάντως ήταν.
Δύο ημέρες πριν το ξεκίνημα των εξετάσεων αποφάσισα να ανοίξω το βιβλίο. Σαν σήμερα δηλαδή, να κάνω την επανάληψή μου. Δεν θυμάμαι ποιο ήταν το πρώτο μάθημα που δίναμε. Μάλλον ήταν βιολογία. Ξαφνικά ανακάλυψα ότι δεν είχα βιβλίο! Και να φανταστεί κανείς ότι μου άρεσε η βιολογία και ότι έγραψα και υπέροχα κιόλας. Δεν είχα βιβλίο λοιπόν και δεν είχα ιδέα που βρίσκονταν. Χωρίς να χάσω χρόνο ξεκίνησα τα τηλέφωνα και ευτυχώς είχε ένα βιβλίο με τις απαραίτητες σημειώσεις ο κολλητός μου ο Ζάχος. Πήγα το πήρα και ξεκίνησα την επανάληψη. Την επόμενη ημέρα, παραμονές της έναρξης των παννελαδικών, από το πρωί με είχε φάει το άγχος για το τι θα γίνει τελικά και πως θα πω στους δικούς μου ότι πάτωσα, εγώ, ένα τόσο καλός μαθητής κατά το παρελθόν. Επειδή είχα αγχωθεί αρκετά το μεσημέρι είπα να κοιμηθώ λίγη ωρίτσα και το απόγευμα σηκώθηκα να συνεχίσω. Δεν ήταν γραφτό όμως να προετοιμαστώ κατάλληλα για το πρώτο μάθημα των πανελληνίων. Λίγη ώρα αργότερα ο φίλος Ζάχος με πήρε τηλέφωνο και μου ανακοίνωσε πως το μονάκι στο μπάσκετ είχε κανονιστεί με την υπόλοιπη αληταρία στο δεύτερο δημοτικό. Αυτό ήταν, δεν έχασα ούτε στιγμή. Παίζαμε μπάσκετ σαν να μην υπήρχε αύριο εκείνο το απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ. Να σημειώσω πως ποτέ μου δεν απόλαυσα άλλο παιχνίδι τόσο όσο εκείνη την ημέρα. Γύρισα σπίτι κατάκοπος, έκανα μπάνιο και κοιμήθηκα. Οι εξετάσεις τελείωσαν ύστερα από κάποιο καιρό, τα αποτελέσματα βγήκαν, είχα πατώσει. Ξαναέδωσα την ερχόμενη χρονιά, όχι με περισσότερο διάβασμα αλλά πιο οργανωμένα. Τα κατάφερα πολύ καλύτερα. Πάλι με μπασκετάκι στο πρόγραμμα.
Εκείνο το μονάκι στο δεύτερο δημοτικό ένα απόγευμα στις αρχές Ιουνίου του 2001 δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Κάποιοι θα πουν πως ήμασταν αυτοκαταστροφικοί. Μπορεί να έχουν δίκιο, μπορεί τα πράγματα σήμερα να ήταν διαφορετικά αν εκείνη τη χρονιά την χάναμε διαβάζοντας, αν δουλεύαμε περισσότερο πάνω από το θρανίο, αν μας ένοιαζαν λίγο παραπάνω οι βαθμοί. Δεν θα άλλαζα όπως ξαναέγραψα παραπάνω όμως τίποτα από εκείνες τις αποφάσεις, καμία από εκείνες τις ημέρες, για την μεγαλύτερη επιτυχία του κόσμου. Μπάσκετ παίζαμε μέτριο και στη ζωή μπορεί να παιδευτήκαμε λιγάκι αλλά χαλάλι.
Όπως σημείωσα στην αρχή του παραλογισμού, οι υποψήφιοι που ξεκινούν την Παρασκευή να μη δώσουν σημασία. Η προσπάθεια τους είναι σπουδαία, των γονιών τους, των δασκάλων τους. Οι συνθήκες έχουν αλλάξει και στην Ελλάδα του 2019 η βαθμοθηρία μοιάζει με μονόδρομο. Καλή επιτυχία λοιπόν με δύναμη και ότι κι αν συμβεί να μη σκύψετε το κεφάλι ποτέ, κι όπως έλεγε και ο παππούς ο Στάθης… “οι άξιοι δεν χάνονται..”.
©revistakias – Ιούνιος 2019