Ο Σ.Ν. "Chinaski" επιθυμεί να διατηρήσει το τετράδιο του γεμάτο με διάφορες ιστορίες. Λογοτεχνία, προσπάθεια έκφρασης, φωτογραφίες, μουσική και διάφορα άλλα που κάνουν τη ζωή να κυλάει πιο ανάλαφρα. Στείλτε κι εσείς τις δικές σας ιδέες, με χαρά του να τις φιλοξενήσει.
«Ποτέ δεν μου άρεσε να είμαι ο ηγέτης του ρόστερ, γιατί όταν γίνεσαι ηγέτης, τότε είσαι αυτός που ευθύνεται για τις νίκες και τις ήττες. Πάντα στον ποδοσφαιριστή συμπεριφέρονταν σαν προϊόν. Στην Φιορεντίνα ήμουν ένας παίκτης που τον ήθελαν η Ρεάλ Μαδρίτης, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Μίλαν, αλλά πάντα επέλεγα την ηρεμία της Φλωρεντίας»…
«Αν είχα πάει στη Ρεάλ Μαδρίτης θα είχα κατακτήσει τρόπαια σίγουρα. Θα είχα σκοράρει πάνω από 200 γκολ, αλλά θα βαριόμουνα. Το ίδιο θα μου συνέβαινε αν πήγαινα στη Μίλαν. Γι’ αυτό νιώθω νικητής, παρότι δεν κατέκτησα κάποιο τρόπαιο. Είμαι νικητής γιατί τα άφησα όλα για να συνεχίσω στη Φιορεντίνα ώστε αυτή να παλεύει κόντρα στους ισχυρούς»
«Ένα αφεντικό προκαλεί φόβο, ένας ηγέτης εμπιστοσύνη. Ένα αφεντικό κατηγορεί, ένας ηγέτης καλύπτει τα λάθη. Ένα αφεντικό τα ξέρει όλα, ένας ηγέτης κάνει ερωτήσεις. Ένα αφεντικό κάνει τη δουλειά αγγαρεία, ένας ηγέτης διασκέδαση. Ένα αφεντικό νοιάζεται για τον εαυτό του, ο ηγέτης για την ομάδα» είχε πει ο συγγραφέας Anthony Robbins, τονίζοντας την σημασία που έχει σε έναν εργασιακό χώρο το αφεντικό να διαθέτει τα σωστά χαρίσματα.
Αυτό επιβεβαιώνεται και από την επιστήμη, καθώς έχει αποδειχθεί ότι ένα καλό αφεντικό που συμπεριφέρεται με ωραίο τρόπο στους υπαλλήλους του, δεν έχει μόνο οφέλη για την επιχείρηση αλλά και για την υγεία τους.Remaining Time-0:01FullscreenMute
Πολλές φορές τα αφεντικά θεωρούν ότι όταν ασκούν πίεση στους εργαζομένους τους, γίνονται πιο αποτελεσματικοί. Στην πραγματικότητα όμως, αυξάνουν το άγχος τους, με αποτέλεσμα να γίνονται αντιπαραγωγικοί και να νιώθουν ανασφάλεια. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στην παραίτηση ή ακόμη και στην απόρριψη μιας προαγωγής, καθώς δεν θέλουν να πάρουν περισσότερες ευθύνες από αυτές που ήδη έχουν. Παράλληλα, επηρεάζεται και η υγεία τους. Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου Κονκόρντια του Καναδά, οι δαπάνες για την υγειονομική περίθαλψη των εργαζομένων με υψηλό επίπεδο άγχους ήταν 46% υψηλότερες από ό,τι σε παρόμοιες εταιρίες που το επίπεδο του άγχους ήταν πιο χαμηλό. Το άγχος στον εργασιακό χώρο έχει συνδεθεί με καρδιακές παθήσεις.
Βρετανική έρευνα έχει δείξει ότι οι εργαζόμενοι προτιμούν περισσότερο να είναι χαρούμενοι και σε ένα καλό περιβάλλον, παρά μια υψηλή αμοιβή.
Ο διευθυντής που είναι φιλικός και ευχάριστος προς τους εργαζομένους, είναι περισσότερο αποτελεσματικός σε σύγκριση με εκείνον που είναι σκληρός και απόμακρος. Όταν δείχνει ότι ενδιαφέρεται για το κοινό καλό όλης της ομάδας, αποκτά υψηλότερη θέση στα μάτια των υπαλλήλων του. Αυτό συμβαίνει γιατί με την συμπεριφορά του κερδίζει την εμπιστοσύνη τους. Έρευνα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια έδειξε ότι οι εργαζόμενοι είναι περισσότερο παραγωγικοί και θέλουν να προσφέρουν περισσότερα όταν ο προϊστάμενος ή ο εργοδότης τους συμπεριφέρεται δίκαια. Όταν ο αρχηγός μιας ομάδας φαίνεται να θυσιάζεται για το καλό της επιχείρησης, οι υπάλληλοι συγκινούνται κατά κάποιο τρόπο και παρακινούνται να δουλέψουν περισσότερο. Αφοσιώνονται περισσότερο στην εργασία τους και αυξάνεται το ομαδικό τους πνεύμα. Με αυτό το τρόπο, αναπτύσσουν και καλύτερες σχέσεις με τους συναδέλφους τους, καθώς είναι πιο ανοικτοί να τους βοηθήσουν. Η ανάπτυξη στενών σχέσεων στον εργασιακό χώρο επηρεάζει και την υγεία, καθώς έχει παρατηρηθεί ότι μειώνει την αρτηριακή πίεση, τον κίνδυνο καρδιακών παθήσεων, ενισχύοντας το ανοσοποιητικό σύστημα. Μάλιστα, βρετανική έρευνα έχει δείξει ότι οι εργαζόμενοι προτιμούν περισσότερο να είναι χαρούμενοι και σε ένα καλό περιβάλλον, παρά να έχουν υψηλό μισθό σε ένα τοξικό εργασιακό περιβάλλον. «Οι περισσότεροι από εμάς θα περάσουμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας δουλεύοντας και είναι σημαντικό αυτή η δουλειά να μας ικανοποιεί επαγγελματικά και προσωπικά. Πολλοί έχουν απορρίψει θέσεις με πολύ υψηλές αμοιβές, αλλά με κακές συνθήκες εργασίας, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα είναι περισσότερες ώρες μακριά από την οικογένειά τους και λιγότερο χαρούμενοι», εξήγησε ο επικεφαλής και γενικός διευθυντής Mark Farrar.
Πολλές εταιρίες δίνουν τη δυνατότητα στους εργαζομένους να δουλεύουν από το σπίτι ή να έχουν ευέλικτα ωράρια. Παρ’ όλα αυτά, η αφοσίωση σε μια εργασία δεν επιτυγχάνεται με τέτοιες εξυπηρετήσεις και παροχές. Οι εργαζόμενοι προτιμούν ο διευθυντής τους να έχει αξίες, ηθική και καλοσύνη. Προφανώς όμως, αυτά πρέπει να συνδυάζονται και με μια καλή αμοιβή.
«Αν είσαι ταπεινός, δεν φοβάσαι να μάθεις. Αν είσαι ταπεινός, ποτέ δεν έχεις πρόβλημα οταν αντιμετωπιζεις προκλήσεις. Οι αλαζόνες φοβούνται το μέλλον. Οι ταπεινοί το ψάχνουν. Αν θες να γίνεις κάποιος στη ζωή, πρέπει να είσαι ταπεινός.»
Κλεισμένος εκεί που δεν μπορείς να ανασάνεις. Παλεύεις σκληρά να αποδείξεις μέσα σου ότι δεν είναι έτσι, όμως, να, δεν μπορείς να πάρεις ούτε μισή ανάσα. Χάνεις εσένα, τρέμουν τα πόδια σου, το στήθος πονάει απ’το άγχος. Εσύ ποτέ δεν ήσουν τόσο αδύναμος, γιατί συμβιβάστηκες;
Τι πίστεψες ότι θα κέρδιζες; Λίγη εφήμερη δόξα, κάτι από καλοπέραση; Υστεροφημία; Έτσι δεν σώζεις τον κόσμο. Δεν μπορείς να σώσεις πια ούτε τον εαυτό σου καλά καλά.
Κατά την περίοδο της καπιταλιστικής άνθησης του δεύτερου μισού του 19ου αι. γινόταν ολοένα και πιο φανερό ότι οι καπιταλιστές βιομήχανοι θα μπορούσαν να γίνουν πιο πλούσιοι απ’ ό,τι ήταν, μια νέα τάξη ευγενών, ακόμα και βασιλιάδων.
Ήδη, δια των γάμων, είχε αρχίσει η αγορά τίτλων. Η Κονσουέλο Βάντερμπιλντ – κόρη του βασιλιά των σιδηροδρόμων Κορνήλιου Βάντερμπιλντ – παντρεύτηκε με τον Δούκα του Μάρλμπορο, με μια αρχική καταβολή 2.500.000 δολαρίων (συνολικό κόστος περίπου 10.000.000. δολάρια. Η Άννα Γκουλντ, κόρη του Τζαίυ Γκουλντ, έδωσε περίπου 5.500.000 δολάρια για τον (πολύ λιγότερο λαμπερό από έναν Μάρλμπορο) Κόμη Μπόνι ντι Καστελάνε. Ό,τι πληρώνεις παίρνεις…
Και οι φτωχοί; Αυτοί που ζούσαν σε νοικιασμένη γη, που δούλευαν στα χαλυβουργεία και τα διυλιστήρια; Αυτοί ζούσαν στο σύνολό τους στην ολοκληρωτική φτώχεια, κάτι που σήμαινε μια σκληρή ζωή στον κόσμο αυτό, αλλά εξασφάλιζε μια εύκολη ζωή στον επόμενο. Είναι χαρακτηριστικό το τετράστιχο που ζήτησε να γραφεί – σύμφωνα με το θρύλο – μια αγγλίδα παραδουλεύτρα πάνω στην ταφόπλακά της:
«Μην με πενθήσετε φίλοι,
μην κλάψετε για μένα ποτέ
γιατί από τώρα και στο εξής
δεν θα κάνω τίποτα και για πάντα
Συνήθως, τους πλούσιους τους προσέχουν περισσότερο και τους μελετούν λιγότερο. Εκείνη την εποχή, συμπονετικοί ερευνητές μελέτησαν σε βάθος τις συνθήκες ζωής των φτωχών. Γιατί ήταν φτωχοί; Τι έφταιγε; Μήπως η τεμπελιά; Μήπως η εκμετάλλευση από σκληρούς εργοδότες; Μήπως η ανεξέλεγκτη αναπαραγωγή; Μήπως η φυσική διάταξη των πραγμάτων;
Αυτή η τελευταία εκδοχή έγινε και η σημαία της φιλοσοφίας του άγγλου φιλόσοφου και κοινωνιολόγου Χέρμπερτ Σπένσερ (1820 – 1903). Στον Σπένσερ και όχι στο Δαρβίνο, όπως συνήθως φανταζόμαστε, χρωστάμε τη φράση «η επιβίωση των ικανοτέρων». Δεν μιλούσε για επιβίωση στο ζωικό βασίλειο, αλλά για επιβίωση στον κόσμο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Ο Σπένσερ ήταν πολυγραφότατος. Τα βιβλία του άσκησαν μεγάλη επιρροή στην Αγγλία, αλλά στην Αμερική θεωρήθηκαν σχεδόν σαν θεία αποκάλυψη. Ήταν ένα αμερικάνικο ευαγγέλιο, επειδή οι ιδέες του ταίριαζαν σαν γάντι στις ανάγκες του αμερικάνικου καπιταλισμού.
Ήταν ιδέες υπέροχες. Ποτέ πριν σε μια χώρα δεν ήταν τόσοι πολλοί άνθρωποι τόσο πλούσιοι ή δεν απολάμβαναν τον πλούτο τους τόσο πολύ. Και χάρη στον Σπένσερ, κανένας δεν ήταν ανάγκη να νιώθει την παραμικρή ενοχή για την καλή του αυτή τύχη. Ήταν καθαρά αποτέλεσμα φυσικής επιλογής. Ο πλούσιος ήταν πλούσιος επειδή ήταν ανώτερος από τον φτωχό.
Βέβαια, υπήρχε και το πρόβλημα των φτωχών. Πολλοί πλούσιοι μπορεί να ταλαιπωρούσαν τη συνείδησή τους και ίσως έκαναν φιλανθρωπίες. Ο Σπένσερ όμως, το τακτοποίησε κι αυτό: Το να βοηθάει κανείς τους φτωχούς, είτε με ιδιωτικά είτε με δημόσια μέσα ήταν μια καταστροφική επέμβαση στη βελτίωση του γένους. Η φιλανθρωπία ήταν φανερό πως συντελούσε στο να σταματά η διαδικασία της ολοκληρωτικής απαλλαγής από εκείνους που παρουσίαζαν χειρότερη ανάπτυξη.
Ο Σπένσερ στην Αμερική ήταν ένας Μεσσίας. Κι ο απόστολος αυτού ο Ουίλιαμ Γκράχαμ Σάμνερ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο του Γαίηλ που ενοποίησε τις ιδέες του Ανταμ Σμιθ, του Ρικάρντο και του Σπένσερ.
«Οι εκατομμυριούχοι είναι ένα προϊόν της φυσικής επιλογής», έγραφε. «Είναι ακριβώς επειδή επιλέγονται μ’ αυτόν τον τρόπο που ο πλούτος (και ο δικός τους και αυτός που τους έχουν εμπιστευτεί) συσσωρεύεται στα χέρια τους… Θα μπορούσαν εύκολα να θεωρηθούν πράκτορες της κοινωνίας, επιλεγμένοι για μια συγκεκριμένη εργασία. Παίρνουν μεγάλους μισθούς και ζουν μέσα στην πολυτέλεια, αλλά το αποτέλεσμα είναι ευνοϊκό για την κοινωνία».
Επιτέλους, ο καπιταλισμός είχε βρει το φιλοσοφικό και θεωρητικό του στήριγμα. Αυτό φυσικά δεν άφησε αδιάφορη την εκκλησία. Όπως έχουν πει πολλοί, ο Θεός αγαπάει τους φτωχούς και γι’ αυτό έκανε τόσους πολλούς. Ήδη ο Ρικάρντο είχε διατυπώσει τη σκέψη ότι η φτώχεια είναι αναπόφευκτη, αντικαθρεπτίζοντας την αμετάλλακτη λειτουργία των οικονομικών νόμων. Κι όπως είδαμε, υποστηρίχτηκε η σκέψη του Σπένσερ και του Σάμνερ, ότι με τη φυσική επιλογή οι φτωχοί ξεκαθαρίζονται. Η Εκκλησία είχε ένα θέμα: Από τη μια μεριά η άποψη περί φυσικής επιλογής προερχόταν από τη Δαρβινική θεωρία, την οποία αποκήρυττε μετά βδελυγμίας, από την άλλη το ποίμνιο αποτελούνταν από ανθρώπους, αν όχι πλούσιους, τουλάχιστον καλοβολομένους.
Το 1866, ο Χένρυ Γουώρντ Μπήτσερ, εφημέριος της εκκλησίας του Πλύμουθ στο Μπρούκλιν, μια από τις πλουσιότερες ενορίες των Η.Π.Α., έγραφε στον Σπένσερ: «Η ιδιόμορφη κατάσταση της αμερικανικής κοινωνίας έχει κάνει τα κείμενά σας πολύ πιο καρποφόρα και ζωογόνα εδώ, παρά στην Ευρώπη». Ο Μπήτσερ είχε κι άλλα καλά νέα για το πλούσιο ποίμνιό του: Ο Θεός αγαπούσε ιδιαίτερα τους αμαρτωλούς γιατί του άρεσε να τους συγχωρεί. Έτσι λοιπόν, εκτός από την ανακούφιση που πρόσφερε στους πλούσιους ενορίτες του, βεβαιώνοντάς τους για τη νομιμότητα του πλούτου τους, ικανοποιούσε και τις γυναίκες τους οδηγώντας τες (τουλάχιστον μερικές απ’ αυτές) στο κρεββάτι του. Όταν ξέσπασε το σκάνδαλο, οι ένορκοι διαφώνησαν για την ενοχή του, παρόλο που κανένας απ’ όσους μελέτησαν αργότερα τα στοιχεία δεν διατύπωσε καμιά αμφιβολία για την ενοχή του.
Μην φανταστείτε ότι ο Σάμνερ και ο Σπένσερ αποτελούν λείψανα του παρελθόντος. Μιλώντας στο Ντάλας το 1975, ο (τότε) αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Νέλσον Ροκφέλερ (γόνος της γνωστής δυναστείας) είπε, προειδοποιώντας για τους κινδύνους της συμπόνιας: «Ένα από τα προβλήματα αυτής της χώρας είναι η ιουδαϊκοχριστιανική παράδοση να θέλουμε να βοηθούμε αυτούς που έχουν ανάγκη. Κι όταν αυτό προστεθεί σε μερικά πολιτικά έθιμα, προκαλεί τους ανθρώπους να υπόσχονται μερικές φορές περισσότερα απ’ όσα μπορούν να δώσουν».
ο Γκόγκολ καίει το χειρόγραφο του δεύτερου μέρους από τις “Νεκρές ψυχές” – Ίλια Ρέπιν
Τον 19ο αι. ο Πάβελ Ιβάνοβιτς Τσιτσίκωφ ταξίδεψε σε όλη τη Ρωσία αγοράζοντας δουλοπάροικους που δεν είχαν επίσημα απογραφεί ως νεκροί (στις «Νεκρές Ψυχές» του Νικολάϊ Γκόγκολ). Τους αγόραζε από γαιοκτήμονες και χρησιμοποιούσε το γεγονός πως του ανήκαν, σαν υποθήκη για να παίρνει δάνεια από τις τράπεζες.
Ο Τζων Κένεθ Γκαλμπραίηθ έγραφε το 1977: «Τα έθιμα του καπιταλισμού βελτιώνονται. Τα ήθη ίσως όχι. Αλλά τουλάχιστον δεν χειροτερεύουν». Δεν ξέρω αν ζούσε σήμερα (πέθανε το 2006) αν θα είχε την ίδια γνώμη, βλέποντας τις «νεκρές ψυχές» που ζητάει ως υποθήκη το τραπεζικό σύστημα, ακολουθώντας το δόγμα του Σπένσερ: Οι φτωχοί δεν αξίζει να ζουν.
Το να θέλει κάποιος να συμμετέχει στα αυτοδιοικητικά δρώμενα του τόπου του είναι κάτι εξόχως ενθαρρυντικό και σημαντικό, το επικροτούμε και το θέλουμε. Το να θέλει κάποιος να συμμετέχει στην αυτοδιοίκηση ως υποψήφιος και μετά τις εκλογές μην τον είδατε τον Παναή μας κάνει να γελάμε. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ο “πολιτικαντισμός” σε ετούτη τη χώρα δεν λέει να μας εγκαταλείψει. Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα μας απαντάει.
Οι εκλογές για τους Δήμους και τις Περιφέρειες πλησιάζουν γοργά και το σκηνικό μοιάζει πιο cult από ποτέ. Θα περίμενε κανείς αυτό το ρημάδι το ιντερνετ να έχει κάνει δουλίτσα, να έχει εξευγενίσει καταστάσεις όμως δεν. Τα ίδια και τα ίδια. Βιογραφικά επί βιογραφικών, αγώνας δρόμου για να κλείσουν οι συμμετοχές, εκλογοπατέρες, σταυροί και υπολογισμοί, τσακωμοί της τελευταίας στιγμής για προσέλκυση ψήφων, τραγικό επίπεδο πολιτικού λόγου στα social media, προτάσεις ελάχιστες ως ανύπαρκτες ή ουτοπικές.
Οι παλιοί δεν θα παραδεχτούν τα λάθη τους, ενώ οι νέοι είναι οι σωτήρες. Το πανηγυράκι θα συνεχιστεί μέχρι τον Μάη έτσι κι έπειτα, για μια ολόκληρη πενταετία μούγκα. Δεν έχω τα ματάκια μου, δεν έχω τα αυτάκια μου ένα πράγμα. Ενώ όλοι θα βλέπουν και όλοι θα ακούν.
Υπάρχουν άνθρωποι και δημότες που αγαπούν πραγματικά τον τόπο τους και τον συνάνθρωπο. Προσφέρουν αθόρυβα, είτε συμμετέχοντας σε συλλογικότητες είτε ατομικά. Καθαρίζουν κανένα παρτέρι που και που, πετούν τα σκουπίδια τους με φειδώ τις ώρες που πρέπει, προσέχουν να μην παράγουν πολλά από αυτά, δεν πετούν όπου να’ναι τα απομεινάρια του καταναλωτισμού τους, ενδιαφέρονται για όλα. Είναι οι ίδιοι διαφημιστές της περιοχής τους χωρίς να περιμένουν τίποτα από πουθενά, χωρίς ψήφους, χωρίς ανταλλάγματα. Και είναι συνήθως αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν τη γη να γυρίζει ακόμη. Δεν τους βλέπουμε, όμως υπάρχουν.
Θα ήθελα η περίοδος που διανύουμε να είναι ουσιαστική προτάσεων, να αρθώνεται ορθός πολιτικός λόγος, να γίνεται συζήτηση. Πίστευα ότι ύστερα από όσα έχουμε περάσει σαν λαός την τελευταία δεκαετία θα είχαμε βάλει λιγάκι μυαλό. Αλλά ρε γαμώτο, ρε γαμώτο…
Εδώ είμαστε λοιπόν! Κάπου στο μέσον μιας εντελώς κατεστραμένης χώρας, με ξεχαρβαλωμένο τον κοινωνικό ιστό, με τον εθνικισμό να χτυπάει κόκκινα, με τον λαϊκισμό να στήνει πανηγύρια, με την οικονομία (αλήθεια τι είναι αυτό;) σε αθλία κατάσταση και την υπομονή τελειωμένη σε κάθε σόφρωνα άνθρωπο που κατοικεί σε τούτα τα χώματα.
Εδώ είμαστε και αφού πέρασαν οι γιορτές του Δεκεμβρίου και του Γενάρη, αφού νομοθετήθηκαν ονόματα γεωγραφικών εδαφών με “αμοιβαίες υποχωρήσεις”, αφού τα ληγμένα χημικά “ξεστοκαρίστηκαν”, αφού κάθε πικραμένος αιλινας που το μόνο που ξέρει από ιστορία είναι τίποτα έκανε το κομμάτι του, φθάνουμε σιγά – σιγά στο επόμενο επίπεδο. Η πίστα που έρχεται έχει τον κωδικό – όνομα : “Έθνικές και αυτοδιοικητές εκλογές”!
Μάλιστα! Μας είχανε λείψει τόσο που νόμιζα πως δεν μπορώ να περιμένω μέχρι τον Μάϊο μήνα. Ξεκίνησε λοιπόν το γνωστό ιστοριάκι με τους συνδυασμούς και τις υποψηφιότητες. Πάλι τα ίδια. Πάλι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Προφίλ ξεπρόβαλαν στα μέσα κοιωνικής δικτύωσης. Άνθρωποι που είναι να απορεί κανείς που βρισκόντουσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Είτε διοικούν ήδη είτε θέλουν να διοικήσουν. Ο καθένας από αυτούς θα κάνει τα πράγματα διαφορετικά. ΘΑ! Ο καθένας παρουσιάζει την πραγματικότητα με τον δικό του τρόπο. Σε όλες τις περιπτώσεις όμως αυτό που μένει είναι πως.. αν εκλεγεί, θα κάνει μέχρι και τα κοκόρια να γεννήσουν!
Ο λόγος αγαπητοί αναγνώστες που παρουσιάζομαι διαχρονικά απαισιόδοξος για την χώρα μας είναι ο παραπάνω. Στην πολιτική (και η αυτοδιοίκηση πολιτική είναι στην Ελλάδα), πασχίζει κανείς να αναδείξει μια σταγόνα αλήθειας και δεν βρίσκει ούτε ίχνος. Κι όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο χειρότερα γίνεται το πράγμα. Μένω μακριά από όλο αυτό το πανηγυράκι λοιπόν, απέχω από κάθε λογής εκλογική διαδικασία. Ετσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Ήμουνα νιός και γέρασα που λέει και η γιαγιά μου..
Πρωταγωνιστούν: Mathias Schoenaerts, Lea Seydoux, Colin Firth, Max Von Sydow
Διάρκεια: 1ω 57λ
Πρόκειται για την αληθινή ιστορία του Ρώσικου υποβρυχίου Kursk όταν, κατά τη διάρκεια μιας ναυτικής άσκησης, εσωτερικές εκρήξεις οδήγησαν στην βύθισή του, παρασέρνοντας στο χαμό όλο το πλήρωμα πλην 23 ατόμων, που βρήκαν καταφύγιο στο πίσω μέρος του υποβρυχίου περιμένοντας τη διάσωσή τους.Δομικά είναι ένα κλασικό δράμα επιβίωσης.
Εισαγωγή των βασικών προσώπων και κάποιων γεγονότων από τη ζωή τους ώστε ο θεατής να αναπτύξει έναν συναισθηματικό δεσμό μαζί τους έτσι ώστε ο χαμός τους ή η προσπάθειά τους να κρατηθούν στη ζωή να τουδημιουργήσει τα αντίστοιχα συναισθήματα, αντιδράσεις των συγγενών όταν μαθαίνουν γιατην τραγωδία και η κορύφωση των αντιδράσεών τους όταν τα διοικητικά στελέχη τους κρατούν στο σκοτάδι και κάποια σημαντικά πρόσωπα με εξουσία τα οποία χωρίζονται σε αυτούς με συνείδηση, που θέλουν να βοηθήσουν και στους ‘σκληροπυρηνικούς γραφειοκράτες’, που βάζουν πάνω από όλα την πολιτική διπλωματία. Χωρίς να ξεφεύγει από αυτό το πρότυπο η ταινία γίνεται προβλέψιμη και αποτυγχάνει να φτάσει κάποια έντονη συναισθηματική κορύφωση.
Σκηνοθετικά έχει κάποια πανέμορφα πλάνα όπου σε συνδυασμό με μια πολύ ωραία μουσική κερδίζει το θεατή αλλά αυτό δυστυχώς γίνεται μόνο σε λίγα σημεία. Επίσης τη στιγμή που δείχνει το ατύχημα υπάρχει έντονη κίνηση της κάμερας με κοντινή εστίαση σε κάποια πρόσωπα και πολύ μοντάζ. Αυτό θεωρητικά χρησιμοποιείται προκειμένου να προκαλέσει στο κοινό αγωνία και ένταση. Είναι όμως πολύ εύκολο να κουράσει και δυστυχώς αυτό συνέβη στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Οι ερμηνείες των Mathias Schoenaerts και Lea Seydoux είναι πολύ καλές. Ο Colin Firth, ένας εξαιρετικός ηθοποιός, δεν έχει πολλά να πει διότι ο ρόλος που του ανατέθηκε δεν είχε απαιτήσεις και η συμμετοχή του πρέπει να έγινε περισσότερο για να τραβήξει κόσμο στις αίθουσες. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τον σπουδαίο Max Von Sydow.
Η πρωτοτυπία σε αυτό το κινηματογραφικό είδος είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Η επιτυχία πλέον μιας τέτοιας ταινίας βασίζεται στον τρόπο αφήγησης. Το Kursk δεν καινοτομεί σε αυτό το κομμάτι και σε συνδυασμό με τα αδύναμα σημεία του θα περάσει ως μια ακόμα ταινία η οποία σίγουρα δεν είναι χάσιμο χρόνου.
Το τέλος του πολιτισμού είναι σίγουρα εδώ, διανύει τις τελευταίες ημέρες της καταστροφής του και μοιάζει τρομακτικά δυνατό, είναι τουλάχιστον δύσκολο να καταφέρει κάποιος να του αντισταθεί.
Χριστούγεννα έξω, η γιορτή του καπιταλισμού για μερικούς, η οικογενειακή χαρά για άλλους, ότι κι αν είναι, δεν έχει σχέση με το όχι πολύ μακρινό παρελθόν. Κάποτε αυτή την εποχή, γινόντουσαν σπουδαία πράγματα, εξαιρετικές παραστάσεις, εξαιρετικές μουσικές συναντήσεις κάθε είδους, ποιητικές βραδιές, ανταλλαγή δώρων, συζήτηση..
Σήμερα το μόνο που συμβαίνει στον πλανήτη των “πιθήκων” είναι ένας χορός τεράτων. Η φτώχεια πλήττει όλο και περισσότερους, ενώ οι υπόλοιποι πετάνε όσα θα μπορούσαν να αποτρέψουν αυτή τη φτώχεια, χωρίς αιδώ. Καμία τέχνη δεν παρουσιάζει τίποτα, κανείς δεν μιλάει για ιδέες, ακόμη και η διασκέδαση είναι άγριο και απόκοσμο πράγμα.
Το τέλος του πολιτισμού έχει πια συντελεστεί. Αυτή η παραδοχή δεν μπορεί να βοηθήσει πουθενά, όμως καλό είναι να τονιστεί για να το πάρουμε απόφαση.
Χρησιμοποιούμε cookies για να διασφαλίσουμε ότι σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στον ιστότοπό μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτόν τον ιστότοπο, θα υποθέσουμε ότι είστε ικανοποιημένοι με αυτόν.
